Γράφει η Μιλένα Τζικάκη
Φωτογράφηση: Ματίνα Φουντούλη
Ne me quitte pas…
Πολλοί συνηθίζουν να εμπιστεύονται τη γαλλική συγγραφή γιατί ποτέ δεν απογοητεύει και το έργο «Χίλντα» δεν αποτελεί εξαίρεση. Η συγγραφέας του έργου, Μαρί Ντιαιγ, ξεκίνησε να γράφει από τα δώδεκα της χρόνια και «έχει βρει έναν αποκλειστικά δικό της τρόπο για να μιλήσει για πράγματα που ανήκουν σε όλους», όπως αναφέρει το λογοτεχνικό περιοδικό La Quinzaine Littéraire. Με το συγκεκριμένο έργο, φέρνει στο προσκήνιο το ζεύγος κύριος – υπηρέτης και φωτίζει όλες τις πτυχές του και ό, τι μπορεί να επάγεται αυτού, ισχυρός – ανίσχυρος, ανώτερος – κατώτερος.
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας, ένα πρόσωπο ορατό – αόρατο, η Χίλντα. Μία όμορφη γυναίκα, γύρω στα τριανταπέντε, σύζυγος και μητέρα και πολύτιμη για όποιον αισθανθεί την απουσίας της. Κύριος διεκδικητής της, η κυρία Λεμαρσάν, που χρειάζεται όχι απλώς υπηρετικό προσωπικό, αλλά ένα τέλειο υπηρετικό προσωπικό από κάθε άποψη, για να το επιδεικνύει. Η κυρία Λεμαρσάν είναι μια γυναίκα ανώτερης κοινωνικής τάξης, δηλώνει πρώην αγωνίστρια, με πολύ ευγενή και τρυφερά αισθήματα για τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Οι απόψεις της για την αντιμετώπιση αυτών των στρωμάτων είναι πολύ συγκεκριμένες, συχνά όμως πέφτει σε αντιφάσεις. Αποζητά να προσλάβει τη Χίλντα, με όποιο οικονομικό τίμημα, χωρίς καν να την έχει γνωρίσει, γιατί έχει πλάσει στο μυαλό της με απόλυτη ακρίβεια την υπηρέτρια που της «πρέπει» και θα κάνει τα πάντα για να την αποκτήσει αλλά και να την κρατήσει.
Ο καιρός περνά και η Χίλντα είναι σχεδόν αιχμάλωτη σε ένα πλουσιοπάροχο σπίτι, με την κυρία Λεμαρσάν να τη θεωρεί, κατά κάποιο τρόπο, μπιμπελό της. Θα τη δανείσει ακόμα αν της ζητηθεί, όπως ένα αντικείμενο, αρκεί να είναι δική της. Είναι προφανής η ανάγκη της για τη συντροφιά της Χίλντα και όχι μόνο για τις υπηρεσίες της. Έτσι, λοιπόν, βλέπουμε πώς παρά τις αριστερές της απόψεις, η κυρία Λεμαρσάν, ασκεί ξεκάθαρα την δική της εξουσία πάνω στην Χίλντα, ενώ εκείνη θέλει να είναι απλώς υπηρέτριά της.
Όλα αυτά διαδραματίζονται στην πόλη Λε Μαν και θυμίζουν την τραγική ιστορία μεταξύ κυρίας και υπηρετριών που ενέπνευσε τις «Δούλες» στον Ζαν Ζενέ. Εξέχουσα και μοναδική μελωδία της παράστασης, το αξέχαστο Ne me quitte pas του Ζακ Μπρελ, σε κάθε εκδοχή του, με αποκορύφωμα την ζωντανή εκτέλεση του από την κυρία Λεμαρσάν επι σκηνής! Η σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου δεν προσπαθεί να καλύψει ενδεχόμενα λάθη, γιατί δεν υπάρχουν. Είναι λιτή και άρτια ώστε να εννοούνται όσα χρειάζεται και να αναδεικνύονται τα υπόλοιπα από τους τρεις ικανότατους ηθοποιούς.
Μέσα από το έργο αυτό μοιάζει ακατόρθωτο να μπορεί κανείς να ορίσει και να ξεκαθαρίσει τι είναι ισότητα, δικαιοσύνη, δημοκρατία, ελευθερία.
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…