Φωτορεπορτάζ: Γιάννης Τσούμαλης
“Music Now 2016”. Ακουστά το έχετε; Σε περίπτωση που είστε δημότης ή κάτοικος του Δήμου Ζωγράφου σίγουρα θα έχει πάρει το αυτί σας για τις μέρες μουσικής που διοργανώνει το Ν.Π.Δ.Δ. Πολιτισμού και Αθλητισμού Δήμου Ζωγράφου. Είναι ένας μουσικός θεσμός που έχει τύχει μεγάλης αποδοχής και ενθουσιασμού από τους μουσικόφιλους και όχι μόνο πολίτες. Κύριο στοιχείο του η σοβαρότητα της διοργάνωσης, το μεράκι όλων των ανθρώπων που το διοργανώνουν, η ελεύθερη είσοδος και η κάθε είδους προσφορά αντί εισιτηρίου προς το Κοινωνικό Παντοπωλείο και Φαρμακείο του Δήμου, προς επίρρωση οικονομικά αδύναμων οικογενειών της πόλης. Φέτος ήταν στο Υπαίθριο θέατρο του Δήμου Ζωγράφου, του χρόνου, όπως ελπίζουν και υποσχέθηκαν οι υπεύθυνοι σε χώρο πιο μεγάλο, ώστε να καλύψει τη μεγάλη ζήτηση. Το φετινό πρόγραμμα είχε θέατρο, αφιερώματα, Έλληνες και διεθνείς καλλιτέχνες και μια αυλαία που έπεσε με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και την Έλλη Πασπαλά. Για αυτό το τελευταίο θα σας μιλήσω…
Η “σκηνοθεσία της τύχης” φρόντισε να κοσμεί μισοφέγγαρο τον ουρανό, να φυσάει ένα απαλό αεράκι, να κάθεται το κοινό σαν μεγάλη παρέα σε πλατεία και κάποια αστέρια- θραύσματα ενός απροσδιόριστου χρόνου ως υπερκόσμιοι μάρτυρες της βραδιάς. Έφυγα ως προς τη περιγραφή γρήγορα από τα επίγεια, γιατί είμαι ακόμα μαγνητισμένος από την ισχυρή έλξη της βραδιάς, που είχε «εννιά πλανήτες», «Αλεξανδρινό ουρανό», «του Βοσπόρου τη γραμμή», χρώματα και μυρωδιές από Ανατολή και από την ωραία Ελλάδα, αλλά και από τις γειτόνισσες μεσογειακές χώρες.
Το σύνθημα απλό και από τη πρώτη στιγμή ηχηρό : «La vita e bella» και η Πασπαλά φαίνεται να είναι σε φόρμα και ετοιμότατη να υποστηρίξει τόσο δικά της, όσο και άλλων κομμάτια. Η χροιά της έχει φανεί να υπηρετεί και να αποθεώνει τις μουσικές της Ρεμπούτσικα, που τόσο επίμονα ψάχνει «το αηδόνι της Ανατολής». Η Πασπαλά εν ολίγοις υποσχέθηκε πως ό, τι ακολουθήσει θα μας ταξιδέψει, θα μας χαλαρώσει, θα μας κάνει προ πάντων να αφεθούμε. Και δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η Ρεμπούτσικα.
Με μια εξαιρετική ορχήστρα να τους συνοδεύει, που αποτελούταν από τον Πάνο Δημητρακόπουλο στο κανονάκι, τον Γιάννη Παπαγιανούλη στα κρουστά, τον Ανδρέα Συμβουλόπουλο στο πιάνο και τον Νίκο Βεκίρη στον ήχο, τα τραγούδια και οι μουσικές άρχισαν να ξετυλίγονται. Τραγούδια από τη παλιά τους συνεργασία με τα λόγια της Ελένης Ζιώγα, τραγούδια του Γκάτσου, όπως το «Δίχτυ», άλλα, όπως το «Πες μου μια λέξη» και το «Μην τον ρωτάς τον ουρανό» ερμηνευμένα εξαιρετικά και τόσο εκφραστικά που σε συγκινεί κάθε κίνησή και ηχόχρωμά της από τη Πασπαλά, αλλά και ντυμένα με πιο πορτοκαλιά ρούχα, αυτά που δίνουν απλόχερα οι ήχοι από το κανονάκι, τα κρουστά και το βιολί. Μουσικές από τη νέα ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, τον «Νοτιά», από το «Babam ve Oglum», με το πολύ όμορφο «Birs Sans Daha», από το «Ulak», με το πιο όμορφο, κατά τη προσωπική μου άποψη μουσικό θέμα της ταινίας, το «Messenger», καθώς και μουσικές της Ευανθίας από το θεατρικό έργο «Σιρανό ντε Μπρεζεράκ», και φυσικά από τις «Μικρές ιστορίες» της και από «Το αστέρι και η ευχή» και από τη «Πολίτικη Κουζίνα». Αυτό πάντα που μεταξύ άλλων εγγράφεται στη καρδιά του θεατή μιας παράστασης της Ρεμπούτσικα είναι η πιο ζωηρή εκτέλεση της «Καλοκαιρινής βροχής» και του «Με την πλάτη» από τις «Μικρές ιστορίες» και του «Παταριού» της «Πολίτικης Κουζίνας», που σε κάνουν να θες να σηκωθείς και να χορέψεις με εκείνη την αυθεντική διάσταση που έδινε ο Ζορμπάς στο ρήμα.
