Υπάρχουν κάποιες φωνές που απλά λατρεύεις... Γιατί ξέρεις πως ότι και να πουν θα ακούγεται το λιγότερο καλό. Και ενώ μπορεί να αγαπάς τα τραγούδια της προσωπική τους δισκογραφίας, πάντα εύχεσαι να πουν και κάποια άλλα, ώστε να σου προσφέρουν νέες συγκινήσεις. Η φωνή του Μπάμπη Στόκα είναι μία από αυτές τις φωνές.

Δεν μου ήταν λοιπόν ιδιαίτερα δύσκολο να πάω στην απονομή του χρυσού δίσκου για το "τραγουδήστε, μη ντρέπεστε". Για την ακρίβεια πέθαινα να πάω, έχοντας την ελπίδα ότι ίσως μετά την απονομή να έλεγε κάποια (ας ήταν και ένα – καθόλου δεν θα με πείραζε!) από τα τραγούδια που τόσο όμορφα ερμήνευε στο cd. Λοιπόν, από αυτή την άποψη, η πραγματικότητα υπερέβει κατά πολύ τις προσδοκίες μου!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή...

9 παρά κάτι βρισκόμασταν μαζί με τη φωτογράφο του Music Corner, Μαρία Παπαγεωργίου, έξω από την Αρχιτεκτονική στο Γκάζι έτοιμες όπως πάντα για ...δαιμόνιο ρεπορτάζ! Η νύχτα ήταν αρκετά κρύα και γι' αυτό ήταν κάτι παραπάνω από έκπληξη για μας ο σεβαστός αριθμός ατόμων που περίμεναν έξω από το μαγαζί. Φτάνοντας είδαμε τις πόρτες να ανοίγουν και κάποιους από τους πρώτους στην ουρά να μπαίνουν μέσα. Ιδέα μου ή οι πόρτες άνοιξαν δέκα λεπτά πριν την επίσημη έναρξη της απονομής; Πριν προλάβω όμως να εκφράσω τις σκέψεις μου στις υπόλοιπες της παρέας η αφίσα στην αριστερή πλευρά του τοίχου μου έλυσε κάθε απορία. Ώρα έναρξης 22.30!

Οκ, κάποιος κρύβει μεγάλη ...έχθρα για τα media! Γιατί η δική μας πρόσκληση έγραφε 21.00, πράγμα που σημαίνε πως υπάρχει ...μίσος στην ατμόσφαιρα (θα προσέχω από δω και πέρα τι γράφω!). Πως αλλιώς να εξηγήσω την παράλογη πρόθεση τους να μας έχουν να περιμένουμε μιάμιση ώρα; Εντάξει, όταν πας σε τέτοια events, ξέρεις ότι τίποτα δεν αρχίζει ακριβώς στην ώρα του, αλλά μιάμιση ώρα;

Αποφασισμένες να ...δεχτούμε τη μοίρα μας με αξιοπρέπεια πήραμε το ποτάκι μας και "λουφάξαμε" σε μια γωνία, φοβούμενες ακόμα την υποβόσκουσα έχθρα ως προς την επαγγελματική μας ιδιότητα! Όχι, εντάξει... Αστειεύομαι! Δεν ήταν τόσο χάλια. Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα για την απονομή, αλλά ο χρόνος πέρασε ευχάριστα. Τα ποτά ήταν κερασμένα, μια μεγάλη οθόνη πάνω απ' τη σκηνή πρόβαλε βιντεοσκοπημένα live ροκ μουσικής και με την πέτρα και το ξύλο να κυριαρχεί στη διακόσμηση, μια απρόσμενη ηρεμία σε κατακλύζει με το που μπαίνεις στο μαγαζί. Επιπλέον είναι αρκετά ευρύχωρο, ιδιαίτερα ο χώρος γύρω από το μπαρ και το προσωπικό πολύ ευγενικό και εξυπηρετικό. Αργότερα, όταν άρχισαν να τσούζουν τα μάτια μου απ' τους καπνούς πρόσεξα ένα μικρό πρόβλημα με τον εξαερισμό, αλλά αυτό δεν είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστο στα νυχτερινά κέντρα.

Η απονομή έγινε λίγο μετά τις δέκα και μισή. Ο παραγωγός και υπεύθυνος του "7" - της νέας ετικέτας της Εταιρείας Γενικών Εκδόσεων - Ηλίας Μπενέτος απένειμε επί σκηνής το χρυσό δίσκο στον Μπάμπη Στόκα για το cd «Τραγουδήστε, μην ντρέπεστε», που μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από 15.000 αντίτυπα. Ο τελευταίος, αφού ευχαρίστησε έναν έναν ξεχωριστά τους μουσικούς που συμμετείχαν στο cd και που τον συντρόφευαν επίσης στις δύο τωρινές εμφανίσεις του στην Αρχιτεκτονική, αφιέρωσε τον δίσκο στην γυναίκα του Φωτεινή και στην αγέννητη ακόμα κόρη του και έπιασε (προς μεγάλη ευχαρίστηση όλων!) το μικρόφωνο.

Θεωρητικά το πρόγραμμα χωριζόταν σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος κυριαρχούσαν τραγούδια από την εποχή των Πυξ Λαξ όπως τα «Ανόητες αγάπες», «Πούλα με» κ.ά. και γενικότερα πιο ηλεκτρικά κομμάτια. Έπειτα παρέδωσε το μικρόφωνο στον μπασίστα Νίκο Γιαννάτο, ο οποίος κινήθηκε σε rock 'n' roll μονοπάτια με τραγούδια όπως τα «Cocaine» και «Rock 'n' Roll στο κρεβάτι» να ξεσηκώνουν τα πλήθη. Σειρά είχε η μαγευτική Σόνια Μπαξεβάνη που παρέμεινε στο ίδιο ύφος, όπως και ο κιθαρίστας Σίμος Κοκαβέσης που την διαδέχτηκε.

Ανεβαίνοντας ξανά στη σκηνή ο Μπάμπης Στόκας, πέρασε ομαλά το πρόγραμμα στο δεύτερο μέρος του, το πιο εντεχνολαϊκό, με τραγούδια όπως το «Λένε για μένα». Για μένα, που όπως είπα παραπάνω, ήθελα και ήλπιζα να τον ακούσω σε αυτά τα «διαφορετικά» τραγούδια, αυτό το μέρος ήταν το καλύτερο. «Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω», «Έχω ένα καφενέ», «Καλοκαίρια και χειμώνες» και ένα σωρό άλλα αγαπημένα τραγούδια μετέτρεψαν μια συνηθισμένη απονομή χρυσού δίσκου σε μια τρίωρη συναυλία που κανείς δεν περίμενε! Ο ίδιος ο Στόκας έδειχνε να απολαμβάνει πραγματικά να τραγουδάει... Κι αν δεν ήταν καθημερινή, ώστε το επερχόμενο πρωινό ξύπνημα να οδηγήσει πολλούς στην έξοδο πριν το τέλος του προγράμματος, νομίζω θα ήμασταν ακόμα εκεί τραγουδώντας όλοι μαζί, χωρίς ντροπή, γνωστά και άγνωστα κομμάτια της ελληνικής δισκογραφίας!

Περισσότερες φωτογραφίες από το event