ΑΚΗΣ ΜΠΑΡΟΥΤΑΣ
(σε… meeting με τoν Παύλο Ζέρβα)

Είναι 25 χρονών και σε μια δύσκολη για τη δισκογραφία εποχή, αυτός έχει ήδη δύο albums στο ενεργητικό του… Για την ακρίβεια, το δεύτερο του album με το οποίο …”επιστρέφει στη γη“, κυκλοφορεί σήμερα!

Ο Άκης Μπαρούτας είναι ένας καλλιτέχνης από τη Θεσσαλονίκη που αξίζει να προσέξετε. Κινούμενος κάπου ανάμεσα στην pop και τη rock, με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία στις μουσικές του, με στίχο ψαγμένο και πολύ ώριμο, έρχεται να δώσει στο χώρο το δικό του προσωπικό ύφος, τη δική του δημιουργική οπτική και τραγούδια που έχουν πράγματα να πουν. Στο νέο του cd, το μελαγχολικό στοιχείο είναι έντονο στις συνθέσεις και τις ερμηνείες, όμως αυτό αφενός βγάζει έντονο συναίσθημα, αφετέρου κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσες τις κορυφώσεις των κομματιών. Οι ηλεκτρικές κιθάρες δεσπόζουν πατώντας πάντα πάνω σε μελωδικές γραμμές και ενορχηστρώσεις που δένουν με τις χαμηλόφωνες ερμηνείες του καλλιτέχνη. Τελικά χωρίς υπερβολή άκουσα ολόκληρο το album με πολύ ενδιαφέρον, άκουσα μια νέα δημιουργική πρόταση, στίχο που ξεφεύγει από τα τετριμμένα και τα τραγούδια πήραν ήδη τη θέση τους στο mp3 του αυτοκινήτου μου.

Φυσικά επόμενο βήμα, ήταν να προσπαθήσω να μάθουμε περισσότερα για τον Άκη Μπαρούτα, έτσι η συνέντευξη που ακολουθεί ήταν η …λογική συνέχεια!


Τώρα που όλοι ψαχνόμαστε πως θα …την κάνουμε από αυτή τη γη, εσύ επιστρέφεις…
Νομίζω ότι υπάρχει κάτι εντός μας, που μας ωθεί στο να επιστρέφουμε εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Όπως και να το κάνουμε η Γη είναι οι ρίζες μας. Ακόμη κι αν την εγκαταλείπαμε,  θα έφτανε η στιγμή που θα αναζητούσαμε τον τρόπο να γυρίσουμε σε αυτή.
Άτυπα για μένα αυτή η “επιστροφή στη Γη”, έστω και ως τίτλος του album, συμβολίζει και την επιστροφή μου στη δισκογραφία, μετά από τρεισήμισι περίπου χρόνια.

Σε πολύ νεαρή ηλικία, κυκλοφορείς το δεύτερο προσωπικό σου album, πάντα με δικά σου τραγούδια, συνθετικά και στιχουργικά. Έχοντας πια μια πρώτη σημαντική εμπειρία από δισκογραφία, θεωρείς ότι με αυτό το νέο σου album κάνεις μια νέα αρχή, επαναπροσδιορίζεσαι στο κοινό και ορίζεις πλέον με σαφήνεια τη μουσική σου ταυτότητα;
Δε θεωρώ ότι είμαι αισθητά πιο έμπειρος σε σχέση με την πρώτη μου δισκογραφική απόπειρα. Σίγουρα όμως είμαι πιο κατασταλαγμένος, όσον αφορά το αισθητικό αποτέλεσμα που θέλω να πετύχω. Ο πρώτος δίσκος, οι “Πλατείες του κόσμου”, αποτελούνταν από τραγούδια που γράφτηκαν σε μια χρονική περίοδο 5 ετών περίπου, από τα δεκαέξι μου έως και τα 21. Αυτό ανεπιφύλακτα οδήγησε στο να υπάρχει μια σχετική ανομοιογένεια και μια μικρή αμηχανία.
Κάτι που τώρα, στη δεύτερη προσπάθειά μου, πιστεύω πως εξαλείφθηκε. Για μένα ήταν πολύ βασικό τα κομμάτια του “Επιστρέφω στη Γη” να συνθέτουν μια ενότητα, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Ήταν σημαντικό να επαναπροσδιοριστώ, αφήνοντας πίσω, αλλά χωρίς να τη διαγράφω, την πρώτη προσέγγιση μου.

