Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στον Θανάση Παπαζαφειρόπουλο
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου

Νομίζω ότι ο Στάθης Δρογώσης είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις καλλιτεχνών της γενιάς του. Με παρουσία σχεδόν δύο δεκαετιών στην ελληνική μουσική σκηνή, έχει καταφέρει να αφήσει το στίγμα του και να επηρεάσει ένα ρεύμα του ελληνικού ροκ, που προσπαθεί με δυσκολίες αλλά τελικά καταφέρνει, να διατηρηθεί σε αυτές τις δύσκολες εποχές.

Η ιδιαιτερότητά του όμως έγκειται και στην ίδια του την προσωπικότητα, για την οποία μου επέτρεψε να μάθω αρκετά ουσιαστικά πράγματα στη συγκεκριμένη συζήτηση, χωρίς να μπω στη λογική της κλειδαρότρυπας και των ύπουλων ερωτήσεων. Ένας Στάθης αποκαλυπτικός και ειλικρινής, άλλοτε λίγο πικραμένος και άλλοτε πιο αισιόδοξος, σίγουρα, όμως, αληθινός!

Κυρίες και κύριοι, ο Στάθης Δρογώσης!

stathis_drogosis_interview_2016_06_006

Στάθη, καλησπέρα! Φαντάζομαι ότι βρίσκεσαι σε πυρετώδεις προετοιμασίες για το live της 7ης Ιουλίου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, με το Μανώλη Φάμελλο και την ιδιαίτερη συμμετοχή της Χαρούλας Αλεξίου. Τι να περιμένουμε για τη μέρα αυτή;
Μετά από πολύ καιρό συμμετέχω σε μια συναυλία μεγάλων διαστάσεων. Τα τελευταία 4-5 χρόνια έπαιζα σε πολύ μικρούς χώρους. Τώρα κάναμε το βήμα με τον Μανώλη να παίξουμε σε έναν πιο μεγάλο χώρο και νιώθω πάρα πολύ μεγάλο άγχος … όχι τόσο για την προσέλευση του κόσμου, που πάντα υπάρχει, αλλά στο να μπορέσουν τα τραγούδια να παρουσιαστούν όπως θέλουμε. Χρειάζεται άλλο στήσιμο και άλλη ηχητική σκηνοθεσία για να απευθυνθείς σε πιο μεγάλο κοινό. Πάντα είμαι αγχωμένος, είναι κάτι που με κυνηγάει. Αλλά την ώρα της συναυλίας φεύγει. Ετοιμάζουμε τραγούδια από την προσωπική μας δουλειά και άλλα που δεν έχουμε παίξει ξανά. Φυσικά υπάρχει η συμμετοχή της Χαρούλας Αλεξίου, που έχει συνεργαστεί δισκογραφικά και με μένα και με το Μανώλη. Θα έχουμε και κάποιες εκπλήξεις. Να πούμε ότι η Χαρούλα δε θα συμμετέχει απλά, αλλά θα πει αρκετά τραγούδια στο πρόγραμμα.

Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε ο πέμπτος προσωπικός σου δίσκος, το ”Κόκκινο Τετράδιο”. Τι ανάγκες και βιώματα θα έλεγες ότι δημιούργησαν αυτό τον κύκλο τραγουδιών;
Το ”Κόκκινο Τετράδιο” είναι στην ουσία η επιστροφή μου στη μουσική. Είχα κάπως αλλαξοπιστήσει, την είχα λίγο προδώσει καθώς ασχολήθηκα με πολλά άλλα πράγματα. Σπούδασα, έκανα οικογένεια, το οποίο είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή μου αλλά παραμέλησα λίγο την τέχνη μου. Είχα πάθει και μια απογοήτευση από τον προηγούμενο δίσκο μου, την ”Όμορφη Ζωή” που κυκλοφόρησε από τη δική μου εταιρεία αλλά δεν παίχτηκε πολύ στα ραδιόφωνα και δεν αγαπήθηκε πολύ. Είχα λίγο κλειστεί στον εαυτό μου και χάθηκα μέσα σε άλλα πράγματα. Όταν επέστρεψα στο πιάνο για να συνθέσω, βγήκε αυτός ο παράξενος κύκλος τραγουδιών στον οποίο μιλάω για μένα, το πως βλέπω εγώ τον κόσμο.

