Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013
Frida
Frida… Στο άκουσμα αυτού του ονόματος νομίζω πως έρχεται σε όλους αυτόματα το επώνυμο Kahlo. Κι ύστερα στο μυαλό έρχεται εκείνη η αυστηρή φιγούρα, με τα χαρακτηριστικά σμιχτά φρύδια και τα παραδοσιακά μεξικανικά κουρέματα της εποχής.
Η Frida είναι μια προσωπικότητα του 20ου αιώνα, ίσως από τις σπουδαιότερες της ιστορίας του Μεξικό, αλλά και ολόκληρης της ιστορίας της Τέχνης. Είναι μια γυναίκα μπροστά από την εποχή της, μια γυναίκα που τη γνωρίζουμε σε όλες τις πτυχές της στην ταινία της Julie Taymor, μέσα από την υποκριτική της Salma Hayek. Μια γυναίκα που έμεινε στην ιστορία για αυτό που είναι και όχι γιατί στέκεται δίπλα σε έναν άντρα – φαινόμενο σπάνιο για τις γυναίκες της εποχής. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο οτι έχει ξεχωριστή θέση και αφιερώματα σε γιορτές για την Ημέρα της Γυναίκας. Αντιθέτως, για το σύζυγό της έχουμε να λέμε πολύ λιγότερα πράγματα.
Η Frida δεν ήταν μόνο μια εξαιρετική ζωγράφος με εντελώς προσωπικό ύφος και τεχνική (κάποιοι της προσάπτουν ότι χρησιμοποιούσε την τεχνική των σουρεαλιστών ζωγράφων, αλλά εκείνη είχε μια βασική διαφορά: δε ζωγράφιζε τα όνειρα και τους εφιάλτες της, αλλά την πραγματικότητά της…). Η Frida ήταν κόρη, αδερφή, σύζυγος, αλλά και γυναίκα πάνω απο όλα.
Από νεαρή ηλικία η μοίρα ξεκίνησε τα επικίνδυνα παιχνίδια. Ένα τροχαίο ατύχημα με το λεωφορείο της πόλης, την αφήνει παράλυτη, σε νάρθηκα για πολύ καιρό. Όπως είναι φυσικό, ο κόσμος μιας νεαρής που δε μπορεί να περπατήσει έχει καταρρεύσει για τα καλά. Καθηλωμένη στο κρεβάτι, δεν έχει τίποτα άλλο στη ζωή παρά τη ζωγραφική. Ακόμα κι ο νάρθηκας που τυλίγει το σώμα της δε μπορεί να μείνει χωρίς χρώματα, χωρίς σχέδια, χωρίς πανέμορφες χρωματιστές πεταλούδες. Το ατύχημα αυτό, μπορεί να στάθηκε αφορμή για να αναπτύξει το ταλέντο της στη ζωγραφική, δεν παύει όμως να είναι γεγονός που τη σημάδεψε για όλη της τη ζωή, με το αποκορύφωμα να είναι όλες οι επιπτώσεις της εγχείρισής της στα τελευταία χρόνια της ζωής της.
Μεγάλος σταθμός στη ζωή της, ο επίσης μεγάλος ζωγράφος της περιόδου, αρκετά χρόνια μεγαλύτερος όμως, Diego Rivera (Alfred Molina). Ένας άντρας απλά ανίκανος να είναι πιστός, ένας άντρας που θα έδινε περισσότερη προσοχή σε μια χειραψία, απ’ ό,τι σε μια συνουσία. Ο Rivera ήταν μια δαιδαλώδης σχέση στη ζωή της, γεμάτη εμπόδια, φυσικά και συναισθηματικά. Μια αποβολή και ξεδιάντροπη απιστία από τη μεριά του Rivera, ήταν αρκετά για να κάνουν τη Frida να δηλώσει με σταθερή και ψυχρή μεν, γεμάτη δάκρυα δε, φωνή: «Είχα δύο μεγάλα ατυχήματα στη ζωή μου Diego, το λεωφορείο και εσένα… Εσύ είσαι μακράν το χειρότερο».
Ο Rivera την χαρακτήριζε σα μια περιστέρα… Μια μαύρη περιστέρα…!
Σε μια σκηνή κατάρρευσης, η Frida κάθεται απέναντι από μια μεγάλη γυναίκα, με σπασμένο πρόσωπο και μαύρα ρούχα να καλύπτουν τα μαλλιά της. Μόλις όμως ανοίξει το στόμα της, η φωνή είναι μεν σπαραχτική, αλλά μαγική…
Η Frida από μόνη της ήταν μια φλόγα. Παρόλο που μεγάλωσε σε οικογένεια σχετικά συντηρητική, εκείνη ήξερε να σπάει τα taboo. Μάλιστα, υπάρχει η φήμη ότι οι σεξουαλικές της προτιμήσεις δεν περιορίζονται στο αντρικό φύλο. Αγαπούσε και το γυναικείο σώμα, στο οποίο πολλές φορές δε μπορούσε να αντισταθεί.
Μετά από την εν λόγω ταινία, ερωτεύεται κανείς αυτή τη ζωή, αυτή την προσωπικότητα. Τόσα πολλά πράγματα να θαυμάσει κανείς. Θάρρος, δυναμικότητα, ανεξαρτησία, δίψα για ζωή, λατρεία για το όμορφο, και ταυτόχρονα στοργή, αλτρουισμός, μεγαλοψυχία.
Ένα μαύρο περιστέρι που όταν ήρθε η ώρα να «πετάξει» ψηλά, αναμένοντας τη λύτρωση από τους φυσικούς πόνους του σώματός της, έγραψε χαρακτηριστικά και σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση: «Ελπίζω η έξοδος να είναι ευτυχής και ελπίζω να μην επιστρέψω ποτέ».
Υ.Γ. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω έναν πίνακα της Frida, αυτός θα ήταν «Las dos Fridas», έναν πίνακα που ζωγράφισε μετά την άφιξή της στο Παρίσι, σε έναν πολιτισμό άλλο από αυτόν του Μεξικό. Από τη μια, μια γυναίκα φορά την παραδοσιακή στολή των γυναικών του Μεξικό και κρατά στο χέρι της μια φωτογραφία του αγαπητικού της. Τον σκέφτεται, της λείπει. Από την άλλη είναι η ευρωπαία Frida, με το λευκό της φόρεμα, που κρατά ένα ψαλίδι στο χέρι της. Με το ψαλίδι αυτό κόβει την αρτηρία που ενώνει τις δύο καρδιές αυτών των γυναικών. Ένας πίνακας που αντιπροσωπεύει εξαιρετικά και με μοναδικό τρόπο το διχασμό μιας γυναίκας που θέλει να ξεπεράσει τα όρια της κουλτούρας της αλλά και του συναισθηματικού της κόσμου. Παρόλα αυτά, όλα τα έργα της αποτελούν δείγματα του χαρακτήρα της ανατριχιαστικά ρεαλιστικής ζωγραφικής της.
————
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...