Φωτορεπορτάζ: Ματίνα Φουντούλη

 “Να ζωντανέψουμε τη γειτονιά, να υπερβούμε την κρίση”.

Κάπως έτσι έγινε η έναρξη της συναυλίας του Κώστα Λειβαδά στο Αττικό Άλσος, με τα λόγια εκπροσώπου του ΟΠΑΝΔΑ που χαιρέτησε τον κόσμο πριν από την έναρξη του live. Και δανείζομαι αυτή τη συγκεκριμένη φράση, γιατί καθ’ όλη τη διάρκειά του ένιωθα ότι αυτό ακριβώς γινόταν. Δε λέω, ωραία και τα μεγάλα θέατρα, Βράχων, Βεάκειο, Πέτρας κτλ, αλλά όταν μιλάμε για γειτονιά, ε πώς να το κάνουμε, δίνει μια άλλη αίσθηση σε όλη τη διάρκεια μιας συναυλίας.

Τα θεμέλια για μια επιτυχημένη μουσική βραδιά είχαν μπει από τη στιγμή που έκλεισα την πόρτα του σπιτιού πίσω μου και αποφάσισα να ανηφορίσω με τα πόδια μέχρι το θεατράκι του Αττικού Άλσους. Και κάπου εκεί, στη μέση της Γαλατσίου, το είδα. Είδα ένα κατακίτρινο φεγγάρι στον γαλάζιο ακόμα ουρανό να σκάει πίσω από τις πολυκατοικίες και ήξερα ήδη ότι θα ταιριάζει υπέροχα με τις φωνές του Κώστα Λειβαδά, της Ανδριάνας Μπάμπαλη, της Ερωφίλης και της Βίκυς Καρατζόγλου.


Και σε αυτό φάνηκαν να συμφωνούν και οι υπόλοιποι της μεγάλης παρέας που ήταν στο θεατράκι αυτό -καθώς υπήρχαν και κάποιες απουσίες λόγω των αγώνων της ημέρας εκείνης. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης όμως μας υποσχέθηκε ότι η γιορτή που ετοίμαζε για απόψε θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Οπότε βολευτήκαμε, εμείς στη θέση μας εκείνος στο αγαπημένο του αρμόνιο, ανοίξαμε το κουτάκι της μπύρας και περιμέναμε τους πρώτους γνώριμους στίχους που θα σιγοτραγουδήσουμε παρέα του.

Η αρχή έγινε με το “Κρατήσου απ’ τη στάχτη” και το επίκαιρο ακόμα και σήμερα “Δε θέλω άλλες ειδήσεις”. Και όσο περνούσαν τα τραγούδια και σιγο-ψιθύριζα τους στίχους, το συννεφάκι πάνω από το κεφάλι μου έφτιαχνε κάθε φορά και την κατάλληλη εικόνα από κάποιο καρέ της ζωής μου, κάποιο περιστατικό, κάποια ανάμνηση για να συνειδητοποιήσω τελικά πόσα πολλά είναι τα τραγούδια του Λειβαδά -όλα από διαφορετικές φωνές ερμηνευμένα- που μου έκαναν παρέα σε διάφορες χρονικές περιόδους. Από το “Δειλά” που κάθε καλοκαίρι το τραγουδάγαμε χαρούμενα στην κουπαστή κάποιου πλοίου με προορισμό κάποιο νησί -ακόμα κι αν δεν ήταν η Φολέγανδρος αυτό- μέχρι την “Επιμονή” που τότε που επέστρεφα στην Ελλάδα ήταν “αυτό το φως που δεν υπάρχει σ’ άλλη γη και αυτή η ίδια η επιμονή του να μοιραστούμε αυτή τη θάλασσα μαζί” που με έκαναν να μείνω.

