Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου
Πέμπτη βράδυ, απ’ τα τελευταία της Άνοιξης που φέρνουν Καλοκαίρι και εμείς βρεθήκαμε στον Τεχνοχώρο Cartel, ήπιαμε παγωμένη σαγκρία και πιπιλίσαμε φρούτα, μέχρι τα φώτα να σβήσουν, μέχρι να βρεθούμε «Στα Σκοτεινά».
Ο Γιώργος Ηλιόπουλος γράφει και ο Θοδωρής Βουρνάς σκηνοθετεί, μια σειρά από ιστορίες ατόμων που μάχονται το παρελθόν τους με το γεμάτο πληγές παρόν τους, αναζητώντας ένα υποφερτό μέλλον. Ένα υποφερτό μέλλον, μοιάζει το περισσότερο που μπορεί να αναζητήσει κανείς, σε μια ζωή που συνήθισε τον πόνο και την απόρριψη, που αγάπησε την αιμορραγία της μοναξιάς μας.
Ο Ορέστης Τρίκας, ο Νίκος Αναγνωστόπουλος, ο Λάζαρος Βασιλείου και η Λία Τσάνα, στέκονται μπροστά μας όπως ακριβώς στεκόμαστε στη στάση του μετρό, φέρνουν σκέψεις, τύψεις και το θόρυβο μιας συνείδησης, του τούνελ της ψυχής μας. Οκτώ ιστορίες για το μυαλό και τη ζωή μας, για όσα κρινόμαστε άδικα σήμερα, για λάθη που έγιναν στο χθες.
Μια τηλεόραση στη μέση της σκηνής «φλυαρεί» το πολυδιάστατο «εγώ» μας, ξεγυμνώνει κάθε σύσπαση του προσώπου των ηρώων, που νιώθουν ασφαλείς στο σκοτάδι. Η κάμερα, περνάει απ’ τα χέρια όλων των ηθοποιών και προδίδει τα συναισθήματα τους, την επιθυμία τους να «ζουμάρουν» εκεί που έχουν ανάγκη να δουν. Μάτια, χέρια, στήθος και πόδια είναι ό,τι υπερεκτιμήσαμε υποτιμώντας στους εαυτούς μας.
Τέσσερις άνθρωποι είναι αρκετοί να σκιαγραφήσουν μια καθημερινότητα, που μας μετέτρεψε στα πιο υποκριτικά όντα του πλανήτη μας, κάνοντας ότι δε βλέπουμε όσα γύρω μας, μας καλούν για βοήθεια. Στα αλήθεια δε με πειράζει που δε βλέπουμε. Που δε νιώθουμε με πειράζει!
Θεατές μια ζωής που μοιάζει αιώνια, γεμίσαμε τα στήθια μας ανασφάλειες και φόβο και μείναμε να φιλάμε τις τομές μας σ’ ένα κρεβάτι που από κάτω του φτερουγίζει τρομακτικά η αγάπη. Σεξ και βία, μοιάζει το σλόγκαν μιας εποχής, που οι δύο αυτές έννοιες, κατέληξαν συνώνυμες. Καταπιεσμένες ανάγκες και ανικανοποίητα συναισθήματα, υψώνουν το χέρι στους πιο αδύναμους, υγραίνουν κενά από ψυχές κρεβάτια.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών, «γαργαλούν» τα μάτια μας, σφίγγουν το κορμί μας. Κοιτούν τον θεατές καταπρόσωπο, ψάχνουν ποτέ εσύ και εγώ κλείσαμε την πόρτα όταν μια γυναίκα φώναζε για βοήθεια, πότε περάσαμε στο απέναντι πεζοδρόμιο, μη μπορώντας να αντέξουμε τη φιγούρα του ομοφυλόφιλου αγοριού της γειτονίας, πότε φάγαμε τη σάρκα του διπλανού μας, για λίγα ευρώ ευτυχίας. Οι ρόλοι εναλλάσσονται διαρκώς, αποδεικνύοντας τη συντονισμένη δουλειά των ανθρώπων της σκηνής, διατηρώντας την ένταση και το ρυθμό της παράστασης.
