Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου

Συναντήσαμε την Μαρίζα Ρίζου και την Παυλίνα Βουλγαράκη στα καθιερωμένα πλέον, για πολλούς καλλιτέχνες, μουσικά απογεύματα στο καφέ του Ιανού. Τις βρήκαμε να κάθονται στον καναπέ, εκεί όπου όπου έχουν περάσει πολλά από τα σημαντικότερα και μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής σκηνής, τον καναπέ της “ψυχανάλυσης”, όπως είπε χαρακτηριστικά και η κ. Τασούλα Επτακοίλη που συντόνιζε την κουβέντα.  Και ουσιαστικά αυτό έγινε… ένα είδος ψυχανάλυσης. Οι δύο νεαρές τραγουδοποιοί έβγαλαν τα… εσώψυχά τους… μάθαμε τις σκανταλιές τους, γελάσαμε με τα αστεία πειράγματα της Μαρίζας Ρίζου, εντυπωσιαστήκαμε και συγκινηθήκαμε ακούγοντας την Παυλίνα Βουλγαράκη να μας λέει με απόλυτη ειλικρίνεια ότι η δύναμή της είναι τα αδέρφια της, ότι είναι και τα τέσσερα παιδιά μια γροθιά κάθε φορά που παρουσιάζεται μια ανάγκη.

Με παρεΐστικη διάθεση και πολύ κουβέντα… Η κουβέντα πήρε το αδράχτι της και έπλεξε με άσπρο μαλλί  μια ώρα γεμάτη συναισθήματα, αναπολήσεις, αναμνήσεις και στιγμές, στιγμές του χθες, στιγμές του τώρα.

rizou_voulgaraki_ianos_event_2017_05_004

Σαν δυο φίλες από τα παλιά που βρέθηκαν στην αυλή, σαν κοριτσάκια, άρχισαν να γελάνε συνωμοτικά κάνοντάς σε να περιμένεις ότι σχεδιάζουν την επόμενη σκανταλιά, σαν ντροπαλές κοπέλες που μας μετέφεραν σε μια άλλη εποχή. Σου έδιναν την αίσθηση ότι ο χρόνος γύρισε πίσω και ξαποσταίνοντας σε ένα πέτρινο περβάζι, πίνεις καφέ στα παλιά σερβίτσια της γιαγιάς, τρως γλυκό του κουταλιού και απολαμβάνεις όμορφες μελωδίες που σε κάνουν να νιώθεις παιδί. Αέρας νοσταλγίας και αυθεντικότητας, αμεσότητας και καθάριου βλέμματος, αλλά κυρίως αέρας πηγαίου και αληθινού χαμόγελου. Όχι από τα κατασκευασμένα χαμόγελα που λαμβάνουμε καθημερινά όλοι μας. Από εκείνα τα άλλα: Τα αληθινά!

Ταξίδι στο χωροχρόνο που γυρνάς πίσω και ανοίγεις την βαλίτσα που είχες ξεχάσει στην αραχνιασμένη σοφίτα. Ξεδιπλώνεις θύμησες του παρελθόντος, καλοκαίρια με βουτιές στη θάλασσα, φθινοπωρινές μπόρες, χειμωνιάτικες παγωμένες νύχτες, οικογενειακά τραπέζια, αγκαλιές, χάδια,  δάκρυα χαράς και λύπης… διαλείμματα στο προαύλιο με τους συμμαθητές, ραβασάκια και πονηρά χαμόγελα με τον εφηβικό σου έρωτα  και κάπου εκεί, μέσα σε όλα αυτά να είναι πάντα έντονη η παρουσία και ο ρόλος της οικογένειάς σου. Ρόλος καταλυτικός και ουσιαστικός και για τις δύο καλλιτέχνιδες.

