Ελευθερία Αρβανιτάκη...

Τσιμπημένο φέτος το εισιτήριο, οφείλω να ομολογήσω, έχει σκαρφαλώσει στα 25 ευρωπουλάκια και δεν ξέρω τι φταίει. Το σχετικά οργανωμένο μπαρ με την ανεκτή εξυπηρέτηση ή η ύπαρξη ...τουαλέτας, που, μεταξύ μας, δεν φημίζεται για την καθαριότητά της??

Αλλά ας μην αρχίσω με γκρίνιες...
Δύσκολη μέρα γενικά η συγκεκριμένη Πέμπτη για το κέντρο της Αθήνας. Πρωί - απόγευμα διαδηλώσεις φοιτητών και αλλοδαπών, έδωσαν μια νότα περιπέτειας στην πρόσβαση στο Βύρωνα. Κλειστοί οι δρόμοι, άφαντα τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία που σε φέρνουν "τσουπ!" στην είσοδο του Θεάτρου... μόνη λύση, για τους μη οδηγούς Ι.Χ., τα ΤΑΞΙ - αν!! τα βρεις.
Ευτυχώς, πάνω που έβλεπα την ...απελπισία να πλησιάζει (10 παρά ...το βράδυ της Πέμπτης, κοντά στο Χίλτον) βρέθηκε ΤΑΞΙ!

Διπλές και τριπλές οι κούρσες, αλλά ήταν ώρα να ζητήσεις καλύτερη μεταχείριση?? Δεν ήταν. Το ζητούμενο ήταν να φτάσεις στους Βράχους, διότι οι συναυλίες στο συγκεκριμένο χώρο είναι το must του καλοκαιριού. (ΜΕΤΑ τα ...παγωτά χωνάκι βεβαίως βεβαίως!)

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι από τις λίγες / λίγους που ξεκινάνε με παρέκκλιση 5 λεπτά από την ώρα που γράφει το εισιτήριο. Στις 10 που έφτασα είχε ήδη ξεκινήσει, αλλά αυτό δε χάλασε καθόλου μα καθόλου τη διάθεση μου.

Κόσμος πάρα πολύς, θα μπορούσες να πεις "δεν έπεφτε καρφίτσα", με γεμάτο ΚΑΙ το πέταλο στο χώρο μπροστά στη σκηνή, κόσμος παντού σε κερκίδες και σκαλάκια κι εκείνη χαμογελαστή και λαμπερή, όπως πάντα, πάνω στη σκηνή.
"Εγώ δε θέλω τα φιλιά νάναι σαν επισκέπτες..." μας τραγουδούσε την ώρα που έφτασα, με μακριά, απαλή γκρι, τουαλέτα και ζώνη ίδιου χρώματος.

Πριν καλά καλά ξεκινήσει το επόμενο τραγούδι, άρχισε μια, αρκετά δυνατή, βροχή.
Δεν κουνήθηκε κανείς, να φύγει, γιατί άλλωστε (?), βροχούλα ήταν θα περνούσε. Η Ελευθερία συνέχισε να τραγουδάει. Η βροχή δυνάμωσε. Από το κοινό, της έδωσαν μια κόκκινη ομπρέλα με την οποία περισσότερο έπαιξε παρά καλύφθηκε.

Ήρθε σήμα από τον ήχο και τα φώτα "Βρέχει, τι κάνουμε?? Σταματάμε??" Εκείνη ρώτησε "Έχουμε νάιλον να σκεπάσουμε κονσόλα??" Όχι. "Ε, βρείτε να καλυφθεί η κονσόλα, γιατί εμείς συνεχίζουμε"!!! Απευθυνόμενη σ' εμάς "Εμείς θα επιμείνουμε. Εσείς? Έχετε ομπρέλες? Συνεχίζουμε"!

Υπό βροχήν λοιπόν για 45 λεπτά η συναυλία! Η Αρβανιτάκη ζήτησε απλά εθελοντές να προστατευτούν οι μουσικοί. Έτσι ανέβηκαν στην σκηνή κοπελίτσες (δύο - δύο) κι ήταν πραγματικά ιδιαίτερο, εκείνη να παραμένει στη σκηνή τραγουδώντας, σα να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ γύρω και πίσω της οι μουσικοί κάτω από ομπρέλες!!!

Η φωνή της ιδιαίτερη, ό,τι και να πει το κάνει δικό της. Ο τρόπος που πλησιάζει τα τραγούδια, ίσως φταίει, αλλά πραγματικά ό,τι τραγουδάει, ξεχνάς ποιος το έχει πει, δεν σε απασχολεί ποιος το πρωτοτραγούδησε, αρκεί που το ξανακούς από εκείνη. Ακόμα και το "Camisa Negra" το κόλλησε στο δικό της "...από σένα μού 'χει μείνει τ' όνομά σου το μικρό, αλλά ξεχνώ τη φωνή σου..." κι όλα ήταν μια χαρά!

Η βροχή σταμάτησε όταν ήρθε η σειρά του Μάνου Πυροβολάκη που με τη λύρα του μας ξεσήκωσε να πάμε ως "..της εκκλησιάς την πόρτα...". Ήχοι παραδοσιακοί με ιδιαίτερο τρόπο δοσμένοι, μύρισε Κρήτη!

Μετά τη βροχή, ξανά η Ελευθερία στη σκηνή με χακί παντελόνα φαρδιά. Η συμμετοχή του κόσμου συνεχής και απόλυτη.

Είπαν και τι δεν είπαν από τραγούδια. Δικά τους, άλλων, παλιά καινούργια.. Από το "Κόκκινο φουστάνι" μέχρι το "Κρύβομαι στο αντίο" και από "Το χαμόγελό σου" και την "Αρετούσα" μέχρι "Της εκκλησιάς την πόρτα". Αλλά.... λίγο κράτησε μου φάνηκε. Γρήγορα τελείωσε. Από τώρα??? Κοιτάω ώρα..... 23:50. Δεν ήταν λίγο.... όσο έπρεπε ήταν αλλά λίγο παραπάνω δε θα μας χάλαγε καθόλου. Μα καθόλου!!!!

Δεν κουνήθηκε κανείς από τη θέση του... Έκαναν μια να ανάψουν τα φώτα, τα ξανάσβησαν, κανένας δεν σηκωνόταν να φύγει... μα τι κάνουμε τώρα?? Δεν τέλειωσε?? Όχι, πού είναι το encore?? Μας έκανε τη χάρη.
Ξαναβγήκαν, μαζί με το Μάνο, είπε ένα εκείνος (την εκκλησιά...) δύο μαζί, το ένα ήταν το "Τι λείπει, τι φταίει", ένα μόνη της ακόμα, και "της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις".
Μας τα 'δωσε όμως...

Δεν ξέρω πόσοι βρεθήκατε εκείνη τη βραδιά ψηλά στους Βράχους αλλά όσοι ήμασταν παρόντες, θα θυμόμαστε για καιρό τη μαγεία του χώρου, τη φιγούρα της Ελευθερίας πάνω στη σκηνή, τη λάμψη της και τον σεβασμό με τον οποίο αντιμετώπισε το κοινό συνεχίζοντας την συναυλία, την παράσταση και τη διασκέδασή μας, υπό βροχήν.

Να 'ναι πάντα καλά...!

* Οι τρεις πρώτες φωτογραφίες είναι από παλιότερες εμφανίσεις της Ελευθερίας Αρβανιτάκη...