Αυτός ο δίσκος θεωρείς ότι ήταν προϊόν νοσταλγικής διάθεσης ή αποτέλεσμα μιας προσωπικής ανάγκης να βάλεις το παρελθόν σε μια σειρά;
Έχω ένα ελάττωμα να μιλάω πολύ για το παρελθόν και μερικές φορές δε ζω και το παρόν. Αυτός ο δίσκος έχει νοσταλγικά στοιχεία αλλά και κοινωνικά. Δεν το χω ψάξει τόσο πολύ, είναι πιο αθώος … σα να κοιτάει ένα παιδί την πόλη … με τα καλά της και τα κακά της. Η Αθήνα είναι κυρίαρχη σε αυτό το δίσκο που μιλάει για τη Λιοσίων, την Πλατεία Βικτωρίας, για τους ανθρώπους της. Η αλήθεια είναι πως δεν το χω αναλύσει πολύ, έγινε πιο αυτοματικά.

 Το ”Κόκκινο Τετράδιο” είναι στην ουσία η επιστροφή μου στη μουσική. Είχα κάπως αλλαξοπιστήσει, την είχα λίγο προδώσει καθώς ασχολήθηκα με πολλά άλλα πράγματα. 

Κεφάλαιο πολιτική. Τι γεύση σου άφησε η ενασχόληση με τα κοινά; Έχεις μετανιώσει για την επιλογή σου αυτή, που μπορεί να σου στέρησε και χρόνο από άλλα πράγματα;
Καλή ερώτηση. Σε ένα σημείο δεν είμαι περήφανος για πράγματα που είπα. Έδωσα και μια εικόνα φανατικού. Στην ουσία είμαι δημοτικός σύμβουλος, ανεξάρτητος πια. Αυτή είναι η σχέση μου με τα κοινά. Ασχολούμαι με την Αθήνα, την οποία αγαπάω και προσπαθώ να προτείνω λύσεις. Αυτό είναι καλό και δεν το μετανιώνω παρόλο που μου τρώει πολύ χρόνο και είναι πολύ δύσκολο. Επίσης, οι δημοτικοί σύμβουλοι δεν είναι σαν τους βουλευτές. Πρέπει να έχεις χρόνο να αφιερώσεις αφιλοκερδώς στην πόλη. Με το άλλο κομμάτι, όμως, αυτό της κομματικής ένταξης, αισθάνομαι ότι αδίκησα τον εαυτό μου. Όταν είσαι καλλιτέχνης και επιλέγεις μια πιο μαζική απεύθυνση, περιχαρακώνεσαι μέσα σε ένα κόμμα και γίνεσαι και λίγο γραφικός όταν το υπερασπίζεσαι συνεχώς. Αδίκησα τον εαυτό μου, δεν είναι για καλλιτέχνες τα κόμματα. Βλέποντάς το ψύχραιμα, έχασα πράγματα και είμαι και ανακουφισμένος που δεν κέρδισα από την πολιτική. Δυσαρέστησα κομμάτια του κοινού μου και όλο αυτό ήταν αυτοκαταστροφικό. Από κει και πέρα, η ζωή συνεχίζεται! Πάντα θα ασχολούμαι με τα κοινά με την έννοια του πολίτη αλλά θα κρατάω την άποψη μου για μένα.

 

Τελικά τα πράγματα αλλάζουν από μέσα;
Τα πράγματα αλλάζουν, ούτως ή άλλως. Υπάρχει, όμως, στην πολιτική ένα σύστημα γραφειοκρατικό που σου κόβει τα φτερά. Δε θέλω, όμως, να αποθαρρύνω κανένα να ασχοληθεί με την πολιτική. Το ίδιο ισχύει και για το τραγούδι. Μας ρωτάνε πολλές φορές, “να ασχοληθούμε με το τραγούδι”; Φυσικά! Εγώ, έχοντας ένα τεράστιο δώρο, ένα ταλέντο να γράφω τραγούδια, να μιλάω στον κόσμο και να του κρατάω συντροφιά, μπήκα ξαφνικά σε ένα ξύλινο λόγο και σε μία κατάσταση πολύ αντιαισθητική. Κάνοντας την αυτοκριτική μου, με τρελαίνει ότι υπηρέτησα αυτό το πράγμα. Και δε μιλάω κατ’ ανάγκη για το ΣΥΡΙΖΑ αλλά για όλη αυτή την προεκλογική αντιπαράθεση του τύπου “οι καλοί και οι κακοί”. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ανήκω στο χώρο της Αριστεράς … και η οικογένειά μου ήταν αριστερή. Πιστεύω στην κοινωνική δικαιοσύνη, στα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά, όμως, μπορείς να τα υποστηρίζεις και εκτός κόμματος. Τα κόμματα στην Ελλάδα δεν παράγουν πολιτική, είναι μηχανισμοί. Η Αριστερά έχει ηττηθεί και αυτό δε μπορούμε να το κρύψουμε. Και αυτό θα το πληρώσουμε, θα το βρούμε μπροστά μας. Αλλά η ζωή συνεχίζεται, δε μπορούμε να τα βάψουμε όλα μαύρα. Έχουμε όνειρα, έχουμε παιδιά και θα παλέψουμε!

