Στην ιδιαίτερη και αντισυμβατική πραγματικότητα της ελληνικής rock σκηνής, τον πρωταγωνιστικό ρόλο συνήθιζαν να έχουν άντρες καλλιτέχνες. Αυτό τουλάχιστον συνέβαινε ως τις αρχές του 2000, όταν μια frontwoman κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα. Η Τζώρτζια των «Μπλε» ήρθε σαν σίφουνας και …έβαλε φωτιά σε όσα γνωρίζαμε μέχρι τότε. Με εκρηκτική σκηνική παρουσία και χαρακτηριστική rock χροιά κατάφερε να στρέψει όλα τα βλέμματα πάνω της. Και δικαιολογημένα. Οι Μπλε απέκτησαν πρωτόγνωρη δημοφιλία για τα δεδομένα των συγκροτημάτων επί ελληνικού εδάφους και η Τζώρτζια, με την ιδιότυπη προσωπικότητα της, συνέχισε να μας επιβεβαιώνει ότι μια γυναίκα μπορεί να ροκάρει εξ’ ίσου καλά, πολλές φορές και καλύτερα, από έναν άντρα.
Μαζί περπατήσαμε στα στενά της Πλάκας. Το χιούμορ της και ο πηγαίος αυθορμητισμός της ήταν διάχυτα στην συζήτηση και αισθάνομαι πως είναι οι σπουδαιότεροι λόγοι που την κάνουν να ξεχωρίζει. Με αφορμή την εμφάνιση των Μπλε στο Κύτταρο στις 7/11, συζητήσαμε για την πορεία και τα σχέδια του συγκροτήματος, την εκκεντρικότητα της, την οικογένεια και το μέλλον…
Πως πήρε το συγκρότημα το όνομα «Μπλε»;
Ο νονός ήταν ο Γιώργος Παπαποστόλου. Το ονόμασε έτσι από τη μεγάλη αγάπη που έχει για τη θάλασσα, πρώτα απ όλα, πιστεύοντας ότι είναι αντιπροσωπευτικό για την Ελλάδα. Δεν μιλάω για σημαία, σύμβολα και γαλανόλευκες, αλλά περισσότερο για τον γεωγραφικό τόπο που βρίσκεται η Ελλάδα, για τον ήλιο της τον ουρανό της, την θάλασσα της. Βέβαια υπολόγισε και την μαρκετίστικη πλευρά, είναι ένα εύηχο, σύντομο όνομα το οποίο μένει εύκολα στην μνήμη.
Εντάσσεσαι στο συγκρότημα σε περίοδο που έχει ήδη σημειώσει μεγάλη επιτυχία με την πρώτη ερμηνεύτρια, την Θεοδοσία Τσάτσου. Ποιες ήταν οι προκλήσεις που είχες να αντιμετωπίσεις; Υπήρξε σύγκριση;
Βέβαια και ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Μπαίνοντας στο συγκρότημα ήξερα ότι θα αντιμετωπίσω μια δύσκολη κατάσταση, η οποία μπορεί να μην με έβγαζε και πουθενά. Παρ όλα αυτά είχα ένστικτο, συνήθως εκεί βασίζομαι για να πάρω τις αποφάσεις μου. Αυτό μου έλεγε «κάν’το, δεν έχεις να χάσεις τίποτα». Και ήμουν τόσο σίγουρη που δεν το πολυσκέφτηκα. Πήρε τουλάχιστον δύο, τρία χρόνια μέχρι να αρχίσει να με εμπιστεύεται ο κόσμος.
…ο χορός παραμένει μια αγάπη που δεν σταματά ποτέ. Σε σημείο να μην πιστεύω ποτέ πως έφτασα κάπου. Είμαι πάντοτε μαθήτρια και προσπαθώ να ανακαλύψω το σώμα μου. Το θεωρώ την ύψιστη γλώσσα…
Συγκριτικά με άλλα συγκροτήματα που διαλύονται μετά την αλλαγή του ερμηνευτή, το διάστημα της ένταξης και αποδοχής σου από το κοινό ήταν σχετικά σύντομο.
Σχετικά ναι. Είναι ένα εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο. Το να αλλάξεις αυτό που το κοινό γνωρίζει και έχει ήδη αγαπήσει, είναι μάλλον αυτοκτονικό. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πήγε καλά η σχέση αυτή.
Διάβαζα πρόσφατα πως ξεκίνησες ως χορεύτρια!
Έχω κάνει επαγγελματικά χορό. Μπαλέτο, τζαζ, όλα αυτά που λέει το υπουργείο. Το πτυχίο, βέβαια, δεν το πήρα ποτέ, γιατί δεν μου αρέσει να τελειώνω τις καταστάσεις (γέλια). Ολοκλήρωσα όμως τις εξετάσεις μου, δίδαξα κιόλας ένα διάστημα. Ο χορός παραμένει μια αγάπη που δεν σταματά ποτέ. Σε σημείο να μην πιστεύω ποτέ πως έφτασα κάπου. Είμαι πάντοτε μαθήτρια και προσπαθώ να ανακαλύψω το σώμα μου. Το θεωρώ την ύψιστη γλώσσα. Οι εκφράσεις, οι κινήσεις προηγούνται και μετά έρχεται η λεκτική επικοινωνία.
Η ίδια ατέρμονη προσπάθεια ισχύει και με το τραγούδι;
Οπωσδήποτε. Αλλά η μουσική είναι και λίγο φόρμα. Είναι κάπως περιορισμένη σε ένα τραγούδι. Ενώ κινησιολογικά είσαι απεριόριστος σχεδόν. Και βέβαια η κίνηση λέει πάντα αλήθεια. Πάντα με μάγευε, πάντα την μελετάω.
…με ενδιαφέρει η συνδιαλλαγή της αλήθειας σου με την αλήθεια μου. Δεν με απασχολεί εγώ να κάνω την ωραία στην σκηνή και εσύ να κάνεις ότι ενδιαφέρεσαι που με ακούς…
Η παρουσία σου στην σκηνή είναι αντισυμβατική, εκκεντρική. Είσαι έτσι και σαν χαρακτήρας;
Σίγουρα είναι ένα μέρος μου. Πολλές φορές μου λένε ότι φαίνομαι επιθετική και αγριεμένη. Σαφώς και αυτά είναι μερικά από τα συναισθήματα που υπάρχουν μέσα μου. Όπως υπάρχει η τρυφερότητα, η αγάπη, ο θυμός, η απογοήτευση. Έχει να κάνει με τον τρόπο που σκέφτομαι. Είμαι ειλικρινής, χωρίς πολλή σάλτσα γύρω απ την ειλικρίνεια. Αυτό κάποιοι το θεωρούν επιθετική συμπεριφορά. Είναι απλά μια απροκάλυπτη ειλικρίνεια. Δεν είναι brutal. Δεν θέλω να ενοχλήσω ή να προσβάλω. Απ την άλλη με ενδιαφέρει η συνδιαλλαγή της αλήθειας σου με την αλήθεια μου. Δεν με απασχολεί εγώ να κάνω την ωραία στην σκηνή και εσύ να κάνεις ότι ενδιαφέρεσαι που με ακούς.
Η εμφάνισή σου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πολύ σωστό marketing, ειδικά τα χρόνια των μεγάλων πωλήσεων. «Πουλήσατε» διαφορετικό ήχο παράλληλα με μια εικόνα που δεν είχε εμφανιστεί ως τότε στα ελληνικά δεδομένα…
Πολύ σωστά το λες “μάρκετινγκ”. Τι γίνεται όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση; Η rock συμπεριφορά πάνω στη σκηνή δεν μπορεί να γίνει μάρκετινγκ. Το rock σε φτύνει από μόνο του. Δεν σε αφήνει να παίξεις μαζί του, οπότε δεν μπορείς να βάλεις τη στολή «είσαι πολύ rock σήμερα χρυσή μου…», με τα πέτσινα και τα καρφιά και να υποδυθείς το ροκά. Θα σε φτύσει το σύστημα από μόνο του. Αν θες να κάνεις την τραγουδίστρια του ελαφρολαϊκού σε πίστα, είναι πιο εύκολο. Βάζεις το φόρεμα, τα τακούνια, το μαλλί σου το μακρύ και ανεβαίνεις στη σκηνή. Όταν μιλάμε για πιο κλειστά σχήματα με συγκεκριμένη νοοτροπία δεν μπορείς να υποδυθείς, γιατί θα φανεί ποιος είσαι από την πρώτη κουβέντα που θα πεις…
Σου ζήτησαν ποτέ να το παίξεις λίγο πιο θηλυκή, με την αρχέτυπη έννοια της γυναίκας- τραγουδίστριας;
Όχι, ευτυχώς. Δεν μου το χει ζητήσει κανένας αυτό. Τουλάχιστον, απ όταν άρχισα να έχω δισκογραφία. Παλιότερα που έβγαζα μεροκάματο και εγώ σε μαγαζιά και κυρίως όταν έψαχνα για δουλειά, ήμουν μέσα στα στερεότυπα. Πάντα, όμως, υπήρχε κάτι διαφορετικό. Προσπαθούσα μεν να ενταχθώ, αλλά ήμουν λίγο διαφορετική, ήθελα δεν ήθελα. Αυτό βγαίνει από μόνο του.
