Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Βράδυ Δευτέρας, 1η Οκτώβρη. Ο πιο όμορφος τρόπος να ξεκινήσει η εβδομάδα και ο μήνας, μια βόλτα στο Μοναστηράκι. Και εκεί που σεργιανίζεις στα στενά, σε ένα σκηνικό άκρως φθινοπωρινό με τα πεσμένα φύλλα να σε ενοχλούν στο διάβα σου και η ψύχρα να αρχίζει να γίνεται διαπεραστική, ξέρεις ότι σε λίγο μια διαφορετική παράσταση θα αρχίσει. «Πρωταγωνίστρια», μια από τις καλύτερες τραγουδοποιούς της νέας γενιάς που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις: Μαρία Παπαγεωργίου.
Το εγχείρημα που έγινε πέρυσι στο Skrow Theater, πέτυχε. Στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και ήρθε ο καιρός να επαναληφθεί υπό τον τίτλο «homebound». Πρόκειται για μια minimal, ιδιαίτερη μουσική παράσταση. Δεν ήθελα με τίποτα να το χάσω αυτό το live!
Η αγαπημένη Μαρία Παπαγεωργίου μας υποδέχθηκε στο «σαλόνι» της, όπως είπε χαρακτηριστικά. Πράγματι, ο οικείος και ζεστός χώρος του «Θέσις 7», δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από ένα καλαίσθητο και ζεστό «σαλόνι». Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί το living room του σπιτιού μας, εκεί όπου δέσποζε μια βιβλιοθήκη, καναπέδες και ένα πιάνο. Το καλωσόρισμα της Μαρίας, λιτό, απλό και αυθεντικό, όπως και η ίδια. Ξυπόλυτη καθώς ήταν και τόσο απλή σου έδινε την εντύπωση ότι σε έχει υποδεχθεί στο «σπίτι» της και πίνοντας κρασί κάνετε παρέα και περνάτε όμορφα.
Η έναρξη έγινε με το «Denise». Οι γλυκές μελωδίες άρχισαν να μας κατακλύζουν και να μας προϊδεάζουν για την μαγευτική βραδιά που θα ακολουθούσε.
Καθηλωτική η ερμηνεία της Μαρίας στο «Draw your swords», όπου κάναμε απόλυτη ησυχία προκειμένου να απολαύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο αυτούς τους στίχους: “cause you are the only one, the only one…” καθώς και στο «Aven Ivenda”, το οποίο έχουμε συνηθίσει να συμπεριλαμβάνεται στα live της και κάθε φορά σου δίνει την εντύπωση ότι το ερμηνεύει διαφορετικά και μοναδικά.
Ακούσαμε το «ανάθεμα τον αίτιο» και ανατριχιάσαμε με την συγκλονιστική της ερμηνεία. Η αγαπημένη «Μαρκίζα», ταίριαζε απόλυτα με την βραδιά εκείνη. Η φθινοπωρινή μελαγχολία, η προσμονή της βροχής που ήταν έτοιμη να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή, όλα υφαίνονταν μαζί στους στίχους και τις μελωδίες αυτού του κομματιού, το οποίο –ομολογουμένως– κάθε φορά που το ακούω μου γεννά θλίψη και αισιοδοξία ταυτόχρονα… μας ξυπνά αναμνήσεις αλλά δημιουργεί και ελπίδες, μας κάνει να μελαγχολούμε αλλά και να ονειρευόμαστε. Ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της βραδιάς…
Γίναμε για λίγο ο «κηπουρός» σεργιανίζοντας ένα απόγευμα ζεστό στον κήπο αυτό που υπάρχει φως, για να καταφέρουμε από εκεί να φτάσουμε σε «αυτό που βλέπουν τα πουλιά», με την τραγουδοποιό να μας διηγείται την ιστορία της δημιουργίας του συγκεκριμένου κομματιού. Από εκεί, σε ένα «φλερτ» με παραδοσιακούς ήχους και ακούσματα η Μαρία με την ίδια ευκολία μας μετέφερε στον Πόντο με ένα τραγούδι όπου κατά την διάρκεια της ερμηνείας του το τουμπερλέκι της είχε πάρει φωτιά. Καταπληκτική η ερμηνεία της και σε ένα παραδοσιακό «μοιρολόι» που αναφέρεται στη μάνα. Ότι και αν τραγουδούσε το τραγουδούσε άψογα, ταυτιζόταν. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει να ερμηνεύει τέλεια οποιοδήποτε τραγούδι πιάσει στο στόμα της…
«Ο κόσμος τελειώνει» τραγουδούσε η Μαρία, σηματοδοτώντας το τέλος της μουσικής αυτής παράστασης και το κοινό της χάρισε το πιο θερμό του χειροκρότημα και το πιο ζεστό του χαμόγελο.
