Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Αθηνά Γκούμα

Βρεθήκαμε στην πολυαναμενόμενη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων και, αψηφώντας την ανυπόφορη ζέστη, απολαύσαμε μια βραδιά με τον λατρεμένο καλλιτέχνη της «εφηβείας».

Το Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα ήταν κατάμεστο από κόσμο που βρισκόταν εκεί για να ακούσει τον δικό του «Βασίλη». Ο «αιώνιος έφηβος» Βασίλης Παπακωνσταντίνου καταφέρνει ακόμη, μετά από τόσα χρόνια, να ξεσηκώνει τον κόσμο. Εντυπωσιακό και όμορφο συνάμα, το γεγονός ότι το κοινό του απαρτιζόταν από άτομα όλων των ηλικιών. Από μωρά –κυριολεκτικά– έως και παππούδες. Μπαμπάδες, λοιπόν, που κρατούσαν στην αγκαλιά τους μωρά, έφηβοι που «ζούσαν» την κάθε στιγμή, τριαντάρηδες – σαραντάρηδες που μεγάλωσαν με ακούσματα του, ήμασταν όλοι εκεί, να δίνουμε το βροντερό «παρών» και να απολαμβάνουμε τον μοναδικό αυτόν καλλιτέχνη.

papakonstantinou_live_2017_07_13_023

Είναι ο Βασίλης της καρδιάς μας, ο οποίος έχει δημιουργήσει μια δική του ταυτότητα, επηρεασμένη από τη διεθνή ροκ σκηνή και έχει αγαπηθεί παράφορα από το κοινό του. Με το χαρακτηριστικό «τρέμουλο» στη φωνή και με την ιδιαίτερη σκηνική παρουσία, σε παρασέρνει, σε ξεσηκώνει, σε απογειώνει. Όσο για τα τραγούδια του; Χωρίς αμφιβολία, από τα πλέον διαχρονικά. Βαθιά νοήματα με τόσο απλά λόγια… Την περίεργη και ιδιαίτερη περίοδο της εφηβείας μας πολλοί την έχουμε συνδέσει με τραγούδια του. Τραγούδια που αγγίζουν, πέρα από την αγάπη και τον έρωτα, κοινωνικά θέματα, όπως τα ναρκωτικά, η μοναξιά, ο ρατσισμός, η κοινωνική ανισότητα…

Η είσοδος του καλλιτέχνη στη σκηνή έγινε με το τραγούδι «Αυτό που περιμένουμε», σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου, από τον νέο του δίσκο «Όλα είναι για μας».

Μας καλωσόρισε τονίζοντας ότι «Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι ΕΜΕΙΣ πρέπει να γίνουμε αυτό που περιμένουμε», ενώ δεν παρέλειψε να πει ότι «είστε συγκινητικοί, μετά από 40 χρόνια» αντικρίζοντας τον ασφυκτικά γεμάτο χώρο της συναυλίας και το τόσο ένθερμο κοινό.

 

Η αλήθεια είναι ότι ακούσαμε αρκετά τραγούδια από τον νέο του δίσκο, ενώ παράλληλα περιμέναμε με ανυπομονησία να τραγουδήσουμε τις παλιές μεγάλες επιτυχίες του. Και όταν άρχισε να τις ερμηνεύει το Θέατρο Βράχων Βύρωνα «πήρε φωτιά» από τα πολλά βεγγαλικά και πυροτεχνήματα που κρατούσε το πλήθος στην «πλατεία» του θεάτρου, ενώ ακούστηκε πολλάκις το κλασικό σύνθημα «Βασίλη, ζούμε για να σε ακούμε»!

Ροκάραμε δυνατά και παρασυρθήκαμε από την ξεσηκωτική φωνή του Βασίλη και την έντονη σκηνική του παρουσία. Αρχίζοντας με το «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο», στείλαμε «Χαιρετίσματα στην εξουσία», μεταφερθήκαμε στη «Βικτώρια» με το «Τρενάκι», για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί, όσο πιο δυνατά μπορούσαμε, το «Δεν υπάρχω». Συγκλονιστική η ερμηνεία και αναλλοίωτη η φωνή του στον «Κουρσάρο», όπως άλλωστε κάθε φορά, και η ατμόσφαιρα μαγική όταν ακούσαμε το «Για σένα τραγουδώ». Πήραμε την «Σφεντόνα», και, γυρνώντας τον χρόνο πίσω, εκσφενδονίσαμε τα παιδικά μας όνειρα, απολαύσαμε τον «Γουίλι» με τη δική του ιστορία, ενώ δεν παρέλειψε να μας παροτρύνει να «κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρά μας»… Πολλά τα αγαπημένα και χιλιοτραγουδισμένα κομμάτια, τα οποία δυστυχώς δεν μπορούν να χωρέσουν όλα σε μια συναυλία. Ανάμεσα σε αυτά και το «Ένα καράβι» , το «Σ’ ακολουθώ» κ.α. που δεν ακούστηκαν.

 

Πέρα από τα δικά του τραγούδια, μας άρεσε πολύ η ερμηνεία του στο «Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν»  του λατρεμένου Παύλου Σιδηρόπουλου, καθώς και η ιδιαίτερη διασκευή στο «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια».

Να αναφέρουμε ότι η συναυλία ήταν αφιερωμένη στον Ανδρέα Λεντάκη, ο οποίος υπήρξε οραματιστής, πρωτεργάτης και δημιουργός του Θεάτρου Βράχων.

Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, υπήρξε και ένα αφιέρωμα στους αδερφούς Κατσιμίχα: οι συνεργάτες του Βασίλη Παπακωνσταντίνου έμειναν στη σκηνή και τραγούδησαν τρία χαρακτηριστικά κομμάτια των αγαπημένων Κατσιμιχαίων.

papakonstantinou_live_2017_07_13_029

Ήταν πραγματικά πολύ ιδιαίτερη η αίσθηση ένας άνθρωπος, μετά από τόσα χρόνια, να καταφέρνει να γεμίζει το θέατρο, να έχει τόσο πιστό κοινό και να μπορεί να σε ξεσηκώνει, να σε συγκινεί και να σε «ταρακουνά» με την ερμηνεία και τα τραγούδια του. Ο Βασίλης είναι από τους καλλιτέχνες που, πέρα από την ευρεία αποδοχή, είναι σίγουρα από εκείνους τους δίκαια χαρακτηρισμένους «μεγάλους ερμηνευτές». Τραγούδησε το «40 χρόνια έφηβος, σχεδόν μισό αιώνα» αλλά, όσα χρόνια κι αν προστέθηκαν, εκείνος είναι εκεί, σε αυτό το σταυροδρόμι της εφηβείας με την ενηλικίωση, για να μας θυμίζει ότι τίποτα δεν ζει αιώνια και να μας κάνει να διερωτόμαστε σιωπηλά «τι νόημα έχει τ’ όνειρο χωρίς μικρές νοθείες»…

 

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here