Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι μοναδικός. Και εξηγούμαι… Έχει το χάρισμα να εξιστορεί με αρτίστικη χάρη όσα έζησε, κινούμενος με δεξιοτεχνία από το χθες στο σήμερα. Έχει όμως και το ταλέντο, όσα ξεκίνησαν «δικά του» να μετατρέπονται σε μουσικές και στίχους, να τρυπώνουν μέσα μας και να καθρεφτίζουν με τον καιρό ολόδικές μας στιγμές!
Πρόσφατα κυκλοφόρησε η «Καλλιθέα» του, ένας δίσκος έντονα βιωματικός, μια κατάθεση σκέψεων και συναισθημάτων. Με αφορμή την νέα κυκλοφορία ξεκίνησε και η συζήτησή μας στο Κ8…
Στα τραγούδια σας είναι συχνές οι αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις που αφορούν την Καλλιθέα. Επιλέξατε, ωστόσο, το τελευταίο συνολικό έργο να ονομαστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ποιος ήταν ο λόγος;
Οι λόγοι ήταν πολλοί. Το πρώτο τραγούδι το οποίο με παρακίνησε να γράψω αυτή τη φορά ήταν το Ερημιά στην Καλλιθέα, το οποίο μου βγήκε μέσα από μια επίσκεψη στο παλιό μου σπίτι και από όσα ένιωσα. Μέσα από την αλλαγή της γειτονιάς, μέσα από την αλλαγή της εποχής. Είδα ότι εκεί υπάρχει ένα υλικό το οποίο με χτυπούσε αυτομάτως και μου γεννούσε πάρα πολλούς συνειρμούς. Το ένα τραγούδι έφερε το άλλο. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η ίδια η Καλλιθέα είναι πολύ ωραία λέξη. Ευτυχώς μεγάλωσα σε ένα προάστιο που μπορεί να λειτουργήσει τέλεια ως μεταφορά.
Διάβαζα πως για τις ανάγκες του δίσκου στήσατε ένα μικρό στούντιο ηχογράφησης στο πατρικό σας. Αναρωτιέμαι γιατί να το κάνετε αυτό, αφού πρακτικά δεν διευκολύνει.
Ακριβώς γι αυτό. Το περιπετειώδες ήταν αυτό που μ άρεσε πολύ. Όταν ο Χρήστος Λαϊνάς, ο παραγωγός του δίσκου μου, το πρότεινε, μου είπε «Όλα τα τραγούδια του δίσκου έχουν αυτή τη ατμόσφαιρα. Γιατί να μην εκμεταλλευτούμε τους χώρους ενός σπιτιού;» Τα στούντιο είναι έτσι φτιαγμένα που μπορείς να παίξεις μέσα από πολύ συγκεκριμένους περιορισμούς. Για να δημιουργήσεις την ατμόσφαιρα του χώρου, του δωματίου, της ζεστασιάς, θέλει διάφορες τεχνικές. Στο σπίτι είσαι ελεύθερος να παίξεις με όλα αυτά. Μπορείς να παίζεις σε ένα πιάνο αλλά το μικρόφωνο να το στήσεις στην κουζίνα! Να παίρνει το βάθος όλου του χώρου μέχρι εκεί.
…η νοσταλγία είναι μόνο μία πλευρά της μνήμης και μάλιστα πολύ περιοριστική. Γιατί έχει την τάση να εξωραΐζει ακόμα και πράγματα που δεν ήταν ωραία. Εγώ ήθελα να αντιμετωπίσω κατάματα τα πάντα και τα άσχημα και τα ωραία, να βαδίσω προς το παρόν…
Τελικά είναι ή δεν είναι η νοσταλγία το συναίσθημα που σας στρέφει πίσω στην Καλλιθέα;
Η Καλλιθέα δεν είναι ένας ρετρό δίσκος. Αν κάποιος θέλει να τον ακούσει για να φτάσει στο συμπέρασμα «Τι ωραία που ήταν παλιά, τι άσχημα που είναι τώρα», δεν ισχύει. Η νοσταλγία είναι μόνο μία πλευρά της μνήμης και μάλιστα πολύ περιοριστική. Γιατί έχει την τάση να εξωραΐζει ακόμα και πράγματα που δεν ήταν ωραία. Εγώ ήθελα να αντιμετωπίσω κατάματα τα πάντα και τα άσχημα και τα ωραία, να βαδίσω προς το παρόν. Αυτό ακριβώς που γίνεται και στην ψυχοθεραπεία. Πας και μιλάς για το παρελθόν, για να θεραπευτείς.
