Ως πότε “μετά θάνατον”;

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

Το 2014 που θ’ αποχαιρετήσουμε σε περίπου 80 ημέρες, θα μείνει στην ιστορία ως μιαν από τις πιο «μαύρες» χρονιές για τον ελληνικό αθλητισμό. Όχι τόσο για τις αγωνιστικές επιδόσεις των αθλητών μας, όσο για το γεγονός ότι κατά τη διάρκειά του έφυγαν από τη ζωή τρία πρόσωπα για τα οποία ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε περήφανοι: Οι Ολυμπιονίκες μας Άννα Πολλάτου, Παναγιώτης Ποικιλίδης και Γιώργος Σηφάκης (παραολυμπιονίκης). Και οι τρεις πολύ νωρίς, πολύ νέοι, πολύ ξαφνικά και πολύ άδικα…

Όλη η Ελλάδα πόνεσε, έκλαψε, συγκινήθηκε γι’ αυτές τις απώλειες. Και μόνο η ύπαρξή τους σε μια χώρα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σταθεί στα πόδια της, μας έκανε να αισθανόμαστε πιο δυνατοί, πιο σίγουροι και μας όπλιζε με θάρρος και δύναμη, σκεφτόμενοι ότι τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο. Δε μένει, παρά ν’ ακολουθήσουμε το δικό τους παράδειγμα και να μη τους ξεχάσουμε ποτέ…

Πριν από λίγες ημέρες, έλαβε χώρα μια εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση δέκα ετών από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Κατά τη διάρκειά της, ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών σε συνεργασία με το δήμο Αχαρνών ανακοίνωσε ότι τα ονόματα των τριών «αθανάτων» θα δοθούν σε ισάριθμες πλατείες του χώρου όπου στεγάζεται το Ολυμπιακό Χωριό, μέσα σ’ ένα κλίμα συγκίνησης και νοσταλγίας. Απολύτως ορθή κι επιβεβλημένη κίνηση…

Ωστόσο, αποδείχτηκε περίτρανα για ακόμη μια φορά ότι στην Ελλάδα θα θριαμβεύει πάντοτε η ιδιωτική πρωτοβουλία. Ενέργειες που σε όλες τις πολιτισμένες κι ευνομούμενες χώρες του κόσμου γίνονται από το κράτος, εδώ γίνονται από πρόσωπα, συλλόγους, ομάδες κλπ. Έτσι έγινε και τώρα, στην περίπτωση των τριών αδικοχαμένων Ολυμπιονικών μας. Η Πολιτεία έλαμψε για πολλοστή φορά δια της απουσίας της…

Και φτάνουμε στο τελευταίο «κεφάλαιο» αυτής της ιστορίας, στο οποίο θ’ αναφερθούμε αναλυτικά πιο κάτω. Ο δήμος Κεφαλονιάς, πήρε την απόφαση να δώσει το όνομα της Άννας Πολλάτου στο αεροδρόμιο του νησιού. Η Πολιτεία πάλι απούσα. Εκτός αν θεωρεί ότι έκανε το καθήκον της με το να προσφέρει στους Ολυμπιονίκες θέση στα σώματα ασφαλείας…

Δεν είναι η πρώτη φορά…

Πότε όμως το ελληνικό κράτος φέρθηκε όπως έπρεπε σε πρόσωπα που το τίμησαν και το ανέβασαν ψηλά; Αν ξεκινήσουμε από την αρχαιότητα, ο Σωκράτης αναγκάστηκε να πιει το κώνειο. Πριν δύο αιώνες, ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε κι αργότερα, ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε. Αφού έφυγαν από τη ζωή, τότε μόνο η Ελλάδα «θυμήθηκε» την προσφορά τους και τους έγραψε με τα πιο χρυσά γράμματα στο βιβλίο της μακραίωνης ιστορίας της. Τους έκανε αγάλματα, έβαλε τις μορφές τους σε χαρτονομίσματα, έδωσε τα ονόματά τους σε οδούς, ιδρύματα, στάδια. Με τη διαφορά ότι ήταν νεκροί και δε μπορούσαν κι εκείνοι να τα χαρούν…

Να μιλήσουμε για καλλιτέχνες; Ενδεικτικά, θ’ αναφέρουμε δυο παραδείγματα. Ο Μάρκος Βαμβακάρης λίγα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, έπαιζε μπουζούκι κι έβγαζε «πιατάκι» σε ταβέρνες τρίτης κατηγορίας για να μπορεί να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαγητό, όντας σοβαρά άρρωστος και όταν όλοι τον είχαν παραπετάξει. Σήμερα, οι αναφορές στο όνομά του είναι διθυραμβικές και οι χαρακτηρισμοί ο ένας πιο κολακευτικός από τον άλλον. Μετά θάνατον…

Ο Νίκος Ξυλούρης πήρε ως τελευταία εικόνα μια μπουάτ με ελάχιστους θαμώνες, την αδιαφορία της δισκογραφικής εταιρείας του και την απουσία του ονόματός του από τους επίσημους καταλόγους δημιουργών κι ερμηνευτών. Σήμερα, είναι για όλους ο «Αρχάγγελος της Κρήτης», ο «μεγάλος λυράρης» κλπ, εκδόσεις με τα τραγούδια του κυκλοφορούν σωρηδόν, άπαντες μιλούν γι’ αυτόν με τα πιο θερμά λόγια. Μετά θάνατον…

