Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Κωνσταντίνος Αργυρίου
Χωρίς την παραμικρή διάθεση σωβινισμού ή εντοπιότητας, στη φετινή σεζόν η Θεσσαλονίκη έχει κλέψει την παράσταση όσον αφορά τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα γνωστά ονόματα που κατά καιρούς εμφανίζονται στη συμπρωτεύουσα, αλλά και σ’ εκείνα που δημιουργούν όμορφα πράγματα «πίσω από τα φώτα». Ήδη κάποια από αυτά, έχουνε περάσει μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες του MusicCorner.gr και στο άμεσο μέλλον θα «παρελάσουν» ακόμη πιο πολλά…
Προς το παρόν, ας μιλήσουμε για πρωτοκλασάτους (και με την έννοια της αναγνωρισιμότητας) καλλιτέχνες, οι οποίοι έχουνε γράψει -κι εξακολουθούν να το κάνουν- τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο χώρο. Ένας από αυτούς, είναι δίχως αμφιβολία ο Χρήστος Νικολόπουλος. Μισόν αιώνα σημαντικότατης προσφοράς στο ελληνικό τραγούδι έχει κλείσει ο σπουδαίος συνθέτης και σολίστας του μπουζουκιού και με «προίκα» του τις εκατοντάδες των μεγάλων κι αξέχαστων δημιουργιών του, ανέβηκε στη γη της Μακεδονίας που τον γέννησε, για να παρουσιάσει ένα δείγμα αυτών.
Το “Regency Casino
” και το θέατρο «Βεργίνα» του πρότειναν «φιλοξενία» κι εκείνος φυσικά δε μπορούσε ν’ αρνηθεί. Έτσι, με αρχή το προηγούμενο Παρασκευοσάββατο, ξεκίνησε η σειρά οκτώ παραστάσεων με τίτλο «Οι δρόμοι μας τραγούδια», η οποία θα ολοκληρωθεί το διήμερο 6-7 Φεβρουαρίου.
Το πρωτότυπο της ιστορίας, είναι ότι τα τέσσερα διήμερα θα μοιραστούν δύο σημαντικότατοι ερμηνευτές: Τα δύο πρώτα ο Βασίλης Λέκκας (ο οποίος θα εμφανιστεί για τελευταία φορά στις 23 και 24 του μήνα) και τα επόμενα ο Γεράσιμος Ανδρεάτος. «Σταθερή αξία» ως προς τη γυναικεία παρουσία, η υπέροχη Ζωή Παπαδοπούλου, η οποία θα δώσει το παρών σε όλα…
Βεβαίως, το «περιοδικό» μας δε θα μπορούσε να λείπει από αυτές τις παραστάσεις κι έτσι, το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου βρέθηκε στο χώρο τέλεσής τους. Όσο το θέατρο γέμιζε, είχαμε αρχίσει ήδη να μπαίνουμε στο κλίμα, καθώς αφενός μεν από τα ηχεία ακούγονταν δημιουργίες του Νικολόπουλου σε ορχηστρική μορφή, αφετέρου μέσω ενός video-wall είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα αρκετά μεγάλο μέρος της 50ετούς πορείας του, μέσα από βίντεο και φωτογραφίες. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση, ήταν η παντελής «απουσία» του Στέλιου Καζαντζίδη από αυτά…
Ωστόσο, όσο καλό κι αν ήταν το «ορεκτικό», όλος ο κόσμος περίμενε το «κυρίως πιάτο». Το «σερβίρισμα» ξεκίνησε λίγα λεπτά μετά τις δέκα, όταν η ορχήστρα άρχισε να παίζει ένα ποτ-πουρί γνωστών επιτυχιών του συνθέτη, με επικεφαλή στο μπουζούκι τον Μάκη Μαυρόπουλο -επί σειρά ετών στενός συνεργάτης του Νικολόπουλου, με τον οποίον είναι ξαδέλφια.
Φυσικά, ο δημιουργός και σολίστας δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του και μαζί με τον Βασίλη Λέκκα και τη Ζωή Παπαδοπούλου, ανέλαβε να μας ξεναγήσει «Στων αγγέλων τα μπουζούκια». Ακολούθησε ένα πρόγραμμα διάρκειας δύο ωρών κι ενός τετάρτου, χωρίς την παραμικρή διακοπή και με τη διάθεση και το κέφι όλων ν’ ανεβαίνουν όσο περνούσανε τα λεπτά.
Οι ερμηνείες
Δε θα κρύψω ότι ήμουν αρκετά περίεργος ν’ ακούσω τον Λέκκα σε καθαρά λαϊκό ρεπερτόριο. Κυρίως, για ν’ αντιληφθώ τη «μετάβαση» ενός ερμηνευτή που επί σειρά ετών ήταν ακραιφνής «χατζιδακικός» στην «απέναντι όχθη». Δε μου αρέσει να διαχωρίζω το τραγούδι σε είδη, ωστόσο όπως και να το κάνουμε, άλλο «Μπολιβάρ» και «Μπαλάντα του Ούρι», άλλο «Γυρίζω απ’ τη νύχτα» και «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε» (χωρίς την παραμικρή διάθεση υποτίμησης των δεύτερων κατά σειράν αναφοράς…). Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία ένα-δυο χρόνια, έχει κάνει μεγάλα ανοίγματα στο λαϊκό και ρεμπέτικο είδος -ειδικά φέτος, τραγουδώντας Τσιτσάνη και Καζαντζίδη-, όμως δεν τον είχα ακούσει «ζωντανά» σε τέτοια κομμάτια…
Ο εκφραστικός και παθιασμένος καλλιτέχνης λοιπόν, ήτανε κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής στις ερμηνείες του. Χωρίς ιδιαίτερες φωνητικές ακρότητες όπως συνηθίζει, αντιμετώπισε με σεβασμό κι αγάπη τόσο τα τραγούδια, όσο και τον δημιουργό τους. Ακόμα και δυο-τρία λαθάκια στα «μπασίματα», πέρασαν ανεπαίσθητα, αφού το κοινό που είχε γεμίσει το χώρο τον αντιμετώπισε με ιδιαίτερη θέρμη και τον χειροκρότησε με ανυπόκριτη ειλικρίνεια.
Μάλιστα, δεν ήτανε λίγες οι φορές που ο ίδιος «προκάλεσε» τον κόσμο να πάρει μέρος στο «γλέντι» τραγουδώντας ή δίνοντας ρυθμό, επικροτώντας τον από μικροφώνου για τη συμμετοχή του. Γνώρισε δε την αποθέωση, μ’ έναν εξαιρετικό «αμανέ» στο «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε» (επίκαιρο, λόγω και των επικείμενων εκλογών…).
Για τη Ζωή Παπαδοπούλου, νομίζω ότι τα λόγια είναι περιττά. Δε θα πρωτοτυπήσω αν αναφέρω ότι πρόκειται για μιαν από τις κορυφαίες νέες φωνές του σύγχρονου τραγουδιού μας. Ωστόσο, σε κάθε εμφάνισή της, έχει ένα δικό της μοναδικό τρόπο να σε συνεπαίρνει και να σε συγκινεί. Οι ερμηνείες της στα «Τώρα κι εγώ θα ζήσω», «Νύχτα στάσου» και «Της καληνύχτας τα φιλιά» ήταν εκπληκτικές, στο τελευταίο δε και άκρως συγκινητική.
