Γράφει η Αλεξία Αγαπάκη
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Η παράσταση ξεκινάει και είναι 7 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Ο Κρίστοφερ Μπουν (Γιάννης Νιάρρος), ένα 15χρονο αγόρι που ζει στο Swindon της Αγγλίας μαζί με τον πατέρα του (Θέμης Πάνου), βρίσκει νεκρό στη γειτονιά του το σκυλί της γειτόνισσάς του Κ. Σίαρς (Βάσια Χρήστου). Λίγο αργότερα, αφού περνάει από ανάκριση στο αστυνομικό τμήμα, αποφασίζει να βγει μόνος στους δρόμους και να βρει “ποιός σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα“…
Θα μπορούσε κανείς να ξεκινήσει με αφετηρία την διαφορετικότητα του Κρίστοφερ, άλλοτε ως ένα παιδί με Άσπεργκερ και άλλοτε ως ένα παιδί “ιδιαίτερο” που αισθάνεται και παρατηρεί την κάθε λεπτομέρεια γύρω του, περισσότερο από τους υπόλοιπους. Όμως η συγκεκριμένη παράσταση ξεπερνάει τους παραπάνω χαρακτηρισμούς και αφήνει την αίσθηση ότι πρόκειται για μια ιστορία ενός εφήβου -υπό διαμόρφωση και προς αναζήτηση ονείρων- ο οποίος δεν καταλαβαίνει “για ποιον λόγο ένας άνθρωπος να σκοτώσει μ’ ένα δικράνι έναν σκύλο” και αποφασίζει να μάθει την αλήθεια. Άλλωστε δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Όπως λέει κι ο πατέρας του: “Σιγά, ήταν απλώς ένας σκύλος”.
Η απόφαση του να βγει στους δρόμους και να ρωτήσει τους γείτονες του αν ξέρουν τίποτα για το συμβάν, σηματοδοτεί μία σειρά από αποκαλύψεις που αφορούν την μητέρα του (Μαρία Καλλιμάνη), η οποία κατά τα λεγόμενα του πατέρα του “πέθανε από καρδιακή προσβολή πριν από 2 χρόνια στο νοσοκομείο” και που ανατρέπουν το ρου της ιστορίας.
Οι λευκοί κύβοι επί σκηνής και τα έντονα Led φώτα σε συνδυασμό με την υποβλητική και παιγνιώδη μουσική του Σπύρου Γασπαράτου, διαμορφώνουν τον χώρο δράσης των ηθοποιών, οι οποίοι κινητοποιούνται από τις έντονες εναλλαγές μουσικής και χρωμάτων. Επιπλέον, αυτό επιτυγχάνεται από τις δυνατότητες που τους παρέχουν οι λευκοί κύβοι ως το κατεξοχήν σκηνογραφικό εργαλείο της παράστασης.
Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου καταφέρνει από την πρώτη στιγμή να εναρμονίσει τους χαρακτήρες με τον παραπάνω χώρο και να δημιουργήσει μια παράσταση με σταθερό ρυθμό, ενδιαφέρουσες ποιοτικές αλλαγές στη δράση και στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών, αμεσότητα και απλότητα στον λόγο και μία ζεστασιά επί σκηνής (ειδικά ανάμεσα στον Κρίστοφερ και στη δάσκαλα του) η οποία υπηρετεί με επιτυχία και χωρίς υπερβολές το πνεύμα του βιβλίου (γραμμένο το 2003 από τον Μαρκ Χάντον και σε θεατρική διασκευή του Σάιμον Στήβενς.
Xωρίς τον Γιάννη Νιάρρο (Κρίστοφερ) και την Αλεξάνδρα Αϊδίνη (δασκάλα του Κρίστοφερ), όπως και χωρίς τους υπόλοιπους ηθοποιούς, ανάμεσα στους οποίους ξεχώρισαν η Βάσια Χρήστου με την αφοπλιστική ενέργεια που εξέπεμπε ως Κ.Σίαρς, η Μαρία Καλλιμάνη παίζοντας την μητέρα του Κρίστοφερ και η Μαρία Κατσανδρή την κυρία Αλεξάντερ, η παράσταση δεν θα παρουσίαζε τον ίδιο δυναμισμό.
Ο Γιάννης Νιάρρος αποδεικνύει άλλη μια φορά το ταλέντο του, καθώς καταφέρνει να ισορροπήσει τον Κρίστοφερ ανάμεσα στο ασταθές οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον και στον ρευστό, υπέρ αναλυτικό και ενίοτε ρομαντικό κόσμο της αθώας εφηβείας του, με τον πιο συγκινητικό τρόπο. Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη με τη σειρά της, μεταμορφώνεται σε μία γλυκιά δασκάλα που από την μία διαβάζει τις σκέψεις από το ημερολόγιο του Κρίστοφερ στο κοινό και από την άλλη, επικοινωνεί μαζί του στο σχολείο, τον ακούει, τον συμβουλεύει και του δίνει με μία ανεπαίσθητη ελαφρότητα αγάπη και αποδοχή.
Και οι δυο πρωταγωνιστές, μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, συνθέτουν μία γλυκόπικρη ιστορία μυστηρίου που νοηματοδοτείται διαρκώς, χωρίς τους συνήθεις φιλοσοφικούς στοχασμούς, από τις ερωτήσεις και τις δηλώσεις του Κρίστοφερ.
Ο ίδιος κοιτά με περιέργεια όχι μόνο ευθεία, από το παράθυρο του τρένου προς την απεραντοσύνη της εξοχής, αλλά και ψηλά προς τον ουρανό και τ’αστέρια, που κάνουν όπως λέει και στο έργο, τα προβλήματα του να μοιάζουν μικρά και ασήμαντα.
Κι επειδή αυτή η παιδική ματιά απουσιάζει συχνά από το θέατρο, στο οποίο συνήθως επιλέγουμε την αναμέτρηση με το σκοτάδι και με τις πιο υπερρεαλιστικές εκφάνσεις του εαυτού μας, έφυγα από την παράσταση με το πιο ζεστό χαμόγελο…!
Διαβάστε εδώ το δελτίο τύπου, με όλα τα στοιχεία της παράστασης
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…