…μπορώ να σου δώσω ένα κολιέ με χάντρες και να περιμένω να εντυπωσιαστείς. Ή να σου δώσω κάτι πολύτιμο που έχω, ένα αποξηραμένο λουλούδι, για παράδειγμα, από την παιδική μου ηλικία. Το θέμα είναι πως θα αντιληφθείς εσύ το πολύτιμο…
Παίζετε ποπ-ροκ σε μια εποχή με έντονα τα στοιχεία του ελαφρολαϊκού και του εφήμερου χιτ. Πιστεύεις πως η κατάσταση μπορεί να σε φθείρει ή να σε αναγκάσει, ως ένα βαθμό, να αλλάξεις για να πουλήσεις;
Τα πάντα γύρω μας μας επηρεάζουν. Το θέμα είναι πως διαλέγεις να σε επηρεάσουν. Το τι είναι εμπορικό είναι μεγάλη συζήτηση. Σαφώς αυτό δεν καθορίζεται απ την ποιότητα. Μπορεί να είναι και κάτι που δεν έχει τις πιο αγνές προθέσεις απέναντι στον καταναλωτή. Για μένα εμπορικό σημαίνει προσπαθώ να σε εντυπωσιάσω. Η διαφορά είναι στα μέσα που χρησιμοποιώ. Μπορώ να σου δώσω ένα κολιέ με χάντρες και να περιμένω να εντυπωσιαστείς. Ή να σου δώσω κάτι πολύτιμο που έχω, ένα αποξηραμένο λουλούδι, για παράδειγμα, από την παιδική μου ηλικία. Το θέμα είναι πως θα αντιληφθείς εσύ το πολύτιμο.
Αντικειμενικά, ωστόσο, υπάρχουν τα νούμερα και οι πωλήσεις. Το ελαφρολαϊκό πουλάει…
Είναι θέμα κακής παιδείας. Το αν εντυπωσιάζεται με χάντρες είναι θέμα του αποδέκτη, όχι αυτού που δίνει τις χάντρες. Είναι θέμα του ανθρώπου που δεν έχει ξαναδεί κάτι να γυαλίζει και το παίρνει χωρίς να το σκεφτεί. Αν είχε και πέντε άλλες προσλαμβάνουσες, δεν θα εντυπωσιαζόταν με το ψεύτικο. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την παιδεία μας, την κουλτούρα μας, ίσως αν θες και την κούραση. Μπορεί κάποιος να μην θέλει να προβληματιστεί. Να ζητά την εύκολη διασκέδαση, το «Πάω να γελάσω και να πιω και δυο μπουκάλια και να μην θυμάμαι τι έγινε». Δεκτό και αυτό. Δεν είμαι εδώ για να κρίνω το σκεπτικό των άλλων. Θα ήταν ένας φθηνός τρόπος για να δικαιολογήσω την δική μου αποτυχία. Εμένα η μόνη μου διάθεση είναι να επικοινωνήσω και αν συμβεί αυτό είμαι πολύ ευχαριστημένη. Αν δεν συμβεί πάει να πει, είτε ότι εγώ έχω κάνει επικοινωνιακό λάθος, είτε ότι ο άλλος δεν με κατάλαβε ποτέ.
Το «χάος» της ψηφιακής εποχής σε ενοχλεί;
Όχι, δεν με ενοχλεί. Γενικά, είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω οτιδήποτε καινούριο. Ο άνθρωπος είναι καλό να ακολουθεί την αλλαγή, όχι το ρεύμα. Η ζωή είναι αλλαγή. Οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε. Φοβόμαστε να αλλάξουμε τα δεδομένα όπως τα ξέραμε μέχρι τώρα.