Ας πάμε σε πιο άμεσες κοινωνικές δράσεις. Μεταξύ άλλων, σε βρίσκει κανείς και στο Κοινωνικό Ωδείο του Βύρωνα. Τι ακριβώς κάνετε εκεί;
Είμαι πρόεδρος του σωματείου του Κοινωνικού Ωδείου, ανάμεσα σ’ όλα τ’ άλλα! (γέλια) Ήταν μια ιδέα που είχαμε πριν 5 χρόνια, μέσα στην κρίση δηλαδή. Είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα με τα οποία έχω ασχοληθεί. Υπάρχει πολύ αγάπη και από τον κόσμο που μας έχει βοηθήσει δίνοντας μουσικά όργανα. Κάνουμε εθελοντικά μαθήματα σε παιδιά οικογενειών που δε μπορούν να στηρίξουνε οικονομικά τη μουσική εκπαίδευση. Η μουσική εκπαίδευση είναι πολύ σημαντική καθώς φτιάχνει και το καινούριο κοινό. Η μουσική παιδεία βρίσκεται πολύ πίσω στην Ελλάδα. Υπάρχουν τα μουσικά σχολεία και τα ωδεία αλλά, όπως πάντα, όποιος έχει λεφτά σπουδάζει μουσική και οι θέσεις στα μουσικά σχολεία δεν είναι αρκετές για να πάνε όλοι. Η μουσική στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχει να κάνει απλώς με την ιστορία της μουσικής. Δε λέω, φυσικά, να γίνουμε μια χώρα από σολίστ! Πρέπει, όμως, να υπάρχει μουσική παιδεία για όποιον θέλει. Εκεί παρεμβαίνει το Κοινωνικό Ωδείο. Κάθε χρόνο, περίπου 100 παιδιά κάνουν μάθημα με εθελοντές καθηγητές σε ένα σπίτι που μας έχουν παραχωρήσει δωρεάν δύο εθελόντριες στο Βύρωνα. Είμαστε, όμως, στην αμήχανη θέση να ζητήσουμε από τον κόσμο τη βοήθειά του καθώς υπάρχουν κάποια λειτουργικά έξοδα που πρέπει να εξασφαλίσουμε για να μπορέσουμε να προγραμματίσουμε την περαιτέρω λειτουργία μας.

