Δήμητρα Γαλάνη - Λυκαβηττός 2007...

"Σε ποια από όλες τις συναυλίες θα ήθελες να πας φέτος;" με ρώτησε η συνάδελφος...

Μεσημέρι Τρίτης 26 Ιουνίου, με τον υδράργυρο σκαρφαλωμένο σε νούμερα "τρελά", όπως 45 C, με το κλιματιστικό να βάζει τα δυνατά του να μας δροσίσει, εμάς δε μας χωρούσε ο τόπος στο γραφείο. "Θα 'θελα να δω αυτήν της Γαλάνη στο Λυκαβηττό" είπα. Ήταν η πρώτη μου σκέψη.
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση μου χτύπησε το τηλέφωνο και η πρόταση έγινε!
"Την Πέμπτη 28 Ιουνίου είναι στο Λυκαβηττό η Δήμητρα Γαλάνη. Μπορείς να την καλύψεις; Ενδιαφέρεσαι;"
Μετά χαράς!!!...

Δυο μέρες (μόνο) μετά, με την ελπίδα να συναντήσουμε, εκτός από την Δήμητρα Γαλάνη και τους συνεργάτες της στο Λυκαβηττό και λίγη δροσιά, ανεβήκαμε από νωρίς στον λόφο. Φτάσαμε ελάχιστα λεπτά μετά τις 8 μμ στο πάρκινγκ και έτσι είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τον κόσμο, τους θαυμαστές της, καθώς συγκεντρώνονταν σιγά σιγά πίσω από το διαχωριστικό κάγκελο της εισόδου. Ευγενικοί όλοι οι διοργανωτές, δεν έχω παράπονο, φρόντισαν με υπομονή, χιούμορ και αμεσότητα να μη δημιουργηθεί ούτε πανικός (ποιος ο λόγος άλλωστε) ούτε δυσάρεστη ατμόσφαιρα, μέχρι να τελειώσει η πρόβα μέσα.

Πράγματι, 20:45 έληξε το "sound control", υποχώρησε το ...καγκελάκι και άνοιξαν οι "πύλες".

Μια απρόσμενη έκπληξη μας περίμενε τρία τέταρτα μετά! Την έναρξη της συναυλίας "κήρυξε" ο Dj LCD (αν άκουσα σωστά). Με διάφορα ...τερτίπια στην κονσόλα του προσπάθησε, φιλότιμα, να μας τραβήξει το ενδιαφέρον στην πιο νεανική ματιά της μουσικής.

Γεμάτες οι κερκίδες, ανάμεσα στον κόσμο και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Τάκης Ζαχαράτος, η Λίνα Νικολακοπούλου (που είχε και την επιμέλεια της παράστασης), ο δημοσιογράφος Κώστας Αρβανίτης με την γυναίκα του και λίγο πριν σβήσουν τα φώτα, ο Δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης. Όλοι θαυμαστές και φίλοι.

10 μμ ακριβώς εμφανίστηκε στη σκηνή η Δήμητρα Γαλάνη, χαμογελαστή, πρόσχαρη, "Καλησπέρα σας, καλωσήλθατε! Σας ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα της καρδιάς μου" μας υποδέχτηκε και τραγουδιστά μας προσκάλεσε να ανέβουμε μαζί της σ' ένα "Κόκκινο Τραίνο" να μας ταξιδέψει σε μελωδίες, εικόνες και συναισθήματα!

Από τις πρώτες νότες κιόλας, οι νεαρότεροι ανάμεσα στο κοινό, προτίμησαν να καθίσουν στο κυκλικό τσιμεντένιο πεζουλάκι μπροστά στη σκηνή παρά στις κερκίδες. Εντύπωση μου έκανε η αντίδραση του κόσμου. Το σύντομο χειροκρότημα μετά το τέλος του πρώτου τραγουδιού, ακολούθησε μια γεμάτη προσμονή σιωπή, ηχηρή, μπορώ να πω, όσο και το χειροκρότημα.