Το ύφος του δίσκου θα το χαρακτήριζα μελωδική ηλεκτρονική pop rock. Είναι ένα είδος στο οποίο η Θεσσαλονίκη έχει αναδείξει διαμάντια! Είναι ο χώρος που θέλεις να κινηθείς σαν καλλιτέχνης; Θεωρείς ότι είναι ένα δύσκολο άκουσμα για το ελληνικό κοινό; Υπάρχουν αρκετοί κατάλληλοι χώροι που βοηθούν να ανθήσει αυτό το μουσικό ύφος;
Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω μπει στη διαδικασία να χαρακτηρίσω τον ήχο μου και να τον τοποθετήσω κάπου. Κατά συνέπεια δεν έχω προσδιορίσει και τον χώρο κίνησής μου. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Με ενδιαφέρει να κάνω μουσική αντιπροσωπευτική, πρώτα για τον εαυτό μου, ανεξάρτητα από τις ταμπέλες που μπορούν να μπουν σε αυτή.
Για το ελληνικό κοινό, σίγουρα δεν είναι εύκολο άκουσμα. Αλλά ξέρω ότι υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ακροατών, που αναζητούν πιο εγκεφαλικά τραγούδια, που δεν πέπτονται εύκολα. Και αυτό το κοινό έχει αποδείξει ότι έχει δυναμική και στηρίζει ανθρώπους που καταθέτουν τον εαυτό τους.
Σε ό,τι αφορά τους χώρους τώρα, δεν ξέρω και πολύ καλά τι γίνεται στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα είναι δύσκολα.

Υπάρχει κάποια σκηνή που ανυπομονείς να παίξεις; Και ποιος θα ήθελες -αν θα ήθελες- να συμπράξει μαζί σου σ’ αυτό το live;
Δεν έχω στο μυαλό μου κάποια συγκεκριμένη σκηνή ή χώρο, ούτε κάποια σύμπραξη. Γενικά μου αρέσουν πολύ οι συναυλίες σε ωραία θέατρα ή κινηματογράφους. Όταν παρουσίασα τον πρώτο μου δίσκο, έπαιξα στον κινηματογράφο Ολύμπιον, στη Θεσσαλονίκη και είναι κάτι που θα μ’ ενδιέφερε να ξανακάνω στο μέλλον.


Η Θεσσαλονίκη έχεις αποφασίσει να παραμείνει η βάση σου; Οι περισσότεροι καλλιτέχνες κατεβαίνουν στην Αθήνα, μόλις η καριέρα τους μπαίνει σε μια τροχιά, αν και υπήρξαν και λαμπρές εξαιρέσεις…
Δεν ξέρεις ποτέ πώς μπορεί να έρθουν τα πράγματα, αλλά στην παρούσα φάση δεν υπάρχει στο μυαλό μου το να φύγω από τη Θεσσαλονίκη. Πιστεύω ότι έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν και δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο το πού μένεις.

Ποιοι καλλιτέχνες θεωρείς ότι έχουν επηρεάσει περισσότερο τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες;
Έστω και ασυναίσθητα, έχω πάρει κάτι από πολλούς και διαφορετικούς καλλιτέχνες και από πολλά είδη μουσικής. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιους. Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες, άλλοι εν ζωή και άλλοι όχι, από τη ροκ, την τζαζ μέχρι την κλασική μουσική και το ρεμπέτικο, όλα έχουν περάσει στα κύτταρα μου και αποτελούν διαφορετικά κομμάτια που  συνθέτουν το ίδιο παζλ.

