Κάθε νέο cd του Βασίλη Παπακωνσταντίνου αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν μείνει πιστοί εδώ και δεκαετίες στο χώρο της ροκ σκηνής, υπηρετώντας μάλιστα τη μουσική με ήθος, ευγένεια και σταθερή άποψη. Από την άλλη πρόκειται για τραγουδιστή με χιλιάδες θαυμαστές που φυσικά ανυπομονούν για κάθε νέα δουλειά του.

Όλα αυτά είναι καλά, όμως δημιουργούν και απαιτήσεις. Όταν ακούς ένα νέο δίσκο από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, έχεις την απαίτηση ν' ακούσεις ποιότητα, στίχο, πάθος. Έχεις την απαίτηση ν' ακούσεις παραπάνω πράγματα από αυτά που ακούς από τον κάθε "Χ" νέο τραγουδιστή. Εδώ είναι και το πρόβλημα για το παρόν cd (το 33ο προσωπικό του album!). Θα ήταν μια πολύ καλή δουλειά για έναν νέο καλλιτέχνη, αλλά όχι και για τον Βασίλη. Τα περισσότερα από τα νέα του τραγούδια δεν μπορούν με τίποτα να σταθούν στο επίπεδο των αμέτρητων επιτυχιών του παρελθόντος. Εντάξει, είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις έναν νέο "κουρσάρο", ένα νέο "πριν το τέλος" ή να στέλνεις συχνά "χαιρετίσματα" με τόσο νόημα και πάθος. Όμως το να μένεις τόσο μακριά από τα standards σου, είναι ένα πρόβλημα.

Από το νέο cd ξεχώρισα τη μπαλάντα της Σοφίας Βόσσου "να κοιμηθούμε αγκαλιά", τη πολύ καλή ροκιά "πέντε λεπτά" με τον έξυπνο στίχο του Γιώργου Κλεφτογιώργου (σε μουσική του ίδιου του Παπακωνσταντίνου) και μια ακόμα μπαλάντα, το "έχω γεννηθεί Σαββάτο" σε μουσική Γιάννη Κωνσταντινίδη (όλα τα τραγούδια του cd είναι σε στίχους Γιώργου Κλεφτογιώργου με εξαίρεση το "ταγκό της Ελένης" σε στίχους του ίδιου του Παπακωνσταντίνου).

Στο album υπάρχουν κάποιες - φαινομενικά - δυνατές συνεργασίες. Με τον Αντώνη Βαρδή που έγραψε το "τανγκό της Ελένης", τραγούδι που δεν βλέπω να "πηγαίνει μακριά". Με τον Φίλιππο Πλιάτσικα που ερμηνεύει ντουέτο με τον Παπακωνσταντίνου το "κόκκινος μαγνήτης" που σαν τραγούδι δεν μου άφησε τίποτα, παρ' όλο που δηλώνω fan και των δυο τους! Με τον Μάνο Πυροβολάκη που συνέθεσε τη "συγνώμη" (μη παρασύρεστε από τον τίτλο, δεν πρόκειται για μπαλάντα!) και φυσικά έπαιξε βιολόλυρα φαίνεται πως υπήρξε καλύτερη χημεία, παρ' όλο που ο τραγουδιστής πειραματίζεται ουσιαστικά σε κάτι διαφορετικό. Πειραματισμός υπήρξε και στη συνεργασία με τους Locomondo από την οποία προέκυψε ο "κιθαρίστας του Θεού" σε μουσική Γιάννη Κωνσταντινίδη. Το τελευταίο κομμάτι ακούγεται πολύ ευχάριστα - αν και μακριά από τους ροκ ήχους του τραγουδιστή - και είναι από αυτά που τελικά καταφέρνουν να ξεχωρίσουν. Το cd κλείνει με το "φταις", διασκευή του "saved" του Νίκου Κηπουργού. Μια ακόμα σημαντική στιγμή, που όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν προσφέρει και πολλά στο album.

Ένα album με αδυναμίες και - δυστυχώς - λίγα τραγούδια που στέκονται άξια απέναντι σε ένα τεράστιο όνομα...

... Όπως σε κάθε cd του Παπακωνσταντίνου, το απόλυτο highlight είναι οι μοναδικές ερμηνείες του! ...

"Έχω γεννηθεί Σαββάτο και δεν έχω συγγενείς
έκανα τον θεατρίνο και δεν γέλασε κανείς
τόσα χρόνια ταξιδεύω μα δεν φτάνω πουθενά
γνώρισα πολλές αγάπες μα η δική σου με πονά...

Άσε με να σ' αγαπήσω όπως το φαντάστηκα
απ' τις ψεύτικες αγάπες δες πως κομματιάστηκα
άσε με να σ' αγαπήσω όπως δεν αγάπησα
σε αδέσποτες αγάπες κλείστηκα και σάπισα"...

(στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος - "Έχω γεννηθεί Σαββάτο")

Τίτλος CD
"ΜΕΤΩΠΙΚΗ"
Εταιρεία: MINOS EMI
Είδος: CD