|
10
Δεκεμβρίου, 12.30 μ.μ.
Το νέο του διπλό cd παρουσίασε ο Διονύσης Σαββόπουλος το
πρωί της 10ης Δεκεμβρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Πρόκειται
για ζωντανή ηχογράφηση που πραγματοποιήθηκε στον ίδιο χώρο σε τρεις
εμφανίσεις του τον Δεκέμβριο του 2000. Το "Σαββόραμα"
αποτελεί μια καταγραφή -αφιέρωμα στο ελληνικό τραγούδι ξεκινώντας
από το ιστορικό "Φορτηγό" μέχρι τον πρόσφατο "Χρονοποιό"...
Την παραγωγή αυτή, κοσμούν ζωγραφιές του Αλέξη Κυριτσόπουλου.
Η
παρουσίαση πραγματοποιήθηκε σε μια αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής,
παρουσία καλών φίλων του τραγουδοποιού και φυσικά των media... Το
Music Corner, παρόν και σ' αυτή τη καλλιτεχνική εκδήλωση,
σας μεταφέρει όσα ειπώθηκαν και φυσικά πολλές πολλές φωτογραφίες...
|
|
|
ΤΑ
...ΦΟΡΤΗΓΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ!
Διονύσης Σαββόπουλος:
Τον
Αύγουστο του '67, ήμουν ένα "ελεύθερο πουλί" 23 ετών -
μόλις είχα κάνει τον πρώτο μου δίσκο - και μετά από λίγες μέρες
βρίσκομαι... φυλακισμένος, δαρμένος, εν συνεχεία ας πούμε ελεύθερος,
εν συνεχεία παντρεμένος, εν συνεχεία πλαστογραφώ το διαβατήριό μου
και βρίσκομαι στο Παρίσι, όπου είχαν ήδη καταφτάσει οι φίλοι μου
και όλοι μαζί ζούμε εκείνη τη μεγάλη αναστάτωση. Τον Μάιο του '68.
Τότε που είχε παραλύσει το "σύμπαν" και όχι μόνο η Γαλλία!
Θυμάμαι έναν "Clochard" να βγαίνει μέσα από τις φωτιές
με ένα μπουκάλι κρασί και να λέει "C' est la fin du monde"
(είναι το τέλος του κόσμου)... Τότε δεν είχες που να φας, δεν υπήρχαν
συγκοινωνίες, τίποτα... Εμείς δε, με την Άσπα, κυριολεκτικά δεν
είχαμε "που την κεφαλήν κλίναι". Κάναμε autostop, πήραμε
ένα φορτηγό, το όχημα της ζωής μου..., με το οποίο ξεκινήσαμε για
το Μιλάνο. Στη διαδρομή όμως είχε τάση προς έμετο και κάθε λίγο
σταματούσαμε και μετά ξανά autostop και άλλο φορτηγό... Τελικά φτάσαμε
στο Μιλάνο ...με διάφορα φορτηγά! Δεν το ξέραμε αλλά τότε το υποψιαστήκαμε
ότι ..."είμεθα ολίγον έγκυοι"! Δηλαδή, ένα φορτηγό το
'63 που είμαι 19 ετών, με παίρνει και με πηγαίνει από τη Θεσσαλονίκη
στην Αθήνα και ένα άλλο φορτηγό τον Ιούνιο του '68 με αφήνει στο
Μιλάνο, νέο πατέρα!
|
|
Νίκος
Παναγιωτόπουλος (σκηνοθέτης):
Εκείνη
τη στιγμή στο Παρίσι, τη θυμάμαι πολύ καλά. Είχαν έρθει ο Διονύσης
με την Άσπα νιόπαντροι, μετά τις ταλαιπωρίες τους κατά τη δικτατορία.
Δεν είχαν "μία" και έπρεπε κάτι να κάνουν για να μπορέσουν
να επιβιώσουν. Εγώ σαν πιο παλιός ανέλαβα να τους πάω στη Σορβόννη
να τους γράψω φοιτητές. Φτάσαμε στη Σορβόννη και ο Διονύσης ήταν
μάλλον τρομοκρατημένος γιατί ήταν εντυπωσιακό το κτίριο της Σορβόννης
και φοβήθηκε πως αυτή η επίσκεψη δεν θα είχε γενικά καλό αποτέλεσμα.
