ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ
(σε …meeting με την Κάλλια Βαβουλιώτη)
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τον Λουδοβίκο των Ανωγείων ο οποίος θα μεταβεί για μία βραδιά γεμάτη συναισθήματα από την λεβεντογέννα Κρήτη στο Θέατρο Βράχων στις 13 Σεπτεμβρίου. Έχοντας πάντα ιστορίες να πει, παραμύθια, αφηγήματα και μοιρολόγια –πάντα με τον αισθαντικά ποιητικό και λυρικό τρόπο του– θα μας ταξιδέψει με την μουσική του έχοντας στο πλευρό του αξιόλογους μουσικούς συνοδοιπόρους. Εν όψει της εμφάνισής του, το MusicCorner συνομίλησε με τον ταλαντούχο τραγουδοποιό τόσο για την μουσική, όσο και για τα υπόλοιπα κομμάτια που συνθέτουν τον Λουδοβίκο των Ανωγείων…
Πως ξεκίνησε η ενασχόληση με τη μουσική και σε τι ηλικία; Τι αποτέλεσε το ερέθισμα για να ξεκινήσετε να μαθαίνετε μαντολίνο και παραδόξως όχι λύρα που είναι και το πιο διαδεδομένο μουσικό όργανο στην Κρήτη;
Από την ηλικία των 15 άρχισα να ενδιαφέρομαι για το μαντολίνο. Η αφορμή υπήρξε όταν ο ξάδερφος μου ο Ορέστης, ναυτικός, άφησε ένα μαντολίνο στο σπίτι. Από κείνο έμελε να μάθουν πολλοί, όπως κι εγώ. Αν άφηνε μια λύρα, ίσως να μάθαινα λύρα!
Μοιρολόγια, ιστορίες, παραμύθια. Τα τραγούδια σας είναι παράλληλα και αφηγήματα. Είναι καλύτερα να μιλάει λοιπόν κανείς για όσα νιώθει άμεσα ή έμμεσα;
Τα τραγούδια μου όντως είναι αφηγηματικά. Μπορείς να τα διηγηθείς χωρίς τη μουσική, έτσι φαίνεται η αλήθεια ενός τραγουδιού, αν μπορεί να σταθεί μόνο του, σαν λόγος.
Oι συναυλίες σας κάθε φορά έχουν έναν ευφυή τίτλο. Η επικείμενη «συνάντηση» με το κοινό στο Θέατρο Βράχων στις 13 Σεπτέμβρη τιτλοφορείται ως «Τα πουλιά πετούν γιατί δεν κρατάνε βαλίτσες». Πως προέκυψε αυτός ο τίτλος και τι θ’ακούσουμε; Πείτε μας περισσότερα για αυτή τη συναυλία, στην οποία διαβάζω θα υπάρχουν και πολλοί guests…
Τα πουλιά πετούν γιατί δεν κρατάνε βαλίτσες! Αν απαλλαγούμε από τα περιττά και κάνουμε οροφή των απαιτήσεων το απαραίτητο, μπορούμε την “πτήση” που ο καθένας οφείλει να κάνει. Η πιο μεγάλη αρετή είναι η υπέρβαση. Αυτή η συναυλία μας καλεί σε μια πτήση έστω και χωρίς φτερά, η πτώση δεν είναι κατ ανάγκη προς τα κάτω, ο Ίκαρος εξυψώθηκε με την πτώση του.
Θ’ ακουστούν τραγούδια από όλα τα χρόνια που είμαι στο τραγούδι . Όλοι οι παλιοί και νέοι συνεργάτες που μετέχουν τιμώντας με, θα τραγουδήσουν τα τραγούδια που έχουν πει στους δίσκους μου. Θα παρουσιάσουμε τον Ερωτόκριτο, ολοκληρωμένο έργο και οι Κρήτες χορευτές θα τον χρωματίσουν με τις στολές, τις ανάσες, τους χτύπους των ποδιών τους…
Πως βιώνει και αντιλαμβάνεται ο Λουδοβίκος των Ανωγείων την αγάπη και τον έρωτα;
Ο Έρωτας που δεν σε σκλαβώνει δεν είναι έρωτας και αγάπη που δεν σ’ ελευθερώνει δεν είναι αγάπη. Για τον έρωτα σκοτώνω για την αγάπη σκοτώνομαι… Ερωτευόμαστε κάποιον που μας δημιουργεί ερωτηματικά και αγαπούμε κάποιον που μας δίνει απαντήσεις.