leivadas_live_2016_09_016_erofili

Όμως, είχε υποσχεθεί μια γιορτή στην αρχή της βραδιάς, και γιορτή με ένα άτομο (βγάζοντας για λίγο έξω τους 3 μουσικούς που ήταν πάντα εκεί) δε γίνεται. Οπότε άρχισαν σιγά-σιγά να έρχονται οι καλεσμένοι. Πρώτη η μικρότερη της παρέας και η πιο πρόσφατη μουσική του συνάντηση ήταν η Βίκυ Καρατζόγλου. Επιλέγοντας το “Εσύ μου θύμισες πώς είναι” για αρχή και εν μέσω… Λειβαδίτικων ιστοριών, ο πάγος έσπασε ιδανικά και είχαμε ήδη ζεσταθεί αρκετά για τη γιορτή. Η επόμενη που ανέβηκε στη σκηνή ήταν η Ερωφίλη, “μία εκ του Τριφώνου” και όπως είπε χαρακτηριστικά ο Λειβαδάς και φάνηκε να τους πείθει όλους “μη παραμυθιάζεστε με το έντεχνο, κατά βάθος όλοι είμαστε λαϊκά φρικιά”. Σε αυτήν την συνάντηση, λοιπόν, η αρχή έγινε με το “Θα σε φιλέψω στεναγμέ” και μια ειδική αναφορά στον Βασίλη Σκουλά και την ερμηνεία του. Εγώ θα σταθώ, όμως, περισσότερο στην ερμηνεία της Ερωφίλης στο γνωστό “Παραμιλητό μου”, που φάνηκε να το αγαπά τόσο και τελικά να το κάνει δικό της.

leivadas_live_2016_09_024_erofili_babali

Τελευταία καλεσμένη η Ανδριάνα Μπάμπαλη. Και δικαιολογημένα, καθώς ήταν από τις πρώτες μουσικές συναντήσεις του και ανήκαν και οι δύο στην… ένδοξη “σχολή Πορτοκάλογλου” όπως χαρακτηριστικά αναφέρανε. “Μια μέρα έμεινε ακόμα”, “Πιάσε με”, “Μην πεις ποτέ”, “Μοίρα μου έγινες” αλλά η μεγάλη έκπληξη για μένα ήταν εκείνο το “Η χαρά” που ακούστηκε πρώτο, από δίσκο της Αντριάνας, που προσωπικά δεν είχε τύχει να το ακούσω ξανά σε live και κάποια στιγμή να μη μπορώ να το βρω πουθενά εκτός του cd.

Η γιορτή έφτανε στο τέλος της και έπρεπε να έχει το τέλος που της αρμόζει. Όλοι μαζί επί σκηνής για χορό και τραγούδι. “Τα παιδιά των δρόμων” και “Σαν να μη πέρασε μια μέρα”.
Σαν να μη πέρασε μια μέρα από την πρώτη συναυλία του Κώστα Λειβαδά στο Αττικό Άλσος.
Σαν να μη πέρασε μια μέρα από τα “18 χρόνια δρόμος” που τιτλοφορείται το τελευταίο του cd.
Σαν να μη πέρασε μια μέρα από την πρώτη του συνεργασία με την Αντριάνα Μπάμπαλη.
Σαν να μη πέρασε μια μέρα από τις τελευταίες με την Ερωφίλη και τη Βίκυ Καρατζόγλου.

leivadas_live_2016_09_010_karatzoglou

Σαν να μη πέρασε μια μέρα από τη συνεργασία και με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, που μπορεί να έλειπε από τη συγκεκριμένη βραδιά, όμως η νοητή της παρουσία ήταν αισθητή, καθώς με τις ιδιαίτερες ερμηνείες της στα τραγούδια του Λειβαδά, σε έκανε σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας να τη σκέφτεσαι.
Υπήρχε όμως και μία δεύτερη μεγάλη απουσία από εκείνο το βράδυ. Ένα τραγούδι. Ή μάλλον ΤΟ τραγούδι. Εκείνο το πρώτο. Εκείνο από το οποίο ξεκίνησαν όλα. “Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα”. Πιθανόν να ήταν το encore σε ένα πιο ζεστό χειροκρότημα τέλους. Πιθανόν να ξεχάστηκε από τις ιστορίες και τα λόγια των καλεσμένων του. Ό,τι και να έγινε, αυτό θα είναι πάντα το τραγούδι που όταν μου λένε “Λειβαδάς”, θα απαντώ “Μπαλκόνι”.

 

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here