|
19/10/2012
Γράφει η Salina….
|
 |
«Η Οδύσσεια των Παραμυθιών»
Αποφάσισα να δεχτώ τη θέση της θεατρολόγου που για χρόνια απέρριπτα… Σε μια εποχή που το να χάνει κανείς τη δουλειά του έχει καταντήσει μάστιγα, το θεώρησα προκλητικό να τη σνομπάρω «Είναι πολλά τα λεφτά» μου λέγανε, «Ο καλλιτέχνης δεν νοιάζεται για τα λεφτά», απαντούσα. «Μα είναι καλλιτεχνικό επάγγελμα» , μου ξαναλέγανε… Και τελικά αποδέχτηκα να είμαι καθηγήτρια θεάτρου τις καθημερινές στην Κύπρο και τραγουδίστρια τα Σαββατοκύριακα στην Αθήνα!
«Κυρία είστε σαν τον σούπερμαν, με διπλή ζωή και ταυτότητα» μου είπε ένας μαθητής και το βρήκα έξυπνο… Το “κυρία” μου πέφτει ακόμα λίγο βαρύ, μια και προσπαθώ ακόμα να συνηθίσω την ιδέα του ότι βρίσκομαι πάλι σε σχολείο αλλά όχι σαν μαθήτρια. Ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να διστάζει να μπει σ’ ένα χώρο κάθε φορά που βλέπω «απαγορεύεται η είσοδος σε μαθητές»
Έχουν αλλάξει πολλά όμως από τότε που ήμουν σε ρόλο μαθήτριας. Παλιά θυμάμαι κάποιοι καθηγητές απαιτούσαν να στεκόμαστε προσοχή πριν μπούν στην αίθουσα. Τώρα οι μαθητές δεν σηκώνουν κουβέντα, ενώ οι καθηγητές πρέπει να έχουν αντοχές ανοχές, όχι όμως ενοχές που βγάζουν τελικά στην κοινωνία άτομα άβουλα, χωρίς γνώσεις ιστορίας, χωρίς τα παραμικρά εφόδια. Υπηρετούν κι αυτοί τέλεια το τέλειο σύστημα που φτιάχνει παπαγαλάκια με μνήμη χρυσόψαρου, για να μπορεί να τα χειραγωγεί και να τα κατευθύνει ο κάθε δημαγωγός εύκολα και αποτελεσματικά.
Σε μια τέτοια κρίσιμη εποχή και με τέτοιες συνθήκες προσπαθώ να πω στους μαθητές με το μάθημα του θεάτρου ότι μπορούν να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη, τη φαντασία τους, τη συναισθηματική τους νοημοσύνη… Και πολλές φορές νιώθω ότι το πετυχαίνω… Εκτός κι αν απλά παραμυθιάζομαι… Θα το δείξει η ιστορία...
|
«Μια φορά και δυο καιρούς, ήταν ένα κοριτσάκι που το λέγαν κοκκινοσκουφίτσα. Ένα ηλιόλουστο πρωινο, ενώ περπατούσε αμέριμνη στο δάσος για να επισκεφτεί την άρρωστη γιαγιά της, συνάντησε ένα λύκο. Τρομαγμένη έτρεξε γρήγορα-γρήγορα να κρυφτεί στην κουφάλα ενός γέρικου δέντρου, προς μεγάλη της όμως έκπληξη βρέθηκε στη χώρα των θαυμάτων! Εκεί συνάντησε ένα άλλο κοριτσάκι, την Αλίκη, που ήταν στεναχωρεμένη γιατί είχε χαθεί και ήταν μόνη, μακριά απ’ το σπίτι της. Γίνανε αμέσως φίλες και αποφάσισαν μαζί να ψάξουν το δρόμο του γυρισμού. Ξεκίνησαν λοιπόν, προχώρησαν-προχώρησαν και συνάντησαν μια νεράιδα. Μια όμορφη και γλυκιά νεράιδα που τις συμβούλεψε να την ακολουθήσουν στον κίτρινο στενό δρόμο που θα τους οδηγούσε στο μαγο του οζ! Αυτός ήταν πολύ σοφός και είχε τη λύση για όλα. Ξεκίνησαν λοιπόν, περπάτησαν-περπάτησαν και βρήκαν μια καλύβα. Άνοιξαν διστακτικά την πορτα και είδαν …6 νάνους! Ήταν στενοχωρημένοι. Τους ρώτησαν «γιατί είστε λυπημένοι;»… Προχώρησαν – προχώρησαν και βρήκαν ένα παλάτι. Άνοιξαν δειλά-δειλά την πόρτα και αντίκρισαν …ένα τέρας! Το τέρας όμως εκλαιγε… Το ρώτησαν «γιατί κλαις;» Περπάτησαν –περπάτησαν και βρήκαν μια σπηλιά. Μπήκαν σιγά-σιγά μέσα και εκεί συνάντησαν… ΟΛΑ τα παραμύθια –την πενταμορφη, τον 7ο νάνο, τον κακό λύκο, τα 3 γουρουνάκια, τη γιαγιά της κοκκινοσκουφίτσας, τον μάγο του οζ! Πριν προλάβουν όμως να καταλάβουν τι έγινε, ο βράχος κύλησε και μ’ ένα δυνατό κρότο έκλεισε την είσοδο της σπηλιάς, εγκλωβίζοντας όλα τα παραμύθια. Κ έτσι απέμεινε η ζωή χωρίς παραμύθια και έζησαν αυτά μακριά κι εμείς μακρύτερα! |
| —————————————————————–
|
| ΟΧΙ …ακούστηκε μια νυσταγμένη, παιδική κοριτσίστικη φωνή! «Τα καλά παραμύθια δεν έχουν ποτέ κακό τέλος»«Μωρό μου, στο χέρι σου είναι να φτιάξεις εσύ το τέλος, γιατί όταν θα μεγαλώσεις η ζωή δεν θα είναι παραμύθι. Θα θέλει προσπάθεια και αγώνες. Καμιά νεράιδα και κανένας μάγος δεν θα σου χαρίσει τίποτα και για να ζουν αυτοί καλά κι εσύ καλύτερα πρέπει να έχεις όπλα σου την αλήθεια, τη γνώση, τη φαντασία για να πετύχεις τους στόχους σου. Αυτά τα όπλα θα σε προστατεύσουν χωρίς να βλάψουν κανένα και θα σε βοηθήσουν να βρεις αυτά που θέλεις μόνη σου, χωρίς να περιμένεις τον κυνηγό ή το πριγκιπόπουλο να σε σώσει. Γιατί θα είσαι δυνατή από μόνη σου!»
«Ωραία» είπε το κοριτσάκι… «Τότε όλα μαζί τα παραμύθια ένωσαν τις δυνάμεις τους και έσπρωξαν με δύναμη το βράχο για πολλή ώρα χωρίς να το βάλουν κάτω μέχρι που τα κατάφεραν και ο βράχος κύλησε και ελευθέρωσε τη σπηλιά!» «Έτσι μπράβο, γιατί η δύναμη πολλών κάνει θαύματα» είπε η μαμά… «και μετά;» «ε… μετά έζησαν αυτά καλά κι εμείς καλύτερα!» είπε το κοριτσάκι! «Όνειρα γλυκά» Αλίκη μου…!» |
———
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…