Στον αθλητισμό

Αν δεν κάνω λάθος, οι μοναδικοί αθλητές στην Ελλάδα που είδαν εν ζωή να δίνεται το όνομά τους σε κάποιο στάδιο, δρόμο κλπ, είναι ο Νίκος Γκάλης και ο Κώστας Κεντέρης. Ο μεν πρώτος, χρειάστηκε να περάσουν 19 ολόκληρα χρόνια από τότε που εγκατέλειψε (όπως εγκατέλειψε…) τα γήπεδα για να γίνει μιαν εκδήλωση προς τιμή του, να μετονομαστεί η κεντρική αρένα του Αλεξανδρείου Μελάθρου σε “Nick Gallis Hall”, αλλά και να κρεμαστεί η δοξασμένη φανέλα με τον αριθμό «έξι» στο ταβάνι του γηπέδου. Μόλις το Μάιο του 2013. Και φυσικά, μέχρι αυτή τη στιγμή η Πολιτεία δεν έχει πράξει το παραμικρό για να τιμήσει την τεράστια προσφορά του…

Για να μη θυμηθούμε τι έγινε όταν το 1995 ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Λιάνης είχε ανακοινώσει ότι θα έδινε το όνομα του μεγαλύτερου Έλληνα -ίσως κι Ευρωπαίου- μπασκετμπολίστα όλων των εποχών στο νεότευκτο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων στο Μαρούσι. Τότε που κάποιοι πρώην συμπαίκτες του είχαν εκφράσει -και δημοσίως- σφόδρα τις αντιρρήσεις τους, αναγκάζοντας τον υφυπουργό να υποχωρήσει…

Όσον αφορά τον Κεντέρη, το γήπεδο όπου αγωνίζεται η Καλλονή στη Μυτιλήνη φέρει εδώ και χρόνια το όνομά του. Ασχέτως αν οι «σκιές» αναφορικά με το τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ της παραμονής της έναρξης των ΟΑ της Αθήνας ακόμη συνεχίζουν να πλανώνται και ίσως δε θα μάθουμε ποτέ τα αληθινά γεγονότα. Ωστόσο, από τη στιγμή που δεν έχουν αφαιρεθεί τα χρυσά μετάλλια που κατέκτησε, παραμένει μια σπουδαία μορφή για τον ελληνικό αθλητισμό. Έστω και «σκιώδης»…

Κι ερχόμαστε στον Παναγιώτη Ποικιλίδη. Και τι δεν γράφτηκε για τον θάνατό του και πόσα συγκινητικά λόγια και σχόλια δεν «ανέβηκαν» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι όμως, κατά τη διάρκεια της θητείας του στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ, κάποιοι «κονδυλοφόροι» της Θεσσαλονίκης που σπούδασαν δημοσιογραφία σε μανάβικα και ταβέρνες, αναφέρονταν στο πρόσωπό του με άκρως προσβλητικά λόγια και σε ορισμένες περιπτώσεις, ο τρόπος που τον αντιμετώπιζαν ήταν σκαιότατος. Όταν «έφυγε» όμως, αλλάξανε τροπάρι: «Ο γίγαντας», «ο μεγάλος», «το παλικάρι» και δε συμμαζεύεται…

Όσον αφορά την απόφαση του δήμου Κεφαλονιάς να δώσει το όνομα της Άννας Πολλάτου στο αεροδρόμιο της νήσου, οπωσδήποτε είναι σωστή και την επικροτούμε. Ωστόσο αγαπητοί κύριοι του δημοτικού συμβουλίου, η Άννα κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000. Από τότε, πέρασαν 14 χρόνια και μέχρι το μοιραίο Σάββατο της 17^ης Μαΐου, «η σπουδαιότερη αθλήτρια που ανέδειξε η Κεφαλονιά» όπως εσείς οι ίδιοι ορθότατα λέτε, ήταν ανάμεσά μας. Ζούσε, εργαζόταν, ταξίδευε, γελούσε, λυπόταν, ΥΠΗΡΧΕ.

Γιατί λοιπόν όλη αυτή τη σχεδόν μιάμιση δεκαετία δεν την τιμήσατε, όπως κάνετε σήμερα; Γιατί δεν προχωρήσατε στην ενέργεια ονομασίας του αεροδρομίου σας όσο η Άννα βρισκότανε στη ζωή; Γιατί έπρεπε ν’ αφήσει τα 31 χρόνια της ένα βροχερό απόγευμα στην άσφαλτο για ν’ αξιωθεί μιας τέτοιας τιμής; Πέρασαν τόσοι νομάρχες, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, βουλευτές. Τι κάνανε για την Άννα;

Τουλάχιστον, εσείς τα στελέχη του νυν δημοτικού συμβουλίου κάνατε πραγματικότητα την υπόσχεση που είχατε δώσει πάνω από τη σωρό της κι αυτό σας τιμά. Το «αλλά» όμως, θα υπάρχει πάντα…

———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…
*Το παρόν ενυπόγραφο άρθρο απηχεί μόνο τις απόψεις του συντάκτη οι οποίες δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τις θέσεις του MusicCorner.gr