Γράφει η: Ματίνα Φουντούλη
Ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες τον: Άρη Λεούση
Τη Δευτέρα 6 Μαρτίου ήταν η τρίτη παράσταση που παρουσιάζει αυτήν την περίοδο η Ευρυδίκη με τίτλο “Μια μέρα ξύπνησα” στο Passport στον Κεραμεικό, υπό την σκηνοθετική επιμέλεια του Δημήτρη Μαλισσόβα και τη συμμετοχή της Κατερίνας Τσάβαλου και του Κωνσταντίνου Φρίγγια.
Πάει καιρός που άκουγα για αυτήν την παράσταση από την ίδια και θυμάμαι την αγάπη και την ανυπομονησία που έβγαζε κάθε φορά που μιλούσε για αυτήν και για τα όσα σχεδίαζε. Οπότε και η δική μου ανυπομονησία ήταν ήδη μεγάλη και η άρνηση να δω αποσπάσματα και σχόλια από τις δύο προηγούμενες Δευτέρες που είχε παίξει, ακόμα μεγαλύτερη. Δεν ήθελα να ξέρω τίποτα. Ήθελα να το ζήσω από την αρχή μέχρι το τέλος με τη γλυκιά ανυπομονησία ενός 5χρονου που του χαρίζουν ένα ολοκαίνουριο δώρο και προσπαθεί να σκίσει με μανία κάθε χαρτί περιτυλίγματος που το χωρίζει από το παιχνίδι. Άλλωστε, όσο περισσότερα χαρτιά για σκίσιμο είχε, τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση, ώστε να φτάσει στο τέλος να πει “ποιος νοιάζεται για το παιχνίδι;”
Μπαίνοντας, λοιπόν, στον χώρο του Passport Upstairs και βλέποντας όλα αυτά τα ψυχρά μεγάλα τραπέζια και καρέκλες που θυμίζουν μεγάλη πίστα ή αίθουσα δεξιώσεων, ένιωσα έναν φόβο. Όχι, δεν ήταν αυτός ο χώρος που είχα στο μυαλό μου για αυτό που περίμενα τόσο καιρό. Στη συνέχεια, παρατηρώντας το σκηνικό που είχε στηθεί με το μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι επί σκηνής, την πορσελάνινη κούκλα, την παλιά κορνίζα και τους γραφικούς πολυελαίους ένιωσα λίγο καλύτερα και λίγο πιο ζεστά, προσπαθώντας, όμως, πάντα να μη κοιτάζω πίσω, το αχανές της αίθουσας.
Η παράσταση ξεκίνησε με ελάχιστη καθυστέρηση. Άλλη μία ένδειξη του ότι βρισκόταν σε λάθος χώρο και ίσως ένας καθαρά θεατρικός χώρος να ταίριαζε πολύ καλύτερα. Στις πρώτες νότες που ακούγονται ξεχωρίζεις το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο στην παράσταση “Μια μέρα ξύπνησα” σε μουσική και στίχους του Θάνου Παπανικολάου. Δεν το ακούς ολόκληρο, όμως. Έχει παρεμβολές. Παρεμβολές που στην ουσία είναι η ίδια παράσταση, καθώς πρόλογος και επίλογος ταυτίζονται, και είναι ακριβώς αυτό που περιγράφουν οι στίχοι του τραγουδιού. Η γυναίκα, το κορίτσι, η μητέρα.