Ήταν, λοιπόν, ένα είδος συμφιλίωσης με το παρελθόν σας;
Ναι, βέβαια. Γιατί ο χρόνος που περνάει κυρίως φθείρει και γκρεμίζει. Μάλιστα, σε ένα τραγούδι που έγραφα έπεσαν και οι σοβάδες την ίδια στιγμή, οπότε αισθάνθηκα ακριβώς αυτό. Συμφιλιώνομαι με τον χρόνο που περνάει μέσα σ αυτό τον δίσκο.
Είναι δυνατόν να νοσταλγείς κάτι που δεν έζησες;
Πολύ συχνά συμβαίνει αυτό! Υπάρχει αυτή η ταινία του Woody Allen, το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» , που τον δείχνει να λέει σε πόσο απαίσια εποχή ζούμε. «Να ζούσα στο 20 με τον Hemingway…» και πάει εκεί και αυτοί νοσταλγούν την εποχή της Γαλλικής επανάστασης. Νομίζω ότι κάθε φορά οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από έναν ολοκληρωμένο μύθο που σου προσφέρει το παρελθόν, για να καταλάβουν το παρόν τους και να βρουν την κινητήριο δύναμη να προχωρήσουν. Όταν ήμουν μικρός οι πιο ευτυχισμένες στιγμές που θυμάμαι ήταν τα Σαββατοκύριακα, όταν οι γονείς μου δεν δούλευαν και πηγαίναμε βόλτες στην Αθήνα, στα μεγάλα βιβλιοπωλεία, στο θέατρο, στο σινεμά. Από αυτούς μάθαινα όλα τα πράγματα που δεν είχα προλάβει. Η μαγεία της Αθήνας που ζούσα εγώ μαζί με αυτήν που δεν είχα προλάβει, μου έμαθαν την ιστορία της πόλης μου. Σε μια περίοδο κρίσης και ανομβρίας μου δίνουν τροφή, μου δίνουν μια ιστορία το νήμα της οποίας θα ήθελα να ξαναπιάσω.
Περιγράψτε μου την πρώτη εικόνα και την πρώτη μυρωδιά που σας έρχεται στον νου από την Καλλιθέα των αναμνήσεών σας…
Η μυρωδιά της σκόνης πάνω από τα βινύλια, τα παλιά βιβλία και τα παλιά παιχνίδια. Εκεί που αισθάνεσαι ότι ένας μικρός κόκκος σκόνης μπορεί βρίσκεται από το 1978 και σ αρέσει κάπως αυτή η ιδέα. Η εικόνα είναι μια ανοιξιάτικη μέρα, όταν ξαφνικά τελειώνει ο χειμώνας, φεύγουν τα κρύα, το μέρος φωτίζεται αλλιώς και είναι σαν να μην πέρασε ούτε στιγμή από τότε που ήσουν παιδί. Η πρώτη μέρα της άνοιξης το δημιουργεί αυτό. Ναι, ο χρόνος σε φθείρει, υπάρχουν συσσωρευμένοι θάνατοι και απώλειες, αλλά η άνοιξη είναι πάντα εδώ για να φωτίσει και να ξεκινήσει η παράσταση της ζωής.
