Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Ματίνα Φουντούλη
Το βράδυ της Τρίτης βρεθήκαμε για πρώτη φορά για τη φετινή σεζόν σ’ ένα από τα πιο όμορφα και πιο ζεστά θέατρα της Αθήνας, το «Μικρό Παλλάς». Ένας αγαπημένος χώρος στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει φιλοξενήσει μερικές απ’ τις πιο πετυχημένες παραστάσεις. Φέτος, μαζί με το «Παλλάς» και το «Αλίκη», οι τρεις σκηνές λειτουργούν πλέον κάτω από τα «ΑθηναΪκά Θέατρα», τα οποία αναλαμβάνουν ένα μέρος των σκηνών που διαχειριζόταν η «Ελληνικής Θεαμάτων», η οποία έριξε αυλαία. Και απ’ ότι φαίνεται, η νέα παραγωγή ξέρει πολύ καλά που κινείται και ξεκινάει τη θεατρική σεζόν του «Μικρού Παλλάς» με δύο παραστάσεις που αγαπήθηκαν πολύ, τους «Ήρωες» της Ελένης Γκασούκα και το «Πράματα και Θάματα» του Θοδωρή Αθερίδη, το οποίο ανεβαίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, και είχαμε τη χαρά να είμαστε καλεσμένοι στην επίσημη πρεμιέρα του.
Πάντα με γοήτευε η ιδέα/έννοια/περσόνα του θαυματοποιού. Ο άνθρωπος –μάγος, αυτός που μπορεί να κάνει θαύματα. Μεγαλώνοντας, βρίσκεις τους δικούς σου θαυματοποιούς, οι οποίοι για μένα δεν ήταν άλλο από ταλαντούχοι παραμυθάδες. Εξάλλου το θαύμα για να γίνει, πρέπει πρώτα απ’όλα κάποιος να σε κάνει να το πιστέψεις. Η παράσταση που παρακολουθήσαμε περιστρέφεται γύρω από έναν θαυματοποιό, και τέσσερα τραπουλόχαρτα. Ο θαυματοποιός ρίχνει τα χαρτιά του πάνω στη σκηνή και η παράσταση αρχίζει. Ένας γόνος πολιτικής οικογένειας, διάνοια αλλά με πολλούς προσωπικούς δαίμονες κατηγορείται για απάτη. Ένας Αλβανός μετανάστης και ένας ζογκλέρ – επαναστάτης βρίσκονται πίσω απ’ το ίδιο κελί χωρίς να έχουν φταίξει. Η Ελπίδα, νομίζει πως κινεί τα νήματα, αλλά μήπως κάποιος παίζει και το δικό της χαρτί; Και ο θαυματοποιός; Αφηγείται απλά τα γεγονότα; Και μέσα σ’ όλα μια άνεργη ηθοποιός σηκώνεται απ’ τη θέση του κοινού και απαιτεί να παίξει το ρόλο που της αναλογεί. Τελικά, βγάζει νόημα όλη αυτή η ιστορία;
Στοιχεία της πλοκής δε θα σας αποκαλύψω, γιατί είναι κρίμα να χαλάσω κάποιο απ’ τα μυστικά της παράστασης. Κρατείστε τους έξι αυτούς χαρακτήρες και φανταστείτε ένα θεατρικό έργο που φλερτάρει με το πολιτικό θρίλερ, τη σάτιρα και την κωμωδία, με πολλά στοιχεία αυτοσχεδιασμού και αποδομημένη αφήγηση, με μπλεγμένη αρχή, μέση και τέλος, υπερβολικό όσο χρειάζεται σα κείμενο μυθοπλασίας, και ρεαλιστικό όσο χρειάζεται για να αναγνωρίσεις κάπου τον εαυτό σου και εκεί που γελάς, να ταρακουνηθείς. Ιστορία που τελικά δεν έχει και τόση σημασία τι θα γίνει στο τέλος, ούτως ή άλλως τα όρια του πραγματικού και του φανταστικού έχουν μπλεχτεί απ’ την πρώτη σκηνή…
Περνώντας τώρα στα του θιάσου, η χημεία του Αθερίδη και του Ζουγανέλη είχε φανεί από το περσινό «Μερικοί Το Προτιμούν Καυτό». Ο Γιάννης Ζουγανέλης είναι ένας χαρισματικός performer επί σκηνής, το οποίο οφείλω να το αναγνωρίσω ακόμα και όταν δε μου έχουν αρέσει όλες οι δουλειές του. Έχει σπιρτάδα, αμεσότητα, χιούμορ, ειλικρίνεια στην ερμηνεία του και μία προσωπικότητα που έχει γίνει αγαπητή στο κοινό και κρατάει την ισορροπία της παράστασης. Ο Θοδωρής Αθερίδης, επανέρχεται με τριπλό ρόλο, αυτό του συγγραφέα, του σκηνοθέτη και του ηθοποιού, κάτι στο οποίο μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Θεωρώ πως εντελώς συνειδητά, αν και κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τάκη Ορλώφ, προτίμησε να δώσει το βήμα στους συναδέλφους του, γράφοντάς τους πιο αβανταδόρικους ρόλους, κρατώντας για τον ίδιο τον πιο εσωστρεφή χαρακτήρα. Δίνει πολύ εύστοχα τη λεπτή γραμμή πάνω στην οποία βαδίζει ο ήρωάς του, παίζει στα δάχτυλα τα συναισθήματα του κοινού του και του ρόλου του και δίνει μία πολύ ζεστή, ανθρώπικη και αληθινή ερμηνεία.
