Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
- Καλημέρες, αυτή τη φορά με όλη τη σημασία της λέξης, φίλες και φίλοι. Επιτέλους καλοκαίρι, βρε παιδί μου. Ήλιος, ζέστη, κοντομάνικα, παγωτά (σας ορκίζομαι, ούτε που τα έχω αγγίξει -ακόμα…), σαγιονάρες και όλα τα συμπαρομαρτούντα, που δείχνουν ότι πλέον τελειώσανε τα αστεία. Κλείσανε και τα σχολεία και κάθε χρόνο τέτοια εποχή (που λέει κι ο μέγας Πάριος…), θυμάμαι τα μαθητικά χρόνια μου και ειδικά, εκείνα του δημοτικού. Με το που έμπαινε ο Ιούνιος, δεν κρατιόμασταν. Μετρούσαμε αντίστροφα τις ημέρες ως τις 15 του μηνός, όπως οι φυλακισμένοι για να βγουν από το «φρέσκο». Φυσικά, πού μυαλό για διάβασμα; Όλο στο παιχνίδι ήταν ο νους μας…
- Κι όταν έφτανε η συγκεκριμένη ημερομηνία, πόση χαρά είχαμε. Παίρναμε τα ενδεικτικά μας, αρχίζαμε τα μπουγέλα (αφού απομακρυνόταν η αφεντιά μου, βεβαίως-βεβαίως…), ευχόμασταν καλό καλοκαίρι και δίναμε ραντεβού για το Σεπτέμβρη, όπως οι χειμερινές αίθουσες των κινηματογράφων. Το πόση αγαλλίαση ένιωθα που δε θ’ άκουγα από τη μάνα μου για τρεις μήνες τις προστακτικές-εφιάλτες «γράψε, διάβασε», ούτε που λέγεται. Από εκεί και πέρα, άρχιζε το πανηγύρι. Διαβάζαμε κόμικς («Μπλεκ» κατά προτίμηση εμείς τα αγοράκια…), παίζαμε σχεδόν όλη μέρα με τους φίλους μας, τρώγαμε παγωτά (εννοείται…) και δεν είχαμε την παραμικρή έννοια στο κεφάλι μας…
- Τώρα, μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι τα μικρά παιδιά έχουνε το νου τους στα τάμπλετ, στα κινητά και γενικότερα σε όλα αυτά τα μηχανήματα του…διαβόλου, που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες. Τα βλέπεις νυχθημερόν πάνω από μια οθόνη να χτυπάνε πλήκτρα. Οι σχέσεις με τους φίλους τους, περιορίζονται κυρίως σε ανταλλαγές μηνυμάτων μέσω κινητού ή «ηλεκτρονικού ταχυδρομείου». Ξέρετε κάτι; Η δική μου γενιά που μεγάλωσε χωρίς ετούτους τους διαβόλους και τριβόλους, μια χαρά περνούσε. Δε μας έλειπε το παραμικρό και το κυριότερο, νιώθαμε ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι με όσα είχαμε. Η πιο «βαριά» απαίτησή μας, ήταν μια πλαστική μπάλα για να παίζουμε στη θάλασσα. Όμορφα, αγνά κι αξέχαστα χρόνια…
- Καλά, μιλάμε ότι βούλιαξε η πλατεία Συντάγματος από τους «Παραιτηθείτε». Τέτοια κοσμοπλημμύρα, δε θυμάμαι να έχω δει στα 40…παρά κάτι χρόνια που περιπλανιέμαι στον πλανήτη γη. Καρφίτσα να έριχνες, δε θα έπεφτε. Μιλάμε τώρα για αγώνα και ταξική πάλη, όχι αστεία. Αφήστε που όποιος ήθελε, μπορούσε να βγάλει και μια selfie με τον Άδωνη. Λίγο το έχετε αυτό; Όπως γράφανε παλιά στις φωτογραφίες, «Ενθύμιον κυριακάτικης εκδρομής». Πήρανε τα φραπεδάκια, τα αναψυκτικά και τα πιτόγυρα, την άραξαν στο Σύνταγμα και νόμιζαν ότι έτσι θα…ρίξουν την κυβέρνηση. Μόνο οι ομπρέλες και τα αντηλιακά τους έλειπαν…
- Και για να μη παρεξηγηθώ, δεν είμαι εναντίον του ν’ αντιδρά ένας λαός, όταν πιστεύει ότι εκείνοι που τον κυβερνούν δεν προασπίζουν τα συμφέροντά του. Όμως, δε μπορώ να βλέπω μια χούφτα ξέμπαρκων κι ανοργάνωτων ομάδων και προσώπων να κατεβαίνει στους δρόμους και στις πλατείες με καφεδάκια και τσιγαράκια και να παριστάνει τους …αντιστασιακούς. Αν δεν είσαι ικανοποιημένος από την κατάσταση, χρειάζεται αγώνας για να την αλλάξεις. Και όχι φυσικά με τα όπλα και τη βία, αλλά με τη δύναμη του δίκιου σου. Όμως, για να καταλάβεις ποιο είναι και να το διεκδικήσεις, χρειάζεσαι και την κατάλληλη παιδεία. Και δυστυχώς, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τούτος ο όρος έχει καταντήσει άγνωστη λέξη…
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr