Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

  • Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; Μηδέ σε γάμο ρίχνονται, μηδέ σε χαροκόπι. Τα έχει πάρει ο Ζαν-Κλοντ, αστράφτει και βροντάει. Σφίγγει-ξεσφίγγει διαρκώς τον κόμπο της γραβάτας, γεμίζει το ποτήρι του κι αμέσως το αδειάζει. Κι από την άλλη η Κριστίν, η ξεπλυμένη φώκια, που το ‘κανε συνήθειο να φοροδιαφεύγει, μας απειλεί με πτώχευση και δάχτυλο κουνάει. Ψέματα λέει η Ένωση, ψέματα το Ταμείο, ή μήπως η κυβέρνηση στα μάτια στάχτη ρίχνει; Ακούς τους μεν, ακούς τους δε, όλοι τους έχουν δίκιο. Ποιους να πιστέψεις Έλληνα, που σ’ έκαναν μπαλάκι; Και τι χρωστάς άραγε συ για να σε κοροϊδεύουν, να παίζουν με τον πόνο σου και τη νοημοσύνη;
  • Μη μαραζώνεις άδικα και μη στενοχωριέσαι. Απέκτησες και πάλι ΕΡΤ στην τηλεόρασή σου. Πρέπει λοιπόν περήφανος να νιώθεις εκ βαθέων. Έχεις την ενημέρωση που πάντα επιθυμούσες. Πολύπλευρη και σφαιρική, διόλου χρωματισμένη. Φτάνει μονάχα για να δεις, το σήμα του δελτίου. Με τον Αλέξη ξεκινά, με τη Ζωή τελειώνει, ενώ στο ενδιάμεσο έχει και Λαφαζάνη. Έτσι, περιλαμβάνονται όλες οι συνιστώσες. Έβαλα μια στιγμή να δω τη μέρα της πρεμιέρας και νόμιζα πως έβλεπα μελό της κακιάς ώρας. Η Βούρτση και ο Ξανθόπουλος τους έλειπαν μονάχα. Τα δάκρυα κορόμηλο, μούσκεψαν τις μοκέτες. Έγιναν όλοι αγωνιστές, ήρωες της πατρίδας…
  • Όχι, όχι, δε με …βάρεσε η ζέστη, φίλες και …φίλες (που έλεγε κι ο Σημίτης). Ποια ζέστη δηλαδή, που τις τελευταίες ημέρες μουλιάσαμε από τη βροχή και την υγρασία. Μόνο που δε …χιόνισε, Ιούνιο μήνα! Απλώς, νομίζω ότι κάπως έτσι θα περιέγραφε η …λαϊκή μούσα (sic) ένα μέρος από τα «απίστευτα κι όμως …ελληνικά» που συμβαίνουν στην πατρίδα μας τις τελευταίες ημέρες. Ε, τι να κάνω κι εγώ; Το έριξα στην ποίηση, μπας και σκάσει λιγάκι το χειλάκι μου. Τέτοιος «βομβαρδισμός» τρομοκρατίας και απειλών, μόνο με χαμόγελο κι αισιοδοξία μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί. Αν τα χάσουμε κι αυτά, καλύτερα να δέσουμε μια κοτρώνα στο λαιμό μας και να πάμε να φουντάρουμε…
  • Πείτε μου, ρε παιδιά, όταν ακούτε αυτόν τον Βαρουφάκη να μιλά, δε σας θυμίζει τον ποιητή Φανφάρα του Ψαθά; «Και το μυαλό μου είναι θολό, πω-πω-πω-πω, πω-πω-πω-πω». Τι λέει ο…στόμας του κάθε μέρα; Κι από την άλλη, έχουμε τα «μαύρα κοράκια, κόκκινα κοράκια. Τι προμηνάνε τα μαύρα και τα κόκκινα κοράκια»; Χρεοκοπία; Παράταση του μνημονίου; Έλεγχο στις καταθέσεις; Ο Γιάννης με ένα νι που τα ‘κανε…χωνί, αντιμετωπίζει όλα αυτά τα ερωτήματα με χαμόγελο. Πάντα καθησυχαστικός, πάντα μ’ ένα καλό λόγο για όλους, πάντα μ’ ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Βάζει το κράνος, καβαλάει τη μηχανάρα του και…εντάξει του.
  • Μόνο σε μένα συμβαίνει, ή και σε σας; Όποτε ανοίγω το κανάλι της Βουλής, όλο πάνω στη Ζωή πέφτω. Τι πράγμα είναι αυτό; Ξεκινά μια ερώτηση στις δύο το μεσημέρι και την τελειώνει στις δώδεκα το βράδυ, με τον εθνικό ύμνο και το «ένα ποίημα-καληνύχτα» (το θυμάστε;). Κανονικά, θα πρέπει ν’ αλλάξει η ονομασία του σταθμού σε «ΖΩΗ TV». Επίσης, έχω και μια ιδέα. Με την έναρξη της νέας τηλεοπτικής περιόδου, να παρουσιάσει τον «Αδύναμο κρίκο», το γνωστό τηλεπαιχνίδι. Το φαντάζεστε; Η «φράου» Έλενα Ακρίτα μπροστά της, θα είναι απλώς η μικρούλα Χάιντι στα βουνά των Άλπεων, με λουλουδάκια στο χέρι και τις κατσικούλες πίσω της!

vouli_2015_06_002

  • Και τώρα, ένα σχόλιο…κοινωνικού προβληματισμού. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, η Θεσσαλονίκη φιλοξενεί το Φεστιβάλ Βιβλίου στην πανέμορφη παραλία της. Φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να μη την επισκεφθώ, όπως κάνω ανελλιπώς τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια. Κάποια στιγμή, ακούω μια μητέρα να ρωτάει το παιδί της (περίπου 10-11 ετών): «Τι βιβλία θέλεις να σου πάρω για το καλοκαίρι»; Κι εκείνο της απαντάει: «Έλα ρε μαμά, τι να τα κάνω τα βιβλία; Έχω το tablet». Έμεινα άναυδος. Και μετά, αναρωτιόμαστε γιατί το μορφωτικό επίπεδο της νέας γενιάς πέφτει όλο και περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας…
  • Στα δικά μου σχολικά χρόνια, κάθε που τελείωνε η εκπαιδευτική περίοδος, ζητούσα από τους δασκάλους ή τους καθηγητές μου μια λίστα με προτεινόμενα βιβλία για το καλοκαίρι. Έτσι έμαθα τη Δέλτα, τη Φακίνου, το Νεγρεπόντη και λίγο πιο μεγάλος τον Καζαντζάκη, τον Παπαδιαμάντη, τον Σαμαράκη, τον Μυριβήλη και τους άλλους σπουδαίους λογοτέχνες μας και τα έργα τους. Άραγε, πόσα σημερινά παιδιά στην ηλικία των 10-12 ετών έχουν διαβάσει το «Αρνούμαι», τους «Εμπόρους των εθνών», τον «Καπετάν Μιχάλη» κλπ; Και πόσοι γονείς έχουν «σπρώξει» τα παιδιά τους στο διάβασμα τούτων των αριστουργημάτων; Πολύ φοβάμαι, ελάχιστοι κι ελάχιστα…

arnoumai_samarakis

    ——————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Το παρόν άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here