Τότε, με την ανοχή της Πρυτανείας, όλοι οι πολιτικοί πρόσφυγες γράφονταν
στην Σορβόννη, ώστε να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαΐ. Τελικά τον έγραψα
στη Σχολή με τίτλο "Ινστιτούτο Ανωτάτων Σπουδών Ανατολικών
Γλωσσών και Θρησκειών". Ελπίζω να μην είμαι υπεύθυνος γι' αυτή
την ...μη ορθόδοξη τάση που παρουσίασε αργότερα! (γέλια)
Μετά γυρίσαμε στην Αθήνα και στην πρώτη μου κι όλας ταινία έκανα
μια τιμητική αναφορά στον Διονύση. Σε συνέντευξη είπα ότι ο Διονύσης
είναι από τα πιο σίγουρα ταλέντα της γενιάς του. Η προφητεία μου
για το ταλέντο του βγήκε σωστή και μάλιστα ο Διονύσης αποδείχθηκε
ότι ήταν ο καλύτερος "καθρέφτης" και εκφραστής της γενιάς
του, περισσότερο από κάθε άλλον καλλιτέχνη.
Μιας γενιάς με ..."κεφάλι ρώσικο και κοιλιά αμερικάνικη"!
Ο Διονύσης κατάφερε να λειτουργήσει μια αλλόκοτη φιγούρα θεατρική
και να γίνει σήμα κατατεθέν στη δημόσια ζωή της χώρας. Αυτή η φωνή
η θεατρική και αυτές οι χειρονομίες οι αταίριαστες, αυτές οι μουσικές
και οι στίχοι οι παράξενοι, αντί να οδηγήσουν σε κάποιο εκκεντρικό
θεατρικό έργο, αναδεικνύουν κάτι το εξαιρετικά οικείο και συγκινητικά
πραγματικό. Ο ελληνικός λαός το κατάλαβε και είδε στον κόσμο αυτού
του "κλόουν" ένα δικό του άνθρωπο...
Κι εγώ σαν τον Ελληνικό λαό φίλε Διονύση είμαι θαυμαστής της τέχνης
σου. Μιας τέχνης που καταφέρνει να μεταμορφώνει τη ζωή σε τέχνη,
αλλά ακόμα καλύτερα καταφέρνει να μεταμορφώνει την τέχνη σε τέχνη...
|
|
|
|
Αλέκος
Φασιανός (ζωγράφος):
Το
Διονύση Σαββόπουλο τον γνώρισα το 1960, ήταν σε ένα μικρό διαμερισματάκι
στην οδό Δεινοκράτους, κοντά στη Δεξαμενή. Όταν πρωτοπήγα εκεί τον
άκουσα να παίζει το "ήλιε αρχηγέ" και τα υπόλοιπα τραγούδια
του, εκείνα τα πρώτα που είχε δημιουργήσει. Ενθουσιάστηκα φοβερά
όταν τα άκουσα γιατί ήταν πολύ πρωτότυπα και δεν έμοιαζαν με κανένα
άλλο είδος μουσικής από αυτές που ξέραμε. Ούτε με λαϊκά, ούτε με
βυζαντινά... Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε αυτοδίδακτο στη μουσική
του, με την έννοια ότι δεν του έχει μάθει κανείς κάποια μουσική
τεχνική. Η μουσική του είναι ελληνική. Δεν μιμείται κανέναν, αλλά
ακολουθεί πάντα καινούριους πρωτότυπους δρόμους. Θυμάμαι που ο Χατζιδάκις
είχε πει κάποτε ότι θαυμάζει τον Σαββόπουλο γιατί η μουσική που
παράγει δεν είναι προϊόν μίμησης.
Τον καιρό της δικτατορίας, βρεθήκαμε στο Παρίσι. Εκείνο το καιρό
είχα γνωρίσει τον Μουστακί. Του έδωσα να ακούσει μια κασέτα του
Σαββόπουλου και του άρεσε πάρα πολύ. Μου έλεγε μάλιστα να το προβάλλουμε
στην τηλεόραση. Το είπα στον Σαββόπουλο, αλλά του είπα ότι πρέπει
να πει τα τραγούδια στα γαλλικά, για να τα καταλάβουν. Με κοίταξε
και μου απάντησε, ας ...μάθουν αυτοί ελληνικά!