Για το Λευτέρη Ελευθερίου, όλοι οι χαρακτηρισμοί είναι τετριμμένοι, για όσους τον θυμούνται από τους Abovo ήξεραν τις δυνατότητές του, τα τελευταία χρόνια του έχει δωθεί η ευκαιρία να γίνει γνωστός και σ’ ένα πιο ευρύ κοινό. Εκμεταλλεύεται το χάρισμα των μιμήσεων που διαθέτει, μόνο που δεν παίζει έναν Αλβανό μετανάστη, είναι ο ίδιος ο Μπουρουκ, σε σημείο που αναρωτήθηκα αν είναι όντως ο Ελευθερίου ή όχι. Με την αναμενόμενη υπερβολή φυσικά, που το ίδιο το έργο την επιβάλει. Εξαίρετο ταίρι του στις περισσότερες σκηνές, ο Γιάννης Μπισμπικόπουλος, ο ρομαντικός επαναστάτης, ο όπου γης και πατρίς, ο Ζαχαρίας που τα παρατάει όλα για έναν έρωτα. Χαρακτήρας βγαλμένος εύκολα απ’ την καθημερινότητα, αυτός με τον οποίο μπορείς να ταυτιστείς πιο πολύ απ’ όλους και η επιλογή του Γιάννη Μπισμπικόπουλου για το ρόλο δικαιώνεται απ’ την αρχή ως το τέλος.
Οι δύο γυναικείοι ρόλοι – κλειδιά, η Ελπίδα και η Αλίνα. Η Ευαγγελία Συριοπούλου, καλείται να παίξει το διττό ρόλο της Ελπίδας και δίνει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ερμηνείες στο πρώτο και το δεύτερο μέρος της παράστασης και τα καταφέρνει εξ’ ίσου καλά, οπότε μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα από την αρχή για το ποιόν του ρόλου. Τέλος, η Αλίνα Κοτσοβούλου, παλιά συνεργάτις του Αθερίδη, με την πληθωρικότητά της λειτουργεί σαν το θηλυκό αντίβαρο του Γιάννη Ζουγανέλη, και μέσα απ’ το ρόλο της, η θεατρική Αλίνα είναι και αυτή ηθοποιός, δίνει πολλές μικρές ξεχωριστές ερμηνείες.
Τέλος, θα κλείσω με κάτι στο οποίο είχαμε καταλήξει πριν χρόνια με μια παλιά συνάδελφο, μιλώντας για τις παραστάσεις του Αθερίδη. Οι παραστάσεις του πάντα βγάζουν μια ανθρωπιά, μια ζεστασιά, θέλει να μιλήσει ειλικρινά στον κόσμο και ξέρει πως ακριβώς να το κάνει. Ίσως η δομή του έργου λιγάκι σας ξενίσει, ίσως στο διάλειμμα αναρωτιέστε τι ακριβώς βλέπετε, αλλά στο δεύτερο μέρος όλα λύνονται. Και αν θέλετε να δείτε πέρα από κωμωδία και κάτι ουσιαστικό για όλο αυτό που ζούμε σημερα, τότε γι’ αυτό το λόγο αξίζει να δείτε αυτή την παράσταση.
Μετά το τέλος της επίσημης πρεμιέρας, βρεθήκαμε στη Στοά του City Link για να γιορτάσσουμε μαζί με τους συντελεστές και πολλούς φίλους και συναδέλφους απ’ τον καλλιτεχνικό και το δημοσιογραφικο χώρο, την έναρξη της παράστασης. Ξεκλέψαμε λίγο απ’ το χρόνο τους και τους ζητήσαμε να μας μιλήσουν για το ρόλο τους και το έργο.