Μπορεί να βρήκαμε στον Άρη νερό
μ’ ακόμα ψάχνουμε για αγάπη στο γαλαξία αυτό…
Πιστεύεις ότι υπάρχει έλλειμμα αγάπης στον πλανήτη μας;
Είμαι βέβαιος. Τουλάχιστον η αγάπη έτσι όπως την έχει ιδανικά στο μυαλό του ο πρωταγωνιστής του “28.000”, δεν βρίσκεται απλά σε έλλειμμα, αλλά δεν υπάρχει καν. Αγάπη αγνή, αμόλυντη, ανιδιοτελής, καθολική, απόλυτα συνειδητοποιημένη. Δεν έχει να κάνει απλά με την αγάπη των διαπροσωπικών μας σχέσεων. Αυτή προφανώς και είναι υπαρκτή. Είναι μια αίσθηση της αγάπης πιο συνολική, που έχει ανατεθεί στον πρωταγωνιστή να εντοπίσει. Ωστόσο όπως αποτυπώνεται και στο τραγούδι, ακόμη κι αν κανείς φτάνει στην παραδοχή, πως η αγάπη αυτή δε θα βρεθεί ποτέ, η αναζήτησή της, ακόμη και τότε, αποτελεί μονόδρομο.

Στη μουσική σου, αλλά και στους στίχους σου -που παρεπιπτόντως θεωρώ ότι είναι πολύ ώριμοι παρά το νεαρό της ηλικίας σου-, υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση μελαγχολίας. Θεωρείς ότι είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να δράσει λυτρωτικά και εποικοδομητικά και να δώσει ώθηση σε κάποιον, για δημιουργία και έμπνευση;
O Ουγκώ είχε πει ότι η μελαγχολία είναι η χαρά του να είσαι λυπημένος. Δεν είναι ένα ανεπιθύμητο συναίσθημα. Προσωπικά, την αγκαλιάζω, την αφήνω να τρυπήσει τα οστά μου. Δεν ξέρω πώς το διαχειρίζεται ο καθένας, αλλά για μένα λειτουργεί σαν καταλύτης. Διευκολύνει τη δημιουργική διαδικασία, γιατί τελικά μέσω αυτής είναι που επέρχεται κατά έναν τρόπο η κάθαρση.

Πρόσφατα διασκεύασες την «Πλημμύρα», ένα καμηλιέρικο του Μάρκου Βαμβακάρη από το 1934 και κυριολεκτικά το μεταμόρφωσες σε ένα σύγχρονο άκουσμα! Πως αποφάσισες ένα τέτοιο εγχείρημα; Η κίνησή σου έχει να κάνει και με τις πλημμύρες που 80 χρόνια μετά, ακόμη μαστίζουν τις πόλεις μας; Ποια η σχέση σου με το ρεμπέτικο τραγούδι;
Δεν έχει να κάνει με τις πλημμύρες, το ότι αποφάσισα να το διασκευάσω. Αν και με την κλιματική αλλαγή θα αρχίσει να γίνεται συχνότερα επίκαιρο το τραγούδι αυτό. Η «Πλημμύρα», είναι ένα κομμάτι που αγαπώ. Περιγράφει την καταστροφή, την αγωνία, την απελπισία, το ένστικτο της επιβίωσης με τρόπο ανατριχιαστικό.  Ξεκίνησα να το λέω σε συναυλίες από το 2015 και τελικά είπαμε να κάνουμε κι ένα video, τον προηγούμενο Απρίλη. Γενικώς πιστεύω ότι οι πρώτες εκτελέσεις των τραγουδιών αυτών, δεν μπορούν να συγκριθούν με καμία διασκευή τους. Αλλά παρόλα αυτά προσπαθώ με σεβασμό να τα φέρω λίγο στα μέτρα μου.
Το ρεμπέτικο είναι για μένα μια ειλικρινής αποτύπωση των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ωμό, αυθεντικό, άμεσο. Έχει και ιστορικό ενδιαφέρον. Είναι μια καταγραφή της ελληνικής κοινωνίας εκείνων των δεκαετιών. Φτώχεια, τεκέδες, παραπήγματα, συμπεριφορές. Το θεωρώ πραγματικά μια σημαντική πολιτιστική κληρονομιά και πάντα επιλέγω στις εμφανίσεις μου να λέω κάποια ρεμπέτικα.

