Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Φίλες, φίλοι, αναγνώστριες, αναγνώστες, Ελληνίδες, Έλληνες (Υποβολέας: Έλα, φτάνει το «γλείψιμο»…), καλημέρα σας… μέρα για μέρα. Πώς πάει; Πανέτοιμοι για ένα έξαλλο και γεμάτο κέφι τριήμερο; Σημειωτέον ότι είναι το πρώτο, αφού την 25η Μαρτίου έχουμε το δεύτερο. Μη ξεχνιόμαστε κιόλας. Φαντάζομαι ότι εφοδιαστήκατε με χαλβάδες, ελιές, μαλάκια (προσοχή στον τόνο…), τουρσιά και λοιπά νηστίσιμα εδέσματα, όπως η Καθαρά Δευτέρα το απαιτεί. Και φυσικά, με τον παραδοσιακό χαρταετό. Ε, ας πετάξετε κι εσείς ένα, μια φορά το χρόνο. Εδώ, άλλοι πετάνε…κάθε μέρα. Κι αν αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί, ψάξτε κατά Σύνταγμα μεριά και θα βρείτε μπόλικους από δαύτους. Τριακόσιοι είναι, ζωή να…’χουμε.
- Τώρα θα μου πείτε, με ψωμί κι ελιά τη βγάζουμε όλοι -ή τουλάχιστον οι περισσότεροι- κάθε μέρα. Την Καθαρά Δευτέρα περιμένουμε να νηστέψουμε; Ε, εδώ που τα λέμε δεν έχετε κι άδικο. Και μάλιστα, πολλοί συνάνθρωποί μας δεν έχουν ούτε αυτή τη δυνατότητα. Έτσι όπως μας καταντήσανε, έχουμε νηστεία όλο το χρόνο. Αλλά όπως και να το κάνουμε, τούτη η μέρα είναι πάντα ξεχωριστή για μας τους Έλληνες. Είναι μιαν ευκαιρία να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητά μας και να περάσουμε λίγες όμορφες ώρες μ’ αυτούς που αγαπάμε, για να υποδεχθούμε τη Σαρακοστή όπως μόνον εμείς ξέρουμε. Ό,τι και να κάνουν, τις παραδόσεις μας δε θα μπορέσουν να μας τις καταργήσουν…
- Κάτι τέτοιες ημέρες, θυμάμαι τον συχωρεμένο το θείο μου, τον αδελφό του πατέρα μου. Ήταν ειδικός στο να φτιάχνει χαρταετούς και κάθε χρόνο, μου τον είχε έτοιμο. Και πάντα με μια μακριά και πολύχρωμη ουρά. Μιλάμε για μεγάλο τεχνίτη, καλύτερο κι από επαγγελματία. Και γελάω κάθε φορά που φέρνω στη μνήμη μου μια Καθαρά Δευτέρα, που ο χαρταετός μας σκάλωσε σε κάτι σύρματα και δεν καταφέραμε να τον «απεγκλωβίσουμε». Κάποια στιγμή τον χάσαμε από τα μάτια μας, καθώς έπεσε στη θάλασσα και Κύριος οίδε πού τον πήγανε τα κύματα. Μου φαίνεται ότι ήταν και η τελευταία φορά που πετάξαμε αετό, αφού άλλωστε ήμουν και σχετικά μεγάλος -τέλη δημοτικού…
- Συγνώμη που χαλάω την πιάτσα, αλλά αυτό το καρναβάλι ρε παιδιά, από μωρό παιδί μου καθόταν στο λαιμό. Δεν το «πήγαινα» -και δεν το «πάω»- με τίποτα. Το χειρότερό μου όταν ήμουν μικρός, ήταν όταν έπρεπε να πάμε σε κάποιον αποκριάτικο χορό και χρειαζόταν να ντυθώ με τη σχετική στολή. Σκέτο μαρτύριο, σας λέω. Μια ώρα ντύσιμο, άλλη μια βάψιμο και μετά, να βγαίνω έξω σαν καραγκιόζης. Για να μη παρεξηγηθώ, καλά κάνουν οι άνθρωποι και διασκεδάζουν με το να ντύνονται καρναβάλια και να πηγαίνουν σε ανάλογα «σουαρέ». Αφού τους αρέσει, εμένα μου περισσεύει. Απλώς, μιλώ για τα δικά μου συναισθήματα. Και ήταν και πολλοί οι παιδικοί χοροί τότε, πανάθεμά τους…
- Θα κλείσω τη σημερινή…σαρακοστιανή στήλη με το θλιβερό γεγονός του θανάτου του Κώστα Κουτσομύτη. Ενός σπουδαίου σκηνοθέτη, που μας χάρισε ορισμένες από τις πιο όμορφες και σημαντικές στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης. Και κυρίως, μας έκανε ν’ αγαπήσουμε ξανά το βιβλίο, μέσα από τις διασκευές λογοτεχνικών έργων που σκηνοθέτησε. Δυστυχώς, φεύγουν ένας-ένας οι άνθρωποι που πρόσφεραν πολλά στον πολιτισμό μας και τον ανέβασαν ψηλά με το έργο τους. Ας τον αποχαιρετήσουμε μέσα από δω, μ’ ένα αγαπημένο τραγούδι από μια «δική του» σειρά, που έγραψε ένας άλλος αξέχαστος και σπουδαίος δημιουργός, ο Βασίλης Δημητρίου. Λατρεμένε κύριε Κώστα, καληνύχτα…
- ——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr