Γράφει η Μιλένα Τζικάκη
Φωτογράφηση: Ματίνα Φουντούλη
Η «μοναξιά» είναι και θα είναι πάντα ένα επίκαιρο θέμα. Αυτό δεν το έχει καταλάβει μόνο ο Μάρτιν Μακ Ντόνα, που έγραψε το έργο αυτό, αλλά και οι καλλιτέχνες που θέλησαν κατά καιρούς να ενσαρκώσουν τους ρόλους! Ένα από τα καλύτερα θεατρικά έργα του Ιρλανδού συγγραφέα, παίζεται για τρίτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό, πρώτη φορά, όμως, με τη σκηνοθετική ματιά της Πέμης Ζούνη, η οποία τα κατάφερε περίφημα.
Με φόντο το Λινέιν, ένα απόμερο χωριό της Ιρλανδίας, δύο αδέρφια μαλώνουν με κάθε ευκαιρία, για καθετί που στο δικό τους κόσμο φαντάζει σημαντικό. Συμμαχούν, έστω και ασυνείδητα, μόνο τη στιγμή που κάποιος θα τους θεωρήσει «άρρωστους» ή «τρελούς»! Μια ένταση κυριαρχεί σε όλη την παράσταση, καθώς η λεκτική βία δεσπόζει, αλλά ο τρόπος που την αποδίδουν, ο Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου και ο Θανάσης Πατριαρχέας, ίσως μας κάνει να την επιζητούμε. Πέρα από την αδερφική τους σχέση, τους Κόλμαν και Βαλέν ενώνει και ένας θάνατος. Συνήθως οι κηδείες, στην μικρή κοινωνία του Λινέιν, είναι αφορμή για λίγο παραπάνω φαγητό και ποτό. Η κηδεία που αφορά τους πρωταγωνιστές της ιστορίας όμως, έγινε η αφορμή για να ξετυλίξουν ένα κουβάρι που άρχισε να μπλέκεται από την παιδική τους ηλικία και που σιγά σιγά τους έπνιγε..
Αιτία να ξεχαστούν καμιά φορά από τις μεταξύ τους κόντρες είναι η νεαρή Γκερλίν, μια όμορφη δεκαεπτάχρονη, που τους συναντά τακτικά με σκοπό να τους πουλήσει παράνομα ουίσκι. Σίγουρα, ένα κορίτσι που ειδικεύεται σε κάτι τέτοιο, δεν ζει την ηλικία του! Παρόλα αυτά, εκείνη, πεισματάρα και πάντα έτοιμη να υπερασπιστεί την στάση της απέναντι στη ζωή, έχει τα δικά της ιδανικά και τους δικούς της στόχους. Μας έχει αποτυπωθεί η ατάκα που με πάθος και θάρρος ακούγεται από τα χείλη της, “Είμαι πολύ ηθική, αλλά δεν κλαψουρίζω για τις ηθικές σαν κάποιους άλλους!”. Δεν μπορεί να μην έχουμε στο μυαλό μας και εμείς κάποιους τέτοιους «άλλους». Πολύ πιθανό τέτοιοι «άλλοι» να γινόμαστε και εμείς οι ίδιοι.
Όλα αυτά που συμβαίνουν στο Λινέιν παρατηρεί και ο Πάτερ του χωριού, μη μπορώντας να καταλάβει ποιά τρέλα έχει κυριαρχήσει στους νέους και φέρονται έτσι. Μόνη επιθυμία του είναι να καταφέρει να τους κάνει ως δια μαγείας να ζουν ειρηνικά, να έχουν καλές προθέσεις και αγνά συναισθήματα. Μάταια όμως! Τα λόγια του βυθίζονται στη μυστηριώδη λίμνη, κοινό τόπο όλων, σχεδόν, των κατοίκων του Λινέιν. Έτσι αναζητά τη διέξοδο, τη λύτρωση του εαυτού του και των άλλων.
Ο τρόπος, με τον οποίο ο Μακ Ντόνα θέλει να περάσει στο κοινό όλα τα παραπάνω, είναι πανέξυπνος! Αυτό αποδεικνύεται από τη ζήτηση που έχει η παράσταση και από το γεγονός ότι και τις τρεις φορές που ανέβηκε, ήταν με διαφορετικούς ηθοποιούς και διαφορετικούς σκηνοθέτες.
Όσον αφορά όμως στην τελευταία, που έκανε πρεμιέρα στις 22 Οκτωβρίου στο Faust, έχουμε να πούμε τα καλύτερα. Αφενός για τη σκηνοθεσία της Πέμης Ζούνη, που εκμεταλεύθηκε με το καλύτερο τρόπο την αμφιθεατρική σκηνή του Faust! Τα καθίσματα και από τις δύο πλευρές, κάνουν τους ηθοποιούς να ξεχνούν ότι υπάρχει κοινό απέναντί τους, αφού δεν το βλέπουν μπροστά τους όπως συμβαίνει συνήθως στις θεατρικές σκηνές ενώ ο θεατής αισθάνεται αυτό που βλέπει ακόμα πιο αληθινό! Αφετέρου, οι υποκριτικές ικανότητες των τεσσάρων ηθοποιών είναι τέτοιες που …φαίνονται στο χειροκρότημα! Η μουσική εύστοχη, ντύνει όμορφα τα συναισθήματα που βγάζει η παράσταση ενώ γεμίζει ιδανικά τα κενά κατά την αλλαγή των σκηνικών.
Μετά την παράσταση οι τέσσερις ηθοποιοί μας καλωσόρισαν στα καμαρίνια, και μας μίλησαν για τους ρόλους τους, το έργο και ό, τι τους γοητεύει σ’ αυτή την παράσταση.
Aλέξανδρος Παπατριανταφύλλου: Από τον τόπο στον οποίο διαδραματίζεται το έργο, καταλαβαίνεις πολλά για τους χαρακτήρες. Το Λινέιν είναι ένα τρομερά απομονωμένο μέρος όπου μεγάλωσε ο Μακ Ντόνα. Ακριβώς επειδή είναι πολύ απομονωμένο, οι άνθρωποι νιώθουν βαθιά μοναξιά αλλά ταυτόχρονα είναι και πολύ σκληροί. Τη μοναξιά αυτή, δεν την εκφράζουν με ευαισθησία ή εξομολόγηση αλλά με βία. Στο χωριό, όλοι είναι εγκληματικές προσωπικότητες. Οπότε και εμείς με τη σειρά μας, τα αδέρφια Βαλέν και Κόλμαν, εκφράζουμε την επαφή μας με βία και τίποτε άλλο!
Όσον αφορά τον Κόλμαν, είναι αυτό που βλέπεις! Δεν κρύβεται από πίσω του κάτι. Είναι ένας σκληρός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που αν τον κοιτάξεις στραβά μπορεί να σε πλακώσει στις σφαλιάρες μέχρι και να σε σκοτώσει. Είναι σταθερός στις απόψεις του και τον αδερφό του τον μεγάλωσε δέρνοντάς τον! Τέλος, δεν έχουν επαφή με γυναίκες και αυτό φαίνεται, τους λείπει μία αγκαλιά, δεν ξέρουν τι είναι αγκαλιά.
MusicCorner: Aγαπιούνται τα δύο αδέρφια μεταξύ τους;
Aλέξανδρος Παπατριανταφύλλου: Έλα ντε;! Μπορεί και να αγαπιούνται… Σίγουρα, ο τρόπος για να εκφράσουν οποιοδήποτε συναίσθημα είναι πλακωθούν στο ξύλο! Τώρα, αν αυτό ελλοχεύει αγάπη, είναι στη διάθεση του κοινού!
MusicCorner: Μάλλον «αγαπιούνται» όταν συμφωνούν ενάντια σε κάτι…
Aλέξανδρος Παπατριανταφύλλου: Ναι! Μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Θα συμφωνήσουν για την ομάδα του Λινέιν, για το ότι ο Παπάς είναι μαλάκας, για το ότι η Γκερλίν είναι ωραία γκόμενα ή για το ότι θα πρέπει να πιουν πολύ! Επίσης, στο τραπέζι πέφτουν και «μεγάλα» θέματα, όπως η θρησκεία, η σχέση με τη μητέρα τους και τον πατέρα τους, η σχέση με τους γείτονες. Kι όμως δεν τους απασχολεί τίποτα! Το μόνο που τους απασχολεί είναι τα πατατάκια, η σόμπα και το ουίσκι. Μη τους πειράξεις αυτά. Γι’ αυτά θα σε σκοτώσουν! Αν τους βρίσεις τη μάνα τους, δεν τρέχει τίποτα…
Θανάσης Πατριαρχέας: Θα ’θελα να πω μόνο για ό, τι αφορά την αγάπη μεταξύ τους. Δεν την έχουν γνωρίσει ποτέ, δεν ξέρουν τι είναι και υποσυνείδητα ίσως, όπως είπε και ο Κόλμαν – Αλέξανδρος, αύτη τη σωματική επαφή που έχουν ανάγκη, την εκφράζουν μέσω του τσακωμού. Δεν την ξέρουν τη λέξη «αγάπη» ή τι σημαίνει να έρχεσαι κοντά σε κάποιον άλλον, αλλά μεταξύ τους φαίνεται συνεχώς από τον τσακωμό και από το τέλος, που παρόλο που έχουν γίνει όλα χάλια και ο ένας έχει κάνει τόσα στον άλλον, πάνε να πιούνε μια μπύρα έξω μαζί. Απλά οι ίδιοι δεν έχουν συναίσθηση του τι σημαίνει αυτό το πράγμα και αυτό είναι και το ενδιαφέρον που έχει κάνει ο Μακ Ντόνα όσον αφορά το συγκεκριμένο έργο. Προσπαθεί να δείξει την αποξένωση μέσα σε μια οικογένεια, στην οποία δεν υπάρχει τίποτα, ουσιαστικά, που να τους συνδέει, κι όμως τους συνδέουν τόσα πολλά!
MusicCorner: Παρόλα αυτά, θα τον σκότωνε, απλά έλειπαν οι σφαίρες..
Θανάσης Πατριαρχέας: Ναι. Ισχύει αυτό. Είναι ίσα μοιρασμένο, και ο Κόλμαν θα σκότωνε τον Βαλέν και το αντίστροφο όμως πάντα κάτι “τους το χαλάει”. Αυτό είναι το θέμα μ’ αυτό το έργο, ότι κάποια στιγμή, λογικά, θα σκοτωθούν, απλά κάτι γίνεται και κάποιος τους διακόπτει! Αλλά πάντα συνεχίζουν να είναι μαζί.
Καίτη Ιωαννίδου: Όλοι συνωμοτούν, καλύπτουν γεγονότα γιατί, εκτός από αγάπη, δεν ξέρουν τι σημαίνει και ηθική. Η Γκερλίν είναι μία δεκαεπτάχρονη κοπέλα, η οποία πουλάει παράνομα ουίσκι στους κατοίκους της περιοχής, οπότε για να ανταπεξέλθει πρέπει να είναι και αυτή πολύ σκληρή. Δεν έχει νιώσει την παιδική ηλικία καθόλου. Μέσα από αυτή τη “μαυρίλα” προσπαθεί να πιαστεί από τον Πατέρα Ουέλς, τον οποίο και ερωτεύεται, και μοιραία φεύγει. Οπότε είναι μια εκκολαπτόμενη Βαλέν και Κόλμαν, πιστεύω.
MusicCorner: Κι όμως, μοιάζει αποστασιοποιημένη από τη νοοτροπία τους…
Καίτη Ιωαννίδου: Ναι, αλλά μέσα σ’ αυτό που έχει μάθει να ζει, που την αναγκάζει ο πατέρας της να πουλάει παράνομα αλκοόλ, σίγουρα δεν βρίσκεται και στην καλύτερη οικογενειακή σχέση. Δεν βάζει κανείς το παιδί του να πουλάει αλκοόλ σε ρεμάλια της κοινωνίας!
Γενικά, είναι όλοι τους μοναχικοί, καθένας με τον δικό του τρόπο. Νομίζω, με κάλυψαν οι συνάδελφοί μου!