Στο επίκεντρο της επικαιρότητας αυτόν τον καιρό, βρίσκεται το θέμα της ονοματοδοσίας των Σκοπίων. Σαν ένας νέος που κατάγεσαι από τη Μακεδονία, ποια είναι η θέση σου απέναντι σε όλα αυτά;
Θα δανειστώ τα λόγια από ένα τραγούδι, που βρίσκεται στο album μου, για να σου απαντήσω:

Σύμβολα, σημαίες, συνειδήσεις
όλα σκόρπια στο φτωχό μου μυαλό

Εννοείται ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να διατηρεί τις προσωπικές του απόψεις, να διαδηλώνει για ό,τι φαντάζει για τον ίδιο σημαντικό. Αλλά είναι δεδομένο ότι υπάρχει πρόβλημα στην ιεράρχηση των ζητημάτων που μας απασχολούν γενικότερα. Δεν έχει να κάνει μόνο με τους φασίστες και τα παπαδαριά που ήταν στη βιτρίνα. Σε καμιά 50αριά χρόνια θα βιώνουμε σοβαρά τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Στη Θεσσαλονίκη υπολογίζεται ότι η θάλασσα μπορεί να φτάσει εκεί που είναι τώρα το άγαλμα του Αλεξάνδρου, εκεί που έγινε και η διαδήλωση δηλαδή. Αν γινόταν μια συγκέντρωση για την κλιματική αλλαγή και είχε πάνω από 500 άτομα, εγώ θα ήμουν ευτυχισμένος. Δε μιλάμε για ένα όνομα, μιλάμε για τις ζωές των παιδιών μας. Αλλά αυτά τα θέματα δεν είναι πιασάρικα. Είναι και άβολα γιατί απαιτούν το να αλλάξουμε κι εμείς οι ίδιοι.
Από την άλλη βέβαια να σου πω, για να μη λέμε μόνο τα αρνητικά, μας δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουμε τον υπαρκτό σουρεαλισμό. Αν ζούσε ο Νταλί, ίσως να τον βλέπαμε στο πλήθος να βγάζει βόλτα τον μυρμηγκοφάγο του. Αναβιώσαμε τον εσκεμμένο παραλογισμό του Ντανταϊσμού.

Αυτόν τον καιρό ολοκληρώνεις και τις σπουδές σου στην Κτηνιατρική Σχολή του Α.Π.Θ. Να υποθέσω ότι είσαι φιλόζωος; Θεωρείς ότι στη χώρα μας έχουν γίνει βήματα που οδηγούν στον σεβασμό των δικαιωμάτων των ζώων ή είμαστε ακόμα πολύ πίσω;
Με τα όσα έχω δει στην Κτηνιατρική, έχω γίνει vegan. Σχεδόν από όταν ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε σε εκτροφές. Πριν ακόμα επισκεφτούμε τα σφαγεία. Έχει μια πενταετία περίπου.
Η κόλαση υπάρχει και την έχουμε φτιάξει εμείς λίγο έξω από τις πόλεις μας. Πίσω από κλειστές πόρτες γίνονται τρομακτικά πράγματα. Και τελικά ο καταναλωτής βλέπει στην τηλεόραση τις κοτομπουκίτσες και τα λουκάνικα να χορεύουν και να τραγουδάνε. Όταν έβλεπα αυτά που κάνουμε στα “παραγωγικά” ζώα, όπως τα έχουμε ονομάσει και μετά γυρνούσα στο σπίτι, στον σκύλο μου, δεν μου βγαίνανε τα μαθηματικά. Η λογική μου κατέρρεε. Δεν μπορούσα να αγαπώ το ένα σαν αδερφό μου και το άλλο να το στοιβάζω σαν τσουβάλι στις εκτροφές και να το σφάζω.
Βήματα γίνονται. Πέρα από τη νομοθεσία, η οποία αφορά όμως μόνο τα ζώα συντροφιάς και έχει αυστηροποιηθεί και αυτό είναι πολύ θετικό, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ευαισθητοποιούνται για τα δικαιώματα των ζώων συνολικά.  Όχι μόνο για τους σκύλους ή για τις γάτες. Αλλά υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά μας.

Μίλησε μου για τα πλάνα σου και τις κινήσεις σου στο άμεσο μέλλον. Μετά τη κυκλοφορία του album σου, έχεις ετοιμάσει κάποιες εμφανίσεις;
Μετά την κυκλοφορία σκοπεύουμε να παρουσιάσουμε τον δίσκο σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Έχουμε ξεκινήσει να προετοιμαζόμαστε, αλλά δεν υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο ακόμη.

—————–

Εδώ, διαβάστε αναλυτικότερα στοιχεία για το album “Επιστρέφω στη γη” που κυκλοφόρησε ο Άκης Μπαρούτας.

—————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here