…όλα όσα θεωρώ ζωντανά από τότε που ήμουν παιδί, έφηβος και λοιπά, έχω βρει τον τρόπο να τα διατηρώ μέσα μου. Δεν αισθάνομαι ότι η παιδική μου πλευρά ή η εφηβική μου ορμή έχουν καταλαγιάσει μέσα μου….
Υπάρχουν δικά σας παιδικά χαρακτηριστικά που νοσταλγείτε;
Για να είμαι ειλικρινής κανένα. Όλα όσα θεωρώ ζωντανά από τότε που ήμουν παιδί, έφηβος και λοιπά, έχω βρει τον τρόπο να τα διατηρώ μέσα μου. Δεν αισθάνομαι ότι η παιδική μου πλευρά ή η εφηβική μου ορμή έχουν καταλαγιάσει μέσα μου.
Ο Φοίβος τελικά ενηλικιώθηκε; Και αν ναι, πότε;
Ενηλικιώθηκα νωρίς. Έβγαλα δίσκο στα 16 μου. Κατάλαβα ότι αυτή η ιστορία πέρα από τη δική σου έκφραση θέλει και γερό στομάχι. Οπότε αναγκαστικά ωριμάζεις πάρα πολύ γρήγορα. Κάθε τραγούδι που γράφεις έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει το παιδί που χρειάζεσαι ζωντανό και δυνατό.
Στην σκηνή βιώνει την απελευθέρωση αυτή η παιδική πλευρά;
Στη σκηνή γίνεται ένα πάρτι γενεθλίων για κάθε σου βίωμα. Αν υποθέσουμε ότι γράφεις το κάθε τραγούδι υπό την επήρεια ενός πολύ δυνατού βιώματος, ενός πολύ δυνατού έρωτα, για παράδειγμα, ενός πολύ δυνατού τραύματος, μιας πολύ μεγάλης χαράς ή λύπης, το live είναι τα “γενέθλια” όλων αυτών, οι “επέτειοι”!
Κλείνει, λοιπόν, οριστικά το κεφάλαιο της Καλλιθέας για εσάς;
Σίγουρα κλείνει. Καλλιτεχνικά. Το κεφάλαιο παιδική ηλικία, εφηβεία, προάστιο. Τα θέματα του δίσκου αισθάνομαι ότι τα άγγιξα εξαντλητικά. Στον προηγούμενο δίσκο, ας πούμε είχα αγγίξει το θέμα του πάθους της απώλειας.
Έχετε σκεφτεί το «μετά» καλλιτεχνικά; Σας φοβίζει καθόλου η σκέψη;
Με φοβίζει, φυσικά. Έχω παρατηρήσει ότι μπορεί να περάσουν ένα, δύο χρόνια, αλλά κάποια στιγμή έρχεται ένα τραγούδι που σε παρασύρει σε καινούριο υλικό, σε μια νέα θέαση της ζωής. Οπότε εδώ είμαι και περιμένω. Δεν έχω καμία αγωνία ότι δεν θα έρθει.
…νομίζω ότι το μόνο επικίνδυνο είναι να πιστέψεις εσύ τους μύθους σου. Οι άνθρωποι οι οποίοι δυστυχούν τελικά είναι εκείνοι που πιστεύουν στον εαυτό τους ως σταρ, ως παντοδύναμο, ως μια περσόνα ανώτερη απ’ την ζωή…
Μέσα από τα τραγούδια σας μοιράζεστε προσωπικές σας στιγμές με χιλιάδες κόσμο. Νιώσατε ποτέ ότι είναι «επικίνδυνη» αυτού του είδους η έκθεση; Ή, διαφορετικά, δεν θα ήταν πιο «ασφαλές», αν επιλέγατε την μυθοπλασία στο στίχο;
Μυθοπλασία υπάρχει πάντα, σε ένα επίπεδο. Όσο συγκεκριμένο και να είναι το βίωμα από το οποίο ξεκινάς, ακόμα και η διαδικασία να του βάλεις ακόρντα, αρμονική σειρά, ομοιοκαταληξίες, μέτρο, προσωδία, σε οδηγεί σε μια μυθοπλασία, κάνει αυτό το γεγονός μυθικό. Νομίζω ότι το μόνο επικίνδυνο είναι να πιστέψεις εσύ τους μύθους σου. Οι άνθρωποι οι οποίοι δυστυχούν τελικά είναι εκείνοι που πιστεύουν στον εαυτό τους ως σταρ, ως παντοδύναμο, ως μια περσόνα ανώτερη απ’ την ζωή. Η ζωή είναι αμείλικτη, έρχεται, αλλάζει. Τα πράγματα τα οποία γράφω, τα γράφω με πλήρη συνείδηση ότι είναι η προσωπική μου έκθεση και τίποτα παραπάνω από αυτό.
