Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης

«Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια πανέμορφη πόλη, που οι φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι κάτοικοί της λάτρευαν τη μουσική. Έτσι λοιπόν, για πολλά – πολλά χρόνια κάθε Σεπτέμβριο, πλημμύριζε από μελωδίες που έγραψαν μεγάλη ιστορία»…

Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίζει ένα «παραμύθι», αναφερόμενο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Μα, μήπως κάτι τέτοιο δεν ήταν; Από το 1962 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας μόλις ξεκινούσε ο Σεπτέμβριος έβαζε τα καλά της, για να υποδεχτεί τους εκλεκτούς καλεσμένους της από το χώρο της μουσικής. Τα βλέμματα όλης της φιλόμουσης Ελλάδας, στρέφονταν στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», για πολλά χρόνια τόπο διεξαγωγής του Φεστιβάλ.

Κάθε 15 ημέρες λοιπόν, θα γυρίζουμε το ρολόι του χρόνου σ’ εκείνες τις αξέχαστες εποχές, παρουσιάζοντας χρόνο με το χρόνο τα τραγούδια, τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές που γράψανε τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο θεσμό. Όλα αυτά, μαζί με διάφορα παραλειπόμενα, εντός κι εκτός σκηνής…

 ———————————————————– 

1975: Ένα «ποπ» Φεστιβάλ…όνειρο

Το δεύτερο μεταπολιτευτικό Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 1975, είχε μιαν άκρως σημαντική ιδιαιτερότητα. Ήταν η πρώτη φορά έπειτα από 13 συνεχόμενες διοργανώσεις που ο Άλκης Στέας δε βρισκόταν στη σκηνή ως παρουσιαστής, αλλά στις κερκίδες του Παλέ ντε σπορ ως απλός θεατής. Άλλωστε, το είχε ανακοινώσει από την προηγούμενη χρονιά…

Ωστόσο, η απουσία του ήτανε φανερή, παρά το γεγονός ότι οι εκλεκτοί ηθοποιοί Τόνια Καζιάνη και Γιώργος Τζώρτζης που παρέλαβαν τη «σκυτάλη» προσπάθησαν για το καλύτερο. Έτσι, ο αξέχαστος «κύριος ευτυχείτε» επέστρεψε στη φυσική θέση του την επόμενη χρονιά…

Έτσι λοιπόν, το τριήμερο από τις 18 ως τις 20 Σεπτεμβρίου 1975 έλαβε χώρα το 14ο Φεστιβάλ Τραγουδιού. Όμως, αυτό έγινε με πολλά προβλήματα (κυρίως οργανωτικά) και από τις 20 συνθέσεις που παρουσιάστηκαν, οι περισσότερες δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου. Πάντως, συμμετείχαν αρκετά γνωστά ονόματα, κυρίως από το χώρο της ποπ μουσικής (όπως θα δούμε παρακάτω…).

Η Μπέσσυ Αργυράκη στην τρίτη συνεχόμενη παρουσία της στο θεσμό, κατάφερε να κερδίσει το πρώτο βραβείο, ερμηνεύοντας μαζί με το Ρόμπερτ Ουίλιαμς το υπέροχο «Σαν ένα όνειρο», το οποίο έγραψε ο ίδιος. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο ακούστηκε στην εν λόγω διοργάνωση κι έγινε μιαν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του «διδύμου», ενώ είναι γνωστό ακόμα και στις μέρες μας…

festival_argyraki_williams

Τη δεύτερη θέση κατέλαβε ο Δάκης, με το «Κι όλο ψάχνω να σε βρω» του Γιώργου Μανίκα, ενώ την τριάδα των βραβείων συμπλήρωσε ο Λάκης Τζορντανέλλι με «Το δικό μου τραγούδι» του Κώστα Νικολόπουλου. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το ποπ είδος κυριάρχησε στο 14ο Φεστιβάλ, αλλά έχουμε και συνέχεια…

Το βραβείο ερμηνείας κέρδισε ο Βλάσης Μπονάτσος για τον «Κάιν» της Εύης Ρουμελιώτη, ενώ την παρουσία της ποπ ενίσχυσαν οι συμμετοχές του Τάκη Αντωνιάδη, της Δέσποινας Γλέζου, της Ελπίδας και της Λίας Βίσση. Επίσης, εντυπωσίασε ο Δημήτρης Ψαριανός με τον «Παλιάτσο» του Στέλιου Φωτιάδη…

Γενικώς, ήτανε φανερό ότι η διοργάνωση βρισκόταν ήδη σε μια περίοδο κρίσης και πλέον είχε πάψει ν’ αποτελεί το μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς. Από δω και πέρα, ουσιαστικά θα έχει μόνο κάποιες «εκλάμψεις» και πολύ λίγα από τα τραγούδια που συμμετείχανε κάθε χρόνο θα μένανε στη μνήμη του κοινού. Θα το διαπιστώσετε, αν μας ακολουθήσετε στις παρουσιάσεις των επόμενων ετών…

Να σημειώσουμε ότι στο 14ο Φεστιβάλ βραβεύτηκε ο Γιάννης Σπάρτακος για την πολύχρονη προσφορά του στο τραγούδι…

———–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here