Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Έχοντας παρακολουθήσει, τα τελευταία χρόνια, σχεδόν όλες τις παραστάσεις του Σταμάτη Κραουνάκη και της υπέρ-ταλαντούχας ομάδας του, της Σπείρα Σπείρα, νοιώθω ότι όλες τους οι δημιουργίες ενώνονται από ένα αόρατο νήμα, το οποίο καθιστά ομαλή και αυτονόητη τη μετάβαση στο επόμενο βήμα τους. Ο σπουδαίος μας δημιουργός έχει κατανοήσει –εκ γενετής μάλλον– το δώρο της Αγάπης και κάθε του παράσταση αποτελεί και μια διαφορετική σπουδή στις διάφορες εκφάνσεις της.
Φέτος, στις «Γραμμές», η συναισθηματική αυτή κλωστή της αγάπης τον οδήγησε στο να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα λαϊκό –με την έννοια ότι απευθύνεται σε όλους, χωρίς ωστόσο να περιορίζεται από δεσμεύσεις ρεπερτορίου. Διαθέτει στιγμές διονυσιακές, επιθεωρησιακές, μυσταγωγικές, αλλά και βαθιά συναισθηματικές –που όλες τους πηγάζουν από την ανάγκη των ανθρώπων που βρίσκονται πάνω στη σκηνή να εκφράσουν τα όσα νοιώθουν και να τα επί-κοινωνήσουν στους θεατές. Όπως μου είπε ο ίδιος ο Σταμάτης Κραουνάκης, «Είναι σαν να καλείς κάποιον στο σπίτι σου και θέλεις να τον κάνεις να νιώσει οικεία, να τον απελευθερώσεις. Μόλις τον απελευθερώσεις, μπορείς να του πεις ό,τι θέλεις –από ένα αστείο και μια βρισιά, μέχρι το πιο βαθύ…»
Κορμό της ψυχαγωγικής αυτής παράστασης αποτελούν δικά του τραγούδια –οικεία και καινούργια ταυτόχρονα–, τα οποία συνομιλούν με επιλεγμένα κομμάτια άλλων δημιουργών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας «συνδιάλεξης» ο «Βράχος» και οι «Αραπίνες» («Νύχτες Μαγικές») –Τσιτσάνη, σου μιλώ! Η δε ισορροπία του προγράμματος είναι εξαιρετική, καθώς η έντονη εξωστρέφειά του ισοσταθμίζεται σωστά όπου πρέπει, χάρη στις απαραίτητες υφέσεις και παύσεις –ανάσες ατόφιου συναισθήματος, στην αβίαστη ροή του κεφιού.
Συνοδοιπόροι του Κραουνάκη είναι οκτώ εξαιρετικοί μουσικοί και ερμηνευτές: Χρήστος Γεροντίδης, Σάκης Καραθανάσης, Κώστας Μπουγιώτης, Γιώργος Στιβανάκης, Νίκος Σταδιάτης (παρέα πάντοτε με το υπέροχο ακορντεόν του), Βάιος Πράπας (έγχορδα και φωνή), Γιώργος Ταμιωλάκης (με τον ξεχωριστό ήχο από το βιολοντσέλο του) και Βασίλης Ντρουμπογιάννης (απίστευτος στο πιάνο) είναι οι… συνήθεις ύποπτοι, που γίνονται οδηγοί μας στο κραουνακικό σύμπαν.