Το 2013, εσύ και άλλοι συνάδελφοι της γενιάς σου ξεκινήσατε την καλλιτεχνική πρωτοβουλία “Αγάπη Ρε Ματζόρε”. Ποιά είναι η τύχη της ομάδας αυτή τη στιγμή; Πιστεύεις στη συλλογική δράση, ειδικά αν προέρχεται από καλλιτέχνες;
Η “Αγάπη Ρε Ματζόρε” είναι μια παρέα ημίτρελων φίλων! (γέλια) Το 2013, κάναμε μια συναυλία κοντά στον πυρήνα της Χρυσής Αυγής, στη Νίκαια, χωρίς να ξέρουμε τότε τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Είχαμε δώσει τα έσοδα σε μεταναστευτικές οργανώσεις και θεωρώ πολύ σημαντικό το ότι δε φοβηθήκαμε να το κάνουμε. Κάναμε, επίσης, μια συναυλία πέρυσι στην Τεχνόπολη, που συγκεντρώθηκαν τόνοι τροφίμων και μια ημερίδα για τα κέντρα κράτησης στο αμφιθέατρο του σταθμού 9.84. Όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουμε στην συγκεκριμένη κολεκτίβα είμαστε πολυσχιδείς προσωπικότητες που τρέχουμε από εδώ κι από κει. Έχουμε πει να το συνεχίσουμε. Συνήθως πάμε σπίτι της Νατάσσας και τα λέμε … τσιγκλάμε λίγο εγώ, ο Φάμελλος κι ο Δεληβοριάς και κάτι βγαίνει. Δεν έχει πάντως παρατηθεί, κάτι θα γίνει. Απλώς φέτος δεν μπορέσαμε να συνδυάσουμε τα προγράμματά μας. Πιστεύω, όμως, στη συλλογική δράση και στην παρέα αυτών των παιδιών. Τους κάνω έκκληση δημοσίως, να κάνουμε ένα δίσκο και να διαθέσουμε τα έσοδα. Τους κάνω ύπουλη κίνηση με έκκληση από το Music Corner! (γέλια)

Κάνοντας την αυτοκριτική μου, με τρελαίνει ότι υπηρέτησα αυτό το πράγμα. Και δε μιλάω κατ’ ανάγκη για το ΣΥΡΙΖΑ αλλά για όλη αυτή την προεκλογική αντιπαράθεση του τύπου “οι καλοί και οι κακοί”.

Στα 5 χρόνια της δισκογραφικής σου απουσίας, φαίνεται πως έδωσες σημαντικό χρόνο στον εαυτό σου και μάλιστα πήρες και ένα πτυχίο στις Φυσικές Επιστήμες, στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Ήταν απωθημένο;
Κι αυτό είναι πολύ αστείο! Ναι, ήταν απωθημένο γιατί είχα περάσει στο Μαθηματικό και το είχα παρατήσει λόγω της μουσικής. Πάντα έπαιζα σκάκι, διάβαζα βιβλία Φυσικής και μετά με “βάρεσε η πετριά”, έδωσα το 2009 το όνομά μου και πέρασα στην κλήρωση. Και ενώ είχα περάσει σε ένα πανεπιστήμιο που έπαιρνες δωρεάν πτυχίο, πήγα στο Ανοικτό και πλήρωσα! Τα έχω κάνει όλα λάθος! (γέλια) Αλλά πήρα το πτυχίο, είμαι φυσικός και πολύ περήφανος. Δε θα το έκανα αν δε με στήριζαν οι δικοί μου άνθρωποι … χρωστάω πολλά στη γυναίκα μου που με ανέχτηκε να διαβάζω, με παιδί κιόλας! Διάβαζα στην εξεταστική με το μωρό! Βέβαια, δεν κάνω μεταπτυχιακό γιατί θα με χωρίσει! (γέλια)

 

Από τότε που έγινες πατέρας, πόσο έχεις αλλάξει εσύ ο ίδιος και η καθημερινότητά σου;
Πάντα ήμουν ο πιο κοντός άνθρωπος σε οποιοδήποτε κοινωνικό περιβάλλον βρισκόμουνα. Η κόρη μου λέει ότι είμαι γίγαντας! Είναι συγκλονιστικό να έχεις έναν άνθρωπο που πιστεύει απόλυτα σε σένα και σε γεμίζει. Πρέπει να είμαι γίγαντας για την κόρη μου, να μπορώ να κάνω μια υπέρβαση, να τη στηρίζω πάντα. Παλιά μπορούσα να εξαφανιστώ, να πάρω το χρόνο μου. Αυτό, όμως, σε αλλάζει αν θέλεις να γίνεις καλός πατέρας. Επειδή η δουλειά μας είναι ένα περιοδεύον σύννεφο, προσπαθώ να βρίσκω πάντα ποιοτικές ώρες για το παιδί μου.

