Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013
Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου
Κάθε φορά που ξεκινάει η βδομάδα, σκέφτομαι κι από μια ταινία να γράψω για αυτή τη στήλη… Εδώ και ένα χρόνο και κάτι ψιλά, αυτή η δουλειά. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές, μια ταινία μου ήρθε στο μυαλό πολλές φορές: «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου» (2002). Φοβόμουν να την ξαναδώ, φοβόμουν να γράψω για εκείνη. Νομίζω πως όλοι έχουμε τραγούδια που φοβόμαστε να ακούσουμε, ταινίες που φοβόμαστε να δούμε, μέρη που φοβόμαστε να πάμε… Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά οι αναμνήσεις καμιά φορά ξυπνάνε συναισθήματα ξεχασμένα και τότε ίσως βρεθούμε προ εκπλήξεως με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα, άκουσα το κομμάτι που φοβόμουν τόσο καιρό και πήγα στο μέρος που φοβόμουν τα τελευταία χρόνια. Νομίζω ήταν η ώρα για να γράψω και για την ταινία που κοιτούσα με τα χέρια έτοιμα να μου καλύψουν τα μάτια…
Όχι, δεν πρόκειται για θρίλερ. Η ταινία της Πέννυ Παναγιωτοπούλου τριγυρίζει γύρω από το μελανό θέμα των αποχαιρετισμών. Ο Ηλίας (Γιώργος Καραγιάννης) περνά μια ολόκληρη διαδικασία μέχρι να ξεπεράσει την απουσία του μπαμπά του. Στην αρχή, η απουσία συνίσταται απλά στο ότι κάνει πολλά ταξίδια, ώσπου ένα ταξίδι με άτυχο τέλος έκανε την απουσία του οριστική. Οριστική για το μέσο όρο, ωστόσο καθόλου απουσία για τον ίδιο τον Ηλία.
«Αν το βλέπεις, υπάρχει». Ο Ηλίας έκλεινε τα μάτια του κι έβλεπε το μπαμπά του, το Χρήστο (Στέλιος Μάινας). Επομένως, για εκείνον υπήρχε, ό,τι κι αν έλεγαν οι άλλοι. Και τον περίμενε να κάνουν αυτό το ταξίδι που τόσο περίμενε: στο φεγγάρι. Ήταν κι ο Ηλίας ένας Μικρός Πρίγκιπας. Έβλεπε και αισθανόταν πράγματα άγνωστα και ασήμαντα για κάποιους.
«Αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό. Μόνο με την καρδιά μπορεί κάποιος να δει σωστά – αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά δεν μπορούν να τα δουν τα μάτια» – Antoine de Saint Exupéry
Παραπάνω για αυτή την ταινία είναι δύσκολο να πει κανείς. Ο τίτλος της θα μπορούσε να πάρει χίλιες μορφές. Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου, ο φίλος μου, ο σύντροφός μου. Οτιδήποτε. Θα μπορούσε απλά να είναι «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί». Είναι τρομερή η δύναμη του Ηλία (κι ακόμα πιο τρομερή η ερμηνεία του, προκειμένου να αντεπεξέλθει σε έναν αρκετά τραυματικό ρόλο: του παιδιού που χάνει το γονιό του). Και παρόλα αυτά ο ίδιος είναι τόσο αθώος και τόσο πηγαία η κάθε του αντίδραση. Όπως διαβάζουμε και στο Μικρό Πρίγκηπα: «Μόνο τα παιδιά ξέρουν τι ψάχνουν να βρουν». Έψαχνε δύναμη να διαχειριστεί την απώλεια του πατέρα και τη βρήκε με όποιον τρόπο μπορούσε. Δε τον άφησε να φύγει από κοντά του, ώσπου να νιώσει εκείνος έτοιμος. Το πότε νιώθει κανείς έτοιμος, είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα φυσικά. Κάποιοι δεν είναι ποτέ…
Το χειρότερο με τους αποχαιρετισμούς είναι όταν τους συνηθίζουμε. Αποχαιρετάμε κόσμο, ευχόμαστε καλό ταξίδι, ευχόμαστε μια καλύτερη ζωή. Όλα είναι για καλό, δε λέω. Μα είναι άσχημο να συνηθίζουμε σε αυτό. Είναι άσχημο να ξυπνήσουμε μια μέρα και να συνειδητοποιήσουμε πόσους ανθρώπους αφήσαμε να φύγουν, είτε έχοντας προλάβει να τους αποχαιρετίσουμε είτε όχι…
Εν τέλει, ποιος αποχαιρετισμός δεν είναι ψυχοφθόρος; Είτε στο τέλος μιας βραδιάς, είτε για ένα ταξίδι, με ό,τι κι αν έχει προορισμό. Δεν υπάρχει αποχαιρετισμός που να μην πονάει, που να μην είναι δύσκολος. Και μας γεμίζει πάντα ένα παράπονο παρόμοιο με αυτό του Ηλία στην τελευταία σκηνή… «Μπαμπά, γιατί έφυγες;» …
————
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...