Το ραντεβού με την παρέα δόθηκε στο Μετρό, στάση Κατεχάκη. Μη με ρωτήσετε πώς φτάσαμε Βύρωνα, δεν οδηγώ δεν γνωρίζω τους δρόμους. Σκοπός μας ήταν την Πέμπτη 10 Ιουλίου, το βράδυ, να βρεθούμε στο Θέατρο Βράχων. Ξέρω να σας πω την κλασική διαδρομή, από Σύνταγμα επιβιβάζεσαι στο τρόλεϊ 11 και κατεβαίνεις μετά από μισή περίπου ώρα στο τέρμα. Λίγα μέτρα πιο εκεί είναι η είσοδος του θεάτρου.

Προετοιμαζόμασταν από καιρό γι' αυτή τη συνάντηση. Οταν σε προσκαλούν δύο ταλαντούχοι καλλιτέχνες όπως η Ελένη Τσαλιγοπούλου και ο Γιάννης Κότσιρας, οφείλεις να απαντήσεις θετικά και να βρεθείς κοντά τους όσο πιο νωρίς γίνεται! Να αναφέρω για την ιστορία, οι δυό τους, έχουν συνεργαστεί δύο φορές κατά το παρελθόν σε χειμερινή σαιζόν - η πρώτη ήταν 2000/01 και η δεύτερη 2005/06 - σε προγράμματα που σημείωσαν εξαιρετική επιτυχία και ανέδειξαν μια ξεχωριστή χημεία. Νοιώθω τυχερή που παρακολούθησα τις δυο προηγούμενες συναντήσεις τους επί σκηνής. Σιγά μην άφηνα, τώρα, αυτή τη καλοκαιρινή!

Οχι, όχι δεν ήμουν από τις 7:30 μμ εκεί, όπως αρχικά είχα υπολογίσει, φταίει το ραντεβού στο κομμωτήριο που προηγήθηκε. Να ξεκαθαρίσουμε, δεν έβαψα και κούρεψα τα μαλλιά μου ...για τη συναυλία, ήταν τυχαίο!

Ακριβώς στις 8 μμ περάσαμε το καγκελάκι της πόρτας. Ολα καλά. Πολύ ευγενικά τα παιδιά στην είσοδο, πρέπει να το πω νομίζω. Καμία δυσκολία, αντιθέτως, πολλά χαμόγελα!

Μ' αρέσει να βρίσκομαι στο χώρο συναυλιών αρκετή ώρα πριν από την καθορισμένη έναρξη. Να παρακολουθώ την προετοιμασία. Μια γλυκειά προσμονή υπάρχει στον αέρα, όσο στήνεται η σκηνή, έρχονται σιγά σιγά οι μουσικοί, ρυθμίζονται οι τελευταίες λεπτομέρειες στο ταμείο, ακόμα και την ώρα της πρόβας, τότε που ελέγχονται μικρόφωνα, ηχεία και προβολείς, διακρίνεις, νοιώθεις, αισθάνεσαι, ανασαίνεις την αγωνία τεχνικών και διοργανωτών, να πάνε όλα καλά στη διάρκεια της βραδιάς.

Ναι, μπροστά μπροστά στην σκηνή σταθήκαμε όλη η παρέα, στους όρθιους. Ετσι χαίρεσαι περισσότερο τη συναυλία. Πώς να το εξηγήσουμε τώρα; Μπορείς να χορέψεις, να τραγουδήσεις δυνατά, να κινηθείς, να ...αισθανθείς κάθε στιγμή και κάθε λεπτό που περνά. Οk, ίσως διαμαρτυρηθούν ...πατούσες, πόδια, μέση απ' την ορθοστασία, απλά ...αγνόησέ τα!

Λίγο μετά τις 9:30 μμ άρχισαν όλα. Με τους μουσικούς να παίζουν την εισαγωγή του τραγουδιού, η Ελένη Τσαλιγοπούλου και ο Γιάννης Κότσιρας, μας υποσχέθηκαν ότι θα είμαστε "Μαζί ως το ξημέρωμα". Άλλο που δεν θέλαμε!

Εκείνη, φορούσε ένα μεταξωτό (αν δεν με γέλασαν τα μάτια μου!) μακρύ φόρεμα, σε χρώμα κόκκινο. Βλέποντάς την μου ήρθε στο στόμα γεύση και γλύκα από καρπούζι! Ιδιο χρώμα πέδιλα μα και κοσμήματα συμπλήρωναν το σύνολο. Εκείνος, πάντα "κλασικός", φορούσε λευκό πουκάμισο (ναι, πάλι!) και σκούρο τζιν με "τσαχπινιές" στην ύφανσή του. Με την ευχή "Καλό καλοκαίρι σε όλους" αναρωτήθηκαν οι δυο τους "Γιατί να σ'αγαπώ... αφού δεν ξέρεις... για μένα να υποφέρεις... όπως εγώ" χαρίζοντάς μας το πρώτο τραγούδι της βραδιάς, που ήταν όμορφη, καλοκαιρινή κι όλα έδειχναν πως θα περνούσαμε πολύ πολύ καλά.

Η ζέστη νόμιζες υποχωρούσε όταν, κατά διαστήματα, φυσούσε ένα απαλό δροσερό αεράκι. Ένα "Βιαστικό πουλί του Νότου" πέρασε γοργά από τη σκηνή προσκαλώντας μας "... μαζί μου έλα πάνω απ' τα σύννεφα... νύχτα και μέρα.... πάνω απ' τα σύννεφα...". Δεχτήκαμε! Ανεβήκαμε στα φτερά του και πετάγαμε μαζί του για τις επόμενες τρεις σχεδόν ώρες!

"Υπέροχο, καλό καλοκαίρι", ήταν τα πρώτα λόγια που μας είπε ο Γιάννης Κότσιρας στο μικρόφωνο, μόνος πάνω στη σκηνή, "...ελπίζουμε να περάσετε και εσείς τόσο καλά όσο περνάμε κι εμείς εδώ πάνω". "Εφάπαξ" βρέθηκε να τραγουδά, κι εμείς μαζί του. Το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο κι η ατμόσφαιρα ζεσταινόταν όλο και περισσότερο, ο κόσμος σιγά σιγά έδινε το "παρόν" συμμετέχοντας, κρατώντας το ρυθμό και αργότερα τραγουδώντας μαζί με τον καλλιτέχνη. Αρχικά μας θύμησε κάποια παλιότερα τραγούδια του, όπως το αγαπημένο "Τίποτα" και μας άφησε να τον οδηγήσουμε με το δικό μας ρυθμό στο "Πώς μπορώ" παίζοντας μαζί μας, παρουσιάζοντας με παντομίμα τους στίχους, τους οποίους φυσικά τραγουδούσαμε εμείς. Δεν ξέρω πόσο καλλίφωνοι ήμασταν ως χορωδία, πάντως το διασκεδάσαμε!

Στη συνέχεια συγκινηθήκαμε με το "Πως θα πεθάνω εγώ για σένα", αλλά κλείσαμε με νόημα το μάτι τραγουδώντας δυνατά "Ετσι κι αλλιώς... να επιστρέψω δεν μπορώ σ' έναν παράδεισο που μ' έδιωξε και νάμαι...", χαμογελάσαμε στο "Θα ρωτήσω τα τραγούδια", κρατώντας το τέμπο με παλαμάκια ρυθμικά.

Το θερμό χειροκρότημα του κόσμου υποδέχτηκε την Ελένη Τσαλιγοπούλου που μονοπώλησε τη σκηνή για αρκετή ώρα, χαρίζοντάς μας ένα "Εισιτήριο" στην αρχή και αφού μας εξομολογήθηκε ότι "...τραγουδώ κάποια τραγούδια για να τα ξορκίσω... αυτά που δεν θέλω να μου συμβούν... τα τραγουδώ για να τα διώξω μακριά μου..." μας πήρε μαζί της στη μαγεία του γνωστού κι αγαπημένου "Θα 'μαι πάντα εδώ, να φυλάω αυτά που πέταξες..." του Νίκου Πορτοκάλογλου.

Αν και την έχω ξανακούσει να τραγουδά παραδοσιακά τραγούδια, με ξάφνιασε ο τρόπος που, πραγματικά, "δόθηκε" στο "...της τριανταφυλλιάς τα φύλλα θα τα κάνω φορεσιά...'σένα τα λέγω κι άκου' τα... πάρε χαρτί και γράφε τα..." (αυτό κάνω)! Εμοιαζε κόκκινο τριανταφυλλί το φόρεμά της κι έδειχνε να κινείται αυτόνομο, στο ρυθμό. Αλλαγή ρυθμού και διάθεσης αμέσως μετά με διασκευές τραγουδιών του 1960 όπως τις μετέτρεψε το συγκρότημα Μίκρο!

Φταίει το δροσερό αεράκι, το καλοκαίρι, η διάθεση ή η συγκεκριμένη μελωδία, δεν ξέρω, αλλά ναι, ήταν σα να βρισκόμασταν σε ελληνική ταινία του '60 όσο λικνιζόμασταν τραγουδώντας μαζί της "...μη νομίζεις πως εγώ είμαι ένα κορίτσι που δεν μιλώ..." ενώ οι μουσικοί έδεχναν να χαίρονται μία μία ξεχωριστά τις νότες. Μετά, αφού μας βεβαίωσε ότι ο σύντροφός της "Είν' εντάξει μαζί της", μας παρότρυνε να χορέψουμε!

Στη σκηνή ξανά ο Γιάννης Κότσιρας για να τραγουδήσουνε μαζί "...ξέρω δυο μάτια γαλανά, γαλανά, γαλάνα... σαν τ' ουρανού κομμάτια" (ο Γιάννης Βογιατζής το τραγουδούσε αν δεν με προδίδουν οι γνώσεις μου), σίγουρα ανάμεσα στο κοινό κάποιοι, νοσταλγώντας τα νιάτα τους θα συνέχισαν "...ξέρω δυο χείλη φλογερά σαν κόκκινα γεράνια που σε φιλούνε μια φορά κι αγγίζεις τα ουράνια...". Στο ίδιο κλίμα ακούσαμε ένα δύο ακόμα παλιά τραγούδια αλλά διασκευασμένα σε πιο σύγχρονο ρυθμό.

Φανερή η οικειότητα και το "δέσιμο" των δύο καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή. Ομορφα μοιράζονταν στίχο στίχο τα τραγούδια που είπαν μαζί. Φιλία χρόνων και τρυφερότητα έδειχναν οι κινήσεις τους.

Αφού χορέψαμε και τραγουδήσαμε "Λέει, λέει, λέει" πήραμε αγκαλιά ο ένας άγνωστος τον άλλο άγνωστο διπλανό μας και τραγουδήσαμε μαζί "...να μ' αγκαλιάζεις για να σ' αισθάνομαι κι όταν θα χάνομαι να μ' ανεβάζεις...", φανταστήκαμε μια παραλία, καλοκαίρι με φεγγάρι, μπύρες, 20 χρόνια πιο παλιά κι υποσχεθήκαμε (σε ρυθμό ρέγκε) ο ένας στον άλλον "...θάμαι σκλάβος σου για πάντα (μωρό μου) σκλάβος σου για πάντα...".

