Γράφει η Πέννυ Γέρου
www.musiccorner.gr
Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014
Like Crazy
Η αλήθεια είναι πως τις ρομαντικές-αισθηματικές ταινίες δε θα τις βρει κανείς στα αγαπημένα μου. Λατρεύω όμως τις ρομαντικές ταινίες που έχουν τόσο ρεαλισμό μέσα τους, ώστε να γίνονται σκληρές και να σε προσγειώνουν. Γι’ αυτό αγάπησα και το Like Crazy: γιατί στον έρωτα τα happy endings είναι σαν τα λαχεία. Όσο ωμό κι αν ακούγεται, η θέληση δεν είναι πάντα πρώτο συστατικό για να «δέσει το γλυκό». Χρειάζεται timing, σωστή συγκυρία και καλή τύχη.
Είναι τρομερό το πώς δυο άνθρωποι μπορούν να ξεκλειδώσουν ο ένας τον άλλον. Είναι από τα βασικά στοιχεία της επικοινωνίας που μπορούν να σε ρίξουν για τα καλά μέσα στη δύνη του έρωτα. Μπορεί να κάνεις έναν άνθρωπο να γελάσει, να κλάψει, να τον ιντριγκάρεις, να τον ακυρώσεις. Αυτός που θα σε θυμάται για πάντα όμως είναι εκείνος που κατάφερες να ξεκλειδώσεις, με ένα λόγο, ένα βλέμμα, ένα χάδι στον ώμο. Όπως τα λένε και οι Θεσσαλονικείς The Speakeasies’ Swing Band στο Liquid Paradise!
And when you unlock my heart
Is like a journey to a star
A world of colors in my mind
An island of treasures every night I find
Έτσι γίνεται και με τον Jacob (Anton Yelchin) και την Anna (Felicity Jones), ένα ραντεβού που κράτησε μια ολόκληρη μέρα δεν τους ήταν αρκετό για να χορτάσει ο ένας τον άλλον. Σαν τρελοί από έρωτα περνούσαν τις μέρες τους μαζί, ώσπου η Anna αποφάσισε να παραβιάσει τη visa της. Γιατί; Μα οι ερωτευμένοι δε θέλουν λόγο. Για να μείνουν ένα ολόκληρο καλοκαίρι στο κρεβάτι, χωρίς να τους νοιάζει τίποτα, αψηφώντας νόμους και κανόνες. Και το έκαναν.
Άραγε αν η Anna ήξερε τη συνέχεια, θα παραβίαζε τη visa της; Αν ήξερε ότι αυτό θα της στερούσε την είσοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες, και επομένως το πλευρό του Jacob, θα μπορούσε να κάνει υπομονή για λίγους μήνες και να γυρνούσε νωρίτερα στην Αγγλία; Αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ. Ίσως κι εμείς να κάναμε το ίδιο. Καθότι τρελός, δε σκέφτεσαι με τους νόμους των «λογικών».
You tell me lies I want to believe
Awaiting my empty nights with magic to fill
I need to feel your warmin’ touch
Cause daily routine wasn’t made for us
Επειδή όμως η Anna δεν έκανε υπομονή λίγους μήνες, αναγκάστηκε να ζει χωρίς το Jacob και να προσπαθεί να χτίσει μια ζωή συναισθηματικά από το 0. Μα έλα που με τον Jacob τα είχε όλα και το τίποτα της κάθησε βαρύ… Έλα που ό,τι είχε με το Jacob δε μπορεί να το συναντήσει πουθενά αλλού, που όλα της φαίνονται ανούσια και κάθε επικοινωνία δε συγκρίνεται σε τίποτα με ό,τι είχε μαζί του.
Και έλα που η ζωή, με το χέρι του ενός ή του άλλου, τους έφερνε ξανά μαζί κι ένα τηλεφώνημα, ένα «μου λείπεις», ήταν αρκετό για να έχει το «Αγγλία-Αμερική» απόσταση μηδενική…
Αλλά όσο δύσκολα σου φέρνει κάτι η ζωή, τόσο πιο εύκολα σου το παίρνει: γιατί ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Και σε βρίσκει σίγουρο, ανυποψίαστο, υπερήφανο, και τότε σου παίρνει ό,τι πολυτιμότερο είχες, ακόμα κι αν εσύ ο ίδιος το’ χεις πληρώσει ακριβά σε ψυχή και σε σώμα.
Και τότε ψάχνεις κάτι άλλο να γεμίσεις το κενό σου. Ψάχνεις κάτι άλλο να μοιάζει στο ιδανικό σου, κάτι που συνέχεια το πλησιάζει αλλά ποτέ δε θα το φτάσει. Γιατί απλά δεν είναι αυτό. Μπορεί να είναι πολύ καλύτερο, αξιότερο. Αλλά για σένα θα είναι πάντα κάτι «άλλο», όχι αυτό που λάτρεψες με τα καλά και τα στραβά του.
Και το Like Crazy δείχνει ακριβώς αυτά τα side-effects ενός χωρισμού, τους ανθρώπους που εμπιστεύονται αλλά στο τέλος βγαίνουν μόνο χαμένοι, γιατί πολύ απλά βρέθηκαν μπροστά σε ένα θολωμένο άνθρωπο τη λάθος στιγμή.
Η Anna και ο Jacob έχασαν το παιχνίδι όταν μπήκε ο γάμος σαν «πρέπει», σαν απαραίτητη χαρτούρα για επιπρόσθετη χαρτούρα κ.ο.κ. ώστε να βρεθούν στην ίδια χώρα χωρίς περιορισμούς. Λέγανε πάντα πως ο ένας αγαπά τον άλλο σαν τρελός. Αυτή την τρέλα, του έρωτα, δε μπορείς να τη βάλεις σε καλούπια, σε επίσημα χαρτιά και σε νόρμες – χάνει την τρέλα και γίνεται κονσέρβα. Και του έρωτα δεν του πάει η κονσέρβα, όπως και να το κάνεις…
Κι είναι η στιγμή που αγκαλιάζεις το σώμα που σου έδινε τα πάντα και το μόνο που έχεις να σε δένει πλέον μαζί του είναι αναμνήσεις. Καμία όρεξη για νέες στιγμές, για προσπάθεια, για το όνειρο. Απλά στέκεσαι και αναπολείς. Κι αποφεύγεις να κοιτάξεις στα μάτια γιατί ξέρεις πως θα έρθει μπροστά σου ένα «Πώς τα κάναμε έτσι;». Και δε θα ξέρεις να απαντήσεις. Μα ακόμα κι αν ήξερες, δε θα’ χε νόημα… Γιατί το παιχνίδι χάθηκε στη διαδρομή, σε άγνωστο χρόνο και μέρος.
«Because it’s the halves that halve you in half»…
————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…