Πριν από 7 χρόνια δημιούργησες και τη δική σου δισκογραφική εταιρεία, την Antelma Music. Ποιά ήταν η αφορμή της δημιουργίας και ποιά η τύχη του εγχειρήματος;
Η αφορμή είναι απλή. Δεν έβρισκα εταιρεία να βγάλω τον επόμενο δίσκο μου. Είναι πολύ αστείο γιατί είχα κάνει τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας μου, το “Μην το πεις πουθενά” και ο δίσκος “Η αγάπη στο τέλος” είχε πάει πολύ καλά. Έβγαλα μόνος μου το CD και ακολούθησαν και άλλοι τίτλοι στην εταιρεία, όπου έχει γίνει ένα μοντέλο εθελοντικής δωρεάς. Η εταιρεία υπάρχει ακόμα, απλά επειδή το “Κόκκινο Τετράδιο” ήταν ένας ιδιαίτερος δίσκος και δε μπορούσα να έχω στο κεφάλι μου και την προώθησή του, δοκίμασα να απευθυνθώ στην EMI, όπου είχα εξαιρετικούς συνεργάτες και εκεί είχαν βγει και οι δύο πρώτοι μου δίσκοι.

Για τη μουσική δημοσιογραφία και τις ραδιοφωνικές παραγωγές, τι άποψη έχεις;
Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Η κατάρρευση της δισκογραφίας επηρέασε και τις παράπλευρες ενασχολήσεις. Έχουν αποσυρθεί οι σοβαροί κριτικοί δίσκων και έχει συρρικνωθεί ο μουσικός τύπος. Θυμάμαι ότι διαβάζαμε το Αθηνόραμα ή το Δίφωνο και θέλαμε να δημοσιευτεί μια κριτική, ακόμα και κακή. Τώρα υπάρχουν, βέβαια, οι ιστοσελίδες, όπως το Music Corner που δουλεύει ανελλιπώς και στηρίζει αυτό το πράγμα. Δυστυχώς, όμως, έφυγε μια γενιά πολύ ικανών μουσικών συντακτών και δεν αντικαταστάθηκε γιατί δε μπορεί κάποιος να ζήσει απ’ αυτό. Και όταν το κάνεις σαν χόμπι δε μπορείς να είσαι τέλειος. Στο εξωτερικό, οι μουσικοί συντάκτες είναι περσόνες από μόνοι τους. Όσο για τα ραδιόφωνα, με στεναχωρεί που οι παραγωγοί δεν μπορούν να επηρεάζουν, όπως παλιά. Στηρίζονται, όμως, συναυλίες, φτιάχνεται ένα ραδιοφωνικό κοινό και αυτό είναι καλό. Το ραδιόφωνο πάντα θα είναι φίλος μας … εμένα μου αρέσει πολύ και κάνω και εκπομπή. Δε με ικανοποιεί πολύ που δεν παίζονται αρκετά καινούρια πράγματα. Ίσως αυτό να είναι και χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας που της αρέσει να αναπολεί το παρελθόν. Υπάρχει ακόμα ζωτικός χώρος στα ραδιόφωνα αλλά θα μπορούσε να είναι καλύτερη η κατάσταση.

Πάντα ήμουν ο πιο κοντός άνθρωπος σε οποιοδήποτε κοινωνικό περιβάλλον βρισκόμουνα. Η κόρη μου λέει ότι είμαι γίγαντας! Είναι συγκλονιστικό να έχεις έναν άνθρωπο που πιστεύει απόλυτα σε σένα και σε γεμίζει.

Πόσο τιμητικό είναι να γράφεις τραγούδια για συναδέλφους σου, όπως η Χάρις Αλεξίου και η Ελευθερία Αρβανιτάκη;
Σε αυτό χρωστάω πολλά στο Νίκο Μωραΐτη, που χωρίς να με ξέρει προσωπικά με πήρε τηλέφωνο το 2012. Έχω τη φήμη πολύ μοναχικού ανθρώπου στην πιάτσα, δεν έχω πολλές παρέες από τη μουσική και είμαι πολύ κακός στις δημόσιες σχέσεις, σε σημείο ηλιθιότητας! (γέλια) Αλλά τέλος πάντων, με πήρε λέγοντάς μου ότι με σκέφτηκε για να γράψουμε για την Ελευθερία. Μου έδωσε δύο τραγούδια, τα μελοποίησα και έτσι ξεκίνησα να γράφω και το δικό μου δίσκο. Λίγο μετά μου είπε να γράψουμε και για τη Χαρούλα. Ο Νίκος με βοήθησε να ξεμπλοκάρω γιατί μέχρι τότε δε μπορούσα να γράψω νότα. Είναι πολύ μεγάλη τιμή να τραγουδάνε συνθέσεις μου δύο από τις πιο σημαντικές ερμηνεύτριες αλλά ειδικά με τη Χαρούλα ένιωθα ένας δέος γιατί από παλιά την άκουγε και η μαμά μου στο σπίτι. Είχα σκεφτεί σοβαρά να μην ασχοληθώ ξανά αλλά αυτές οι συνεργασίες με ξεμπλόκαραν.

 

Έντεχνο, ποιοτικό, εμπορικό. Τι σημαίνουν για σένα οι ταμπέλες αυτές;
Εγώ νιώθω παιδί του ελληνικού ροκ που απλά έχει την ατυχία να παίζει πιάνο. Άκουγα πάντα ροκ, ελληνικό κυρίως, δηλαδή Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά. Είμαι πιο μελωδικός και γράφω πιο λυρικά πράγματα αλλά δε με θεωρώ έντεχνο. Δεν είναι κακό να είσαι έντεχνος. Μου αρέσουν οι έντεχνοι. Ο Μάλαμας είναι έντεχνος; Αν είναι, μ’ αρέσει πολύ. Η Νατάσσα; Το ίδιο.

Αναγνωρίζεις την έννοια του εντέχνου έστω και για το χρηστικό-διαχωριστικό της ρόλο;
Παλιά οι διαχωρισμοί είχανε και κοινωνικά-ταξικά χαρακτηριστικά. Υπήρχε ένταση, καρεκλάδες και ορθάδες έπαιζαν ξύλο. Τώρα υπάρχει mainstream και underground. Στην πρώτη κατηγορία υπάρχει και ροκ και έντεχνο. Νοσταλγώ, βέβαια, τις εποχές που η μουσική ήταν πολύ σημαντική για τον ακροατή και αυτός δήλωνε συγκεκριμένα ακούσματα. Θυμάμαι πως στη δική μου γενιά ήμασταν αφοσιωμένοι στα ακούσματά μας, ακούγαμε επιλεγμένους σταθμούς και πηγαίναμε σε συγκεκριμένα δισκάδικα. Ήταν μια ρομαντική εποχή. Το αφοσιωμένο κοινό βοηθάει πολύ και τις σκηνές. Μια αφοσιωμένη ροκ σκηνή στην Ελλάδα έχει να δώσει πράγματα. Μου αρέσει που επανέρχεται το ροκ στην επιφάνεια και γίνονται μεγάλες συναυλίες όπως αυτή στην Πλατεία Νερού, με Αγγελάκα, Παυλίδη, VIC κ.ά.

Υπάρχει πολιτικό τραγούδι σήμερα;
Παλιά το σνόμπαρα το πολιτικό τραγούδι. Το είχα ταυτίσει με όλα αυτά που βλέπαμε στην τηλεόραση και στις σχολικές γιορτές με τα βαρετά τραγούδια. Έχουν βγει, όμως, πολύ σπουδαία πράγματα όπως ο “Κύκλος του Μπρεχτ”, του Θάνου Μικρούτσικου. Μου αρέσει πιο πολύ το κοινωνικό τραγούδι, που περιγράφει τον κόσμο όπως είναι. Δεν έχω κάποιο παράδειγμα καθαρά πολιτικού τραγουδιού στο σήμερα.

Θυμάμαι πως στη δική μου γενιά ήμασταν αφοσιωμένοι στα ακούσματά μας, ακούγαμε επιλεγμένους σταθμούς και πηγαίναμε σε συγκεκριμένα δισκάδικα. Ήταν μια ρομαντική εποχή.

Στη μουσική σου πορεία, από τα “Φώτα που σβήνουν” μέχρι σήμερα, θεωρείς ότι έχεις πετύχει αυτά που θα ήθελες;
Είμαι περήφανος για αυτά που έχω κάνει στους δίσκους μου αλλά το συναυλιακό μου κομμάτι θα ήθελα να είναι καλύτερο. Πρέπει να δουλέψω πάρα πολύ στο κομμάτι του live για να ξαναχτίσω μια σχέση με τον κόσμο. Όταν κοιτάω πολιτικές μου δηλώσεις ντρέπομαι λίγο, ενώ όταν κοιτάω παλιά μου τραγούδια, όχι. Δεν έχω φιλοδοξίες να βγάλω πολλά χρήματα. Νομίζω ότι έχω ακόμα πράγματα να δώσω. Αν κάποια πράγματα μέχρι σήμερα δεν έχουν πάει καλά, φταίω εγώ γι’ αυτά και όχι κάποιος άλλος. Όλες αυτές οι δικαιολογίες περί κυκλωμάτων και αδικιών είναι μπαρούφες. Αν δουλέψεις με τον εαυτό σου, κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις.