Μιαν ερμηνεύτρια που μπορεί να κινηθεί με μεγάλη άνεση σε όλα τα είδη, από jazz και pop, μέχρι «έντεχνο» και «βαρύ λαϊκό». Αυτή και κάποιες άλλες ομότεχνές της, αποτελούνε τη μεγαλύτερη εγγύηση ότι το ελληνικό τραγούδι δεν πρόκειται να χαθεί -τουλάχιστον ερμηνευτικά…
Η επιλογή τραγουδιών
Θα ήθελα για λίγο να σταθώ και στο ρεπερτόριο που διάλεξε ο Νικολόπουλος και οι συνεργάτες του γι’ αυτές τις εμφανίσεις. Ομολογώ ότι με ξάφνιασε ευχάριστα. Περίμενα ότι θ’ άκουγα τις γνωστές και χιλιοειπωμένες επιτυχίες του και αντ’ αυτών, παρουσίασε ένα αρκετά μεγάλο μέρος δημιουργιών του που ναι μεν είχανε μεγάλη αποδοχή στην εποχή τους, ωστόσο με την πάροδο των ετών «οπισθοχώρησαν» υπό το βάρος των επόμενων…
Επί παραδείγματι, αναφέρω τα «Ο τραγουδιστής», «Εγώ θα σου μιλώ», «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε», «Το ‘πες», «Ξένος για σένανε κι εχθρός» -όλα τεράστιες επιτυχίες με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα στη δεκαετία του ’80-, «Ο μπαρμπα-Γιάννης», «Γυρίζω απ’ τη νύχτα», «Μετάνιωσες» -μεγάλα «σουξέ» του Στέλιου Καζαντζίδη στο πρώτο μισό των ‘70s-, αλλά και το “Καρδιά μου εγώ”, που πρωτοακούσαμε από την Ελευθερία Αρβανιτάκη το 1991, μέσα από το “κλασικό” πια άλμπουμ της “Μένω εκτός”.
Βεβαίως, δε θα μπορούσανε να λείψουνε οι πασίγνωστες και διαχρονικές στιγμές του («Ζήλια μου», «Αν πεθάνει μια αγάπη», «Με το στόμα γεμάτο φιλιά», «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα» κ.α.), όμως η παράσταση ξέφυγε αρκετά από την λίγο έως πολύ αναμενόμενη «ρουτίνα». Με άλλα λόγια, ο κόσμος που πήγε στο «Βεργίνα» για ν’ ακούσει τα «προφανή» του Νικολόπουλου, ως ένα βαθμό διαψεύστηκε -με την καλή έννοια…
Άλλη μιαν «απρόβλεπτη» στιγμή της βραδιάς, ήτανε τα τελευταία 15 λεπτά. Ο συνθέτης ανακοίνωσε από μικροφώνου ότι θ’ ακολουθούσε μια σειρά τραγουδιών άλλων δημιουργών και η πρώτη επιλογή με άφησε άναυδο. Ήταν το «Εγώ να δεις» του Τάκη Μουσαφίρη (στίχοι δικοί του και της Καίτης Μπόνη), μια πολύ μεγάλη επιτυχία του 1988 με τη φωνή του αξέχαστου Στράτου Διονυσίου, ο οποίος όμως τότε είχε σχεδόν χλευαστεί από μια μερίδα κόσμου για τη στιχουργική «ευτέλεια» που δέχτηκε να βάλει στο στόμα του…
Νομίζω ότι 27 χρόνια μετά, η παρουσία αυτού του τραγουδιού σ’ ένα χώρο όπως το «Βεργίνα», δικαίωσε τόσο τον συνθέτη και τους στιχουργούς, όσο και τον ίδιο τον αείμνηστο ερμηνευτή. Οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μια την άλλη, αφού δεν έφτανε εκείνη που ένιωσα όταν άκουσα την εισαγωγή του, αλλά ακολούθησε και η αντίστοιχη του ότι το τραγούδησε η Ζωή. Ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα από γυναικεία φωνή κι ομολογώ ότι εξεπλάγην…
Η συνέχεια, περιλάμβανε την «Επίσημη αγαπημένη» του Γρηγόρη Μπιθικώτση και της Ελένης Λιάκου, «Το δικό σου αμάρτημα» του Γιάννη Πάριου και τη «Θεσσαλονίκη» των Γιώργου Ζαμπέτα-Ηλία Ηλιόπουλου, το οποίο έκλεισε τη βραδιά, με τον κόσμο όρθιο να δίνει το ρυθμό και να τραγουδά…
