Θα μιλήσω ειλικρινά: Περίμενα ανυπόμονα την πρεμιέρα στο ΑΝΟΔΟΣ Stage, αυτή τη φορά. Έτσι δώσαμε με την παρέα μου νωρίς - νωρίς ραντεβού στο φουαγιέ της Μουσικής Σκήνης την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου. Θέλαμε να είμαστε από τους πρώτους που θα πατούσαν στον χώρο. 1000 ακόμα άτομα (περίπου) είχαν την ίδια ιδέα και επιθυμία με εμάς! Λίγο μετά τις 10 το βράδυ επικρατούσε ένας μικρός πανικός εκεί στην είσοδο της Ανόδου αλλά καθόλου εκνευρισμός. Χαμόγελα και ανυπόμονα βλέματα ένοιωθα δίπλα μου και γύρω μου, τουλάχιστον στην αρχή.

Πριν το ρολόι σκαρφαλώσει στις 11 μμ, μ' ένα νεύμα του μαιτρ, ο δρόμος προς την κυρίως αίθουσα άνοιξε και με γρήγορες "μαθηματικές" κινήσεις μας οδήγησαν στα τραπέζια. Έχω βρεθεί αρκετές φορές στην ΑΝΟΔΟ αλλά με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη αυτή τη φορά. Ολόκληρος ο χώρος έχει ανακαινιστεί και δείχνει πολύ όμορφος. Θαύμασα πόσο λειτουργικό έχει γίνει το μαγαζί. Όπου κι αν καθίσεις βλέπεις πολύ καλά. Χωρισμένη σε επίπεδα η αίθουσα, γεμάτη τραπέζια των 6 και των 4άρων ατόμων τα περισσότερα, αλλά υπάρχουν και μεγαλύτερα ακριβώς μπροστά στη σκηνή. Μ' άρεσαν οι αλλαγές που παρατήρησα. Πρώτα πρώτα το άνετο μπαρ μετακινήθηκε στο πλάι της σκηνής, έτσι ώστε, αν διαλέξεις να πιεις ένα ποτό "στα όρθια" να απολαμβάνεις τους αγαπημένους σου τραγουδιστές σε απόσταση μισού μέτρου από τη θέση σου. Όπως είδα, στο δεύτερο επίπεδο της αίθουσας, οι καρέκλες στα τραπέζια έχουν αντικατασταθεί με μαύρους άνετους δερμάτινους καναπέδες. Ομορφη λεπτομέρεια!

Ελάχιστα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα την προσοχή μας τράβηξαν οι οθόνες που βρίσκονταν πίσω ακριβώς από την ορχήστρα. Μια ηχητική αναδρομή στα χρόνια του ραδιοφώνου μας θύμισε την αρχή από "την εποχή της γιαγιάς μου" με το γνωστό (και μη εξαιρετέο) σήμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, αλλά και τη συνέχεια του με τα πρώτα χρόνια των ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών. Ακούσαμε και πάλι το σήμα του Αθήνα 9.84, ενώ στη συνέχεια, σαν παιχνίδι, ήρθαν διαδοχικά τα σήματα σταθμών όπως ο "Μελωδία" ο "Ρυθμός 94.9", ο "Δίεση 101,3" και άλλοι κι άλλοι κι άλλοι. Η εναλλαγή των σημάτων γινόταν με συνδετικό κρίκο κάποιο τραγούδι, άλλο κάθε φορά, των πρωταγωνιστών της βραδιάς, έτσι για να μπούμε στο κλίμα. Ήμασταν εκεί για να δούμε με σάρκα και οστά αγαπημένους τραγουδιστές, οι φωνές των οποίων μας κρατούσαν συντροφιά μέσα από τα κύματα του ραδιοφώνου.

"...Εμείς κυρίες και κύριοι εμείς..." ήταν το τραγούδι που άνοιξε το πρόγραμμα κι ενώ ο Γιάννης Κότσιρας, ο Κώστας Τουρνάς, ο Λάκης Παπαδόπουλος και ο Δήμος Αναστασιάδης έρχονταν ένας ένας στη σκηνή, εμείς από την πλατεία δηλώναμε την παρουσία μας με το θερμό, δυνατό χειροκρότημά μας, έτοιμοι να ακολουθήσουμε βήμα βήμα τους καλλιτέχνες σ' αυτό το ταξίδι. Σ' έναν "Αγώνα Ταχύτητας" μέσα σ' ένα "Διθέσιο" που μας τραγούδησε η πολύ συμπαθητική Ειρήνη Ψυχράμη, ξεκινήσαμε για το όνειρο.

Πρωτοεμφανιζόμενος (έτσι κι αλλιώς) ο Δήμος Αναστασιάδης ανέλαβε να "σπάσει τον πάγο"! Ψιλόλιγνος με λίγη αμηχανία, αυτήν της πρώτης φοράς, της πρώτης βραδιάς, μας τραγούδησε την επιτυχία του "Εσύ" για να κερδίσει το ενθαρρυντικό χειροκρότημα του κοινού. Όμορφη η φωνή του, αξιόλογη η παρουσία του, έχει σίγουρα αρκετό δρόμο μπροστά του για να κατακτήσει τη σκηνή, αλλά ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Στη συνέχεια, τη θέση του Δήμου Αναστασιάδη πήρε ο επίσης νεαρός, που μετρά λίγα περισσότερα χρόνια στη δισκογραφία, ο Ποίμης Πέτρου, συνόδευσε τα τραγούδια του παίζοντας πλήκτρα. Μ' άρεσε ο ήρεμος τρόπος που μας τραγούδησε, σωστή και ζεστή η φωνή του. Ήταν, ας πούμε, ο προπομπός της εισόδου στη σκηνή του Κώστα Τουρνά.

Ομολογώ εκείνο το βράδυ στην ΑΝΟΔΟ ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα και άκουγα τον Κώστα Τουρνά ζωντανά. "Φταίει ο έρωτας" μας τραγούδησε για αρχή ενώ στη συνέχεια "Αναψε φωτιά... που με καίει" θυμίζοντάς μου άλλες εποχές. Τότε που άκουγα τη φωνή του από το ραδιόφωνο (ήμουν μικρή για να φτάσω ως τα κέντρα που εμφανιζόταν). Φανερά συγκινημένος, όπως μας είπε "είμαι λίγο αμήχανος απόψε... μετά από τόσα χρόνια εμφανίζομαι και πάλι νύχτα... με τόσους φίλους και συγγενείς μου ανάμεσά σας... δεν είναι ό,τι πιο εύκολο αλλά είμαστε εδώ για να περάσουμε καλά". Με την ζωντάνια του, τις νεανικές του ιδέες, μας πήρε μαζί του σ' ένα ταξίδι στο παρελθόν που όμως δεν μύριζε ναφθαλίνη. Είχε τη δροσιά των παιδικών μας χρόνων, την αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας, τον ρομαντισμό που τόσο έχουμε ανάγκη όσο μεγαλώνουμε. Φύγαμε για "Οπου φυσάει ο άνεμος...", τραγουδήσαμε μαζί του "Ομορφη... είσαι όμορφη... δε θέλω να ξέρω όλα τ' άλλα...", υποσχεθήκαμε πως "Δε το ξανακάνω σ' autobianchi", συγκινηθήκαμε με τον "Αχιλλέα από το Κάιρο", ταξιδέψαμε με την "Μηχανή του χρόνου" και φωνάξαμε μαζί του "Δεν μετανοιώνω... για όσα έχω ζήσει δε μετανοιώνω..."!

Αποχωρώντας για λίγο, έδωσε το μικρόφωνο στον Γιάννη Κότσιρα που ξεκίνησε με το "Σεντόνι", με τον κόσμο να τραγουδά το ρεφραίν και όχι μόνο. Εκεί κάπου ανάμεσα σε δύο κουπλέ, εμφανίστηκε από το πουθενά ο Λάκης Παπαδόπουλος φορώντας μόνο ένα T-shirt με ευρυματική στάμπα! Ένα πέρασμα έκανε από την αίθουσα, ανέβηκε πάνω στη σκηνή για εξαφανιστεί, σε δευτερόλεπτα, στα παρασκήνια. Ήταν αρκετό για να ξεσπάσει ο κόσμος σε γέλια και χειροκροτήματα. Ανατρεπτικός όπως πάντα! Όπως παραδέχτηκε ο Γιάννης Κότσιρας "Οι πρόβες ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Ήταν κάτι... τρομακτικό! Αν που δινόταν η ευκαιρία να το αποφύγω... δεν θα το απέφευγα!". Συνέχισε με μια επιλογή από παλιότερα αλλά και πιο πρόσφατα τραγούδια του. Μαζί μας έγινε "Και πάλι παιδί", έκανε "Το Χειμώνα Καλοκαίρι", μας πήρε από το χέρι και μας οδήγησε σε μονοπάτια όπου "Φτάνει που κλαίμε", σπάσαμε μαζί του "Εφτά ποτήρια" και μας τραγούδησε το "Λέει λέει λέει" με μια πιο ροκ διάθεση.

Γεμάτη φίλους και συγγενείς η μουσική σκηνή εκείνο το βράδυ. Ανάμεσα στο κοινό διακρίναμε τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, την Ελένη Ζιώγα, τον Χρήστο Δάντη, τον Νίκο Μωραΐτη, τον Αντώνη Μιτζέλο, την Ελεωνόρα Ζουγανέλλη, την Ανδριάνα Μπάμπαλη, την Κατερίνα Γκαγκάκη (από το X-Factor), την Μαργαρίτα Μάτσα, τον Μίλτο Καρατζά, την Βίκυ Γεροθόδωρου, τους ΟΝΙΡΑΜΑ και τον Λάκη Γαβαλά.

Παιδική χαρά θύμιζε η παρουσία του Λάκη Παπαδόπουλου εκείνο το βράδυ. Με το κέφι και τη διάθεσή του! Με ξάφνιασε η ικανότητα του να παίζει με το κοινό. Εμφανίστηκε φορώντας ένα γυαλιστερό γκρι κουστούμι. Λίγο... παράταιρο μου φάνηκε στην όλη ροκ διάθεση των υπόλοιπων συναδέλφων του, αλλά γρήγορα κατάλαβα πώς ήταν εκείνος ήταν εκεί, ακριβώς για να κάνει τη διαφορά! Τι να πρωτοθυμηθώ; Και τι δεν τραγουδήσαμε μαζί του. Την "Γυριστρούλα" (όπου ανακαλύψαμε πως υπήρχαν δύο - τρεις αδιάφοροι στην αίθουσα, άλλοι τέσσερις ανάμεσα στον κόσμο που μιλούσαν μεταξύ τους, μα και έξι άτομα που παρακολουθούσαν χωρίς να συμμετέχουν, έχοντας τα χέρια στις τσέπες), "Έφυγε η γυναίκα μου από το σπίτι", "Πάρε πασά μου" (με τη βοήθεια της Ειρήνης Ψυχράμη), "Σερενάτα" (αφιερώνοντάς το στην Αρλέτα), "Για να σ' εκδικηθώ" (με τη συμμετοχή σύσσωμού του κοινού, χαρίζοντάς το με την αγάπη όλων μας στον πάντα γερό και δυνατό Δημήτρη Μητροπάνο), το κλασικό "Γοριλάκι" αλλά και το "Εμένα Λάκη με λένε". Πρέπει να παραδεχτώ αυτά τα δύο τελευταία λίγο με κούρασαν στην επανάληψη, αλλά, δεν είναι απαραίτητο στη Παιδική Χαρά να σου αρέσουν όλα τα παιχνίδια...

Από τις ομορφότερες στιγμές της βραδιάς, όταν ο Λάκης Παπαδόπουλος ανέβασε στη σκηνή τον Χρήστο Δάντη για να ερμηνεύσει το "Παλιό Παλτό". Ήταν συγκλονιστικός! Συγκινητικό ήταν και το ντουέτο Λάκη Παπαδόπουλου - Γιάννη Κότσιρα "Της νύχτας τα ηχεία" που πρωτοαγαπήσαμε με τη φωνή (και τη σφραγίδα) του Δημήτρη Μητροπάνου. Μ' άρεσε και ο τρόπος που τραγούδησε ο νεαρός Δήμος Αναστασιάδης τις "Μοίρες" στην αρχή του προγράμματος.

Προς το τέλος της βραδιάς το ύφος αλλάζει, τα φώτα χαμηλώνουν και στη σκηνή έρχεται ξανά ο Γιάννης Κότσιρας, για την ώρα του λαϊκού προγράμματος. Διάλεξε κλασικά και πολύ αγαπημένα τραγούδια όπως "Το Αγριολούλουδο", "Δραπετσώνα", "Δε θα ξαναγαπήσω", αλλά και μια "Πριγκηπέσσα" με πιο λαϊκή χροιά, που μου έφεραν στο νου παλιότερα χρόνια. Μελαγχόλησα, δεν το κρύβω, άλλες εποχές, άλλες σκέψεις, άλλες καταστάσεις. Μια γλυκιά νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασαν.

Ελάχιστα λεπτά πριν τις 4 τα ξημερώματα κι ενώ η τετράδα βρισκόταν επί σκηνής, μας συστήθηκαν οι μουσικοί. Ο Μιχάλης Καπηλίδης (ντραμς), ο Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου (κιθάρα), η Μιγκέλ Σαλμάνι (βιολί), ο Γεράσιμος Σιούρας (κλασική και ακουστική κιθάρα), ο Γρηγόρης Συντρίδης (επίσης ντράμς), ο Ηρακλής Ζάκκας (μπουζούκι και τζουρά), ο Αλέξης Παρασκευόπουλος (μπάσο), ο Δημήτρης Τζομπανέλλης (κιθάρα).

Νομίζω το φετινό σχήμα στην ΑΝΟΔΟ αποτελεί ιστορική στιγμή. Πείτε με υπερβολική, αλλά έχουμε τέσσερις καλλιτέχνες, ουσιαστικά τέσσερις γεννιές τραγουδιστών, τέσσερις διαφορετικές εποχές που μπλέκονται και εναλλάσσονται, μοιράζονται τη σκηνή, τραγουδούν, παίζουν μουσική, αστειεύονται μεταξύ τους, γεμίζουν με τον τρόπο τους θετική ενέργεια τη σκηνή κι αυτή η όμορφη αύρα, αυτό το θετικά φορτισμένο κύμα έρχεται και σκορπά μέσα σε όλη τη αίθουσα. Μπορεί, εκείνη τη συγκεκριμένη πρώτη βραδιά, το πρόγραμμα να έμοιαζε λίγο ασύνδετο, ελαφρώς μακρύ και μεγάλο, αλλά είμαι σίγουρη πως όταν αποκτήσουν τους ρυθμούς που πρέπει, μέρα με την ημέρα (ή μάλλον από βράδυ σε βράδυ) θα δέσουν περισσότερο... Κι αν αφεθούν στην μαγεία του κοινού θα έχουμε ένα από τα μεγαλύτερα πάρτυ του φετινού χειμώνα!

Περισσότερες φωτογραφίες από τη πρεμιέρα

***Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner...