Γράφει η Χρύσα Λύκου
Παρασκευή βράδυ, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο, έβαλε τα πολύ λαμπερά του και υποδέχθηκε μεγάλες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού και πολιτικού χώρου, σε μια πρεμιέρα για απαιτητικούς θεατές.
Το αριστούργημα του Ερρίκου Ίψεν «Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί», το κύκνειο άσμα του μεγάλου Νορβηγού, που ακροβατεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το μεταφυσικό, είναι ένα δύσκολο εγχείρημα για το σκηνοθέτη Δημήτρη Καραντζά, που τολμά σε ένα έργο που δεν είναι λίγοι αυτοί που το φοβούνται, βρίσκοντας την ανάγνωση του δύσκολη και την παρουσίαση του στη σκηνή, θαρραλέα.
Ο Αρνολντ Ρούμπεκ, στον ρόλο του οποίου βλέπουμε τον Περικλή Μουστάκη, είναι διάσημος γλύπτης, ο οποίος μαζί με τη γυναίκα του Μάγια που υποδύεται η Μαρία Κεχαγιόγλου, απολαμβάνουν τις διακοπές τους σε ένα νορβηγικό φιόρδ. Κανείς τους δεν είναι ευτυχισμένος, δυο άνθρωποι που ανέχονται ο ένας τη συντροφιά του άλλου, με την ελπίδα μια μέρα να σκαρφαλώσουν στο πιο ψηλό βουνό, να δουν τη ματαιότητα του κόσμου και του «είναι» τους. Μια διαδρομή, που δε θα κάνουν ποτέ μαζί..
Ο Ούλφχαϊμ, τον οποίο υποδύεται ο βραβευμένος με βραβείο Χορν, Μιχάλης Σαράντης, είναι εκείνος που θα ξυπνήσει το πάθος της Μάγια, οδηγώντας την τελικά στο βουνό που εκείνη τόσο λαχταρούσε.
Η Ρένη Πιττακή, επιστρέφει μετά από 15 χρόνια στο σπίτι της, εκεί που μεγάλωσε και έλαμψε. Γυρίζει στο θέατρο Τέχνης, γιορτάζοντας φέτος μισό αιώνα στο σανίδι. Είναι η Ιρένε, η μούσα του Ρούμπεκ που για χρόνια ποζάρει γυμνή μπροστά του, αφιερώνοντας το σώμα και την ψυχή της σε εκείνον. Στο αποκορύφωμα της τέχνης του, έχοντας πια δημιουργήσει το έργο της ζωής του χάρη σε εκείνη και έχοντας δώσει σε αυτό τον τίτλο «Η Μέρα της Ανάστασης», αποστασιοποιείται από εκείνη, επιλέγοντας και για τους δύο, διαφορετικούς δρόμους. Εκείνη, μένει πίσω, πληγωμένη να πληγώνει όποιον την πλησιάζει, τον εκδικείται στο πρόσωπο κάθε άντρα της ζωής της. Η Αλεξία Καλτσίκη, ντυμένη στα μαύρα και με έναν μεγάλο σταυρό στο στήθος, είναι η πιο έντονη φιγούρα του θανάτου που κυκλοφορεί ανάμεσα σε ανθρώπους, που δεν ζουν και το αγνοούν.
Πέντε διαφορετικές οπτικές, από πέντε διαφορετικές γενιές ρίχνονται στη μάχη του απεγκλωβισμού των καθημερινών «προσωπικών θανάτων» μας. Διαρκείς εσωτερικές εντάσεις και ένας ρομαντισμός σε ένα έργο ερμητικά κλειστό, που με σεβασμό αντιμετωπίζεται από ηθοποιούς και συντελεστές, είναι αυτό που χειροκροτήσαμε το βράδυ της Παρασκευής.
Δύσκολες εποχές, δύσκολα έργα, μεγάλο πείσμα και ταλέντο! Ο Ίψεν κάποτε είπε ότι «Το να γράφει κανείς είναι σαν να δικάζει τον εαυτό του» και με το έργο αυτό, το πραγματοποιεί στον ύψιστο βαθμό. Οι νεκροί του έργου ξύπνησαν τα πάθη και τα ένστικτα τους, έκαναν το «κάποτε» επιτακτικό «τώρα». Εμείς?
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού χωρίς την άδεια του Music Corner…