Έτσι, στην αρχή της βραδιάς, χωρίς ταρατατζούμ και φιοριτούρες, παρουσίασε η Δήμητρα έναν έναν ξεχωριστά τους μουσικούς που θα τη συνόδευαν. Ο Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά, ο Κωνσταντίνος Μπαλταζάνης στις κιθάρες, ο Γιάννης Άννινος στο μπάσο, ο Αλέξανδρος Κτιστάκης στα ντραμς, ο Μάριος Τούμπας στα πλήκτρα, ο Δημήτρης Τσάκας στο σαξόφωνο, ο Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν και στα φωνητικά, ο Κοσμάς Κοκκόλης στο μπουζούκι και στα φωνητικά και η Χριστίνα Αργύρη στα φωνητικά. Ενορχήστρωση και πλήκτρα ο Γιώργος Ζαχαρίου. Στον ήχο για εμάς (στη σκηνή) ο Αργύρης Λιανός, στο ήχο για εσάς ο Μανώλης Ολλανδέζος. Υπεύθυνος στα φώτα ο Phil Hills.

"...να κλαις... έτσι ο πόθος ποθεί η φωτιά ν' απλωθεί μυστικό κι άγγιγμά μου βαθύ να κλαις..." κι η ξενάγησή μας στη Ντάμα Κούπα, το νέο της άλμπουμ, ξεκίνησε.

Όμορφα σχεδιασμένο το πρόγραμμα από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή. Με τα ολοκαίνουργια τραγούδια να διαδέχονται τα παλιότερα που αγαπάμε εδώ και 30 τόσα χρόνια κι έτσι να γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον το ...παρακάτω.

Μ' άρεσε το σκηνικό, μεγάλα πανό πίσω από τους μουσικούς απεικόνιζαν το εξώφυλλο της νέας της δισκογραφικής δουλειάς, με το κόκκινο και το μαύρο να κυριαρχούν.

"...μες στο φως έφυγες... μες το φως έγινες προορισμός..." και λίγο λίγο ο χώρος μπροστά στη σκηνή γεμίζει από νεαρόκοσμο που κάθεται κάτω.

Ερμηνεύοντας καταπληκτικά μας λέει "...δεν είσαι εδώ, δεν υπάρχεις πια μες στη ζωή μου..." ο κόσμος ανταποκρίνεται με ζεστό χειροκρότημα και συνοδεύει στο ρεφραίν. "...βραδιάζει γύρω..." ξεκινά εκείνη "...κι απλώνει σκοτάδι βαθύ..." συμπληρώνουμε εμείς!

Χορέψαμε και τραγουδήσαμε μαζί της στις "...Ακρογιαλιές δειλινά..." όπου μας οδήγησε, για να ακολουθήσει εκείνη "...αναρχικά σημάδια σ' άδειους τοίχους..."

Την ησυχία προσμονής διέκοψε μια "Θάλασσα πλατιά" μέσα σε απαλό φωτισμό, με τον κόσμο να συνοδεύει ως χορωδία. Αμέσως μετά ένα γρήγορο, ευχάριστο, ταξιδιάρικο νέο τραγούδι "...είναι η μνήμη που γεμίζει με φαντασία τους άδειους τοίχους....και κάθε στροφή στο παρελθόν μου επιστροφή" "....αλλάζει η γη και η ιστορία διαρκεί...".

Με μια ωριμότητα που της ταιριάζει απόλυτα, με χιούμορ, ιδιαίτερα φιλική, χαμογελαστή και ειλικρινής, με εντυπωσίασε ο τρόπος που πλησιάζει το κοινό της. Με ιδιαίτερο σεβασμό και περισσή αγάπη. Ανάμεσα σε παλιά και νέα τραγούδια, σε μπαλάντες όπως το "Πούλησέ με" και σε χαρωπά, γρήγορα και, ίσως, αστεία τραγούδια όπως το "Κουτς - Κουτς" (με υπέροχη μελωδία το συγκεκριμένο), σχολίασε τα καιρικά φαινόμενα.

"Θυμάστε την προηγούμενη φορά που έδωσα συναυλία; Μέσα σε πολικό ψύχος! Απόψε, έχουμε καύσωνα! Τι να περιμένουμε για την επόμενη φορά; Σεισμό;;..."