Κι όσο προχωρούσε η νύχτα έφτασε η ώρα για τα πιο αγαπημενα τραγούδια. Χαρήκαμε μία φορά ακόμα το "Ανάθεμά σε" και παρακαλέσαμε μαζί με τον καλλιτέχνη "...έλα και κόψε με στα δυο..." για να αφεθούμε λίγο αργότερα στο "Παραμιλητό" της Ελένης κι όταν άρχισε να ...παραπονιέται "Τα παιδιά της γειτονιάς σου με πειράζουνε..." εμείς της απαντούσαμε "...πάλι μεθυσμένος είσαι μου φωνάζουνε...". Α, θα το πω, κουνήσαμε τους γοφούς μας στο "Σάλα σάλα μες στη σάλα τα μιλήσαμε, να με πάρεις, να σε πάρω συμφωνήσαμε" και φυσικά χορέψαμε με το "Φεγγάρι (που) κάνει βόλτα" (στης αγάπης σου την πόρτα) στους ρυθμούς της διασκευής των Μίκρο.

Στον ίδιο γρήγορο ρυθμό είπαμε για μια ακόμα φορά στον Γιάννη Κότσιρα "Σ' αγαπάω" και πήραμε από το χέρι "Τα παιδιά των δρόμων". Καθώς ο φωτισμός άλλαζε από το σκληρό λευκό σε αποχρώσεις του μωβ και του κόκκινου σιγοψιθυρίζαμε η Ελένη κι ο Γιάννης πάνω στη σκηνή κι εμείς όλοι κάτω "Σε θυμάμαι... πάντα σε θυμάμαι... πλάι σου δε θα 'μαι, όμως στο μυαλό μου θα γυρνάς" και αμέσως μετά τις "1000 σιωπές".

Με τη μελωδία του "Πάνω απ' τα σύννεφα" μας παρουσίασαν τους μουσικούς. Στο μπάσο ήταν ο Μάνος Λούτας, στο μπουζούκι ο Βαγγέλης Μαχαίρας, στα κρουστά ο Νίκος Νταρίλας, ενώ στην ακουστική κιθάρα ο Γεράσιμος Σιούρας. Στα τύμπανα ο Γρηγόρης Συντρίδης και ηλεκτρική κιθάρα έπαιξε ο Σπύρος Χατζηκωσταντίνου. Στο ακορντεόν ήταν ο Ντίνος Χατζηιορδάνου. Τις ενορχηστρώσεις έκαναν ο Ντίνος Γεωργούντζος και ο Άκης Κατσουπάκης. Το φωτιστικό σχεδιασμό είχε Γιώργος Τέλλος, ενώ υπεύθυνοι για την επιμέλεια ήχου "για εμάς" ο Παύλος Πανταζόπουλος ενώ για "εσάς" ο Αρης Κουντούρης.

Στις 12:10 αποχώρησαν, για λίγο. Κανείς μας δεν μετακινήθηκε από τη θέση του, το χειροκρότημα συνεχίστηκε με την ίδια θέρμη. Η "απαίτηση" του κόσμου, λοιπόν τους επανέφερε στη σκηνή για το encore. Ένα τραγούδι μας είπε η Ελένη "Πιάσε με" και ένα ο Γιάννης τον "Φύλακα Άγγελο". Επειτα, τα φώτα χαμήλωσαν όσο γινόταν και αγκαλιασμένοι στη μέση της σκηνής μας είπαν μαζί, σιγανά, γλυκά και τρυφερά "Να με προσέχεις"!

Οταν άναψαν τα φώτα σ' όλο το θέατρο, δηλώνοντας το τέλος της εκδήλωσης, ένοιωσα πως θα 'θελα λίγο ακόμα να κρατήσει. Μικρή και σύντομη μου φάνηκε αυτή η πρώτη τους στάση στην Αθήνα. Ξεκίνησαν ήδη το ταξίδι τους σε όλη την Ελλάδα. Αν βρεθούν στα μέρη σας ή αν βρεθείτε εσείς στο δρόμο τους, να ξέρετε θα περάσετε καλά!

Περισσότερες φωτογραφίες από το event