Βλέποντας στο video wall φωτογραφίες από τα παιδικά χρόνια της Παυλίνας και της Μαρίζας, σε κατέκλυζαν συναισθήματα συγκίνησης και νοσταλγίας,  όπως όταν κατεβάζεις το σκονισμένο άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες, ναι εκείνες που έχουν την αξία του κειμηλίου όταν μεγαλώνεις, εκείνες τις φωτογραφίες που έχουν τη δυνατότητα να σε κάνουν να θυμηθείς εικόνες, μυρωδιές, στιγμές, πρόσωπα και τοπία. Εκείνες τις φωτογραφίες που αναρωτιέσαι αν είσαι εσύ.. ήσουν εσύ  και τώρα μεγάλωσες, άλλαξες…. ωρίμασες, έγινε διαφορετικός, φόρεσες τη στολή του ενήλικα. Ή μήπως όχι;

rizou_voulgaraki_ianos_event_2017_05_002

Εδώ να πω ότι ήταν απίστευτη η αίσθηση που σου έδινε η κουβέντα με τις δύο νεαρές τραγουδοποιούς: από τη μια κάθονται ανέμελα στον καναπέ, τσιγκλάει η μια την άλλη και γελάνε – κρυφά και φανερά, σιγανά και δυνατά, όπως τα κοριτσάκια σε μικρή ηλικία, και από την άλλη οι απαντήσεις τους που φανερώνουν τον τρόπο σκέψη τους και την στάση ζωής τους, είναι τόσο ώριμες και μεστές, έχουν τόσο σοβαρά επιχειρήματα σε αυτά που λένε, που αναρωτιέσαι: αυτό το «κοριτσάκι» το είπε τώρα αυτό;

Η Παυλίνα Βουλγαράκη και η Μαρίζα Ρίζου, αποτελούν χειροπιαστά παραδείγματα ότι οι νέοι στην σημερινή Ελλάδα της κρίσης και της .. μαυρίλας, στην μικρή αυτή χώρα με τις μεγάλες αντιξοότητες, όχι  απλά ονειρεύονται αλλά υλοποιούν τα όνειρά τους. Εμπνέονται, δημιουργούν, ερμηνεύουν και κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος στο καλλιτεχνικό στερέωμα της χώρας μας. Ο κόσμος τις μαθαίνει, τις αγαπά και εν τέλει τις κάνει μέρος της καθημερηνότητάς του, ακούγοντας φανατικά τα τραγούδια τους. Πίστη, ήθος, αξίες, ελπίδα και ένα όραμα ζωντανό…

Θεωρώ  επίσης, ότι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες που θαυμάζουν ο ένας τον άλλο, που είναι «αυτοδημιούργητοι» και κάνουν το όνομά τους γνωστό καθώς προχωρούν βήμα-βήμα, προσεκτικά και όμορφα, βασισμένοι σε αξίες όπως ο σεβασμός στους ακροατές, η πίστη στο όραμα, η ανάγκη της δημιουργίας που κυλά μέσα στο νεανικό αίμα.  Νέα, ταλαντούχα παιδιά όπως η Ελεονώρα Ζουγανέλη ή η Νατάσσα Μποφίλιου που ήταν μερικά από τα ονόματα που αναφέρθηκαν ως παράδειγμα για τη γενιά που εξελίσσεται, για τα νέα αυτά παιδιά που προχωρούν αργά αλλά σταθερά και μετρημένα να κατακτούν το μουσική σκηνή  και να εδραιώνουν μια θέση στην καρδιά του κοινού τους. Τις ακούς να μιλάνε για αυτό που κάνουν, για την «δουλειά» τους  και αντιλαμβάνεσαι ότι είναι ανάγκη δυνατή, βιοτικής σημασίας, δεν μπορούν χωρίς αυτό. Η μουσική θαρρείς και αποτελεί το κλειδί για την ψυχική ηρεμία και υγεία τους. Τραγουδώντας σου «βγάζουν» αυτό το πηγαίο, το αγνό και αυθεντικό.