Θα θελα να μου αναφέρετε ονομαστικά, πρόσωπα και γεγονότα που καθόρισαν την πορεία σας…
Η οικογένεια μου. Οι άνθρωποι μέσα στους οποίους μεγάλωσα, οι αδερφές μου, οι γονείς μου, οι φίλοι, τα σχολεία που πήγα. Η γνωριμία με τον Χατζιδάκι βασικά. Τα πρώτα live με το Σαββόπουλο. Είναι πάρα πολλά. Οι μουσικοί με τους οποίους έπαιξα, οι συνοδοιπόροι σ’ αυτό το ταξίδι. Είναι πάρα πολλοί και κυρίως πρόσωπα! Αν απομόνωνα έναν απ’ όλους θα έκανα λάθος. Πολλές φορές ένα πρόσωπο αφανές παίζει τεράστιο ρόλο. Από τα live θυμάμαι πως έπαιξε, για παράδειγμα, εκείνη τη βραδιά ο σαξοφωνίστας. Ή τι είπαμε στο καμαρίνι, ένας έρωτας, μια κοπέλα που ήθελα πολύ να της τραγουδήσω ή κάποια που γνώρισα εκεί, ένας πολύ μεγάλος καβγάς στα παρασκήνια…
Τι άλλο λειτούργησε ή εξακολουθεί να λειτουργεί σαν ερέθισμα για εσάς;
Πάρα πολλά και ευτυχώς όχι υπολογίσιμα. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα σε ερεθίσει την επόμενη φορά. Πάντως είναι πρόσωπα. Μπορεί να θεωρούμαι πάρα πολύ αυτοαναφορικός, αλλά δεν είμαι. Τα τραγούδια μου απευθύνονται πάντα σε κάποιον άλλο, είτε αυτός είναι ο πατέρας μου, είτε ένα πρόσωπο κρυφό… Πάντα υπάρχει ένα “εσύ”.
…αν βρεθώ με την κιθάρα και παίξω μια σειρά ακόρντων που να λένε κάτι στην καρδιά μου εκείνη την ώρα ή αν μια μελωδική γραμμή μου κάθεται στο πιάνο για μέρες, αυτό είναι που με οδηγεί μετά στην ιστορία και στον στίχο…
Έχετε αναφερθεί και ο ίδιος στους πολλούς, διαφορετικούς στίχους που συναντώνται σε κάθε τραγούδι σας. Ο στίχος γίνεται σε ένα βαθμό εμμονή ή φτάνει ως φυσικό και επόμενο, μέσα από τις αυτοτελείς ιστορίες που περιγράφετε;
Έρχεται φυσικά και επόμενα. Δεν είναι εμμονή μου. Ξέρω ότι έχω ευκολία με τον στίχο. Η στιχοπλοκία ήταν κάτι που μου έβγαινε πολύ εύκολα καλλιτεχνικά από μικρός. Έπλεκα πολύ εύκολα ομοιοκαταληξίες και έφτιαχνα μέτρα. Στην πραγματικότητα αυτό που με ερεθίζει είναι η μουσική. Αν βρεθώ με την κιθάρα και παίξω μια σειρά ακόρντων που να λένε κάτι στην καρδιά μου εκείνη την ώρα ή αν μια μελωδική γραμμή μου κάθεται στο πιάνο για μέρες, αυτό είναι που με οδηγεί μετά στην ιστορία και στον στίχο. Ο στίχος είναι απλώς κάτι που μου βγαίνει πολύ εύκολα.
Στο πρόγραμμά σας «συνυπάρχει» η Μπέλλου με τον Κηλαηδόνη, τον Χατζιδάκι και τα Ημισκούμπρια. Είναι και αυτή μια πτυχή ενός πολύπλευρου χαρακτήρα;
Όλοι μας αγαπάμε πολλά και ετερόκλιτα πράγματα. Υπάρχουν πάρα πολύ σπουδαία τραγούδια που τα λατρεύω, αλλά δεν αισθάνομαι ικανός να τα πω. Όχι μόνο λόγω φωνητικών δυνατοτήτων, αλλά λόγω και ενός δικού μου περιορισμού. Λατρεύω τα τραγούδια που είπε ο Ξυλούρης, αλλά δεν είμαι εγώ ο ιδανικός ερμηνευτής τους. Μπορώ, από την άλλη, να νιώσω πάρα πολύ κοντά σε έναν ρεμπέτη που έγραφε μικρές ιστορίες για την πόλη που ζούσε και για την καψούρα του, όπως και στον Κηλαηδόνη, με τα κομμάτια του οποίου μεγάλωσα. Μου αρέσουν όλα τα τραγούδια του Χατζιδάκι, το κάθε ένα ξεχωριστά, αλλά υπάρχουν μόνο δέκα περίπου που μπορώ εγώ, βιωματικά, να τους προσθέσω κάτι. Σε ένα πρόγραμμα θέλω να τα μπλέκω όλα αυτά, θέλω η Οδός ονείρων να συνυπάρχει με το Ένα γουρούνι λιγότερο και το Έλσα σε φοβάμαι με την Ευλαμπία. Νομίζω πως όλοι μας έχουμε ένα απέραντο χωράφι, στο οποίο μπορούμε να βαδίσουμε. Αρκεί να μπορούμε σε ένα τραγούδι να προσθέσουμε κάτι βιωματικά, αλλιώς δεν χρειάζεται να το πούμε.
Υπάρχουν τραγούδια που με τα χρόνια σας κούρασαν;
Δεν υπάρχουν τραγούδια που βαριέμαι να τα λέω, γιατί κάθε φορά ένα κοινό ή μια συνθήκη είναι πολύ διαφορετικά. Πάντα μου αρέσει να δοκιμάζω ένα τραγούδι. Έχω βαρεθεί, όμως, να προβάρω τα παλιά τραγούδια. Ας πούμε, όταν φτιάχνουμε ένα πρόγραμμα και έρχεται η ώρα να προβάρουμε το Εκείνη, λέω «Όχι πάλι… Τι να φτιάξεις τώρα σε αυτό;». Ενθουσιάζομαι με τα καινούρια τραγούδια, όταν τα πρωτοπαίζουμε με τους μουσικούς. Εκείνα που έχω παίξει πάνω από χίλιες φορές δεν με ερεθίζουν πια να τα προβάρω.
Αισθάνομαι, ακούγοντας τα περισσότερα κομμάτια σας, πως συχνά εμφανίζεται Εκείνη εξιδανικευμένη! Υπάρχει όντως μέσα σας η εξιδανικευμένη μία ή αλλάζει μορφές κάθε τόσο;
Αλλάζει. Σε όλα μου τα τραγούδια μου αρέσει να ανεβαίνει κάτι σε ιδανικό, μέσα από την πολύ χυδαία και σαχλή πραγματικότητα. Δεν κρύβω την σαχλή πλευρά ενός κοριτσιού. Ένα μπαρ που μυρίζει τσίκνα, ένα σκυλάκι έξω από το Everest, θέλω να ανεβαίνουν σιγά σιγά σε ιδανικό μέσα από την μουσική, μέσα από την ψυχική μου διάθεση.