Όλοι τους καλλιτέχνες με χαρακτήρα ξεχωριστό, λειτουργούν ταυτόχρονα θαυμάσια ως μονάδες αλλά, κυρίως, ως μέλη μιας ομάδας που είναι όντως ομάδα, καθώς είναι εμφανές το δέσιμο και το νοιάξιμο προς τους συναδέλφους τους επί σκηνής. Η καθάρια φωνή του Νίκου Σταδιάτη λάμπει στο «Τριανταφυλλάκι» και το «Τρίτο Στεφάνι». Η ερμηνευτική δεινότητα του Κώστα Μπουγιώτη καθηλωτική στο «Το Σίδερο». Ο ρωμαλέος λυρισμός του Σάκη Καραθανάση «Πάει να Πιάσει Ουρανό», δηλώνοντας «Σε Θέλω». Η απαράμιλλη, γεμάτη συναίσθημα, θεατρικότητα του αεικίνητου Γιώργου Στιβανάκη δημιουργεί αξέχαστες στιγμές στη «Μαλάμω» και το «Χαρικλάκι». Η αμεσότητα, ο αυτοσαρκασμός, αλλά και η ρομαντική διάθεση του Χρήστου Γεροντίδη χαρακτηρίζουν τις ερμηνείες του, σε τραγούδια όπως η «Κίτρινη Πόλη» και «Ο Γάτος». Καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, ειλικρινά υπέροχοι. Και είναι ακριβώς αυτή η καλά βιωμένη αξία του «Μαζί» που κάνει τις παραστάσεις τους ικανές να μιλούν –εύστοχα και άμεσα– για την ίδια τη ζωή.
«Δυο Πόρτες έχει η Ζωή» δηλώνει, άλλωστε, στη σαρωτική του είσοδο στη σκηνή ο ίδιος ο Σταμάτης Κραουνάκης, επιβεβαιώνοντας την επίσημη έναρξη του γλεντιού, την οποία είχε σημάνει λίγο νωρίτερα ο Βάιος Πράπας με το «Ένα Βράδυ που ‘βρεχε». Πληθωρικός και άμεσος άμα τη εμφανίσει, αυτός ο εξωστρεφής γίγαντας φέτος με έκανε να επιβεβαιώσω περισσότερο από ποτέ πόση εσωτερικότητα διαθέτει. Είναι απόλαυση να τον βλέπεις να αυτοσχεδιάζει και να συζητά με το κοινό για το πώς θα μπορούσε να αλλάξει τους στίχους στο ρεφρέν του «Μόνο Μια Φορά», προκειμένου να αποφευχθεί ένας χωρισμός ή να σου αναλύει την «άσκηση» που έχει φτιάξει για να ξορκίζει την αρνητική ενέργεια και τους τοξικούς ανθρώπους. Και είναι αληθινά καθηλωτικό να βιώνεις τις εντελώς ιδιοσυγκρασιακές ερμηνείες του στη «Λάμπα Θυέλλης» και το «Ανθρώπων Έργα», καθώς και να εισπράττεις τη συγκίνηση από τη δυναμικά χαμηλότονη προσέγγισή του στο «Πάτωμα» και το «Αυτή η Νύχτα Μένει».
Η παράσταση «Φίλα Με… στις Γραμμές», από το Σάββατο μέχρι και τη Δευτέρα, μάς προσκαλεί σε ένα ταξίδι στην ίδια τη ζωή. Υπάρχει αγάπη, κέφι, καημός, χαρά, γλέντι, λύπη, ξεγνοιασιά, απογοήτευση, χιούμορ, ενθουσιασμός και, πάνω απ’ όλα, αυτή η κινητήριος δύναμη του «Μαζί» που, ενίοτε, ταυτίζεται με τη δύναμη του Έρωτα. Αυτός, άλλωστε, έφτασε μετά το Χάος και δημιούργησε τον κόσμο ολόκληρο… Όμως, επειδή ο έρωτας είναι εκ φύσεως συναίσθημα πιο εγωιστικό, αυτή που κυριαρχεί τελικά είναι η αγάπη με την ανιδιοτέλειά της. Γιατί, αν ο Έρωτας δημιούργησε τον κόσμο, η Αγάπη μπορεί να τον κατακτήσει –απλά και ουσιαστικά– με ένα φιλί και μια αγκαλιά. Γι’ αυτό κι όταν ετούτη η θεραπευτική παράσταση τελειώνει –με μια εμπνευσμένη διασκευή του “The Show Must Go On”–, μία είναι η απάντηση στο ερώτημα What are we living for? «Γιατί, άραγε, ζούμε;» Για να δημιουργούμε και να αγαπάμε. Τόσο απλά…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…