Όταν τα τραγούδια μιλάνε – “Μία είναι η ουσία”

Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Πέμπτη, 10 Ιουλίου 2014

———————————————————–

Η «άνθηση» του λαϊκού τραγουδιού στις αρχές της δεκαετίας του ’80 (με το σλόγκαν «χορέψτε γιατί χανόμαστε»), βρήκε τη Χάρις Αλεξίου στην πρώτη γραμμή «υποστήριξης» του είδους. Έτσι κι αλλιώς, είχε καθιερωθεί με ανάλογου ύφους κομμάτια από τα πρώτα βήματά της στο χώρο και περίπου μέχρι το 1985 τα υπερασπιζόταν σθεναρά τόσο στη δισκογραφία, όσο και στις «ζωντανές» εμφανίσεις της…

Έτσι, το φθινόπωρο του 1984 ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για το νέο δίσκο της με βασικό συνθέτη τον Χρήστο Νικολόπουλο. Παράλληλα, οι δυο τους μαζί με τον Γιάννη Πάριο ετοιμάζονταν για τις εμφανίσεις τους στο κέντρο «ΣΤΟΡΚ», με την τιμητική συμμετοχή και του Τώνη Μαρούδα στην τελευταία εμφάνισή του στη νυχτερινή Αθήνα…

Ο Νικολόπουλος λοιπόν μεταξύ άλλων, ζήτησε τη στιχουργική συνδρομή του φίλου και συνεργάτη του Λευτέρη Χαψιάδη, με τον οποίο ήδη είχαν γράψει αρκετές επιτυχίες («Φαντασία μου πλανεύτρα» για τον Πασχάλη Τερζή, «Χίλιες φορές» για τον Γιώργο Νταλάρα κ.α.). Εκείνος του έδωσε «Το αδιέξοδο», αλλά επειδή ήθελε να έχει κι άλλη μια συμμετοχή στο άλμπουμ, ο συνθέτης του ζήτησε να γράψει στίχους πάνω με μια μελωδία που είχε έτοιμη…

Ο Χαψιάδης άκουγε για καιρό την κασέτα με τη μουσική, αλλά του ήταν αδύνατο να την ταιριάξει στιχουργικά. Στο μεταξύ, η Αλεξίου είχε ήδη ξεκινήσει την ηχογράφηση των τραγουδιών και ο Νικολόπουλος βιαζόταν. Μάλιστα, του είπε ότι αν δε μπορεί να γράψει κάτι, θα έδινε τη μελωδία σε άλλον!

Ο στιχουργός του απάντησε ότι το ίδιο βράδυ θα το είχε έτοιμο, όμως και πάλι δε μπορούσε να σκεφτεί το παραμικρό. Κάποια στιγμή, ακούγοντας για πολλοστή φορά τη μουσική άρχισε να βήχει πολύ έντονα -απόρροια του γεγονότος ότι ήταν μανιώδης καπνιστής- και παράλληλα, σκέφτηκε ότι την επόμενη ημέρα θα έπρεπε να υποβληθεί σε εξετάσεις πνεύμονα καθώς επρόκειτο να μονιμοποιηθεί στο δημόσιο.

Το μυαλό του λοιπόν πήγε στο κακό κι άρχισε να βάζει με το νου του ότι τα αποτελέσματα δε θα είναι καλά κι ότι θα πεθάνει. Μάλιστα, ο ίδιος χαρακτηριστικά αναφέρει ότι είχε φανταστεί μέχρι και την…κηδεία του! Κάνοντας αυτές τις μαύρες σκέψεις, μουρμούρισε τη φράση «μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία»

Αυτό ήταν! «Πάτησε» πάνω της και μέσα σε δέκα λεπτά είχε έτοιμους τους στίχους που περίμενε ο Νικολόπουλος. Μόλις τέλειωσε, μπήκε σ’ ένα ταξί και πήγε στο «ΣΤΟΡΚ» για να τον ενημερώσει ότι όλα ήταν εντάξει. Ο συνθέτης διάβασε τους στίχους, τους βρήκε εξαιρετικούς και μετά το τέλος του προγράμματος έγινε η πρώτη «πρόβα» του τραγουδιού μέσα στα καμαρίνια. Άπαντες συμφώνησαν ότι θα γινόταν μεγάλη επιτυχία…

Το «Μία είναι η ουσία» περιλήφθηκε στον χρυσό σε πωλήσεις δίσκο «Εμφύλιος έρωτας» που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1984 και είναι περιττό να πούμε ότι έκανε «μπαμ» από την πρώτη στιγμή. Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά και διαχρονικά τραγούδια στο ρεπερτόριο της Αλεξίου και ακούγεται και τραγουδιέται μέχρι σήμερα από σχετικούς και …άσχετους! Να προσθέσουμε ότι στην ηχογράφηση του κομματιού συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας παίζοντας ούτι στο σόλο που υπάρχει προς το τέλος του!

———————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…