Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Στη Φωκίωνος Νέγρη, βράδυ Δευτέρας και ντάλα καλοκαίρι ο Φοίβος Δεληβοριάς κοντοστάθηκε για δύο ώρες περίπου κάτω από νεραντζιές που δίψαγαν για νότες και μαζί με τους μουσικούς Σωτήρη Ντούβα και Κώστα Χριστοδούλου, έκαναν τη νύχτα αυτή στην Κυψέλη, ιδρωμένη ανάμνηση.
Και ποιος δεν πέρασε από αυτήν την πλατεία και ποιος δε χαμογέλασε ή γέλασε δυνατά. Τα καφέ γέμισαν, στις καρέκλες έκατσαν μεγάλες και πολύ μικρές κυρίες, ποδήλατα πάρκαραν φρενάροντας δίπλα στη σκηνή, αγόρια κράτησαν από τους ώμους τα πιο όμορφα κορίτσια του καλοκαιριού τραγουδώντας τους πονηρά το παλιό σέξυ που ο Φοίβος ξέρει..
Είναι απόλαυση αυτός ο τύπος απέναντι μου που σκαρφίζεται ή και όχι ιστορίες, μας «παραμυθιάζει» όπως ακριβώς θα θέλαμε, λες και τα τραγούδια του δεν είναι από μόνα τους μοναδικά αξέχαστα.
Ένας «Μπάσταρδος γιος» που έχει πατέρα τον «Φώτη» και γουστάρει τη «Γυναίκα του Πατώκου», ενώ γίνεται «Χάλια» από τις σερβιτόρες που φλερτάρουν με το δίσκο τους το σύμπαν. Η Κική και ένα «Κουνελάκι» που μπορεί να το λένε Ιόλη τρώνε παγωτό σε ένα «Περίπτερο», ενώ από κάποιο ξεχασμένο στις παιδικές μας αναμνήσεις γραμμόφωνο ακούγεται η «Μπόσα Νόβα του Ησαία».
Τραγουδάει για κάποιους ήρωες του μυαλού του στα ισπανικά, τσατίζεται και ρίχνει μια «Υβρεοπομπή» που κανείς δεν κλείνει τα αυτιά του, λες και οι λέξεις είναι άσχημες μόνο όταν τις νιώθουμε έτσι. Μαμάδες γελάνε και μπαμπάδες κρατάνε μωρά κουνώντας τα στον αέρα. Κάποιες κυρίες χειροκροτούν γλυκά, έναν καλλιτέχνη που δε βαριέσαι ποτέ να παρατηρείς.
Θέλω να τον ξεπεράσω τον Δεληβοριά μα δε γίνεται, θέλω να είμαι «Εκείνη» που τραγουδάει στα τραγούδια του για τρία λεπτά. Ο κόσμος τον αγκαλιάζει και εκείνος μένει πάντα τόσο ευγενικός να τους ακούει χαρίζοντας τους την πιο μικρή, την πιο ουσιαστική του υπόκλιση σε κάθε τέλος τραγουδιού.
Όταν η ώρα πια έχει περάσει, η Κυψέλη είναι γεμάτη μέλισσες που θέλουν να ξεχάσουν ότι αύριο δουλεύουν, μετρώντας αντίστροφα για το πότε θα απενεργοποιήσουμε τα ξυπνητήρια που μας χαλούν τα γούστα κάθε πρωί. Κατηφορίζω έχοντας στα αφτιά μου το τραγούδι που τσιμπάει πάντα λίγο την καρδιά μου και μου θυμίζει ότι φίλε μου ο χρόνος δεν υπάρχει, γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει και όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή..!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…