Γράφει η Μιλένα Τζικάκη

Το σπίτι της εξηντάχρονης Μπερνάρντα Άλμπα βυθίζεται στο πένθος λόγω του χαμού του άνδρα της, πατέρα και Αφέντη του σπιτιού και δεν προβλέπεται φυγή από αυτό το πένθος νωρίτερα από οχτώ χρόνια. Τώρα η Μπερνάρντα είναι η μόνη που μπορεί να ασκεί εξουσία στο σπίτι και συγκεκριμένα στις πέντε κόρες της. Η καθεμία ξεχωριστά βιώνει τον εγκλεισμό και την απομόνωση, σε σχέση με το άλλο φύλο, με το οποίο επιτρέπεται να έρχεται σε επαφή μόνο με τα μάτια, στα κρυφά, από μακριά… Διέξοδος των πέντε γυναικών δεν είναι τίποτα άλλο από τις ίδιες τους τις συγκρούσεις και τα κουτσομπολιά, αφού όπως λέει η μητέρα τους, ο αέρας του δρόμου να μην μπει στο σπίτι. Συνένοχοι και θύματα μαζί σε όλο αυτό, η οικονόμος Πονθία (Μαρία Σκαφτούρα), η υπηρέτρια (Φρύνη Θετάκη) και η γιαγιά των γυναικών Μαρία Χοσέφα (Vefi Redhi), η μητέρα της Μπερνάρντα Άλμπα.


Η μόνη που δεν αφήνεται σε όλο αυτό και δεν θέλει να παραδεχτεί την καταδίκη της σ’ αυτό το πένθος, είναι η Αδέλα, η μικρότερη και πιο όμορφη κόρη. Απειλεί πως θα βγει έξω με το πράσινο φόρεμά της προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της πως είναι ελεύθερη και πως θα φύγει μια μέρα μακριά με τον αγαπημένο της, Πέπε Ρομάνο. Αυτό βέβαια μοιάζει ακατόρθωτο όταν εκείνον ετοιμάζεται να παντρευτεί η μεγαλύτερη αδερφή της κι όταν καμία από τις υπόλοιπες δεν θα συμμαχούσαν για να τη βοηθήσουν, καθώς όλες βλέπουν στο πρόσωπό του τη ζωή που θα ήθελαν να ζήσουν, μακριά από αυτό το παγωμένο, σκοτεινό σπίτι. Έτσι, όλες έχουν ένα μυστικό, ένα λόγο να ονειρεύονται και κατά διαστήματα να χαμογελούν, ένα λόγο να συνεχίσουν να ελπίζουν αλλά και να μισούν. Η σκληρή Μπερνάρντα αντιλαμβάνεται πολύ καθαρά τι συμβαίνει γύρω της, άλλωστε για τα παιδιά της πρόκειται, αλλά μας κάνει νωρίς γνωστό τον κανόνα της, ό, τι έχει ο καθένας μέσα του ας το κρατά για λογαριασμό του, εγώ θέλω την υπόληψη του κόσμου.


Α
υτό το έργο είναι το τελευταίο του Λόρκα, καθώς και το τρίτο μέρος της τριλογίας της Ισπανικής Υπαίθρου, μετά τη Γέρμα και τον Ματωμένο Γάμο. Διαφέρει αρκετά σαν έργο από την ωραία φύση της ποίησης του Λόρκα, ακριβώς γιατί κινούμαστε σε ένα μαύρο χώρο με λίγο φως, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μέσα από την ιστορία αναλύεται ολόκληρη η γυναικεία ψυχοσύνθεση, μέσα σ’ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πλαίσιο, τη δικτατορία του Φράνκο αλλά και την μητριαρχική κοινωνία.

bernarda_alba_theater_official_2015_07_059

Έχοντας στο νου του όλα  τα παραπάνω, ο σκηνοθέτης, Ένκε Φεζολλάρι, αποδίδει αυτή τη γυναικεία ψυχοσύνθεση αλλά και τις συνθήκες που την «χτίζουν», με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φυσικά, έχει την βοήθεια των ηθοποιών, των οποίων η ερμηνεία δίνει αυτή τη νευρωτική ύπαρξη που περιγράφει ο Λόρκα. Μπροστά στον σπαραγμό τους, που δεν είναι καθόλου σπάνιος, τα χάνουμε και μπορούμε να μιλάμε για ένα αυθεντικό δράμα. Η προσέγγιση όμως του Φεζολλάρι είναι συνάμα τόσο σαρκαστική που ξεφεύγουν γέλια απ’ το κοινό – σε αυτό συντελούν κυρίως η οικονόμος και η υπηρέτρια.


Οι εννέα γυναίκες καταχειροκροτήθηκαν και δικαίως. Θα λέγαμε πως λόγω ρόλου, η Μαρτίριο (Δανάη Παπουτσή)  και η Ανγκούστια (Αντιγόνη Κουλουκάκου) έμοιαζαν να έχουν άλλη όψη μετά το τέλος του έργου, πράγμα εντυπωσιακό! Από το αποτέλεσμα φαίνεται σίγουρα το πάθος όλων των συντελεστών και ευχόμαστε η αξιόλογη αυτή παράσταση να συνεχίσει να παίζεται και από τη νέα σεζόν, μιας και σήμερα Τετάρτη 29/7 ρίχνει αυλαία στο Θέατρο Βρυσάκι, της Πλάκας, όπου παιζόταν όλο τον Ιούλιο… Όσοι προλαβαίνετε σήμερα, σπεύσατε!

Περισσότερα στοιχεία για τη παράσταση, δείτε και στο σχετικό δελτίο τύπου

Δείτε περισσότερο φωτογραφικό υλικό από τη παράσταση

——————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here