Γράφει ο Φίλιππος Λαμπρινός
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

Το βράδυ του Σαββάτου στο κατάμεστο Gazi Music Hall πραγματοποιήθηκε η συναυλία που περίμενα περισσότερο το φετινό καλοκαίρι. Από την ανακοίνωση του line up του Release festival, το όνομα που αμέσως ξεχώρισα, ίσως να ήμουν και ο μόνος, δεν ήταν άλλο από αυτό του Michael Kiwanuka. Η αναπάντεχη ακύρωση της τρίτης μέρας του φεστιβάλ καθυστέρησε για λίγους μόνο μήνες την εμφάνιση του βρετανού καλλιτέχνη στην χώρα μας και παρέτεινε την ανυπομονησία μου. Άξιζε όμως και με το παραπάνω η αναμονή, ίσως μάλιστα να ήμασταν τυχεροί που τον απολαύσαμε σε κλειστό χώρο και όχι στην αχανή και τεράστια σκηνή ενός ανοιχτού φεστιβάλ.


Πρώτοι στην σκηνή οι “The Blue Square”, το project των Radim και Radical, με guest την Matina Sous Peau στην φωνή και τον Hoper από τους Moka Band στο μπάσο. Στη μισή, περίπου, ώρα που έμειναν στην σκηνή κατάφεραν  να δημιουργήσουν μία κινηματογραφική και μελωδική ατμόσφαιρα με τη φωνή της Matina Sous Peau να δίνει το κάτι παραπάνω  στους νοσταλγικούς τους ήχους. Ιδιαίτερη πολύ και ξεχωριστή η μουσική τους, σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Θα μπορούσε να τους δοθεί περισσότερος χρόνος ώστε να μην υπάρξει αυτή η αδικαιολόγητη μισάωρη διακοπή που αναμφίβολα πάγωσε τον κόσμο.


Στις 21.30 λοιπόν ήρθε η στιγμή να ανέβει στην σκηνή ο Michael Kiwanuka, μέσα σε αποθέωση. Χαμογελαστός παρέα με την κιθάρα του και την εξαιρετική πενταμελή του μπάντα, ξεκίνησαν να παίζουν τις πρώτες νότες από το εκπληκτικό “Cold little Heart”, στην πλήρη δεκάλεπτη εκτέλεση του. Τολμηρό, αν μη τι άλλο, να ξεκινάς τόσο τις συναυλίες σου όσο και τον δίσκο σου με ένα πεντάλεπτο ορχηστρικό κομμάτι που θυμίζει κάτι από David Gilmour και Pink Floyd. Η συνέχεια ανήκε στα κομμάτια του εξαιρετικού του δεύτερου δίσκου “Love & Hate”, με τα “One more Night” και “Falling” στη σειρά.

Αν και εκ πρώτης ακοής ένιωσα πως ο Kiwanuka χάνει σε live σε σχέση με τον δίσκο του, τελικά με διέψευσε κατηγορηματικά. Βέβαια θα ήταν ακόμα καλύτερος αν είχε μαζί του αυτές τις εκπληκτικές δεύτερες φωνές που τον συνοδεύουν στο δίσκο. Πληθωρικός αν και λιτός στην εμφάνιση του, ουσιαστικός χωρίς εντυπωσιασμούς και εφέ, σε κερδίζει με το βάθος και την ειλικρίνεια που νιώθεις στη φωνή του, καθώς και με τον έντονα συναισθηματικό τρόπο που ερμηνεύει τα κομμάτια του.


Στη μιάμιση περίπου ώρα που παρέμεινε στην σκηνή ακούσαμε κομμάτια από τους δύο δίσκους που έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής. Δύσκολο να γεμίσεις ένα πρόγραμμα με το τόσο λίγο υλικό, χωρίς μάλιστα να προσθέσεις καμία διασκευή. Ιδιαίτερα ξεχωριστές στιγμές σίγουρα η αρχή με το “Cold Little Heart” και το encore με τα “Home Again” και “Love & Hate”, τα ομώνυμα τραγούδια των δύο δίσκων του, αν και αυτό που ξεχώρισα ήταν το “Black man in a white world”, σε μια πιο funky εκτέλεση με τον Kiwanuka να τραγουδά το ρεφρέν και το κοινό να τον συνοδεύει με παλαμάκια. Θα μπορούσε να προσθέσει περισσότερη ένταση και ρυθμό στο πρόγραμμά του γιατί φάνηκε πως το έχει, αν και προσωπικά καθόλου δεν με πειράζει να τον ακούω σε χαμηλό τέμπο. Η μουσική του σου αγγίζει την ψυχή.

Αν κάτι με ενόχλησε το βράδυ του Σαββάτου, τουλάχιστον στο σημείο που στεκόμουν, είναι ότι δεν ήρθε όλος ο κόσμος να απολαύσει τον Michael Kiwanuka αλλά μερικοί περισσότερο για να ακούσουν τις δυο-τρεις μεγαλύτερες ραδιοφωνικές του επιτυχίες, να βγάλουν τις αναμνηστικές φωτογραφίες και στη συνέχεια να συζητήσουν. Λυπάμαι πολύ αλλά αυτό είναι μεγάλη ασέβεια και στον κόσμο που πλήρωσε για να ακούσει κάτι και δεν του το επιτρέπεις, αλλά φυσικά και στον ίδιο τον καλλιτέχνη. Ιδιαίτερα στη μέση του live όταν ο Kiwanuka έμεινε μόνος στην σκηνή με την κιθάρα του και σιγοτραγουδούσε, ήταν πολύ έντονη η μουρμούρα καθώς και τα χαρακτηριστικά «Σσσσς» που κάνουν όλοι προκειμένου να επέλθει ησυχία.


Ο Michael Kiwanuka ήρθε στην χώρα μας πάνω στην ακμή της καριέρας του και απέδειξε, στο μέτρο του δυνατού, γιατί τον συγκρίνουν με μερικά τεράστια ονόματα της μουσικής. Δεν χρειάζεται όμως να βάζουμε ταμπέλες, ο Kiwanuka είναι αυτός που είναι, έχει μπροστά του όλο το μέλλον να αφήσει το δικό του στίγμα στην μουσική και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα ακούσουμε σπουδαία κομμάτια στο μέλλον. Ένας στίχος του μου έχει καρφωθεί στο μυαλό από την πρώτη στιγμή που άκουσα τον δίσκο του καθώς και από το encore του Σαββάτου: “No more pain and no more shame and misery”.


*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here