"Μ' αγαπούσες θυμάμαι μια φορά... μα τώρα ερημιά", μας δήλωσε, και ο χορευτικός ρυθμός ξεσήκωσε ζευγάρια γυναικών να χορέψουν εκεί μπροστά στις κερκίδες. Στο χορευτικό ρυθμό παρασύρθηκε κι η ίδια η Δήμητρα πάνω στη σκηνή, σχολιάζοντας με χιούμορ τη πολύ ζεστή βραδιά. Αμέσως μετά ερμήνευσε ένα σπάνιο τραγούδι με τίτλο "Σε μισώ", σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου, που όπως μας είπε το βρήκαν ψάχνοντας μέσα στα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο για το περσινό αφιέρωμα στη μνήμη της... Καταχειροκροτήθηκε!

Μας έκανε τη χάρη να τραγουδήσει και τα "Στερεότυπα", μετά από απαίτηση του κόσμου και μέσα σε έντονο χειροκρότημα, παραχώρησε τη θέση της στη σκηνή στον καλεσμένο της τον Ιταλό Vinicio Capossela, που υπογράφει τις μουσικές σε δύο τραγούδια της Ντάμας Κούπα (Κόκκινο Τραίνο και Πάει Πάει).

Άλλη μια έκπληξη μας περίμενε! Ο Capossela εμφανίστηκε φορώντας μια (καταπληκτική) μάσκα ...Μινώταυρου (!), κι αφού αλώνισε τη σκηνή μέσα σε μελωδίες και ήχους αρχαιότροπους, κραδαίνοντας μια "αρμαθιά" κουδούνες, αλλάζοντας την μεταμφίεση του επί σκηνής, μας συστήθηκε ως ...ρεμπέτης - ρεμπετόσαυρος!

Εδώ η ...επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Χωρίς να μπορώ να τον χαρακτηρίσω με μία λέξη, σε έναν τριπλό ρόλο (τραγουδιστής, τραγουδοποιός και περφόρμερ), έμπλεξε με τρόπο ξεχωριστό και μοναδικό, εντελώς δικό του, παραδοσιακές ιταλικές με ελληνικές μουσικές, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με έντονο ρεμπέτικο ύφος. Μιλώντας μας ελληνικά και τραγουδώντας ένα κράμα ιταλοελληνικό μας κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο.

Η Γαλάνη ξανά στη σκηνή και "Πάει Πάει" ντουέτο με τον Vinicio Capossela. Ακολούθησε μια αλλιώτικη "Φραγκοσυριανή" τραγουδισμένη ιταλικά, και ο Ιταλός αποχωρεί...

Ώρα να έρθει στη σκηνή ο νεαρός τραγουδιστής Γιώργος Καραδήμος. Φωτεινός, λαμπερός ίσως με λίγο τρακ, διαθέτει μια ιδιαίτερα ζεστή φωνή. Ξεκίνησε από το "Φως και βγαίνω" από τον ομώνυμο δίσκο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα και συνέχισε, συντροφιά με την Δήμητρα Γαλάνη σε ντουέτο "....με πνίγει τούτη η σιωπή τούτη η στεναχώρια...".

Μαζί ερμήνευσαν και το αγαπημένο μου "Σε θέλω εδώ", "...για να μπορώ όλα όσα ζω νάναι δικά μου, να'σαι πληγή απ' την πληγή, να'σαι χαρά απ' τη χαρά μου..." σιγοψιθύριζε κι ο κόσμος.

Βαθιά ήταν η υπόκλισή του όταν μας τον παρουσίασε η Δήμητρα, αμέσως μετά, δυνατό το χειροκρότημα. Μας άρεσε.

Κράτησε ετούτη τη βραδιά, κάποια από τα πιο αγαπημένα μας δικά της τραγούδια, να μας προσφέρει στο τέλος. Ακούσαμε και σιγοτραγουδήσαμε μαζί της "Δυο μέρες μόνο", αλλά και το "Ζω (μετά από σένα ζω!)".

Ευχαριστώντας από σκηνής την Άλκηστη Πρωτοψάλτη για την φιλία της, τραγούδησε για όλους μας "...είναι τραγούδια π' ανοίγουνε δρόμους...." αλλά και το "Τράβα σκανδάλη".

Κι οι εκπλήξεις δεν είχαν τέλος. Την απολαύσαμε σε μπαλάντες με ξένο στίχο και με χαρά αφεθήκαμε να μας παρασύρει στο χορό "Κόμπο κόμπο".

Ευχάριστη στιγμή ήταν και το κομμάτι της παράστασης με τραγούδια από τον παλιό ελληνικό κινηματόγράφο με τους μουσικούς να αναλαμβάνουν τον πρώτο ρόλο. Χωρίς να χρειαστούμε τη βοήθεια γιγαντο-οθόνης όπου θα προβάλλονταν σκηνές από ταινίες (λέμε τώρα), μόνο με τις μελωδίες και τον μοναδικό τρόπο ερμηνείας της, ήταν σα να βλέπαμε τους ίδιους τους πρωταγωνιστές ζωντανούς μπροστά μας. Σα να ήμασταν καλεσμένοι σ' ένα μεγάλο καλοκαιρινό πάρτυ, στη βεράντα, με ποτάκι και ατελείωτο χορό, ζητήσαμε να μην σταματήσει.

Κι εκείνη μας είπε "...σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω...." και παραδομένη στην αγάπη του κόσμου συνέχισε "...αν δε σου λέει τίποτα η αγάπη, τότε εμείς οι δυο δεν έχουμε να πούμε τίποτα, εμείς οι δυο...".

"Η μέρα κείνη δε θ' αργήσει" ένα ακόμα ντουέτο με τον Γ. Καραδήμο και σειρά είχαν τα "Χάρτινα" για να λικνιστούμε και πάλι στη μελωδία.

Πλησιάζοντας προς το τέλος της βραδιάς, νάτος πάλι ο Vinicio επί σκηνής, αυτή τη φορά για ένα ακόμα ντουέτο με τη Δήμητρα. "Κόκκινο τραίνο", αυτό που μας ταξίδεψε απόψε, στο ίδιο επιβιβάζονται οι καλλιτέχνες πριν μας αποχαιρετίσουν.

"....είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα..." τραγουδάμε όλοι μαζί ενώ εκείνη στέλνει τις ευχαριστίες της σε όλους ξεκινώντας από τους συνεργάτες της που δούλεψαν μαζί της στη δημιουργία της Ντάμας Κούπα. Προσκαλεί τη Λίνα Νικολακοπούλου επάνω, ένα ζεστό αγκάλιασμα, βαθιά υπόκλιση και καληνύχτα όμως.... ο κόσμος δεν αποχωρεί, απλά κατεβαίνουν οι περισσότεροι κάτω, μπροστά στη σκηνή.

Επιστρέφει για δεύτερο encore! Μας χαρίζει μια εκπληκτική ερμηνεία στο "Αυτή η νύχτα μένει" του Σταμάτη Κραουνάκη και τούτη τη φορά η Λίνα φέρνει στη σκηνή την Άλκηστη! Τραγουδούν ντουέτο "...είναι τραγούδια π' ανοίγουνε δρόμους...." με τον κόσμο να αποθεώνει και τις δύο.

Από της ωραιότερες στιγμές της βραδιάς αυτά τα τελευταία λεπτά, με τον κόσμο μαζεμένο, όρθιο μπροστά στη σκηνή, και την Δήμητρα Γαλάνη δίπλα δίπλα με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, ένοιωθες, μύριζες, γευόσουν, άγγιζες, έβλεπες πραγματικά, όλη τη θετική ενέργεια και όλη ετούτη την αγάπη που κυριάρχησε σ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, σα να σκέπαζε κοινό και καλλιτέχνες σα διάφανος θόλος.

Στην επιστροφή, καθώς κατηφορίζαμε το δρόμο ως το Σύνταγμα, σκεφτόμουν πως η Δήμητρα Γαλάνη, γεννημένη μέσα στη μουσική με φωνή βαθιά και γλυκειά ταυτόχρονα, έχοντας διανύσει μαζί μας τρεις δεκαετίες μέσα στο καλό ελληνικό τραγούδι, καταφέρνει, με τραγούδια φτιαγμένα από υλικά που μιλάνε στις καρδιές μας, να παραμένει μια ..."Ντάμα Κούπα"! Μια "Κυρία της Καρδιάς μας"!!!

-----

Αποκλειστικές φωτογραφίες του Music Corner, από τη συναυλία!

***Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...
*** Όλες οι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή μηχανή Olympus, για λογαριασμό του Music Corner.