Γράφει η Χρύσα Λύκου
Σάββατο βράδυ στα Πετράλωνα, στο θέατρο Αλκμήνη, ο κόσμος γέμισε ασφυκτικά ένα χώρο που ψιθύριζε τέχνη, σε κάθε του γωνιά. Πίνακες μιας απόκοσμης πραγματικότητας «καταπίνουν» τους τοίχους, κρυσταλλάκια από πολυελαίους λαμπυρίζουν στους καθρέφτες, ενώ η τσάντα σου γεμίζει με φυλλάδια από παραστάσεις που «ανεβαίνουν» σε μια πόλη που δε βαριέται ποτέ να δημιουργεί ανάγκες προς εκπλήρωση.
Το 2015 φεύγει, το 1957 έρχεται στην Αθήνα του σήμερα, στη Νέα Υόρκη του χθες, μας καλωσορίζει στα σκηνικά του David Negrin , μας καθίζει αναπαυτικά απέναντι από δώδεκα οργισμένους άντρες του Reginald Rose, απέναντι από δώδεκα ενόρκους της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.
Η τραγικότητα του σπουδαίου αυτού έργου, που αποτέλεσε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Sidney Lumet, είναι η διαχρονικότητα του, η αξεπέραστη φύση του ανθρώπου για αλληλοσπαραγμό και ταπείνωση. Ένα δεκαεξάχρονο αλλοδαπό αγόρι, κατηγορείται για τον φόνο του πατέρα του από ένα στιλέτο, που κρατούν όλοι όσοι κλήνονται να τον δικάσουν με μόνο σκοπό να καεί στην ηλεκτρική καρέκλα καίγοντας μαζί του, τύψεις και αμφιβολίες.
Η σκηνή γεμίζει με τους Χριστόδουλο Στυλιανό, Τρύφων Καρατζά, Θανάση Κουρλαμπά, Γιώργο Γιαννόπουλο, Περικλή Λιανό, Βασίλη Παλαιολόγο, Χάρη Μαυρουδή, Μανώλη Ιωνά, Απόλλων Μπόλλα, Αλέξανδρο Πέρρο, Κωνσταντίνο Μουταφτσή και τον Αυγουστίνο Κούμουλο, λίγο μετά αφότου η φωνή της Νένας Μεντή μας «γνωρίσει» το δίλημμα των ανθρώπων αυτών.
Στη διαμάχη που εκτυλίσσεται μεταξύ των ταλαντούχων ηθοποιών, οι ήρωες δε βρίσκονται μπροστά στην απόφαση για τη ζωή ή το θάνατο ενός παιδιού, αλλά μπροστά στην ανάγκη για επιβεβαίωση των προκαταλήψεων τους, μπροστά σε μια από φόβο αδιαφορία της πραγματικότητας. Απωθημένα και προκαταλήψεις, φασιστικές συμπεριφορές και ιδέες, εκτυλίσσονται σ’ ένα δωμάτιο που μαρτυρά σκοτεινές αλήθειες, για έναν ανθρώπινο εαυτό που διαρκώς μάχεται το «είναι» του.
Σε μια παράσταση, που δεν χαρίζει ψευδαισθήσεις για το άδικο της κοινωνίας μας και που μοιάζει με βαριά ανάσα, ο θεατής μπορεί να δει τον εαυτό του στη σκηνή. Μπορεί να τον δει να ανάβει τσιγάρο κοιτώντας το ρολόι του ψαχουλεύοντας τα εισιτήρια γηπέδου στην τσέπη του, μπορεί να τον δει να σκαρφίζεται πατέντες που θα κατακλύσουν την αγορά, μπορεί να τον δει σιωπηλό να μάχεται της αναμνήσεις μιας όχι όμορφης παιδικής ηλικίας. Μπορεί να δει εσάς και εμένα να αδιαφορούμε για μια πραγματικότητα που κατηγορούμε την κοινωνία ότι αδιαφορεί. Έτσι είναι οι άνθρωποι, φοβούνται το «άλλο» γιατί μπορεί να τους μοιάζει.
Σε 90’ και πάνω σε μια σκηνή που κατακλύζεται από καπνό, φωνές και σκέψεις θίγονται θέματα που ακουμπούν στο σήμερα. Ρατσισμός, θανατική ποινή, κακοποίηση, κοινωνικός αποκλεισμός και μια δικαιοσύνη που καρκινοβατεί, είναι όσα «καταθέτουν» αυτοί που αποφασίζουν για τις ζωές άλλων, αυτοί που δε βρήκαν ούτε μια βάσιμη αμφιβολία να ταλανίσει τον μικρόκοσμο τους.
Ένοχος ή αθώος? Ποιος θα το κρίνει και με ποια κριτήρια? Ποιος στήνει τη ρουλέτα της ζωής μας και ποιος κρατάει την μπίλια? Ποιος κρίνει ένα παιδί που κακοποιήθηκε βάναυσα για τις πράξεις του και ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά, όταν η καρδιά του είναι μια άχρηστη μπάλα πάγου και μοναξιάς? Η κοινωνία μας δομήθηκε λάθος αιώνες πριν και εμείς παλεύουμε άλλοι πολύ και άλλοι όχι πολύ να την αλλάξουμε, με χέρια γυμνά μα δυνατά. Χρόνια τώρα, πιστεύω ότι ένα κλάμα απ’ την ψυχή μας θα μας σώσει, θα μας λυτρώσει θα μας ελευθερώσει. Ένα κλάμα οργής, πόνου και αγάπης, ένα κλάμα που θα μας κάνει πάλι μωρά, τότε που η κοινωνία δεν έφτανε το μπόι των αξιών μας.
Να πάτε να δείτε τους Δώδεκα Ένορκους, να πάτε να δείτε αν αυτοί οι άνθρωποι είστε εσείς και να σας αλλάξατε. Να πάτε να δείτε και να αρνηθείτε να δικάσετε τον φίλο ή τον εχθρό σας, να πάτε να λυτρωθείτε με το πιο καθαρό σας κλάμα.
——————-
Αναλυτικά στοιχεία για τη παράσταση, δείτε στο σχετικό δελτίο τύπου…
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
[…] Διαβάστε περισσότερα στο musiccorner […]