Γράφει η Λένα Βλασταρά
Ένας θάνατος, σχεδόν πάντα φέρνει πιο κοντά όσους απομένουν πίσω να θυμούνται και να πενθούν. Αρχικά δεν συμβαίνει το ίδιο με την Κλερ που, όταν η καλύτερή της φίλη πεθαίνει, αρνείται να συναντήσει τον Ντέιβιντ, τον άντρα της κολλητής της και το νεογέννητο μωρό τους. Όλα αυτά μέχρι την ημέρα που θα αποφασίσει να πάει απροειδοποίητα στο σπίτι της παιδικής της φίλης και εκεί θα συναντήσει μια… μαμά να ταΐζει το μωρό. Δεν είναι άλλη από τον Ντέιβιντ που είναι ντυμένος με τα ρούχα της πεθαμένης γυναίκας του, βαμμένος και χτενισμένος στην τρίχα.
Πλέον την Κλερ και τον Ντέιβιντ δεν τους συνδέει μόνο ο χαμός της Λόρα αλλά και ένα μυστικό, το οποίο, όσο κι αν αρχικά σοκάρει την Κλερ, σταδιακά αρχίζει να της ασκεί ιδιαίτερη γοητεία. Προκειμένου να «παραπλανήσει» τον άντρα της στον οποίο αδυνατεί να αποκαλύψει την πραγματικότητα, «εφευρίσκει» τη Βιργινία, μια παλιά της φίλη από το πανεπιστήμιο. Και η περιπλάνηση στην ανθρώπινη φύση, στην καταπιεσμένη σεξουαλική ταυτότητα και στις επιθυμίες που αναγκάζονται να κρύβονται από τις κοινωνικές συμβάσεις ξεκινά: Ο Ντέιβιντ μεταμορφώνεται σε Βιργινία και η Βιργινία σε Ντέιβιντ με μοναδικό μάρτυρα την Κλέρ. Η Κλερ βλέπει στα μάτια του Ντέιβντ έναν απελπισμένο και καταπιεσμένο άντρα, ενώ στα μάτια της Βιργινίας μια ευτυχισμένη, απελευθερωμένη γυναίκα. Ο Φρανσουά Οζόν σκηνοθετεί με μαεστρία την «Καινούργια Φιλενάδα», η οποία βασίζεται στο βιβλίο της πολυβραβευμένης βρετανίδας συγγραφέως αστυνομικού μυθιστορήματος, Ρουθ Ρέντελ.
Ο Οζόν αποδίδει το μυθιστόρημα στη μεγάλη οθόνη με σαρκασμό, χιούμορ αλλά και ιδιαίτερη ευαισθησία. Ο θεατής εύκολα μπορεί να περάσει από ό γέλιο στο κλάμα και τανάπαλιν. Και σίγουρα τα συναισθήματα που βιώνουν οι πρωταγωνιστές -η συνενοχή, ο ερωτικός πόθος, η απελευθέρωση, η ανακάλυψη των βαθύτερων επιθυμιών τους, οι ενοχές και οι τύψεις- είναι τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Πολλές σουρεαλιστικές στιγμές μας φέρνουν στον νου αλμοδοβαρικές σκηνές, χωρίς όμως τα πρόσωπα να είναι τόσο κραυγαλέα φευγάτα. Ίσα ίσα που ο ρεαλισμός τους μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται για επιστημονική φαντασία αλλά για μια πραγματικότητα που ίσως και να κρύβεται ανάμεσά μας, επειδή δεν της επιτρέπουμε να αποκαλυφτεί. Εκτός από μία σπουδή στην καταπιεσμένη σεξουαλικότητα εγώ θα έλεγα ότι είναι και μια σπουδή για το ελληνικό κοινό και το πώς -εν έτει 2015- μπορεί να εισπράξει μια τέτοια ταινία.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…