Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013
Cinema Paradiso
Η αλήθεια είναι ότι τη μαγεία του κινηματογράφου την ανακάλυψα σχετικά μεγάλη. Όταν ήμουν μικρή, τουλάχιστον μια φορά το μήνα, η θεία μου με πήγαινε σινεμά μαζί με τον ξάδερφό μου, αλλά άργησα πολύ να καταλάβω τι είναι αυτό που πραγματικά με έκανε να ενθουσιάζομαι κάθε φορά που τρέχαμε στο δρόμο για να προλάβουμε την προβολή και παρόλα αυτά χάναμε πάντα τα πρώτα 10 λεπτά. Μέχρι μια ηλικία χαιρόμουν που ανακάλυψα μόνη μου αυτόν τον κόσμο, γιατί ήμουν ικανή να καταλάβω και να κρίνω τα κουμπιά του.
Μετά ήρθε η στιγμή που είδα το “Cinema Paradiso” (1988) του Giuseppe Tornatore και ζήλεψα πραγματικά το μικρό Salvatore, ο οποίος ερωτεύτηκε τον κόσμο της μεγάλης οθόνης και φρόντισε να τρυπώσει σε αυτόν, με μοναδικό κίνητρο τον ενθουσιασμό του για αυτόν. Η άφιξη του κινηματογράφου σε ένα μικρό χωριό της Ιταλίας έσκασε σα βόμβα για μικρούς και μεγάλους. Οι χειριστές του φιλμ ήταν ελάχιστοι – ένας από αυτούς και ο καλοσυνάτος Alfredo, ο οποίος έδειξε τα κατατόπια του «επαγγέλματος» στον ανήσυχο πιτσιρικά.
Όταν μαθαίνεις να αγαπάς τα απλά πράγματα και να είσαι ευχαριστημένος με αυτά, τότε μπορείς να αγαπήσεις και το διπλανό σου, να ερωτευτείς. Έτσι και ο μικρός Salvatore ερωτεύτηκε την Elena, μια χαριτωμένη νέα του χωριού. Και είναι αξιολάτρευτο, και συνάμα λίγο αφελές, να βλέπεις πώς ένα μικρό παιδί μαθαίνει τον εαυτό του, τα συναισθήματά του, μέσα από τον κινηματογράφο. Πώς, καθότι μικρό, παίρνει στοιχεία του κινηματογράφου, του ρομαντισμού, της περιπέτειας, της αγωνίας, και τα ενσωματώνει στη δική του μικρή ψυχή, στη δική του προσωπικότητα.
Ο τρόπος που ο μικρός ανακαλύπτει τον κινηματογράφο και γίνεται θερμός θαυμαστής του είναι μαγικός, αθώος και σαν αποτέλεσμα φυσικής ροής της παιδικότητας. Είναι πλέον σίγουρος πως αυτό θα είναι το μέλλον του, αυτός είναι ο προορισμός του. Έτσι φεύγει στη Ρώμη και ακολουθά το όνειρό του. Το τοπίο που θα δει όμως γυρνώντας 30 χρόνια μετά είναι ένα άλλο μέρος, της σκληρής πραγματικότητας όμως και όχι της μαγείας που του προσέφερε ως τότε ο κινηματογράφος.
Νιώθω κλεισμένος μέσα σε ένα παλιό σινεμά του εξήντα
οι ουρανοί ψηλά μοιάζουν λευκό πανί, κοίτα
είναι τ’ αστέρια που φωτίζουνε επάνω απ’ την Αθήνα
ο απίστευτος Λάμπρος Κωνσταντάρας και η Μελίνα
Αυτό που ψάχνουμε είναι μέσα απ’ τα τρένα όταν κοιτάμε
αστέρια, σαν την Βλαχοπούλου τη Ρένα
σαν τον Παπαγιανώπουλο, την Αλίκη και τον Χορν
όταν χιούμορ και ερμηνεία σπάγαν όλα τα ρεκόρ
Τη Γώγου να χορεύει τουίστ και ο δίσκος να παίζει
όλη η θάλασσα να χύνεται απ’ τα μάτια της Καρέζη
θέλω πάλι Εξαρχάκο και Κώστα Χατζηχρήστο
τον Ορέστη Μακρή και τον Ρίζο τον Νίκο
Θαυμάζοντας το μικρό για το τσαγανό και τη θέλησή του, σκέφτομαι το δικό μας κινηματογράφο όπως ξεκίνησε και πώς τόσες γενιές μεγάλωσε, ώστε για κάποιους ανθρώπους το λευκό αυτό πανί του ’60 να είναι η δική τους πηγή νοσταλγίας και λύτρωσης ταυτόχρονα. Θυμήθηκα λοιπόν τους Στίχοιμα και το Χρήστο Θηβαίο να πλέκουν ένα μουσικό εγκώμιο της εποχής, με τους ήρωες του λευκού πανιού, τη μεγάλη Finos Film της εποχής και τους ηθοποιούς που τη σημάδεψαν – κάποιοι από αυτούς είναι ακόμα κοντά μας, κάποιοι λάμπουν σαν αστέρια στον ουρανό, στήνοντας εκεί ψηλά το δικό τους λευκό πανί και συνεχίζοντας να παίζουν τις κωμωδίες ή τις δραματικές ταινίες της τότε χρυσής κινηματογραφικής εποχής.
Τα φώτα τώρα ας ξανανοίξουν στη σκηνή
γιατί γεμίσανε αστέρια οι ουρανοί
μιας εποχής η τελευταία προβολή
οι ήρωες μου κλεισμένοι μέσα σε ένα λευκό πανί
Σινεμά ο Παράδεισος λοιπόν. Μια ονομασία που θα μπορούσε να ταιριάζει σε κάθε αστικό ή επαρχιακό κινηματογράφο για τους φίλους του σινεμά, τους φίλους του λευκού πανιού…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…