Αυτό που λες έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Αν σκεφτείς ότι οι ψηφιακές εξελίξεις σου δίνουν την δυνατότητα να «γκουκλάρεις» τους «Μπλε», αντί να πας στο live τους…
Αυτό ταυτοχρόνως με διαφημίζει. Οπότε δεν είναι ακριβώς απομονωμένο το live. Εγώ πουλάω προϊόν, όπως πουλάει, για παράδειγμα, ένας σαπουνοποιός τα σαπούνια του. Εάν διαφημίζεις κάτι που όντως έχει ενδιαφέρον θα το αναζητήσουν και θα το αγοράσουν. Εκεί στηριζόμαστε και εμείς. Ο καθένας μπορεί να βγει και να δείξει το προϊόν του. Αν είναι αρκετά καλό ο καταναλωτής θα ψάξει και θα σε βρει. Νομίζω ότι μέχρι στιγμής ακούγεται πολύ δημοκρατικό αυτό, αν εξαιρέσεις το τι γίνεται με τα ψηφιακά δικαιώματα και την άμεση αμοιβή. Άμεσα δεν υπάρχει αμοιβή. Νομίζω όμως ότι κάποια στιγμή θα μπει και εκεί νερό στο αυλάκι.
…δεν υπάρχει όμως λόγος να δαιμονοποιείς την καινούρια εποχή, επειδή δεν την γνωρίζεις. Καλύτερα είναι να μπεις και να την ψάξεις. Να ενταχθείς και να κάνεις ότι μπορείς σε αυτές τις συνθήκες…
Αρκετά αισιόδοξη μου ακούγεσαι!
Ζούμε σε μια άλλη εποχή. Είναι φυσικό οι άνθρωποι να φοβούνται τις αλλαγές ή το να βγουν απ’ τα γνωστά μονοπάτια. Δεν υπάρχει όμως λόγος να δαιμονοποιείς την καινούρια εποχή, επειδή δεν την γνωρίζεις. Καλύτερα είναι να μπεις και να την ψάξεις. Να ενταχθείς και να κάνεις ότι μπορείς σε αυτές τις συνθήκες.
«Μεταμορφώνομαι αργά γίνομαι ότι εγώ φοβόμουν» ένας από τους στίχος του «Πιάνω φωτιά». Το έχεις νιώσει αυτό για τον εαυτό σου;
Ένα πολύ έντονο παράδειγμα είναι αυτό το κλασικό, που περιμένουμε όλοι ότι είμαστε αρκετά διαφορετικοί απ’ τους γονείς μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι γονείς μας ήταν κακοί άνθρωποι. Θεωρούμε ότι έχουμε ανοίξει παραπάνω τους ορίζοντες μας. Κάνεις παιδί και συνειδητοποιείς ότι σου βγαίνουν αυτόματα τα βιώματα και οι αντιδράσεις των γονιών σου. Και αναρωτιέσαι γιατί, αφού το σκέφτηκες και το ανέλυσες. Θέλει προσπάθεια. Οι αλλαγές πρέπει να γίνονται βίωμα για να είναι πραγματικές.
…μ’ αρέσει πολύ η συντροφιά των παιδιών. Νομίζω ότι τα παιδιά έχουν φοβερή ευρηματικότητα και ξεκάθαρη διάνοια. Μπορούν να σου πουν υπέροχα πράγματα, φτάνει να έχεις διάθεση να τα ακούσεις…
Σαν μαμά πως είσαι; Δεν μου φαίνεσαι ιδιαίτερα παραδοσιακή…
Είμαι και παραδοσιακή. Μ αρέσει η χαρά να μοιράζεσαι κάτι με αυτούς που αγαπάς. Χαίρομαι την μητρότητα και έχω συνειδητά αποφασίσει να μην βαρυγκωμώ καθόλου. Μ αρέσει πολύ η συντροφιά των παιδιών. Νομίζω ότι τα παιδιά έχουν φοβερή ευρηματικότητα και ξεκάθαρη διάνοια. Μπορούν να σου πουν υπέροχα πράγματα, φτάνει να έχεις διάθεση να τα ακούσεις. Η καθημερινή κούραση μας οδηγεί συχνά σε μια ανέχεια. Είμαι αρκετά οριοθετημένη και νομίζω καθόλου υστερική. Δεν θεωρώ δηλαδή ότι το παιδί μου, επειδή είναι παιδί μου, πρέπει να ξέρει μουσική ή πρέπει να είναι καλός μαθητής. Θέλω να κάνουν τα πράγματα που επιθυμούν και να δημιουργήσουν δική τους προσωπικότητα, σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Να παίρνουν αγάπη και να αισθάνονται ότι είμαι δίπλα, όχι από πάνω. Νομίζω ότι με αυτό είναι ευτυχισμένα. Πρέπει να είσαι κοντά. Θέλει τη παρουσία σου το παιδί.
