Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
«Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια πανέμορφη πόλη, που οι φιλόξενοι κι ανοιχτόκαρδοι κάτοικοί της λάτρευαν τη μουσική. Έτσι λοιπόν, για πολλά – πολλά χρόνια κάθε Σεπτέμβριο, πλημμύριζε από μελωδίες που έγραψαν μεγάλη ιστορία»…
Κάπως έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίζει ένα «παραμύθι», αναφερόμενο στο Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Μα, μήπως κάτι τέτοιο δεν ήταν; Από το 1962 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πρωτεύουσα της Μακεδονίας μόλις ξεκινούσε ο Σεπτέμβριος έβαζε τα καλά της, για να υποδεχτεί τους εκλεκτούς καλεσμένους της από το χώρο της μουσικής. Τα βλέμματα όλης της φιλόμουσης Ελλάδας, στρέφονταν στο «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο», για πολλά χρόνια τόπο διεξαγωγής του Φεστιβάλ.
Κάθε 15 ημέρες λοιπόν, θα γυρίζουμε το ρολόι του χρόνου σ’ εκείνες τις αξέχαστες εποχές, παρουσιάζοντας χρόνο με το χρόνο τα τραγούδια, τους δημιουργούς και τους ερμηνευτές που γράψανε τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στο θεσμό. Όλα αυτά, μαζί με διάφορα παραλειπόμενα, εντός κι εκτός σκηνής…
———————————————————–
1983-1997: Η πτώση και το τέλος…
Η δεκαετία του ’80, σήμανε και το οριστικό φινάλε της «χρυσής» περιόδου του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Από το 1981 και μετά, η διοργάνωση γινόταν απλώς για να…γίνεται, χωρίς τη λάμψη και τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος και σχεδόν όλες τις συμμετοχές να περνούν απαρατήρητες.
Ουσιαστικά, ο θεσμός μετατράπηκε σε διαγωνισμό νέων (και κυρίως βορειοελλαδίτικων) ταλέντων στη μουσική, στο στίχο και στην ερμηνεία, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν έκαναν ούτε τη στοιχειώδη καριέρα στο χώρο. Μάλιστα, το 1982 δεν είχε καν διαγωνιστικό χαρακτήρα, με μόλις έντεκα συμμετοχές…
Ωστόσο, επειδή πάντα κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του, υπήρξαν ορισμένα ονόματα που εμφανίστηκαν στο Φεστιβάλ και στη συνέχεια πραγματοποίησαν μια σημαντική πορεία στο τραγούδι, σε διάφορα είδη. Από το 1983 ως το 1997, όταν ο θεσμός για κάποια χρόνια έπαψε να υφίσταται, συμμετείχαν κάποιοι ερμηνευτές που αργότερα έγιναν πολύ γνωστοί κι αγαπητοί στο κοινό…
Αυτό είναι και το αντικείμενο του προτελευταίου αφιερώματος της στήλης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σε δύο εβδομάδες θα παρουσιάσουμε το τελευταίο, με αναφορά στην τετραετία 2005-2008, όταν έγινε μια προσπάθεια «ανάστασής» του…
Μια «χαμένη ισορροπία»…
Ο τίτλος του νικητήριου τραγουδιού της 23ης διοργάνωσης που έγινε το 1984, νομίζουμε ότι ταιριάζει απολύτως στα τελευταία 15 χρόνια του θεσμού. Αυτήν έψαχνε να βρει, δυστυχώς χωρίς να τα καταφέρει…
Το εν λόγω κομμάτι, μας γνώρισε μια σπουδαία ερμηνεύτρια, η οποία ωστόσο δεν είχε την πορεία και την επιτυχία που της άξιζε, παρά το γεγονός ότι έκανε αρκετά σημαντικά πράγματα στο χώρο. Ο λόγος για τη Σοφία Βόσσου, που έγραψε το τραγούδι κι επιπλέον, κέρδισε και το βραβείο σύνθεσης.
Όμως, δεν ήταν η μόνη που ξεχώρισε σ’ αυτό το Φεστιβάλ. Την ίδια χρονιά, ο Διονύσης Τσακνής εμφανίστηκε με την «Ανοχή», κατακτώντας τη δεύτερη θέση (ισοψήφησε με τους «Δυτικούς παράλληλους») και αμφότεροι οι ερμηνευτές κέντρισαν το ενδιαφέρον της Δήμητρας Γαλάνη, η οποία ήταν μέλος της επιτροπής αξιολόγησης των τραγουδιών.