Θοδωρής Αθερίδης
“Ο ρόλος που παίζω είναι ο Δημήτρης – Τάκης Ορλώφ, είναι γιος μιας μεγάλης πολιτικής οικογένειας με αντιπαλότητες, μιας οικογένειας που πιάνει απ’ τα δεξιά ως τα αριστερά της Βουλής, μεγαλωμένος με τις καλύτερες σπουδές στο Harvard, αλλά ο ίδιος στον προσωπικό του δρόμο έχει χαθεί μέσα στην κοκαΐνη κλπ. Με το που πεθαίνει ο πατέρας του, ο θείος του φοβούμενος ότι θα συνεχίσει αυτή η διαδοχή, προσπαθεί, τον προβοκάρει, τον κυνηγάει και τον φυλακίζει. Μαζί μ’ αυτόν φυλακίζει και δυο άσχετους, νομίζοντας ότι κι αυτοί εμπλέκονται σ’ αυτή την ιστορία. Η κωμωδία αρχίζει κάπου εδώ, όταν τρεις διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους προσπαθούν να ξετυλίξουν ένα κουβάρι το οποίο θα τους βοηθήσει να βγουν απ’ τη φυλακή. Είναι ένα πολιτικό θρίλερ, ενταγμένο στο σήμερα, φιλτραρισμένο από έναν άνθρωπο σαν όλους μας, εμένα, όπου φιλτράροντας την πραγματικότητα γράφει αυτό το έργο.
Ο λόγος για τον οποίο επέλεξα να το παρουσιάσω μ’ αυτό τον τρόπο είναι γιατί ήθελα να χαλαρώσουμε τον κόσμο δίνοντας την αίσθηση ότι αυτή η παράσταση που θα δει είναι μια αυτοσχεδιαστική παράσταση. Ήθελα να υπάρχει η μορφή και η φόρμα του αυτοσχεδιασμού. Δεν είναι αυτοσχεδιασμός αλλά ήθελα να επιβληθεί αυτό για να χαλαρώσει ο κόσμος κι όπως βλέπετε λειτουργεί.”
Γιάννης Ζουγανέλης
“Υποδύομαι έναν θαυματοποιό, της σύγχρονης αντίληψης περί των θαυμάτων, δηλαδή έναν ανύπαρκτο θαυματοποιό, γιατί στη σημερινή εποχή έχουμε ξεχάσει ότι τα θαύματα μπορεί να τα κάνουν οι άνθρωποι. Και προσπαθώ να δώσω μία αίσθηση ότι μπορεί ο καθένας από μας να κάνει στην καθημερινότητά του μικρά θαύματα, να περνάει καλύτερα, να αντιλαμβάνεται καλύτερα, να νιώθει καλύτερα, να ισορροπεί, να έχει σχέσεις με ανθρώπινες με τους άλλους. Είναι ένα έργο που το αγαπώ πάρα πολύ, το οποίο έγραψε και το σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Αθερίδης, και ουσιαστικά πρόκειται για ένα αντιεξουσιαστικό έργο, μία κωμωδία που δεν υπερασπίζεται καθόλου την εξουσία, μ’ έναν πολύ ευγενικό όμως τρόπο χωρίς εμπάθεια ιδεολογική αλλά με άποψη για όλα. Είναι ένα έργο με το οποίο νιώθω ότι επικοινωνεί ο κόσμος, ότι περνάει καλά και παράλληλα μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί. Έχει πολύ σημασία να κάνουμε τους ανθρώπους και να γελάνε και να σκέφτονται, και αν το καλοσκεφτείς ένα κοινό είμαστε όλοι. Ο ένας παίρνει απ’ τον άλλο, ο κόσμος μας κάνει κι εμάς να σκεφτόμαστε, εμείς εκφράζουμε και είμαστε η αναφορά του και όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για να μπορείς αισθάνεσαι όμορφα και ιδιαίτερα.
Εγώ πιστεύω στα μικρά θαύματα και στα μεγάλα θαύματα της καθημερινότητας. Γι’ αυτό και μπορώ να εκφραστώ μέσα απ’ αυτό το έργο. Ο θαυματοποιός δεν είναι ταχυδακτυλουργός, δεν είναι ζογκλέρ, δεν είναι τίποτα. Είναι το θαύμα της επικοινωνίας αυτό που συμβαίνει και το ατού αυτό δεν το έχει μόνο ο καλλιτέχνης, το έχει και ο απλός αλλά μεγαλειώδης άνθρωπος της καθημερινότητας, ο οποίος αγνοείται και χλευάζεται απ’ τον καπιταλισμό και τη χυδαιότητα της ψευτοεξουσίας να καθαιρέσει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Αυτό που συμβαίνει είναι πολύ κακό και αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε εμείς είναι να επαναφέρουμε τα πράγματα στη λογική και στη βάση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και το έργο αυτό είναι ανθρωποκεντρικό, όπως όλα τα έργα, όπως όλη η τέχνη αν θες.”