Πώς διαχειρίζεσαι το δημόσιο βήμα και το χάος πληροφορίας που παρέχει το διαδίκτυο;
Απ’ τη μία όλο αυτό είναι δημοκρατικό αλλά απ’ την άλλη αρκετά επιφανειακό. Θέλει πολύ προσοχή το Internet. Δυστυχώς δεν υπάρχουν και πολλοί αρθρογράφοι σήμερα να ερμηνεύσουν την πληροφορία. Αν δεν ερμηνεύσεις την πληροφορία, φτάνεις σε ό, τι συμπέρασμα θες. Η μουσική όμως έχει ωφεληθεί γιατί μπορούμε να βρούμε πάρα πολλά υπέροχα πράγματα. Νοσταλγώ την εποχή που δεν υπήρχε αυτό το χάος. Προσωπικά, έχω ”καεί στο χυλό” αρκετές φορές. Η περσόνα ”Στάθης Δρογώσης” στα μέσα δικτύωσης είναι κάτι που θέλω να σβήσω. (γέλια)

Μιλώντας με τη γλώσσα των τραγουδιών σου, η ”Χαμένη Γενιά” είναι η πικρή αλήθεια των ημερών μας και το ”Να βγούμε μπροστά” είναι η προτεινόμενη αντίδραση;
Έτσι δεν είναι όμως; Μέσα στα τελευταία 7 χρόνια, ξυπνούσαμε στο ζόφο, αργότερα ελπίσαμε πάρα πολύ και στη συνέχεια ξαναπέσαμε. Αυτός ο δίσκος έχει όλη αυτή την πορεία. Υπάρχει μια χαμένη γενιά. Υπάρχουν παιδιά που λένε ότι δεν είναι άνεργα και παίρνουν 200 ευρώ για εξάωρο, δουλεύοντας και υπερωρίες. Υπάρχει και μια χαμένη γενιά που έφυγε έξω. Αλλά η ανεργία για ένα νέο άνθρωπο είναι ό, τι χειρότερο … να θέλεις να προσφέρεις στην κοινωνία και να μην μπορείς.

stathis_drogosis_interview_2016_06_015

Ας κλείσουμε κάπως πιο ανάλαφρα. Πες μου ένα τραγούδι που πιστεύεις ότι κατάφερες να επικοινωνήσεις πολύ καλά και ένα άλλο για το οποίο είσαι πολύ περήφανος ακόμα κι αν δεν έφτασε στα αυτιά των ακροατών.
Χρωστάω πολλά στο “Μην το πεις πουθενά”! Είναι εντελώς παρανοϊκό αυτό που συνέβη. Δεν πρόκειται για ένα ερωτικό τραγούδι. Μιλάει για μένα και την τάση που είχα να παρατήσω τη μουσική. Ήταν φανταστικό το ότι αρκετός κόσμος είχε σκεφτεί το ίδιο πράγμα και ταυτίστηκε με το τραγούδι αυτό. Από την “Όμορφη Ζωή”, υπήρχε ένα τραγούδι που λέγεται “Πέντε Δρόμοι”. Δεν παίχτηκε πουθενά αλλά είμαι περήφανος που το έχω κάνει.

Στάθη, σε ευχαριστώ για το χρόνο που διέθεσες και εύχομαι κάθε επιτυχία!
Εγώ σας ευχαριστώ!

———

*Το Κοινωνικό Ωδείο Αθηνών, σε μία προσπάθεια να καλύψει ένα σημαντικό μέρος των λειτουργικών του εξόδων, αναλογιζόμενο φυσικά την οικονομική δυσχέρεια των ημερών, ζητάει την εθελοντική οικονομική συνεισφορά όσων ενδιαφέρονται, μέσα από την παρακάτω διαδικτυακή καμπάνια που έχει ξεκινήσει (https://www.indiegogo.com/projects/support-athens-social-conservatory#/).


*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here