Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Αθηνά Στρόδα
Μια ασυνήθιστα ζεστή, για μέσα Οκτωβρίου, βραδιά Παρασκευής, βρεθήκαμε στον «Σταυρό του Νότου Plus», προκειμένου να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα των εμφανίσεων του Κώστα Λειβαδά, ο οποίος, αυτή τη φορά, είχε για παρέα στη σκηνή τη Βίκυ Καρατζόγλου.
Ήταν σχεδόν 23:30, όταν ο συνθέτης κάθισε στο πιάνο του και μάς χάρισε, σε πρώτη ακρόαση, ένα καινούργιο τραγούδι, το οποίο, όπως είπε, δεν ξέρει ακόμη πότε θα κυκλοφορήσει. Έπειτα από 18 χρόνια στον δρόμο της μουσικής, η πορεία του Κώστα Λειβαδά διαθέτει εξαιρετικές συνεργασίες και, κυρίως, πάρα πολλά όμορφα τραγούδια. Από το πρόγραμμα, λοιπόν, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα «Δειλά», «Μετακόμιση Τώρα», «Για να Σε Συναντήσω», «Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα», «Μοίρα μου Έγινες», «Έχω Άνθρωπο», αλλά και το –πιο αγαπημένο του, όπως εξομολογήθηκε– «Εγώ Σ’ Αγάπησα Εδώ». Το τελευταίο μάλιστα έδωσε στη Βίκυ Καρατζόγλου την ευκαιρία να μας προσφέρει μία από τις ωραιότερες και πιο λιτές ερμηνείες της βραδιάς, υπό τους ήχους της ηλεκτρικής κιθάρας του Τάκη Μπαρμπέρη. Την εξαιρετική μπάντα αποτελούσαν επίσης οι Αιμίλιος Μπαριαμπάς στο μπάσο και Σπύρος Καραμήτσος στα τύμπανα.
Κοντά σε όλα τα παραπάνω, βρήκαν τη θέση τους και τα υπέροχα τραγούδια με τα οποία γνωρίσαμε την καλλιτέχνιδα, «Το Όνειρο» και η «Περηφάνια», ενώ η τραγουδίστρια και ο τραγουδοποιός μοιράστηκαν τα «Έρωτας Τάχα να ‘ναι Αυτό» και «Η Επιμονή σου», χαρίζοντάς μας δύο όμορφα ντουέτα.
Η πιο… διασκεδαστική στιγμή ήρθε με το «Σαν να μην Πέρασε μια Μέρα», με τη γνωστή και μη εξαιρετέα Γωγώ –ιδιοκτήτρια του κοντινού καφέ όπου συχνάζουν όλοι οι καλλιτέχνες του «Σταυρού»– να χορεύει επί σκηνής, ενώ στο φινάλε είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την ωραιότατη φωνή της Γιούλης Ασημακοπούλου, η οποία ερμήνευσε ξεχωριστά το «Όποια Ζωή και να Ζήσεις». Η βραδιά περιλάμβανε κι άλλες εκπλήξεις, με πιο blues εκδοχές για «Τα Παιδιά των Δρόμων» και το «Πιάσε Με», συνδυασμένες με Bob Dylan, αλλά και αγαπημένα λαϊκά, όπως τα «Αργοσβήνεις Μόνη», και «Γιατί Με Ξύπνησες Πρωί».
Ήταν ακριβώς τα πιο λαϊκά ηχοχρώματα αυτά που αποκάλυψαν μια απρόσμενη, για μένα, πτυχή της Βίκυς Καρατζόγλου: Η όμορφη, καθαρή φωνή της διαθέτει χροιά η οποία δεν παραπέμπει σε λαϊκή τραγουδίστρια. Και όμως, όταν ερμήνευσε τα «Δεν Το Αξίζεις» αλλά και το κλασικό «Ο Πασατέμπος», διέκρινα ένα βαθύ αίσθημα και μια άλλη ποιότητα, τόσο φωνητικά, όσο και συναισθηματικά, που της ταιριάζει πολύ.
Καθώς κυλούσε η βραδιά, συνειδητοποιούσα ότι μου είναι δύσκολο να βάλω μια «ταμπέλα» στον –πάντα επικοινωνιακό και πρόθυμο να μοιραστεί τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια του– Κώστα Λειβαδά. Στο μουσικό του «σπίτι» όντως… κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα και είναι ακριβώς αυτή η ποικιλία που χαρακτηρίζει τη δουλειά του. Το σύμπαν του ισορροπεί εύστοχα ανάμεσα σε ηλεκτρικά και παραδοσιακά ακούσματα, ενώ τα τραγούδια του έχουν μια βαθειά ρίζα, η οποία είτε προέρχεται από μνήμες τις παιδικής του ηλικίας, είτε από σύγχρονα βιώματα, όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, με το εξαιρετικά επίκαιρο «Ο Τελευταίος να Κλείσει την Πόρτα». Απ’ όπου, όμως, και να πηγάζει η έμπνευσή του, έχω την εντύπωση ότι όλο του το έργο διαθέτει έναν κοινό άξονα: υπάρχει αλήθεια, ανθρωπιά, τρυφερότητα και μια σταθερή αισιοδοξία –μια θετική ματιά στα πράγματα, ακόμη και μέσα στο γκρίζο.
Για την εμφάνισή τους την ερχόμενη Παρασκευή, 21 Οκτωβρίου, ο συνθέτης υποσχέθηκε περισσότερα καινούργια τραγούδια και άλλες εκπλήξεις, οπότε σπεύσατε! Προσωπικά, κρατώ για το τέλος αυτού του κειμένου, δύο στίχους από το «Και τί θα Μείνει», οι οποίοι θεωρώ ότι χαρακτηρίζουν τόσο τον ίδιο τον Κώστα Λειβαδά, όσο και τη φωτεινή και πάντα χαμογελαστή Βίκυ Καρατζόγλου: «ό,τι έχει λόγο, μονάχα αυτό θα μείνει / να σημαδεύει κατευθείαν στην καρδιά»…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…