MusicCorner: Σας βρίσκουμε κάπου αλλού αυτή την περίοδο;
Καίτη Ιωαννίδου: Ναι! Κάνουμε πρόβες αυτό τον καιρό, μαζί με τον Θανάση Πατριαρχέα, για την παιδική/εφηβική παράσταση «Οι άθλοι του Ηρακλή», που θα ξεκινήσει στις 7 Δεκεμβρίου.
Χάρης Αγγέλου: Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να πω για τον ρόλο, αλλά θα σας πω το εξής: Ο πάτερ Ουέλς, που παίζω εγώ, ο παππάς δηλαδή της ενορίας του Λινέιν, είναι η μοναδική φωνή ηθικής μέσα σ’ όλο αυτό. Προσπαθεί να αφαιρέσει οτιδήποτε φετιχιστικό-θρησκευτικό υπάρχει στην κοινωνία αυτή, – γιατί υπάρχει ακόμα και τώρα, μιας και το έργο είναι του ’97 – και να αντικαταστήσει οτιδήποτε τέτοιο “fake” με την ανθρώπινη αξία. Δηλαδή, αυτά τα δύο αδέρφια, μπορεί να σκοτώσουν, να ανοίξουν το κεφάλι κάποιου και να το θεωρήσουν ατύχημα, που αρκεί μια εξομολόγηση για να συγχωρεθούν -όπως πιστεύουν- και να πάνε στον παράδεισο! Αλλά μπορεί να «φρικάρουν» περισσότερο αν κάψει ο ένας τα αγαλματάκια του άλλου! Ο πατέρας Ουέλς, λοιπόν, είναι κάπως σαν φάντασμα ανάμεσά τους, πίνει κι αυτός μαζί τους και έτσι κι αλλιώς, με τον αλκοολισμό του και τις καταθλίψεις του, δεν είναι αυτός που «πρέπει» και δεν μπορεί να τους πάρει στο δρόμο του Θεού, αφού δεν είναι ούτε ο ίδιος σε αυτόν.
MusicCorner: Πιστεύει στο Θεό;
Χάρης Αγγέλου: Πιστεύει και προσπαθεί όσο μπορεί να τους τραβήξει, αλλά και εκείνος σε αδιέξοδο είναι, γι’ αυτό κάνει και τη θυσία στο τέλος, αλλά σκέφτεται τουλάχιστον ας αφήσω κάτι. Αυτός είναι ο λόγος της θυσίας και ο τρόπος που την κάνει, σκέφτεται μπορεί και να…
Πρέπει να σας πω ότι το «Η μοναξιά στην άγρια δύση», είναι το τρίτο έργο της τριλογίας του Μακ Ντόνα, είναι η Τριλογία του Λινέιν, της πόλης που διαδραματίζεται. Προφανώς, ο συγγραφέας κάνει τη θεραπεία του με όλα αυτά, γιατί τα έχει ζήσει! Υπάρχουν και πιο σκληρά έργα από αυτό, όπως και ταινίες πολύ σκληρές.
MusicCorner: Άρα, αυτή η Τριλογία είναι αυτοβιογραφία του Μακ Ντόνα;
Χάρης Αγγέλου: Εγώ πιστεύω πως ναι γιατί έχει ζήσει στο Λινέιν, εκεί μεγάλωσε. Και γενικά κάνει αναφορές στις ταινίες του. Μάλιστα, για την ταινία μικρού μήκους Six Shooters έχει πάρει όσκαρ. Είναι πολύ σημαντικός. Και όσον αφορά το «Μοναξιά στην άγρια δύση», αν κάποιος μείνει στις βρισιές , το ’χει χάσει το θέμα, η ουσία είναι από κάτω, είναι βαθιά. Δηλαδή, υπάρχει αγάπη ακόμα και σε αυτόν που είναι κατεστραμμένος, όπως ο Παππάς, γιατί η βάση του είναι η αγάπη για αυτά τα δύο παιδιά. Θέλει να βοηθήσει όσο μπορεί.
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το έργο και αρέσει…
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…