Σε γενικές γραμμές, ούτε που καταλάβαμε πώς πέρασαν οι δύο και πλέον ώρες του προγράμματος. Κύλησαν τόσο ευχάριστα, κεφάτα, όμορφα και «οικογενειακά», γεμάτες όμορφες μελωδίες κι εξαιρετικές ερμηνείες, που νομίζαμε ότι βρισκόμασταν εκεί μόνο λίγα λεπτά. Σας συστήνουμε ανεπιφυλάκτως να πάτε στο «Βεργίνα» και να παρακολουθήσετε αυτές τις έξι παραστάσεις που υπολείπονται. Νικολόπουλος, Λέκκας, Ανδρεάτος (από το τρίτο διήμερο) και Παπαδοπούλου, σας εγγυώνται ότι δε θα χαραμίσετε ούτε τα χρήματα, ούτε το χρόνο σας…
Περί παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος…
Μετά το τέλος του προγράμματος, «τρυπώσαμε» στα καμαρίνια του θεάτρου για μιαν ολιγόλεπτη κουβέντα με τον Χρήστο Νικολόπουλο. Ευγενέστατος, πρόθυμος και χαμογελαστός, παρά την κούραση και τη βιάση που είχε, καθώς θα πήγαινε για φαγητό μαζί με συνεργάτες και φίλους του, ο εξαίρετος δημιουργός και σολίστας δεν αρνήθηκε να μας πει δυο λόγια για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον…
Εν αρχή, του ζητήσαμε να μας πει τι κρατά πιο πολύ στη μνήμη και στην καρδιά του από αυτά τα 50 χρόνια παρουσίας και προσφοράς του στο τραγούδι: «Είναι τόσα πολλά, που θα μπορούσα να μιλώ γι’ αυτά ολόκληρες μέρες. Σπουδαίες συνεργασίες, όμορφες κι αξέχαστες στιγμές, η αγάπη του κόσμου, αλλά και οι δυσκολίες που αντιμετώπισα στο ξεκίνημά μου, είναι πράγματα που δε θα φύγουνε ποτέ από το μυαλό μου.
Όταν έμπαινα στη δουλειά, δε μπορούσα ούτε καν να φανταστώ ότι θα έκανα και θα ζούσα όλα αυτά που τύχανε στο δρόμο μου. Είχα την τύχη να βγω στο τραγούδι, σε μια περίοδο όπου οι αξίες αναγνωρίζονταν κι ο καθένας έφτανε κάπου μόνο μ’ αυτή. Τώρα, με λύπη μου βλέπω ότι δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κι ας είχαμε τότε λιγότερα μέσα προβολής από τα σημερινά».
Φυσικά, αναφέρθηκε και στις εμφανίσεις του στο θέατρο «Βεργίνα»: «Θεωρώ πολύ σημαντικό για το τραγούδι το γεγονός ότι υπάρχει ένας τέτοιος υπέροχος χώρος και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη. Είναι ένα πραγματικό στολίδι, στο οποίο ο κόσμος έρχεται για να περάσει ωραία και να ευχαριστηθεί, ακούγοντας καλά ελληνικά τραγούδια. Επιπλέον, είναι μιαν ευκαιρία και για μας να παρουσιάσουμε ένα ρεπερτόριο, το οποίο δε μπορούμε να εντάξουμε στα νυχτερινά κέντρα που κατά καιρούς εμφανιζόμαστε κι αυτό μας ικανοποιεί πάρα πολύ».
Αναφορικά με τα δισκογραφικά πλάνα του, τόνισε: «Είναι έτοιμο και θα κυκλοφορήσει αμέσως μετά τις εκλογές, ένα CD με 21 τραγούδια μου σε δεύτερη εκτέλεση, ερμηνευμένα live από τον Πασχάλη Τερζή. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν ορισμένα συγκεκριμένα σχέδια που βρίσκονται στο ξεκίνημά τους και σιγά-σιγά θα προχωρήσουν, αλλά προς το παρόν δεν είναι ανακοινώσιμα και θα τα μάθετε εν καιρώ».
—————-
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…