Γράφει η Ευδοκία Αραβαντινού-Σιμωνέτου
Ευχαριστούμε τον Βαγγέλη Φραντζή για το φωτογραφικό υλικό
Εκεί όπου τα παλιά λαϊκά τραγούδια, εκείνα που ξέρεις να τα τραγουδάς και που νομίζεις ότι τα άκουγες από πάντα – στο ραδιόφωνο, σε μια ελληνική ταινία ή απ’ τη γιαγιά σου την ώρα που μαγείρευε – συναντούν τους λάτιν ρυθμούς και θυμίζουν κάτι από τακούνια για σάλσα και χορό μπατσάτα, βρίσκει κανείς τη Σούλη Ανατολή. Εκεί ακριβώς, στο «σταυροδρόμι» αυτό, πάνω στη σκηνή του Σταυρού του Νότου plus την είδαμε κι εμείς, κάτω από δυνατά, κόκκινα, πράσινα και ροζ φώτα και μέσα σε ένα στραφταλίζον φόρεμα, να τραγουδάει, να χορεύει και να σαγηνεύει το κοινό. Και ήταν υπέροχα!
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: η Σούλη Ανατολή δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει, αλλά μόνο όταν το θελήσει μία άλλη εκπληκτική – και εκρηκτική – τραγουδίστρια, που την ξέρουμε ήδη από παλιά. Η γυναίκα που είδαμε στο Σταυρό του Νότου εκείνη την ημέρα ήταν στην πραγματικότητα η Ρένα Μόρφη, η οποία, όταν δε χαρίζει τη φωνή της στους Imam Baildi, «κυκλοφορεί» με ψευδώνυμο. Χωρίς να χάνει τίποτα από την ενέργεια ή την προσωπικότητά της, η Ρένα Μόρφη, μέσα από τη Σούλη Ανατολή, τραγουδάει τα δικά της αγαπημένα, αυτά «τα παλιά κλασικά λαϊκά τραγούδια», τα οποία για ακόμα μια φορά (μετά την εποχή του Μανώλη Χιώτη) συναντούν τους παραδοσιακούς λάτιν σκοπούς, και θυμίζει κάτι από τις παλιές τραγουδίστριες του ’60 και του ’70.
Μπροστά από μια φανταχτερή αυλαία και δίπλα στους αγαπημένους της φίλους και μουσικούς που την πλαισίωναν (ήταν οι Carlos Menéndez, Δημήτρης Μπαλογιάννης, Λάμπης Κουντουρόγιαννης, Άγγελος Πολυχρόνου και Ορέστης Μπενέκας), βγήκε λαμπερή, γεμάτη αυτοπεποίθηση και όρεξη για επικοινωνία με τον κόσμο. Με φωνή κρύσταλλο, που κέρδισε πολλάκις το χειροκρότημα και τις επευφημίες των παρευρισκομένων, τραγούδησε τραγούδια που κλείστηκαν από καιρό σε κάποιο χρονοντούλαπο και άλλα που, αν και έμειναν να ακούγονται μέχρι και σήμερα, έμοιαζαν καινούρια εκείνο το βράδυ. Φανταστείτε τη ¨Γλυκιά μου αγάπη» της Βούλας Πάλλα πιο ανεβαστική και λίγο πιο κουβανέζικη απ’ ό,τι την είχαμε συνηθίσει. Φανταστείτε το «Να είχα το κουράγιο» του Στράτου Διονυσίου τραγουδημένο με κέφι (κι όχι παράπονο) τραγουδημένο από μια γυναίκα με τσαγανό και νάζι – μόνο όπου πρέπει -, μια τραγουδίστρια που με την φανταχτερή της προσωπικότητα και τον επαγγελματισμό το κάνει δικό της και ξεσηκώνει τον κόσμο.
Ήταν πολλά τα τραγούδια που ακούσαμε από τη Σούλη Ανατολή. Τα «Ακρογιαλιές Δειλινά», «Το τελευταίο ποτηράκι», «Θα μελαγχολήσω», «Τι σού ‘κανα και μ’ εγκατέλειψες» ήταν μερικά που μας θύμισαν παλιά Αθήνα, παλιό ελληνικό κινηματογράφο, μπουζούκια και λαϊκά πατώματα. Ανάμεσά τους, ακούσαμε τραγούδια δικά της, από τον προσωπικό και ομώνυμο δίσκο που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Το πολύ γνωστό πλέον «Όταν σου χορεύω» που υπογράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς, ακούστηκε δις, ύστερα από επίμονη παράκληση του κόσμου. Η «Μαχαιριά», το «Ένα αστέρι πέφτει πέφτει» σε διασκευή, συνδυασμένο με το “Un historia de un amor”, το «Φεύγεις πάλι», του Δημήτρη Μπαλογιάννη, όλα φερμένα στο σήμερα από μια άλλη εποχή, αν και ολοκαίνουρια. Όλα τα τραγουδήσαμε μαζί της, όλα τα χόρεψε και κάποια – εκείνα προς το τέλος – τα χορέψαμε κι εμείς.
Πράγματι, η Σούλη Ανατολή έχει κάτι από τις τραγουδίστριες του ’60 και του ’70. Μόνο που η Σούλη Ανατολή δεν «παίζει» σε φόντο ασπρόμαυρο, ούτε περιορίζεται στα στενά και πεπερασμένα χωρικά περιθώρια του «πάλκου» της. Κατεβαίνει στα τραπεζάκια και χορεύει για τον κόσμο Βοσκόπουλο, λικνίζεται με μάμπο και «λαϊκό τσα-τσα», αφήνει τους μουσικούς της να τραγουδήσουν γι’ αυτήν και κάνει διάλειμμα απολαμβάνοντάς τους, γράφει κι εκείνη στιχάκια (όπως στο τραγούδι «Ιπποτικό») και κάθεται σαν μεγάλη σταρ του σινεμά σε μια καρέκλα με χαμηλό φωτισμό, πάνω στη σκηνή της, για να τραγουδίσει στα ισπανικά “Un año de amor”.
Η Σούλη Ανατολή φοράει πέρλες στο λαιμό και φορέματα γεμάτα αστραφτερές παγιέτες, μιλάει πάντα στο β’ ενικό στον κόσμο από κάτω, χαμογελάει με πάθος, όταν σου λέει πως ο αληθινός έρωτας είναι μονάχα μια στιγμή και «δικαιολογεί» με τσαχπινιά την ανάγκη της να «ξεθάβει» και να τραγουδάει παλιά τραγούδια σε λάτιν εκτελέσεις. Η Σούλη Ανατολή βγαίνει με τη Δύση του ηλίου, κάνει κέφι πασπαλισμένο με μια μαγεία φερμένη απ’ «αλλού» και από «κάποτε» και ανανεώνει μοναδικά τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…