Εκείνη, τελικά, κουνιόταν με νησιώτικα στις Ντισκοτέκ; (στίχος του κομματιού “Αφού δεν μ αγαπάς”…)
Μεταξύ άλλων… Ήταν μια περίοδος που ερωτευόμουν αποκλειστικά κορίτσια με τα οποία δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τίποτα. Δεν τους άρεσαν τα πράγματα που έκανα ή ο τρόπος που ζούσα και εγώ δεν μπορούσα να αντέξω λεπτό τον τρόπο που ζούσαν εκείνες. Αυτός ο μακρινός πλανήτης μου δημιουργούσε κάτι. Αυτή η απουσία γλώσσας με ερέθιζε πάρα πολύ στο να επιμείνω, να γράψω κάτι για να τις κερδίσω.
Με αφορμή ένα παλιότερο κομμάτι σας, τον Καθρέφτη, θα θελα να μου πείτε τι αντικρίζετε εσείς κοιτάζοντάς τον σήμερα.
Την εκνευριστική μου φάτσα, για αρχή! Τώρα, πίσω από αυτή, τα μάτια είναι όλο το θέμα. Το κομμάτι, στην πραγματικότητα, μιλάει για τα μάτια. Θα προσπαθούσα να κοιτάξω μέσα από το βλέμμα μου το βλέμμα ενός άλλου που με καθορίζει. Ο καθρέφτης δεν μου άρεσε ποτέ σαν διαδικασία. Ακριβώς για αυτό με εκνεύριζε πάντα η φάτσα μου. Έτσι ξεκίνησα να το γράφω. Κοίταζα την φάτσα μου στο πιάνο και με εκνεύριζε. Όταν όμως αυτό περνούσε, αισθανόμουν ότι βλέπω ένα διαφορετικό πρόσωπο και τότε τα μάτια μου άλλαζαν.
…πως γνωρίζεις κάποια που σ’ αρέσει και για να σε τεστάρει η πρώτη της ατάκα είναι αποθαρρυντική; Πρέπει να σκάψεις, πρέπει να πολεμήσεις. Αν φύγεις με την αποθάρρυνση, έχεις χάσει πολλά…
Αυτή η «άλλη πλευρά» γίνεται επικριτική;
Βέβαια. Αλλά γίνεται επικριτική μόνο αν δεν εμβαθύνεις. Πως γνωρίζεις κάποια που σ’ αρέσει και για να σε τεστάρει η πρώτη της ατάκα είναι αποθαρρυντική; Πρέπει να σκάψεις, πρέπει να πολεμήσεις. Αν φύγεις με την αποθάρρυνση, έχεις χάσει πολλά.
Ο άνθρωπος που αγγίζει με ευλάβεια το παρελθόν πως αντικρίζει το μέλλον;
Είμαι εναντίον των ανθρώπων που βλέπουν ευλαβικά το παρελθόν. Πάντα με εκνεύριζαν λίγο εκείνοι που λένε « Α, εκείνη η εποχή στην οποία συνέβαιναν τόσα και τόσα…» Η ότι σήμερα δεν γράφεται κανένα καλό τραγούδι ή καλές ταινίες. Αυτοί οι άνθρωποι με απωθούν. Πιστεύω ότι κάνουν θεμελιώδες λάθος στην πρόσληψη των πραγμάτων. Δεν καταλαβαίνουν ότι ένα καλό τραγούδι, μια καλή ταινία, ήταν ένα εξαιρετικό γεγονός στην εποχή του. Αν ζούσες στο ‘54 πάλι δέκα ταινίες θα ήθελες να δεις από τις 500 που κυκλοφορούσαν, μόνο 20 τραγούδια θα μιλούσαν πραγματικά στην ψυχή σου. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και τώρα. Επομένως, γιατί να το δεις με ευλάβεια; Ψάχνεις στο κάθε παρελθόν να βρεις τα ελάχιστα πράγματα που ήταν ζωντανά και είχαν πνεύμα μέσα τους, που φυσούσε ένας αέρας ο οποίος φτάνει μέχρι εσένα. Οι άνθρωποι οι οποίοι μισούν το παρόν ελέω ενός ιδανικού παρελθόντος μου είναι αντιπαθείς.