Λευτέρης Ελευθερίου
“Επειδή η μητέρα μου είναι Ιταλίδα και μεγάλωσα σ’ ένα στενό περιβάλλον όπως αυτό της Νάξου, είχα πάντα μέσα μου μια ευαισθησία όσον αφορά τους τους ξένους. Εγώ έφερα και διπλή υπηκοότητα και με κάποιο τρόπο αισθανόμουν μια ξενική φύση μέσα στο περιβάλλον που ζούσα. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως τη μάνα μου εδώ την αγκαλιάσανε, έκανε πολλούς φίλους, δεν είχα κάποια τόσο άμεση εικόνα αλλά πάντα προσπαθούσα να δω τι είναι η διαφορετικότητα της εθνικότητας. Αυτή βεβαίως, όσον αφορά τους οικονομικούς μετανάστες ή έρχονται από χώρες από τις οποίες δεν υπάρχει καμία σύνδεση με αυτό που συμβαίνει εδώ, δυστυχώς συγκρούονται με το περιβάλλον κάθε λεπτό και αυτό κάποιες φορές μπορεί να φαίνεται πολύ αστείο, κάποιες άλλες πολύ δραματικό αλλά σε κάθε περίπτωση έχει πολύ ζουμί. Ο πατέρας μου ήταν αρχιτέκτονας και δουλεύοντας μαζί του στην οικοδομή, συνάντησα πολλούς απ’ αυτούς τους τύπους, σα το Μπουρούκ, το ρόλο που υποδύομαι.
Δεν είναι τωρινός χαρακτήρας, δεν κατασκευάστηκε για την παράσταση, υπήρχε μέσα μου ο χαρακτήρας αυτού του ανθρώπου που προσπαθεί να επιβιώσει, με το χαρακτήρα που φέρει, την ιστορία που φέρει η χώρα του και τη διαφορετικότητα που κουβαλάει στη συμπεριφορά. Προσπάθησα να το δω συνεκδοχικά, συγκεντρώνοντας τα στοιχεία πολλών ανθρώπων που έχω δει. Πέραν της κατασκευής ενός χαρακτήρα στην προφορά, με ενδιαφέρει η κατασκευή ενός χαρακτήρα μέσα στο περιβάλλον και τις συνθήκες που του επιβάλουν να συμπεριφερθεί έτσι. Ξέρεις έχει μια ευκολία, αν βάλεις έναν άνθρωπο σ’ ένα διαφορετικό περιβάλλον απ’ αυτό που ξέρει αμφισβητούνται αμέσως όλα τα δεδομένα και δημιουργούνται ωραίοι χαρακτήρες.
Ο Μπουρούκ είναι άνθρωπος της νύχτας με κάποιον τρόπο, ίσως αυτή είναι και η μοναδική εικόνα που έχει, είναι ένα λαϊκό παιδί, που ενδεχομένως να μην έχει πάει καν σχολείο εδώ, ζει ένα δράμα κοινωνικό, και πέραν του κωμικού που βγαίνει έξω, η μεγαλύτερη κωμωδία προκύπτει απ’ το δράμα των χαρακτήρων. Γελάς και το γέλιο αυτό έχει μια κάθαρση, προσπαθείς όλο αυτό που συμβαίνει να το εξοβελήσεις.”
Ευαγγελία Συριοπούλου
“Ο ρόλος μου είναι η Ελπίδα, μία κοπέλα όπου παίζει ρόλο το όνομά της και έχει δύο ταυτότητες με πολλές εναλλαγές. Η μία της ιδιότητα τη φέρνει κοντά στους πρωταγωνιστές, κάνει σχέση μαζί τους και παιχνίδι για να πάρει τις πληροφορίες της, μέχρι που ερωτεύεται τον Τάκη Ορλώφ, και εκεί όλη η ζωή της έρχεται τούμπα και αλλάζει μέσα απ’ τον έρωτα. Προσπαθεί να βρει και η ίδια τον εαυτό της και να βοηθήσει και τον Ορλώφ να βρει την ψυχική του γαλήνη.