Αμέσως έκανε πρόταση στην εταιρεία όπου ανήκε τότε (MINOS) κι ενάμιση χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε ο δίσκος «Καλή ακρόαση» με μια πλευρά για τον καθένα, όπου συμπεριλήφθηκαν και τα δύο βραβευθέντα κομμάτια, αλλά και το πασίγνωστο «Φιλαράκι» της Βόσσου. Παραγωγός ήταν η ίδια η Γαλάνη…
Το ίδιο συνέβη και με το τρίτο βραβείο, που δόθηκε στους Νότη Χασάπη και Ηλία Κοκορομύτη για το «Ένας δόκιμος στη γέφυρα εν ώρα κινδύνου», σε ποίηση Νίκου Καββαδία. Πρόκειται για τους «Ξέμπαρκους», τους οποίους επίσης η Γαλάνη πήγε στη MINOS και σχεδόν παράλληλα με την «Καλή ακρόαση», βγήκε και ο δικός τους δίσκος με τίτλο «S/S Ιόνιον». Ωστόσο, δεν είχαν την ανάλογη συνέχεια…
Ευρυδίκη, Ρουβάς, Αλκαίος και άλλοι…
Το 1989, ο Μανώλης Λιδάκης κερδίζει την τρίτη θέση αλλά και το βραβείο ερμηνείας με το «Καλημέρα μοναξιά μου». Ήταν από τα πιο γνωστά ονόματα που συμμετείχαν στο Φεστιβάλ από το 1984 και μετά, ενώ το 1990 ξεκινά η πορεία της Ευρυδίκης με το «Ψηλά τα χέρια», σε μουσική του Γιώργου Θεοφάνους και στίχους του Λεωνίδα Μαλένη. Την ίδια χρονιά, εμφανίζεται και ο Δημήτρης Κόκοτας (γιος του δημοφιλούς Σταμάτη) με το «Χαράματα-νυχτώματα», αλλά και το συγκρότημα «Κακά κορίτσια» με το «Τώρα θέλω ή ποτέ»…
Και πάμε στην 30ή διοργάνωση, που έλαβε χώρα το 1991. Ήταν η πρώτη που μεταδόθηκε από ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό (ΑΝΤ1) και δεν την αναφέρουμε για το πρώτο βραβείο που ουδείς θυμάται, αλλά για την «παρθενική» πανελλήνια εμφάνιση ενός 19χρονου με άσπρο…φανελομπλουζάκι και μπλουτζίν παντελόνι, ασυνήθιστο ντύσιμο για το Φεστιβάλ. Ο πιτσιρικάς λέγεται Σάκης Ρουβάς και τραγουδά το «Παρ’ τα», όντας ο πρώτος συμμετέχων της βραδιάς. Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία…
Το ίδιο έτος, έχουμε και την παρουσία του Γιώργου Βασιλείου (όπως αναφερόταν στο πρόγραμμα) με το «Δε με θέλεις τολμηρό», ο οποίος κερδίζει το βραβείο ερμηνείας. Δεν είναι άλλος από το Γιώργο Αλκαίο, ο οποίος εν συνεχεία είχε τη δική του επιτυχημένη πορεία στο χώρο. Μάλιστα, ήταν αντίπαλος με τον…πατέρα του, τον Γιάννη Βασιλείου, ο οποίος επίσης συμμετείχε το 1991…
Το 1992 «ξεπετάγεται» ο Αντώνης Ρέμος με το «Θα ήθελα να σε κατακτήσω», το 1993 η Ελίνα Κωνσταντοπούλου με το «Όνειρο κυνηγημένο» και το 1994 η Μόρφω Τσαϊρέλη με το «Μ’ ένα ζεϊμπέκικο», κερδίζοντας το τρίτο βραβείο.
Όσον αφορά στο Φεστιβάλ του 1995, είναι το πρώτο που παρακολούθησε «ζωντανά» ο γράφων, από τις κερκίδες του Παλέ ντε σπορ. Δεν θα σταθούμε τόσο στο διαγωνιστικό μέρος, όσο στο γεγονός ότι μετά το τέλος της διαγωνιστικής βραδιάς και των αποτελεσμάτων, ακολούθησε μεγάλη συναυλία του Μάριου Τόκα με τον Δημήτρη Μητροπάνο, καθώς μόλις είχε κυκλοφορήσει ο δεύτερος κοινός δίσκος τους, με τίτλο «Παρέα μ’ έναν ήλιο».
Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε, μ’ ένα κοινό να παραληρεί με τα «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη», «Τα Λαδάδικα», «Το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου», «Θάλασσες» και τα υπόλοιπα σπουδαία τραγούδια που έγραψε ο αξέχαστος συνθέτης για τη φωνή του αείμνηστου ερμηνευτή. Στη συναυλία συμμετείχε η εξαιρετικά δημοφιλής εκείνη την περίοδο Κατερίνα Κούκα, η οποία λίγους μήνες αργότερα παρουσίασε τη νέα δισκογραφική δουλειά της σε μουσική Μάριου Τόκα, με τίτλο «Δε σκοτώνουν την αγάπη με την πρώτη αφορμή»…
Επίσης, ν’ αναφέρουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια το Φεστιβάλ παρουσίασαν μεταξύ άλλων ο Δημήτρης Κωνσταντάρας, ο Κώστας Ρηγόπουλος, ο Ανδρέας Μικρούτσικος, ο Κώστας Καρράς με τη Νόρα Βαλσάμη, η Ζωή Λάσκαρη με τον Άλκη Στέα κ.α. Όσο για τους χώρους διεξαγωγής, εκτός από το Παλέ ντε σπορ, η διοργάνωση φιλοξενήθηκε στο Βασιλικό Θέατρο και στον Εκθεσιακό Χώρο της HELEXPO…
———
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…