Σε έχουν δει στην σκηνή;
Όχι . Δεν ήθελαν. Κυρίως ο μεγάλος μου γιος όταν ήταν μικρότερος φοβόταν από την κατάσταση της δικής μου απόλυτης ελευθερίας και του χαμού στη σκηνή. Δεν του έδιναν την εικόνα της μαμάς που ξέρει. Που είναι σίγουρη και μπορεί να στηριχθεί κάποιος πάνω της. Του δίνουν την εικόνα ενός εύθραυστου πλάσματος, που μπορεί να σπάσει από στιγμή σε στιγμή.
Αν σε δέκα χρόνια σου ανακοίνωναν πως θέλουν να γίνουν τραγουδιστές πως θα αντιδρούσες;
Θέλω να είναι ελεύθεροι. Αν θέλει να γίνει τραγουδιστής και το ‘χει, θα του πω «το ‘χεις, προχώρα». Αν δεν το ‘χει, θα του πω την αλήθεια. Η λέξη ασφάλεια και η έννοια της ασφάλειας δεν υπάρχει. Μας έχουν κοροϊδέψει όλα αυτά τα χρόνια. Τι σημαίνει ζω και είμαι ασφαλής; Αυτά τα πράγματα αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή. Σου εγγυάται κανείς ότι η τωρινή κατάσταση θα υπάρχει για πάντα; Ποιος ο λόγος να σκεφτείς αν θα βρεις δουλειά σε δέκα χρόνια; Το καλύτερο είναι να σκεφτείς να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Εφόσον σου αρέσει θα είσαι καλός.
Είσαι όντως αισιόδοξη για το μέλλον…
Το μέλλον είναι όπως θα το φτιάξουμε εμείς, τα παιδιά μας και εσείς που είστε νέοι. Το μέλλον διαμορφώνεται από στιγμή σε στιγμή. Νομίζω ότι το μέλλον θα είναι μια χαρά.
Μια τάση της εποχής είναι οι καλλιτέχνες να εκφράζονται δημόσια για τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα . Σου θυμίζω την φράση με την πενταμελή οικογένεια, τα παξιμάδια και τις ελιές του Χρήστου Θηβαίου. Πως σου φαίνεται αυτού του είδους η ελευθερία;
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε την συζήτηση. Πιστεύω πως αυτό που μας λείπει για να έχουμε ένα καλό μέλλον είναι η ομαδική δουλειά, η συνεργασία, να μην κρίνουμε τον διπλανό μας, να μην συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους γύρω. Η κρίση μας έβγαλε το «φταίω εγώ, αλλά περισσότερο φταίνε όλοι οι άλλοι». Αυτό σαφώς δεν μπορούμε να το κρίνουμε, δεν βρισκόμαστε στη θέση των άλλων. Δεν μπορώ να καταλάβω τα προβλήματα ενός παιδιού στην Δραπετσώνα, αν ζω στην Κηφισιά. Το σωστό είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον ίδιο τον διπλανό μας, όχι να καταλάβουμε τι δεν έκανε σωστά.
Ο Χρήστος είναι άνθρωπος παρορμητικός, μπορεί να στα πει αυτά χάριν της συζήτησης. Δεν νομίζω ότι έχει πάρει ανάλογη θέση, ότι, δηλαδή, όλοι είναι τεμπέληδες και δεν δουλεύει κανένας. Θέλει να θέσει ένα ζήτημα, ότι ο Έλληνας δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην καινούρια πραγματικότητα. Περιμένει να βρει τις συνθήκες που υπήρχαν πέντε χρόνια πριν. Αυτές οι συνθήκες δεν υπάρχουν, κάνε κάτι άλλο. Καθόμαστε άπραγοι, περιμένοντας να καλυτερεύσει κάτι στο γενικότερο πλαίσιο. Αυτό μάλλον γυρνάει εις βάρος μας.