Εσείς πως αντικρίζετε το μέλλον;
Με ανυπομονησία, περιέργεια και ερωτική διάθεση! Πάντα αισθάνομαι πως στην επόμενη στροφή υπάρχει κάτι που με περιμένει, πως καμία συνάντηση δεν γίνεται τυχαία. Όλα είναι εκεί, γιατί κάτι θέλουν να μου πουν για το μετά και εγώ πρέπει κάτι να τους προσφέρω.
Τι θα συμβουλεύατε, κοιτάζοντας τους στα μάτια, όσους ξεκινούν να πορεύονται στο σήμερα; Εκείνους που δεν έζησαν την εποχή της άνθησης του Χατζιδάκι, της Κάλλας και των υπόλοιπων προσωπικοτήτων που περιγράφετε στον «Μπάσταρδο Γιο»;
Κοίτα να δεις, πως ένα τυχαίο παιδί από το Παγκράτι, ο Χατζιδάκις, μια κοπέλα από την Κυψέλη, η Μαρία Κάλλας (Καλογεροπούλου), κοίτα πως κατόρθωσαν το πρόσωπό τους να γίνει παραμύθι. Η ομορφιά τους να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να μιλάμε σήμερα γι’ αυτούς και να είναι λέξεις που έχουν ποιητικό περιεχόμενο. Κάντο κι εσύ… Ο δικός σου μύθος είναι το μόνο πράγμα για το οποίο μπορείς να είσαι υπεύθυνος!
Να πούμε, κλείνοντας, δυο λόγια και για τις εμφανίσεις σας στο Passport;
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Η δημιουργική ομάδα με την οποία ζήσαμε πολύ ωραία πράγματα στον Πειραιά, τα τελευταία χρόνια βρίσκεται εδώ, στον Κεραμεικό. Έχω φτιάξει κάτι με πολύ μεράκι γι’ αυτή την ομάδα, μαζί με πάρα πολύ αξιόλογους συνεργάτες. Πέρα από τους μουσικούς μου, τους Κωστή Χριστοδούλου, Κώστα Παντέλη, Γιοέλ Σότο, Μιχάλη Καπηλίδη, συμμετέχει στο πρόγραμμα και μια εξαιρετική νέα τραγουδίστρια, η Ειρήνη Αραμπατζή. Από τις πιο αξιόλογες φωνές και παρουσίες που έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης, μου κάνουν την τιμή να φτιάχνουν τα σκηνικά και τα κουστούμια ο Θάνος Κοσμίδης, γνωστός και από τους Burger Project, μαζί με την Αγγελική Μπόζου. Όλοι εμείς, τα παιδιά που σερβίρουν, ο κόσμος του μαγαζιού και ο φωτογράφος, Δημήτρης Μακρής, αποφασίσαμε να λειτουργήσουμε σαν μικρό προάστιο! Να πάρουμε τον δίσκο στην κυριολεξία και να φτιάξουμε μια γειτονιά, ο χώρος να ζεσταίνει. Να είναι μια σκηνή στην οποία θα παίζουν όλοι όσοι δουλεύουν στο μαγαζί και όλοι όσοι έρχονται. Αυτή είναι η φιλοδοξία…
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*** Ευχαριστούμε το K8 για τη φιλοξενία…