Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Τον δικό σας Άλκη Αλκαίο, τον δικό μου Βαγγέλη Λιάρο, τον γνώρισα πολλά χρόνια πριν! Καθόταν σε ένα μικρό καφέ στην Πάργα και έμοιαζε να σκαρώνει στίχους κάθε φορά που ανάσαινε τον άνεμο. Παιδικός φίλος του πατέρα μου, εξέφρασε μια ολόκληρη γενιά που τώρα έμεινε να αναρωτιέται «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία»…
Την Τετάρτη το βράδυ το Ηρώδειο γέμισε με όλους εκείνους που ήθελαν να σπάσουν τη σιωπή τους. Ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Μίλτος Πασχαλίδης και ο Χρήστος Θηβαίος, ο Μπάμπης Στόκας και η Μιρέλα Πάχου, έδωσαν το σύνθημα.
«Δεκάδες υψηλής αισθητικής στίχοι με κάνουν να πιστεύω ότι ο Άλκης Αλκαίος ήταν ένας ποιητής που υποδυόταν τον στιχουργό».
Αυτά ήταν τα λόγια του Θάνου για τον Βαγγέλη του, με τις νότες να φέρνουν το «Κακόηθες μελάνωμα» και μια γλυκιά νοσταλγία. Ο κόσμος είχε έρθει για να αποδείξει ότι οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, οι σπουδαίοι δεν χάνονται. Το χειροκρότημα αντηχούσε ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες και το φεγγάρι πάλευε με τα σύννεφα, χορεύοντας με τις νότες.
Πάντα γελαστοί και γελασμένοι φωνάξαμε όλοι και σηκωθήκαμε όρθιοι, να νιώσουμε ότι κρατάμε ακόμα. Έχει νόημα άραγε να σας πω τι τραγουδήθηκε αυτήν τη βραδιά; Μήπως εσείς δεν ξέρετε «Το σαράκι του Ρεμπώ» που τον τρώει στο «Πόρτο Ρίκο»; Και εμείς εδώ, να ανεμίζουμε το «Μπολερό» μας στη «Βικτώρια» και να παρακαλάμε «Να γράφεις, να τηλεφωνείς» παίζοντας «Τυφλόμυγα» με τον χαμένο μας εαυτό.
Σφύριζε ο Μάριος Τόκας και χτύπαγε παλαμάκια ο Δημήτρης Μητροπάνος για τον Άλκη. Τα πλήκτρα του Μικρούτσικου χτυπούσαν στην καρδιά μας και άναβαν μια «Πιρόγα» ίση με τα όνειρα μας. Όλοι μαζί στη σκηνή και όλοι μαζί στις κερκίδες, χαζέψαμε με το ζεϊμπέκικο του Βασίλη, του ροκά, του έφηβου, του αγαπημένου του Άλκη.
Ο Μίλτος τραγουδά για κάποια Κυριακή του Μάρτη. Δεν το ξέρουμε, δεν έχει κυκλοφορήσει και μας το τάζει. Ένα τραγούδι του Άλκη θα φέρει την Άνοιξη…
Τα σύννεφα πορτοκαλί μαζεύτηκαν πάνω από το αρχαίο θέατρο. Αν μας ακούς απόψε, στείλε μας ένα σημάδι, και οι στάλες έπεσαν βαριές στα πρόσωπα μας. «Αγύριστο κεφάλι» ήταν πάντα μου λέει ο πατέρας μου και αμέσως τον επιβεβαιώνει ο Μίλτος. «Ρόζα» και αυλαία…
Αυτό ήταν γι’ απόψε! Μόνο γι’ απόψε, γιατί ο Άλκης είναι ιστορία αλλά όχι σιωπή! Η Αθήνα αρχίζει να ντύνεται το φθινόπωρο, περιμένει τον χειμώνα. Λείπει το καλοκαίρι, λείπουν τα όνειρα και εμείς εδώ. Πείσμα στο πείσμα μέχρι το τέλος για μια Ντολόρες, για μια Ελλάδα παρθένα και τροτέζα…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…