Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Χάρης Δεληγιάννης

Γιάννης Αγγελάκας και Νίκος Βελιώτης επέστρεψαν στο σινεμά Τριανόν το διήμερο 2 & 3 Μαρτίου για να δώσουν δύο ατμοσφαιρικές παραστάσεις. Με τραγούδια που γεννήθηκαν πριν από 13 περίπου χρόνια στους δίσκους «Οι ανάσες των λύκων» και «Πότε θα φτάσουμε εδώ», με λίγο απ’ τον ρεμπέτη Βαμβακάρη και τον Ζαμπέτα, ακόμη κι απ’ τον Άκη Πάνου, οι δυο παλιόφιλοι έστησαν ένα μυστηριακό, σχεδόν απαγορευμένο για τους μη τολμηρούς, χάος.


Σκοτάδι και σιωπή που απλωνόταν σαν θηρίο άφησαν τους παραπονεμένους εραστές να ξεχυθούν και να γιορτάσουν. Μιλιά δεν αποσπούσε το βλέμμα από τους δυο μουσικούς. Ο Αγγελάκας να πλέκει πάλι ποιητικές ομοιοκαταληξίες με νεύρο και κλειστά μάτια κι ο Βελιώτης με ουρανοκατέβατες δοξαριές να γεμίζει την ησυχία. Ευτυχώς που στην  Ελλάδα αυτή η έννοια της παραστασιακής μουσικής δεν έχει εκλείψει και πού και πού δυο μουσικοί πατούν στη σκηνή για να απαγγείλουν όπως αυτοί γνωρίζουν.

Δεν είναι μόνο μεγάλη ροκ μορφή ο Γιάννης Αγγελάκας. Είναι δημιουργός που ποτέ δεν ευχαριστιέται, που σβήνει κάθε δόξα που αφήνει, που θα υψώσει το ζόρι. Αλλάζει με τον καιρό, περνά απ’ τις Τρύπες, στους Επισκέπτες, στους Λύκους, στους 100▫C… Ξαναγυρίζει πίσω όταν νιώθει πως κάτι τον καλεί και τρέχει πάλι μετά με μανία να βρει άλλο μονοπάτι.


Όσο για τον Νίκο Βελιώτη… είναι ο «τσελίστας απ’ τον ουρανό» όπως είχε ακουστεί στο ντοκιμαντέρ «Ταξιδιάρα Ψυχή» της Αγγελικής Αριστομενοπούλου. Θαρρείς πως κάθε χτύπημα στο τσέλο του ήταν και μια νέα εφεύρεση. Άλλες έμοιαζαν με τιτιβίσματα, άλλες με κοπανήματα του ξυλοκόπου, κι άλλες με βραχνάδες. Έτσι, έφυγε λίγο λίγο ο χειμώνας…


Οπτικά η συναυλία είχε αυτά που της ταίριαζαν. Το μαύρο σκοτάδι έσπαγαν οι δεσμίδες των έντονων φώτων που μαζί με τον καπνό δημιουργούσαν σκιές κι αέρινες εικόνες. Με αυτήν την ατμόσφαιρα που επέβαλε τον εαυτό της έδενε ο ηλεκτρικός ήχος απ’ το τσέλο και η ενορχήστρωση της λούπας και των samples. Δεν χρειαζόταν τίποτα παραπάνω, λοιπόν, για να ενωθούν η «Πλημμύρα» και τα «Μπλε παράθυρα» του Βαμβακάρη με «κάθε τρελό παιδί» του Χατζιδάκι, με τα ποτάμια της Κρήτης, τους Χειμώνες των Τρυπών και κάθε δικό μας παλιάτσο.

Η ανάσα του λύκου ακόμα και στην πιο παγωμένη στέπα θα βγει ζεστή κι ετοιμοπόλεμη, σα σταγόνα και σαν ωκεανός. Θα γνωρίσει τη σφαγή των αισθήσεων «σ’ ένα ανοιξιάτικο λιβάδι» ή στη μηχανή του «θερμαστή» και «βαθιά στη θάλασσα θα πέσει».

Το χάος που δημιούργησαν οι δυο θα κάτσει σαν κατακάθι σ’ αυτούς που καίγονται. Στην βαθιά ψυχή τους.


*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here