Γράφει ο Κωνσταντίνος Πετρόπούλος
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
Την περασμένη Τετάρτη, στο Club του Σταυρού του Νότου, είδα για πρώτη φορά live, τον Ορέστη Ντάντο. Όταν βλέπεις κάποιον live για πρώτη φορά (αν μάλιστα δεν ξέρεις και ολόκληρο το ρεπερτόριό του) συνήθως βαριέσαι, αυτό όμως δεν συνέβη σε καμία περίπτωση την Τετάρτη. Η μουσική του Ορέστη, σε συνδυασμό με τους ιδιαίτερους στίχους του και την αμεσότητά του με έκαναν να τον παρακολουθώ και να δίνω βάση σε κάθε τι που έλεγε. Το ίδιο έκαναν και οι παρευρισκόμενοι στον Σταυρό του Νότου, που τον άκουγαν με προσήλωση χωρίς να βγάζουν “κιχ”. Γι’ αυτό το λόγο μόλις γύρισα σπίτι, αν και κουρασμένος, κάθισα κατευθείαν στον υπολογιστή να γράψω αυτό το ρεπορτάζ, για να σας μεταφέρω ακριβώς τα συναισθήματα που ένιωσα.
Ο Ορέστης Ντάντος λοιπόν ανέβηκε στην σκηνή μισή ώρα μετά τις δέκα με ένα εκκεντρικό σακάκι που δεν αποχωρίστηκε μέχρι το τέλος. Κάθισε στο αρμόνιο που ήταν στην αριστερή πλευρά της σκηνής και ανάλογα με τα τραγούδια έπαιζε πότε κιθάρα, πότε πλήκτρα ή φυσαρμόνικα και καμιά φορά… όλα μαζί! Το πρώτο πράγμα που μου έκανε καλή εντύπωση ήταν πως η θέση στο κέντρο, ακριβώς μπροστά στη σκηνή, εκεί δηλαδή που κάθονται οι “frontman”, ήταν άδεια. Αυτό αυτόματα, μου πέρασε ένα μήνυμα πως όλοι είμαστε ίσοι, είμαστε μια παρέα, κανείς δεν ξεχωρίζει και απλά παίζουμε μουσική για να ευχαριστηθούμε.
Το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε ήταν το “Αλάνα”, από τον τελευταίο δίσκο του τραγουδοποιού. Ακούσαμε μεταξύ άλλων ρεμπέτικα, παραδοσιακά, μπλουζ ρυθμούς καθώς και το ομώνυμο του καινούριο δίσκου “Θα το ’κανα ξανά”. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το “Θα πάω όταν γουστάρω” ενώ αξίζει να σημειωθεί πως ακούστηκαν και δυο από τα αριστουργήματα του Μάνου Χατζηδάκι “Του καλύτερου που έχει περάσει από το μουσικό στερέωμα της χώρας” όπως συμπλήρωσε ο Ορέστης Ντάντος. Ειδική μνεία έκανε και στις “Τρύπες” με μια φοβερή εκτέλεση στο κομμάτι “Η μάσκα που κρύβεις” αφού όπως είπε “Αυτό το συγκρότημα μας έμαθε να παίζουμε έτσι!”
Το live του Ορέστη Ντάντου δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από μια ροκ συναυλία. Αν και ήμασταν όλοι καθιστοί, η ενέργεια, η ένταση και το πάθος μου εξέπεμπαν όλοι από τη σκηνή προς εμάς, μας έκανε να “χτυπιόμαστε” στον ρυθμό. Οι εξαιρετικοί μουσικοί που τον πλαισιώνουν (Γιώργος Καρδιανός-Κιθάρα, Λεωνίδας Πετρόπουλος-Μπάσο και Στέφανος Σακελλαρίου-Τύμπανα) “γεμίζουν” ιδανικά τα τραγούδια, με το παίξιμο τους και οι ενορχηστρώσεις είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι για να βγουν όλα τα τραγούδια με τέσσερα όργανα και να νομίζεις πως παίζει ολόκληρη μπάντα!
Τέλος, η ιδιότητα του Ορέστη Ντάντου ως καθηγητής μουσικής, ήταν φανερή και επί σκηνής (ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ επειδή ξέρω ότι διδάσκει). Καθισμένος στα πλήκτρα, με τα γυαλιά του, καμάρωνε τους “μαθητές”-φίλους-μουσικούς του, ευχαριστιόταν με τις επιδόσεις τους ενώ σε κάποιες στιγμές η συναυλία θύμιζε αυτοσχεδιασμό μέσα στην τάξη, με μελώντικα, φυσαρμόνικες, ντέφια και ότι άλλο υπάρχει. Κρίμα που δεν είχα έναν καθηγητή μουσικής στο σχολείο σαν τον Ορέστη Ντάντο!
Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν το “οικογενειακό” κλίμα και το πόσο γούσταραν όλοι. Όλοι οι μουσικοί “βουτούσαν” μέσα στην κάθε νότα και αναδύονταν αναζωογονημένοι ενώ ο Ορέστης αν μπορούσε κυριολεκτικά θα έμπαινε μες τα πλήκτρα του αρμόνιου. Όταν έπαιζε φαινόταν σαν να ήταν κάπου αλλού, σε μια άλλη διάσταση, με κλειστά μάτια, μόνο αυτός και οι μουσική! Έτσι ήταν αυτό το live και έτσι φαντάζομαι πως θα είναι όλα… μια γιορτή. Τι κι αν ήταν Τετάρτη και δεν ήταν Σάββατο, εμείς βγήκαμε, “κοπανηθήκαμε” και φάγαμε το μεροκάματο γιατί περάσαμε καλά. Και σας αφήνω με ένα στίχο από το “Διασκεδάστε” που νομίζω πως περικλείει όλη την ουσία. “Κι αν όλα είναι ένα τίποτα, το τίποτα χορτάστε” … Διασκεδάστε!
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του Music Corner από το live…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…