Στην κουβέντα με την κ. Επτακοίλη, οι δύο νεαρές καλλιτέχνιδες ρωτήθηκαν για τους ανθρώπους που θαυμάζουν και που έχουν ως πρότυπα.

rizou_voulgaraki_ianos_event_2017_05_003b

Από την Κρήτη του Ξυλούρη, που ήταν μια ιστορία μόνος του, μια εποχή μόνος του, αλλά ποια εποχή; Δεν υπάρχει «μία» εποχή, για αυτόν τον άνθρωπο. Διαχρονικός, επίκαιρος και πολυααγαπημένος ταξίδεψε, ταξιδεύει και θα συνεχίσει να ταξιδεύει την ψυχή μας με την χαρακτηριστική φωνή του και τον ήχο της κρητικής λύρας να ηχεί στα αυτιά μας. Και από εκεί,  στην «Ελλάδα» του Μητροπάνου, του ανθρώπου που … «πόσα κιλά ψυχή» κουβαλούσε, όπως είπε και η Μαρίζα, που σήκωνε τα χέρια, έκανε κίνηση να χορέψει κι ένιωθες την καρδιά σου να χτυπά σε διαφορετικούς ρυθμούς. Και από εκεί στον Frank Sinatra, που πέρα από την φωνή του, με την επιβλητική και ιδιαίτερη σκηνική του παρουσία εμπνέει τόσους και τόσους μουσικούς, ανάμεσά τους και τη Μαρίζα Ρίζου.

Η μαγική αύρα της Τάνιας Τσανακλίδου  είναι εκείνη που τυλίγει την Μαρίζα Ρίζου και την κάνει να την θεωρεί πρότυπό της. Από την άλλη, η «αγκαλιά» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα αποτελεί για την Παυλίνα «το στήριγμά» της και τον άνθρωπο που την έχει βοηθήσει ουσιαστικά. Θαυμασμός και ιδιαίτερα αισθήματα αγάπης και σεβασμού για τον θρύλο του Ψαραντώνη που η Παυλίνα κρατάει την επαφή με αυτόν τον άνθρωπο σαν κόρη οφθαλμού. Και είναι τόση η σεμνότητα που την διακατέχει όταν μιλάει για εκείνον που αξίζει να σημειώσουμε ότι  ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε δει το φως της δημοσιότητας φωτογραφία της Παυλίνας  με τον Ψαραντώνη από την συνεργασία τους στο «Φέρτα μου όλα πίσω». Πρώτη φορά είδαμε φωτογραφία, στην συνάντηση στο καφέ του Ιανού!

Καθηλωτική η Παυλίνα όταν μιλάει για  έμπνευση. Με την μειλίχια και γλυκιά φωνή της μας εξηγούσε ότι είναι το σημαντικότερο πράγμα για εκείνη.  Το σκέφτηκα λίγο… για όλους μας δεν είναι άραγε; Είναι η κινητήριος δύναμη, το εφαλτήριο να προχωρήσεις… Έμπνευση μπορεί να αποτελέσει ένα τοπίο, ένα περιστατικό, ένα ποίημα, μια ιδέα, ένας άνθρωπος… ναι κυρίως ένας άνθρωπος…. μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που σου προσφέρουν έμπνευση μπορείς να φτάσεις στον βυθό, να ανακαλύψεις χαμένες θάλασσες και να σαλπάρεις…

Από την άλλη το «πειραχτήρι» που ακούει στο όνομα Μαρίζα Ρίζου μας μίλησε για το τι θεωρεί εκείνη πιο σημαντικό… το να έχεις ανθρώπους να  μοιράζεσαι την χαρά και την θλίψη, τα όμορφα και τα άσχημα, τα περαστικά και τα παντοτινά, τις αυγές και τα δειλινά, τις πιο απόκρυφες σκέψεις και τις πιο τρελές ιδέες σου. Εξάλλου τι νόημα έχει  η επιτυχία αν δεν έχεις ανθρώπους να  μοιραστείς την χαρά που σου προσφέρει;

Δύο νέες, ταλαντούχες, όμορφες και αυθεντικές παρουσίες που είμαι βέβαιη ότι θα συνεχίσουν να μας απασχολούν με την μουσική τους πορεία για πολλά πολλά ακόμη χρόνια.  Νιώθω τυχερή που βρέθηκα κοντά τους και απόλαυσα αυτή τη βραδινή κουβεντούλα.

rizou_voulgaraki_ianos_event_2017_05_001

————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here