Αν εσύ, σαν καλλιτέχνης, είχες διαμορφώσει μια άποψη πάνω στην κατάσταση που επικρατεί και σου ζητούνταν, θα την έλεγες δημόσια; Ο καλλιτέχνης πρέπει να μιλά όταν έχει κάτι να πει ή δεν είναι αυτός ο ρόλος του;
Νομίζω ότι πρέπει να κινούμαστε όπως κάθε πολίτης. Αν ρωτήσεις την γνώμη του περαστικού θα σου την πει. Εμείς υποτίθεται θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, να μην είμαστε μονομερείς. Είναι αδικαιολόγητο να μην αναγνωρίζεις τη θέση και τις δυσκολίες των ανθρώπων γύρω σου, επειδή δεν τις περνάς ο ίδιος. Απ’ τη στιγμή που συνδιαλέγεσαι με πολύ κόσμο, θα ‘πρεπε να προσπαθήσεις να σκεφτείς μια λύση, για να μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να καλυτερεύσουν τη ζωή τους. Για να αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι. Αυτό γίνεται και μέσα απ’ την τέχνη σου. Αν αισθάνεσαι ότι μπορείς να το κάνεις και μέσα απ το λόγο σου, κάν’ το. Αλλά να καλυτερεύεις τη ζωή κάποιων, όχι απλά να δείχνεις με το δάχτυλο.
…δεν κάνω ποτέ μακροπρόθεσμα σχέδια. Δεν μου αρέσει να χτίζω εικόνα του εαυτού μου ή το μέλλον. Πιστεύω ότι η ζωή είναι απίστευτα απρόβλεπτη και αυτό μου αρέσει πάρα πολύ…
Τι είδους εξέλιξη θα ήθελες να δεις στον εαυτό σου τα επόμενα χρόνια;
Δεν κάνω ποτέ μακροπρόθεσμα σχέδια. Δεν μου αρέσει να χτίζω εικόνα του εαυτού μου ή το μέλλον. Πιστεύω ότι η ζωή είναι απίστευτα απρόβλεπτη και αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Μπορεί να με πάει κάπου μόνη της, να μην είμαι καν τραγουδίστρια σε λίγα χρόνια, για παράδειγμα. Νομίζω ότι έχει σχέση και με τη θέση που βρίσκεται κάθε άνθρωπος. Εγώ τώρα είμαι μαμά και τραγουδίστρια. Αυτό με βοηθάει να δω τα πράγματα από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Αλλάζοντας, όμως, βλέπεις πάλι τα ίδια πράγματα από άλλη γωνία και είναι πολύ χρήσιμο. Ακόμα και το ότι μεγαλώνουμε μου αρέσει, γιατί σου δίνεται η ευκαιρία να δεις πάλι την αγάπη, τον έρωτα, τις σχέσεις, τη φύση, την πόλη με άλλο μάτι…
Πότε θα κυκλοφορήσουν οι «Μπλε» νέο ολοκληρωμένο δίσκο;
Θα κυκλοφορήσει πριν τα Χριστούγεννα. Νέος συνεργάτης είναι ο Απόστολος Παπαποστόλου, ο οποίος ασχολείται και σπουδάζει μουσική, ξέρει πολλά μουσικά όργανα και έχει φρέσκια, νεανική άποψη. Εκείνος έκανε την παραγωγή. Ο δίσκος έρχεται με καινούριο αέρα. Το ηχόχρωμα βέβαια παραμένει «Μπλε». Ήμασταν πάρα πολύ αυστηροί σε κάθε κομμάτι. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε εκπτώσεις στον εαυτό μας, μετά από 20 χρόνια. Πραγματικά πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουμε βγάλει σε επίπεδο παραγωγής, ωριμότητας και καλλιτεχνικής έκφρασης.
Τι θα ακούσουμε το Σάββατο (7/11) στο Κύτταρο;
Παλιά μας κομμάτια, διασκευές που αγαπάμε και τρία ολοκαίνουρια τραγούδια. Το ένα είναι το «Κοίτα», που έχει κυκλοφορήσει ήδη ψηφιακά και άλλα δύο που δεν έχουν ακουστεί ποτέ!
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…