Είναι μία παράσταση στην οποία ο κόσμος γελάει πολύ και περνάει καλά. Βγάζω όλο αυτό της ψυχαγωγίας και της χαράς που έχει σ’ όλο αυτό το θέαμα που βλέπει, και στέκομαι σε κάποια πράγματα που ο Θοδωρής έχει γράψει μέσα στο έργο και τα οποία είναι εφυέστατα για τη ζωή που ζούμε αυτή τη στιγμή και το τι μας περιτριγυρίζει πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά και πως μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Δε θα πω εγώ τι είναι το σωστό και το λάθος να νιώσει ο θεατής βγαίνοντας απ΄το θέατρο, θα ήθελα εκεί που περνάει καλά να τρώει και μια μικρή σφαλιάρα απ’ αυτό που ακούει και να μπορεί να σκεφτει, να δει παραπέρα και να μην μείνει μόνο στο αστείο. Είμαι πολύ χαρούμενη που συμμετέχω σε αυτή την παράσταση, δίπλα σε αυτή την υπεροχη ομάδα.”
Γιάννης Μπισμπικόπουλος
“Εγώ κάνω έναν ζογκλέρ, το Ζαχαρία, ο οποίος είναι ένας τύπος ευαίσθητος κι αναρχικός ταυτόχρονα. Τον ενδιαφέρει πάρα πολύ το σύστημα, δεν αντέχει την αδικία, είναι πολυ αυθεντικός και πολύ ειλικρινής σα χαρακτήρας. Βρίσκεται μπλεγμένος, μπαίνει στη φυλακή και γνωρίζει τους άλλους δύο όπου γίνεται όλο αυτό που παρακολουθήσατε. Είναι ένα πολιτικό θρίλερ με πολυ σασπένς, φυσικά έχει ένα πολύ κωμικό χαρακτήρα γιατί υπάρχει ο Γιάννης ο θαυματοποιός που κινεί όλη την παράσταση.
Πιστεύω ότι η επιτυχία της παράστασης είναι το ότι μέσα στην ελαφρότητα και τη διακωμώδηση της καθημερινότητας και των πραγμάτων περνάει σοβαρά μηνύματα και καθρεφτίζει το πως είναι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Και όλο αυτό γίνεται με έναν πολύ ωραίο τρόπο, με κωμικούς ηθοποιούς πολύ αγαπητούς και ένα κείμενο που έχει γραφτεί απ’ το Θοδωρή Αθερίδη με πολλή αγάπη.”
Αλίνα Κοτσοβούλου
“Εγώ υποδύομαι την Αλίνα, μια γυναίκα που έρχεται να παρακολουθήσει την παράσταση στο Μικρό Παλλάς, τον εαυτό μου κατά κάποιο τρόπο, αλλά χωρίς να έχω δουλειά, και με όλη μου την αφέλεια και την ενέργεια προσπαθώ να δηλώσω το παρόν και σιγά σιγά εντάσσομαι στη θεατρική ομάδα και μπαινοβγαίνω στην παράσταση ερμηνεύοντας κάποιους ρόλους.
Για μένα είναι πολύ ευτυχής συγκυρία γιατί ήμουν και πέρυσι βοηθός του Θοδωρή Αθερίδη, συνεργαζόμαστε πολλά χρόνια, έχουμε τους κώδικές μας και δε θα το έλεγα «φίλοι», θα έλεγα καλύτερα πως είμαστε σα συγγενείς. Εισπράττω μια οικειότητα και ένα νοιάξιμο απ’ το Θοδωρή και νιώθω ακριβώς το ίδιο. Είναι ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος και φέτος απήλαυσα και τη σκηνοθεσία του πάνω μου, και προσπάθησα να τον ακολουθήσω στο 100% και αισθάνομαι ότι έχω βγει κερδισμένη. Και φυσικά δε μπορώ να αγνοήσω κανέναν από την ομάδα και πάνω απ’ όλα το υπερμεγέθες ταλέντο του Γιάννη Ζουγανέλη ο οποίος κάθε μέρα είναι ένα μάθημα και τον θαυμάζω απεριόριστα.”
Μικρό Παλλάς
Αμερικής 2 (City Link), Κέντρο
Τηλ.: 2103210025
Παραστάσεις: Τετάρτη και Κυριακή στις 8 μ.μ., Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 9.15 μ.μ. και λαϊκή απογευματινή Σάββατο 6.15 μ.μ.
Εισιτήρια: Γενική Είσοδος 20 € , ΛαΪκή Απογευματινή 7 € , Φοιτητικό 15 € , Ανέργων 10 €
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…