Ο έρωτας έρχεται από μόνος του, μα στη αγάπη πάμε εμείς. Ο έρωτας είναι η πρώτη μάχη μας στη ζωή. Ο ερωτευμένος ζει τον τρόμο της αμφιβολίας. Στο θάνατο του έρωτα γεννιέται η αγάπη.
Στον έρωτα ζει η ζήλια με το πώς, το πότε, το γιατί. Ερωτευόμαστε κάποιον γι αυτό που νομίζουμε ότι είναι, γι αυτό που μας βολεύει να είναι. Αλλά αν τον αγαπάμε, τον αγαπάμε γι αυτό που είναι!
Ακούγοντας κανείς τα τραγούδια σας, βλέπει μία διττότητα, κάποιον που εκθειάζει την αγάπη αλλά και που συγχρόνως νιώθει αρκετά μόνος. Αυτή είναι η μοίρα όποιου αγαπάει;
Η μοναξιά, η ερημιά, είναι ιδιότητες του έρωτα. Είναι αυτή η δύναμη που εκβιάζει το είναι μας, με κατεύθυνση το αντικείμενο του πάθους. Η λογική απέναντι του, είναι ανήμπορη ευτυχώς να επιχειρηματολογήσει.
Έχετε ασχοληθεί και με την ζωγραφική. Ζωγραφίζετε ακόμα; Ή παραδοθήκατε αποκλειστικά στο τραγούδι;
Η ζωγραφική είναι ένα τραγούδι χωρίς τον ήχο, όμως έχει την αρμονία, την ποίηση, τη διήγηση. Μια τέχνη που “διαβάζεται” με τα μάτια και πρέπει να αποκαλύπτει μια πραγματικότητα άγνωστη. Τα χρώματα αντιπροσωπεύουν τις “λέξεις” μιας διήγησης. Εγώ και με τις δυο τέχνες προσπαθώ να αγγίξω αυτό που θεωρώ ότι προσθέτει στον πολιτισμό…
Tα τραγούδια σας έχουν μία έντονα παραδοσιακή πνοή – αλλά και μία μοναδική ιδιαιτερότητα. Θεωρείτε τον εαυτό σας παραδοσιακό καλλιτέχνη;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου παραδοσιακό. Βγαίνω μέσα από την παράδοση, πατώ κάπου και έρχομαι. Όμως προσπάθησα πολύ να βρω το προσωπικό μου “αποτύπωμα”, τον δικό μου βηματισμό, κάτι που ο καθένας οφείλει να κάνει. Έχουμε γεμίσει «αντίγραφα». Η παράδοση μας “παραδίδει” την ευκαιρία να αποδείξουμε την ικανότητα να “παράγουμε” και όχι να αναπαράγουμε…
Ολοκληρώνοντας, θα θέλατε να μοιραστείτε ένα μήνυμα με τους αναγνώστες μας και τον κόσμο που σας αγαπάει; Μία προτροπή ή συμβουλή;
Η ιστορία μας κατοικεί μέσα στις ορθογραφημένες λέξεις, το θάρρος χρειάστηκε δυο «ρ» για να τα καταφέρει. Αν τραβήξεις τα μαλλιά του «Π» του πάθους, γίνεται Λάθος. Και το λάθος “κινδυνεύει” από το δεύτερο βλέμμα που κι εκείνο θέλει δυο «μ» για να βαδίσει προσεκτικά, ώστε να μπορεί να διηγηθεί…
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…