Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογράφηση: Νίκος Περίσσιος
Δευτέρα βράδυ και ο δρόμος οδηγεί στο Γκάζι και πιο συγκεκριμένα στο «Φως», το οποίο φιλοξενεί την πολυαναμενόμενη πρώτη επί σκηνής συνύπαρξη της Νατάσας Θεοδωρίδου με τον Γιώργο Θεοφάνους. Ο χώρος του πρώην “Tas Stage” έχει αλλάξει όνομα, αλλά παραμένει ζεστός και «μαζεμένος», γεγονός που συμβάλλει πολύ στο να γίνει όλος ο κόσμος μια παρέα. Κι αυτός είναι ξεκάθαρα ένας από τους στόχους του προγράμματος, ο οποίος επιτυγχάνεται χωρίς πολλή προσπάθεια…
Λίγο μετά τις 22:00, τα φώτα χαμηλώνουν και ο Παντελής Καναράκης σε ρόλο… αεροσυνοδού, μας δίνει τις απαραίτητες -παραστατικότατες- οδηγίες για την… πτήση μας στο «Φως». Έναρξη προγράμματος με «Ακρογιαλιές Δειλινά» και όλους τους συντελεστές επί σκηνής να δείχνουν εξ αρχής την πρόθεσή τους να περάσουμε καλά!
Οι οικοδεσπότες μας μάς καλωσορίζουν με ένα ολοκαίνουργιο, πολύ όμορφο τραγούδι, το «Ρίξε Νύχτα», σε μουσική βεβαίως του Γιώργου Θεοφάνους και στίχους του Νίκου Μωραΐτη, το οποίο, όπως σημειώνει η Νατάσα Θεοδωρίδου, «προς το παρόν θα το ακούτε μόνο εδώ». Το κομμάτι σαφώς και προοιωνίζεται μια νέα τους δισκογραφική συνεργασία, η οποία ωστόσο, θα γίνει κι αυτή με τη σειρά της όταν έρθει «το πλήρωμα του χρόνου»…
Οι δύο καλλιτέχνες, άλλωστε, μας έχουν χαρίσει άκρως επιτυχημένες δισκογραφικές στιγμές -από το «Αχ» και το «Φεγγάρι», μέχρι το «Απάντησέ Μου» και τις «Δύσκολες Στιγμές»-, οι οποίες έχουν γίνει soundtrack σε έρωτες και χωρισμούς –εντάξει, κυρίως στους δεύτερους… Θεοδωρίδου και Θεοφάνους επιβεβαιώνουν την ιδιαίτερη χημεία τους και πάνω στη σκηνή και νομίζω πως, κατά κάποιον τρόπο, αλληλοσυμπληρώνονται, καθώς τα κύρια χαρακτηριστικά τους διαφέρουν.
Η Νατάσα Θεοδωρίδου λαμπερή και με πηγαίο χαμόγελο εκπέμπει απίστευτη θετική ενέργεια και διαθέτει αμεσότητα στην επικοινωνία της με τον κόσμο. Η ξεχωριστή χροιά της φωνής της -θεωρώ σχεδόν αδύνατον να λαθέψεις και να την μπερδέψεις με άλλη- χαρακτηρίζει κάθε τραγούδι που λέει, ενώ το μεγαλύτερο ατού της είναι οι απίστευτες χαμηλές νότες, οι οποίες αναδεικνύονται περισσότερο στις μπαλάντες και στα πιο «ερμηνευτικά» κομμάτια. Αν και φαίνεται έξω καρδιά -επί σκηνής σίγουρα είναι- προσωπικά με κέρδισε στα πιο εσωστρεφή, «σιγανά» τραγούδια, δίνοντας ίσως την καλύτερη ερμηνεία της στη βραδιά στο «Έλα που Φοβάμαι». Ξεχώρισα επίσης τα «Τώρα θα Πονάς» και «Ακόμα Σ’ Αγαπώ», το οποίο αφιέρωσε στον πρόσφατα χαμένο δημιουργό του, Αντώνη Βαρδή.
Ο Γιώργος Θεοφάνους είναι, κατά την άποψή μου, ο πλέον ταλαντούχος συνθέτης της γενιάς του. Οι μουσικές του γνώσεις αντανακλώνται στα τραγούδια του, τα οποία σχεδόν πάντα έχουν και τρίτη μελωδική γραμμή, πέρα από το κλασικό κουπλέ – ρεφρέν. Ναι, έχει γράψει πάμπολλα «σουξέ», αν προτιμάτε να τα χαρακτηρίσετε έτσι, και μέσα στη βραδιά το επιβεβαιώσαμε, ακούγοντας από το «Δεν Έχει Σίδερα η Καρδιά σου» και το «Πόσο Λίγο Με Ξέρεις», μέχρι τα «Πάμε Ψυχή μου», «Έλα να Με Τελειώσεις» και τα πιο πρόσφατα «Παιδί Γενναίο» και «Αντικριστά». Όμως, ακούγοντας στο πέρασμα των χρόνων τις δημιουργίες του, ουδέποτε είχα την αίσθηση ότι βρίσκομαι απέναντι σε ένα τραγούδι που έχει φτιαχτεί απλά για να είναι εμπορικό και να κρατήσει ίσα ίσα τους έξι μήνες που θα μας κάνουν «πλύση εγκεφάλου» μ’ αυτό τα ραδιόφωνα. Ο Θεοφάνους δεν διστάζει να εκθέσει την προσωπική του αλήθεια και τα συναισθήματά του μέσα από τα τραγούδια του και νομίζω ότι αυτό είναι το ύψιστο ζητούμενο για κάθε δημιουργό. Άλλωστε, οποιοδήποτε καλλιτεχνικό δημιούργημα καταξιώνεται πραγματικά από τον χρόνο και από τον κόσμο και ο συνθέτης μετρά θετικό πρόσημο και στις δύο αυτές παραμέτρους. Όσο για τον κοινό παρονομαστή που μοιράζονται με τη Νατάσα Θεοδωρίδου; Δεν είναι άλλος από την αυθεντικότητά τους και την αγάπη που έχουν γι’ αυτό που κάνουν.