Ευτυχώς που έχουμε και τον Σαββόπουλο, για να λέμε ότι η μουσική
ανανεώνεται...
|
Το
λόγο εδώ πήρε ο Σαββόπουλος και μνημόνευσε
ένα περιστατικό που συνέβη στη Γαλλία...
Διονύσης Σαββόπουλος:
Ο Αλέκος (Φασιανός) είχε βρει ένα πορτοφόλι στο δρόμο. Είχε μέσα 5.000
φράγκα. Εγώ του λέω "σωθήκαμε".
_ "Όχι" μου λέει αυτός, "εγώ θα το παραδώσω στις αρχές".
_ "Μα είσαι καλά", να του λέω εγώ, "φτωχοί άνθρωποι"...
_ "Όχι μου έλεγε αυτός, έχουμε αξιοπρέπεια"...
Τι αξιοπρέπεια... Είχε στο μυαλό του με τη κίνηση αυτή να κάνει καλή
εντύπωση και να μπορέσει να ανανεώσει την κάρτα διαμονής του. Και
να σκεφτείτε πως εκείνη την εποχή, ουδείς ενδιαφερόταν να ελέγξει
"κάρτες διαμονής". Αλλά ο Αλέκος, πάντα σχολαστικός, ήθελε
να είναι τυπικός... Πήγε λοιπόν στη Χωροφυλακή, όπου ένας βλοσυρός
χωροφύλακας, τον κοίταξε και με πολύ έντονο ύφος του είπε:
_ "Τι κάνεις εσύ εδώ;"
_"Είμαι ζωγράφος" του απάντησε ο Αλέκος...
_ "Να σηκωθείς να φύγεις τότε" του απάντησε ο χωροφύλακας.
"Το Παρίσι είναι γεμάτο από ζωγράφους"...
Και τότε ο Αλέκος αγανακτισμένος του απάντησε με την πάντα σιγανή
φωνή του...
_ "Ναι, αλλά αν το Παρίσι έγινε διάσημο, έγινε από τους ζωγράφους
και όχι από τους χωροφύλακες..."!
|
|
|
|
Διονύσης
Σαββόπουλος:
Πάντοτε είχα δύο κατηγορίες ακροατών. Η μία κατηγορία ερχόταν για
λόγους καθαρά επιφανειακούς. Για παράδειγμα επειδή είχε γίνει σουξέ
το "ντιρλαντά". Εν συνεχεία αυτοί είχαν σοβαρό πρόβλημα
με τα υπόλοιπα τραγούδια μου, τα οποία είναι κάπως βαριά, κάπως δύσκολα...
Άλλος ερχόταν επειδή ήξερε πως έχω κάνει φυλακή. Μετά άκουγε "δεν
είμαι ΠΑΣΟΚ δεν είμαι ΚΚΕ" και ...δεν ήξερε από που να κρυφτεί.
Ή άλλος ερχόταν από Χριστιανική ευσέβεια ή εθνικοφροσύνη, μετά τις
αναφορές που είχα κάνει για την Ορθοδοξία και την πατρίδα στο "ας
κρατήσουν οι χοροί", στο "τσάμικο" και σε άλλα τραγούδια
μου... Μετά άκουγε το "κωλοέλληνες" και ήθελε να με λυντσάρει!
Αυτή η πολυπληθής κατηγορία στην πορεία χάθηκε από τον δικό μου δρόμο.
Αυτοί οι άνθρωποι σήμερα το πιθανότερο είναι πως θα ακούνε τον συμπαθέστατο
συνάδελφο κ. Λεμπέση, στο ωραίο του σουξέ ..."η αγάπη βλάπτει
σοβαρά την υγεία"! |
Διονύσης
Σαββόπουλος:
Αν θέλετε το μυστικό για να μη γεράσετε ποτέ, είναι να έχετε μυαλό
και καρδιά ανοιχτή... Χωρίς προκαταλήψεις. Εμείς δεν είχαμε ποτέ προκαταλήψεις
για το που ανήκει κάποιος, σε ποιο κόμμα. Δεν μας ένοιαζε ποτέ ούτε
το δόγμα κάποιου, ούτε η φυλή του. Δεν είχαμε μυαλό ούτε ρώσικο, ούτε
αμερικάνικο... Είχαμε μυαλό "ανοιχτό"... |
|
Music Corner
*** Όλες οι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή μηχανή Olympus C-3000
ZOOM.
***Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την
άδεια του Music Corner.
|