Η τηλεόραση εξακολουθεί και παίζει, «καταπίνει» τον πόνο και την απελπισία μας, συντηρεί τα στερεότυπα και τα ταμπού μιας πρόστυχα αφελής κοινωνίας. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις, να βαφτιστείς στο φώς. Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις ούτε να διαγράψεις. Η εικόνα χάνεται, ασπρόμαυρες λωρίδες κινούνται στην οθόνη. Το απόλυτο σκοτάδι, μέχρι το απόλυτο φώς…
Στο τέλος της παράστασης οι πρωταγωνιστές μας μίλησαν για όσα ακόμα «γύριζαν» στο μυαλό μας:
Θοδωρής Βουρνάς: Ο κόσμος που θα έρθει να δει το έργο αυτό, θα παρακολουθήσει ένα ημερολόγιο συναντήσεων, βλέποντας τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν από πολλές υποκειμενικές ματιές. Αρχικά τη ματιά του θεατή, έπειτα του ατόμου που περιγράφει την ιστορία, των αναμνήσεων που συμπληρώνουν την ιστορία αυτή, καθώς και ενός τέταρτου ατόμου που κρατά την κάμερα και σκηνοθετεί βάση της κρίσης του, σαν σε ταινία. Πρόκειται δηλαδή για οκτώ εξομολογήσεις, οκτώ μικρές ταινίες που ψάχνουν φώς στο σκοτάδι.
Το έργο είναι σύγχρονο και πραγματεύεται εμμονές, ψυχώσεις και προβλήματα που μπορεί να τα έχουν άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή και εμείς οι ίδιοι. Το έργο προβληματίζει το θεατή, για το πόσο εύκολα τελικά κρίνουμε τους άλλους. Ζούμε σε σκληρές εποχές με ανθρώπους ευάλωτους, θύματα του ίδιου τους του εαυτού. Οι ιστορίες των ανθρώπων της παράστασης, δεν γνωρίζουν την κάθαρση, δεν «μετατοπίζονται» σ’ ένα καλύτερο αύριο και αυτό είναι το θλιβερό της υπόθεσης.
Ορέστης Τρίκας: Οκτώ διαφορετικοί μονόλογοι, οκτώ διαφορετικοί άνθρωποι της διπλανής μας πόρτα, που ο θεατής παρακολουθεί μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα τα ενδόμυχα της ψυχής τους, γνωρίζοντας τις σκέψεις, τους φόβους και τους προβληματισμούς τους. Στη σκηνή, δεν υπάρχει μόνο η οπτική των ηθοποιών, αλλά και αυτή του σκηνοθέτη και του σκηνοθέτη που κρατά την κάμερα. Εγώ κάνω τρείς απ’ αυτούς τους μονολόγους. Στον πρώτο, ενσαρκώνω έναν άνθρωπο ο οποίος έχει ξεχάσει να νιώθει μετά από ένα τραυματικό γεγονός της παιδικής του ηλικίας. Τα αντιλαμβάνεται όλα σαν σε ταινία. Ο δεύτερος ρόλος, είναι ο τύπος killer, αυτός που εξουδετερώνει όποιον βρεθεί στο δρόμο του και απειλήσει τη θέση του. Ένας άνθρωπος που φοβάται να υπάρξει μόνος του και ζει μέσα απ’ την καταστροφή των άλλων. Τέλος, έχω το ρόλο ενός πιτσιρικά που «σκαρώνει» ιστορίες σαν άλλος παραμυθάς, λέγοντας δύο απ’ αυτές, αφήνοντας τες στην κρίση του θεατή ποια θα πιστέψει. Μια παράσταση, που θίγει θέματα που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας.
Νίκος Αναγνωστόπουλος: Για την παράσταση αυτή, δουλέψαμε πολύ σκληρά προσπαθώντας να τη δούμε από πολλές οπτικές. Είναι σημαντικό ότι σε κάθε πρόβα βρίσκαμε πράγματα να εντάξουμε στο έργο, εξελίσσοντας το διαρκώς. Οι ρόλοι του καθενός μας στη σκηνή είναι πολλοί και η εναλλαγές αυτές απαιτούν πολύ συγκέντρωση από έναν ηθοποιό. Δεν ήταν εύκολο για μένα απ’ την αρχή, αλλά με σκληρή και διαρκή δουλειά πιστεύω ότι το έχω «κατακτήσει». Ο αγαπημένος μου ρόλος είναι η «Υπόσχεση». Κάθε λέξη απ’ τον ρόλο αυτόν με συγκινεί και αυτό θέλω να εισπράξει και ο κόσμος. Προσπαθώ σε κάθε παράσταση να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό ώστε το κοινό να νιώσει την ένταση που νιώθω και εγώ. Το έργο πραγματεύεται ιστορίες απλών ανθρώπων που υπάρχουν και δεν τους δίνουμε σημασία, προβληματίζοντας τελικά για το πόσο εύκολα βγάζουμε συμπεράσματα για τους γύρω μας. Πρόκειται πιστεύω για ένα έργο που ο θεατής έχει πολλά να πάρει παρακολουθώντας το..
Λάζαρος Βασιλείου: Η παράσταση «Στα Σκοτεινά – Making Movies», θεωρώ ότι πραγματεύεται οκτώ εξαιρετικούς μονολόγους, οι οποίοι εναλλάσσονται μπροστά στο θεατή. Προσωπικά, έχω δύο απ’ αυτούς το «Κάτι για να νιώθω ζωντανός» και το «Πάντα στο on». Στον δεύτερο έχω μια μεγαλύτερη αδυναμία λόγω των κωμικών στοιχείων που διαθέτει και που πηγάζουν απ’ την ίδια την τραγικότητα. Ένας πιτσιρικάς που μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου το σεξ αποτελούσε τεράστιο ταμπού, έχοντας σαν αποτέλεσμα να δημιουργήσει στο μυαλό του ένα τέρας. Μεγαλώνοντας κατάλαβε ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, τη στιγμή όμως εκείνη παθαίνει ένα ατύχημα που τελικά τον εμποδίζει να ξανακάνει το οτιδήποτε στον τομέα αυτό. Φτιάχνει λοιπόν μια ιστορία, από εκείνες που φτιάχνουμε όλοι μας, για να επιβιώσει..
Ο καθένας στην παράσταση αυτή μπορεί να βρει ένα δικό του κομμάτι. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται διαρκώς, χωρίς πολλές φορές να ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει..
Λία Τσάνα: Οι ρόλοι μου στην παράσταση είναι δύο κεντρικοί και κάποιοι άλλοι μικρότεροι. Ο πρώτος μου ρόλος πραγματεύεται μια γυναίκα η οποία κακοποιείται απ’ τον άντρα της ενώ παράλληλα τον δικαιολογεί παραμένοντας στο πλευρό του. Κάνει μια σύνδεση του άντρα της με τον γιό της, βλέποντας στα μάτια του εκείνον σαν μια ακόμη προσπάθεια να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά της. Δυστυχώς οι γυναίκες αυτές είναι πολλές και αδυνατούν να δεχθούν ότι έχουν κάνει λάθος επιλογή συντρόφου, από φόβο μη μείνουν μόνες. Το ρεαλιστικό και το φανταστικό εναλλάσσονται διαρκώς στο χώρο και στο χρόνο της γυναίκας αυτής, την οποία την έχει τυφλώσει ο έρωτας.
Όσον αφορά τον δεύτερο ρόλο, παρουσιάζω μια γυναίκα η οποία έχει δεχθεί τη μεγαλύτερη απόρριψη, αυτήν απ’ τη μητέρα της. Την ηρωίδα αυτήν τη θαυμάζω, μιας και η μόνιμη αίσθηση της είναι ότι ζει εις βάρος κάποιων άλλων, κάτι που τη βασανίζει σε όλη της τη ζωή. Παρόλα αυτά και ενώ κάποια άλλα άτομα με παρόμοια συναισθήματα οδηγούνται στην αυτοκτονία, αυτή καταφέρνει να επιβιώσει και να δώσει το δικό της παρών.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…