Το χορταστικότατο πρόγραμμα (διαρκεί λίγο παραπάνω από τέσσερις ώρες) καλύπτει όλα τα γούστα, περιλαμβάνοντας από αγαπημένα τραγούδια του ελληνικού κινηματογράφου -απρόβλεπτη και όμορφη στιγμή η ερμηνεία του «Μην Τον Ρωτάς τον Ουρανό» από τη Νατάσα Θεοδωρίδου με τον Γιώργο Θεοφάνους να τη συνοδεύει στο πιάνο- και αγαπημένα λαϊκά («Δεν Ξέρω Πόσο Σ’ Αγαπώ», «Δεν θα Ξαναγαπήσω»), έως πιο «έντεχνες» επιτυχίες («Σχήμα Λόγου») και πρόσφατα αγαπημένα («Η Επιμονή σου»). Δεν λείπουν, φυσικά, οι προσωπικές επιτυχίες της τραγουδίστριας («Δεν Σ’ Αδικώ», «Κρίμα», «Αν Υπάρχει Παράδεισος», «Δεν Επιτρέπεται», «Αχάριστη Καρδιά», «Δε Θέλω Τέτοιους Φίλους»), αλλά και του συνθέτη («Ένα Τραγούδι Ακόμα», «Το Κύμα», «Παλιόκαιρος», «Μη Ρωτάτε», «Έκρυψα το Πρόσωπό μου» και ο εξαιρετικός «Ο Δικός μου ο Δρόμος»)
Ένα από τα καλύτερα στοιχεία του προγράμματος, το οποίο επιμελήθηκε ο Θανάσης Βήχος, είναι το ότι δίνει σε όλους τους συντελεστές χώρο και χρόνο να μας δείξουν τις δυνατότητές τους. Οι νεότατοι τραγουδιστές Φώτης Παπαζήσης, Βάλια Σωμαράκη και Ανδρομάχη δεν είναι «διακοσμητικοί» ως είθισται σε ανάλογα προγράμματα και επιπλέον είναι όλοι τους εξαιρετικά καλλίφωνοι.
Ο ταλαντούχος Άκης Δείξιμος εντυπωσίασε ουκ ολίγες φορές με τις φωνητικές του δυνατότητες -προσωπικά ξεχώρισα την ερμηνεία του στο «Πού να ‘σαι»-, και απέδειξε ότι μπορεί να ερμηνεύσει επάξια ευρύτατο ρεπερτόριο.
Όσο για τον Παντελή Καναράκη, ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Τα σκετς που κάνει στη διάρκεια της βραδιάς, πέρα από το ότι αναδεικνύουν το πηγαίο χιούμορ και το κωμικό του timing, δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ιδιαιτέρως ταλαντούχο ηθοποιό και -κάτι ακόμη σπανιότερο- έναν χαρισματικό perfomer. Έδωσε δε και μια πανέμορφη ερμηνεία στο «Τα ‘χω Βρει με τον Εαυτό μου», τραγούδι του Θεοφάνους, το οποίο ερμήνευσε πρώτη η Ελένη Δήμου, το οποίο όπως φάνηκε τον εκφράζει πολύ…
Ένα από τα πιο ιδιαίτερα στιγμιότυπα της βραδιάς -το οποίο περίμενα, είναι η αλήθεια- ήταν όταν Γιώργος και Νατάσα έγιναν απλά «πιάνο – φωνή», χαρίζοντάς μας μια πολύ ξεχωριστή και «ήσυχη» ακουστική εμπειρία. Επέλεξαν να πουν πολύ αγαπημένα τραγούδια («Καμιά Φορά», «Θα Με Θυμηθείς», «Πανσέληνος», «Άσε Με να Φύγω»), κάνοντας την ατμόσφαιρα ιδιαιτέρως γλυκιά και συναισθηματική.
Επειδή όμως, πάνω απ’ όλα, σκοπός των συντελεστών ήταν να γίνουμε όλοι μια παρέα, η βραδιά δεν μπορούσε παρά να κλείσει με ένα… πάρτι, γεμάτο από αγαπημένα χορευτικά τραγούδια –κυρίως της δεκαετίας του ’70.
Για το επίσημο φινάλε, οι δύο οικοδεσπότες μας είπαν «Σ’ Αγαπώ» -«για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα»- και τράβηξαν (προσωρινά) μια «Κόκκινη Γραμμή» αποχαιρετισμού, καθώς στο εξής θα τους βρίσκουμε στο «Φως» Σαββατόβραδα, Κυριακή μεσημέρι και Δευτέρες νωρίς το βράδυ, με σαφή την πρόθεση να κάνουν σε κάθε συνάντησή τους τον κόσμο να χαρεί και να περάσει όμορφα. Χρειάζεται κι αυτό σε μια τόσο φορτισμένη εποχή, ειδικά όταν γίνεται με καλή διάθεση, αυθεντικότητα και μεράκι…
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…