Και κάπου εδώ είναι που χάνω λέξεις, δε ξέρω πώς να περιγράψω αυτό που είδα, δε ξέρω ποιες είναι οι κατάλληλες φράσεις, δε ξέρω τίποτα. Ξέρω μόνο αυτό που ένιωσα το βράδυ της Δευτέρας. Πολλές φορές ταυτίστηκα, πολλές φορές τσαντίστηκα, πολλές φορές χαμογέλασα, πολλές φορές ταξίδεψα. Οι συνεχείς εναλλαγές πρόζας και τραγουδιού, ένα κείμενο που έμπλεκε μέσα τον ονειροπόλο Μικρό Πρίγκιπα, την ερωτική Σάρα Κέιν, τον Πόθο της Μπλανς Ντυμπουά του Τένεσι Ουίλιαμς, άλλοτε ιδιαίτερα πετυχημένα, άλλοτε λιγότερο. Τι σημασία έχει, όμως, αν ταίριαζαν ή όχι; Σημασία έχει το αποτέλεσμα, και το αποτέλεσμα ήταν ότι σου δημιούργησαν μια αίσθηση, σε ταξίδεψαν πίσω σε μια ανάμνηση, σε έκαναν να αφήσεις πίσω και να ξεχάσεις -έστω για λίγο- αυτά που είχες να αντιμετωπίσεις τη μέρα που πέρασε ή τη μέρα που θα έρθει και για μια στιγμή να δεις τον εαυτό σου μέσα από την αισιοδοξία αυτού που βλέπεις να εκτυλίσσεται μπροστά σου εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Δυο στιγμές θα αποκαλύψω μόνο από την παράσταση. Η μία είναι η συγκλονιστική ερμηνεία της Ευρυδίκης στο δέσιμο δύο τραγουδιών αφιερωμένα στη Μητέρα -“Μαμά γερνάω” της Τάνιας και “Μαμά” του Charles Aznavour με τους ελληνικούς στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και την πρώτη ερμηνεία να ανήκει στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η δεύτερη είναι μια φράση που ακούστηκε λίγο πριν το τέλος της παράστασης και που ίσως θα μπορούσε να αποτελεί και έναν όμορφο επίλογο για την παράσταση. “Ο άνθρωπος έμαθε πολλά. Έχει καταφέρει σχεδόν τα πάντα. Μόνο ένα πράγμα δεν έμαθε. Τον τρόπο να ζει με τον άλλο άνθρωπο. Με το ταίρι του.” Και αμέσως μετά ένα “Dance me to the end of love” που έρχεται για να σου δώσει τον χρόνο να σκεφτείς ξανά τι πληγές έχεις αφήσει ανοιχτές, πώς θα τις κλείσεις και τι θα κάνεις από εδώ και πέρα.
Την Ευρυδίκη σαν τραγουδίστρια την ξέρουμε καλά. Ερμηνευτικά άψογη, με αυτή την χαρακτηριστική χροιά που τη καταλαβαίνεις από την πρώτη νότα. Εδώ κάνει και κάτι ακόμα. Έχει αναλάβει κομμάτια πρόζας. Δεν το κάνει πρώτη φορά, ούτε είναι κάτι που δεν το γνωρίζει. Το ξέρει και πολύ καλά μάλιστα. Αλλά και να μην το ήξερε, έχει αυτή την εκφραστικότητα επί σκηνής, που είτε τραγουδάει είτε παίζει έναν ρόλο, σε βάζει κατ’ ευθείαν μέσα στο τραγούδι ή την παράσταση αντίστοιχα.
Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ καθόλου στις μουσικούς και τον ενορχηστρωτή της παράστασης, τα οποία ήταν επίσης, σχεδόν γυναικεία υπόθεση. Έχοντας έτσι κι αλλιώς αδυναμία στα έγχορδα, χάρηκα ιδιαίτερα όταν είδα τις 4 κυρίες του Allegria String Quartet, τις οποίες συνόδευε από την άλλη πλευρά της σκηνής και η Ευαγγελία Μαυρίδου στο πιάνο. Ο Λευτέρης Πουλιού που είχε αναλάβει όλες τις ενορχηστρώσεις της παράστασης είχε κάνει θαύματα στο δέσιμο των 5 οργάνων.
Ανταλλάσσοντας δυο λόγια με την Ευρυδίκη μετά το τέλος της παράστασης με έκαναν να θέλω την επόμενη Δευτέρα να είμαι πάλι εκεί. Είναι μια παράσταση, λοιπόν, που συνεχώς εξελίσσεται, ακόμα μπαίνουν νέα στοιχεία, βγαίνουν κάποια άλλα. Αλλά το σημαντικό για μένα είναι ότι οι άνθρωποι που έχουν καταπιαστεί με αυτήν, την έχουν αγαπήσει πραγματικά και θέλουν συνεχώς να την πηγαίνουν ένα βήμα πιο πέρα, και να προσφέρουν στον θεατή νέα πράγματα και νέες σκέψεις…
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…