Κι η διάθεση αυτή αλλάζει από τραγούδι σε τραγούδι. Ταξιδεύεις, αφήνεσαι άνευ όρων, ελαφραίνεις και πετάς πιο εύκολα ψηλά, κοιτάς τον ουρανό ακούγοντας και σβήνεις μέσα σου ό, τι άσχημο, θυμάσαι ό, τι πονάει και δε πονάει για λίγο, αλλά ομορφαίνει, γλυκαίνει, κεντάει άλλες χορδές μέσα σου. Η Ανατολή που φέρνει με την ορχήστρα και το βιολί της η Ευανθία είναι η μίση, αν όχι όλη, η ταυτότητά μας. Είναι ένα ήχος, που μιλά τόσο αληθινά μέσα μας, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει επιφυλάξεις. Κι όταν όλος αυτός ο ήχος παίρνει μορφή σε μουσικές και τραγούδια ενός καλλιτέχνη, που σέβεται και αγαπά τη μουσική, θέλει να μοιράζεται, αλλά είναι πρώτα από όλα ηθικός και ικανός να παράξει τα μεγαλύτερα με τον λιγότερο δυνατό κομπασμό αισθάνεσαι πως η ειλικρίνεια βρήκε εύφορο έδαφος σε μια ταλαντούχα και γεμάτη ψυχή. Κι αυτή η ψυχή μόνο να μαγέψει μπορεί. Κι η μαγεία θα μεταδοθεί μόνο αν έχεις αντίστοιχου κύρους φωνή και συναίσθημα. Κι η κατάλληλη είναι η Έλλη Πασπαλά, που καταφέρνει, εκτός των προαναφερθέντων, να παρασύρει το κοινό καθώς φαίνεται κι η ίδια να απολαμβάνει σα να τ΄ακούει πρώτη φορά ό,τι ερμηνεύει. Αποτέλεσμα : είδαμε θάλασσες και κίτρινους ορίζοντες χωρίς να μπούμε σε καράβι ή αεροπλάνο, μυρίσαμε μπαχαρικά και μας έβαλε λόγια το αεράκι, χωρίς να μπούμε σε καμιά κουζίνα ή να φυσήξει νοτιάς, θυμηθήκαμε παλιά τραγούδια και μας έπιασα, σαν κοινό, να τραγουδάμε σα να βρισκόμασταν σε μια άδεια πλατεία θερινής νυκτός.
Η βραδιά τελείωσε και το μικρό θεατράκι άρχισε να αδειάζει. Λίγο πριν ενημέρωσαν από το Δήμο ότι είχαν μαζευτεί πάνω από τρεις τόνοι προϊόντα για τις οικονομικά αδύναμες οικογένειες. Λίγα ήταν, λοιπόν, τα υλικά όλου αυτού του μουσικού θεσμού: θέληση και όρεξη να κάνουν όλοι οι άνθρωποι του Δήμου Ζωγράφου και όσοι υποστήριξαν κάτι να αντισταθούν στην επιφανειακή μαυρίλα του καιρού μας, δύναμη να νικήσουν τα εμπόδια, συλλογικότητα, συνεργασία και φυσικά όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που προς τιμήν τους προθυμοποιήθηκαν αφιλοκερδώς να συνεισφέρουν. Κι έτσι οι βραδιές στου Ζωγράφου ομόρφυναν και ξανασυναντήθηκε ο κόσμος, βοήθησε, συζήτησε, έμαθε, ψυχαγωγήθηκε, γέλασε και έφυγε κρατώντας το άδειο μπουκάλι μπύρας ή πορτοκαλάδας στο χέρι με γεμάτη όμως τη ψυχή στο στήθος.
Τελικά …όπως έγραψε και η Λίνα Νικολακοπούλου σε μουσική της Ευανθίας :
«Έλα ασήμωσε και χόρεψε
ποιος χειμώνας τ’ απαγόρεψε
δες η ανάσα μου συνόρεψε
μ’ ότι αξίζει στη ζωή»
Γιατί ζητούμενο δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά πως απαντάς σε αυτό που σου συμβαίνει. Κι αν η απάντηση αυτή έχει θέατρο, μουσική, χορό, ανθρώπους που δεν ησυχάζουν και δεν αφήνονται …μα προ πάντων αν έχει αλήθεια, τότε «μια πράσινη φωνούλα ξαναβγαίνει» και κάτι γίνεται …κάτι γίνεται!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…