Στεναχωρηθήκαμε γιατί περιμέναμε να την ακούσουμε να ερμηνεύει Θεοδωράκη αλλά δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Μας έλειψε το «Ξημερώνει» και το «πουλάκι». Το κορίτσι με την κόκκινη κιθάρα και τα πιασμένα μαλλιά, το ανεπιτήδευτο στυλ και το εγκάρδιο χαμόγελο καθόταν στη μέση της σκηνής, βουβό, συγκινημένο και βουρκωμένο. Τελείωσε το πρόγραμμα και μείναμε με την αίσθηση ότι θα θέλαμε να ακούσουμε λίγο ακόμη, όσο κι αν ακούγαμε βέβαια πάλι θα ζητούσαμε λίγο παραπάνω! …εκείνη, σαν μικρό κοριτσάκι, χάθηκε μέσα στις αγκαλιές των φίλων της, ανάμεσα στους οποίους και ο συνεργάτης της Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης.
Ένα άρτιο και απόλυτα προσεγμένο πρόγραμμα. Ένα εναρμονισμένο αποτέλεσμα χωρίς υπερβολές και τυμπανοκρουσίες που σου μένει ως κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο.
Στο τέλος της παράστασης, είχαμε την χαρά να συνομιλήσουμε για λίγο μαζί της πίνοντας ένα ποτήρι κρασί.
Μας εκμυστηρεύτηκε ότι της αρέσει να αρχίζει η σεζόν με αυτό τον τρόπο: μια παράσταση για λίγους. Όχι σε κάποια μεγάλη κεντρική, θορυβώδη σκηνή, αλλά κάπου πιο ήσυχα. Κάπου που χωράνε λίγοι και εκείνη έχει την δυνατότητα να τους κοιτάζει όλους στα μάτια και να μοιράζεται μαζί τους αυτό που κάνει.
Στην ερώτησή μας τι σημαίνει για εκείνη η συγκεκριμένη παράσταση, μας απάντησε απλά: «μυσταγωγία». Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει πιο κατάλληλη και περιεκτική λέξη. Πρόκειται ειλικρινά για μια μυσταγωγία που είχαμε την τύχη να ζήσουμε και να απολαύσουμε στο έπακρο. «Μια παράσταση ήσυχης ακρόασης», έτσι την χαρακτήρισε η Μαρία και είμαι σίγουρη ότι όσοι βρέθηκαν εκεί τις τρεις αυτές βραδιές θα συμφωνήσουν απόλυτα. Τόσο όμορφο και συνάμα και τόσο ξεχωριστό το να μπορείς να απολαμβάνεις μια εξαίσια φωνή, μια καλλιτέχνιδα που πρεσβεύει την δική της αλήθεια και χαρακτηρίζεται από ξεχωριστό ήθος και μια ιδιαίτερη εμβάθυνση στις σκέψεις της…
Βαδίζοντας στα μισοσκότεινα στενά του Μοναστηρακίου, σιγοτραγουδάμε «κι αυτά που απόψε κέρδισες δικά σου.. βιάσου, βιάσου.. ο κόσμος ξημερώνει, ο κόσμος ξημερώνει..», γιατί κάποιες νότες και κάποιοι στίχοι μας ακολουθούν και αποτελούν καλή συντροφιά τα κρύα βράδια…
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…