Φωτορεπορτάζ: Ανδρονίκη Τσατσαρώνη
Ανήσυχος κι ασυμβίβαστος. Δε νομίζω πως του ταιριάζουν περαιτέρω συστάσεις του Γιάννη Αγγελάκα. Ο τρόπος που επέλεξε ο ίδιος να ωριμάσει δημιουργικά μέσα στο χρόνο, μεγάλωσε τουλάχιστον τρεις γενιές, η μουσική του έγινε τρόπος ζωής και η παρέα, φανατικών ή μη, ακολούθων του εξακολουθεί και πληθαίνει.
Κι όμως, ποτέ του δεν κουβαλούσε αυτή τη βεβαιότητα, ότι θα τύχαινε, δηλαδή, πάντοτε καλής αποδοχής ή επιτυχίας, αυτό που σκαρφιζόταν καλλιτεχνικά. «Στο εδώ και το τώρα που κάθε φορά βρίσκομαι, έχει σημασία, να δίνω πνοή σε αυτό που θέλω ουσιαστικά, με φόρα και καύλα». Αυτό δηλώνει σε συνεντεύξεις του, κι αυτό, τολμώ να πω, είναι το «κάτι» που κράτησε το στίγμα του έντονο μέσα στο χρόνο. Το κάτι από την ψυχή του που βάζει σε κάθε έμπνευση, δίσκο ή συναυλία.
Πνεύμα ελεύθερο (δεν θα μπορούσε αλλιώς), κεφάλι αγύριστο προς την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας μας, ο Αγγελάκας τόλμησε σε καιρούς ευημερίας να μιλήσει για την επερχόμενη κρίση, να καταδείξει τη σαπίλα που έκρυβε η πλασματική ευμάρεια των περασμένων δεκαετιών. Δεν του άρεσε να χαιδεύει αυτιά και συνειδήσεις, ανέκαθεν ευαγγελιζόταν τη σπουδαιότητα της αυτοαναζήτησης και της ατομικής ευθύνης. Πιστεύει στην αλλαγή της ανθρωπότητας, ψάχνει και ψάχνεται, δεν εφησυχάζει. Με την ορμή ενός έφηβου, αλλά και τη συνειδητοποίηση ενός βαθιά σκεπτόμενου ανθρώπου, πειραματίζεται, δοκιμάζει κι αισιοδοξεί μέσα από ήχους και στίχους που ενδυναμώνουν την πίστη στον Έρωτα και την Επανάσταση. Μιας και μόνο αυτά τα δύο, άρρηκτα συνδεδεμένα, δύνανται να αλλάξουν το ρου της ιστορίας. «Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή, έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί. Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή, ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή» λέει η πολυτραγουδισμένη «Γιορτή» από το άλμπουμ Μέσα στη Νύχτα των άλλων, του 1999.
Ένα γλέντι αλλιώτικο μάς υποσχέθηκε ο Γιάννης Αγγελάκας τον περασμένο Νοέμβρη, συστήνοντας μας επισήμως τη νέα του μπάντα, τον Γιάννη Σαββίδη στην ηλεκτρική κιθάρα, τη Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ακουστική, τον Αναστάση Βουκυκλαράκη στα ντραμς, τον Γιώργο Αβραμίδη στην τρομπέτα και τον James Wylie στο σαξόφωνο. Το τριήμερο ραντεβού είχε δοθεί στο ιστορικό ΑΝ των Εξαρχείων, απ’ όπου, φυσικά, και φύσηξε ούριος άνεμος για την περιοδεία που ακολούθησε και συνεχίζεται ανά την Ελλάδα.
Ο δικός μου δρόμος μοιραία με οδήγησε στη Χαλκίδα την Παρασκευή 22 Ιανουαρίου. Κι έτσι, αφού διαπίστωσα πάλι την τρέλα των νερών, περπάτησα προς την οδό Τσιριγώτη. Μια μεγάλη ουρά ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα, κόσμος ο οποίος περίμενε καρτερικά στο μπλε κατώφλι της «Οδού Ονείρων». Μια μουσική σκηνή που πρωτολειτούργησε το 2007 και θα τη ζήλευαν οι γνωστότερες της Αθήνας. Ένας χώρος έκφρασης αισθημάτων που φτιάχτηκε με πολύ μεράκι και διαμορφώθηκε από τους ζεστούς ανθρώπους του με τρόπο ανυπέρβλητο. Χώρος συνάντησης των ενήλικων εαυτών μας με τα όνειρα που πλάθαμε παιδιά. Αγάπη και καλαισθησία τα εντονότερα χαρακτηριστικά του, των πιο απαιτητικών τις εντυπώσεις κλέβουν τα ξύλινα αλογάκια που καλπάζουν στο καρουζέλ της οροφής. Αυτή την «Οδό Ονείρων» γέμισε ασφυκτικά για δύο βράδια ο Αγγελάκας.
Λίγο πριν τις 11, η πενταμελής μπάντα έλαβε καταχειροκροτούμενη θέσεις, για να ακολουθήσει ο «Γιάννης» με μια γερή τζούρα από το τσιγάρο του. Κάτι από μυσταγωγία είχε το live του, εκστασιασμένοι έδειχναν όλοι πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή, αναζωπυρώθηκαν στο άκουσμα των τραγουδιών του όλοι οι ανεκπλήρωτοι πόθοι και τα μεγάλα μας «θέλω». Άνθρωποι όλων των ηλικιών χοροπήδησαν, ήπιαν, έσμιξαν τα βλέμματα και τις φωνές τους σε παλιά γνώριμα, αλλά και νεότερα κομμάτια: Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός, Γλέντι, Αιρετικό, Άγγελος, Γιαννάκης, Η Αγάπη ορμάει μπροστά, Το Τρένο, Πόθοι, Η Γελαστή ανηφόρα, Σαράβαλο, Ο Χαμένος τα παίρνει όλα, Από δω και πάνω, Δικαιοσύνη κ.ά.
Γεμάτο ένταση, το κοινό φάνηκε από νωρίς να περιβάλλει με ενθουσιασμό τον τραγουδοποιό, πράγμα που δεν τον άφησε ασυγκίνητο. Οι μοναδικές παύσεις που έκανε μεταξύ των τραγουδιών ήταν για να επισημάνει πόσο ωραία παρέα είναι όλοι μαζί. «Γιάννη δώσε την αγάπη» αναφώνησε κάποιος με όλη του τη δύναμη, προς τα μισά του live. «Τώρα παίρνω αγάπη» αποκρίθηκε χαμογελώντας με νόημα ο Αγγελάκας.
Υπέροχη στιγμή της βραδιάς, η ελεύθερα ροκ απόδοση ενός άσματος δια χειρός Τσιτσάνη, «Δε θέλω τα ματάκια σου». Η ατμόσφαιρα άρπαξε φωτιά, τα χέρια όλων υψώθηκαν μεμιάς και το μαγαζί σείστηκε ολόκληρο όταν οι κιθάρες έδωσαν την έναρξη απ’ το Ακούω την Αγάπη. Στο πολύ δυναμικό, ως είθισται, κλείσιμο ήχησαν οι Εραστές, Θα ανατέλλω, Γιορτή και Ταξιδιάρα Ψυχή, θαρρείς, με πόθο να γκρεμίσουν τα ντουβάρια και τα λόγια να πετάξουν απ’ άκρη σ’ άκρη αυτού του κόσμου.
«Καλή αντάμωση, καλό χειμώνα, καλόν αγώνα» ήταν οι ευχές του Γιάννη πριν αποχωριστεί το μικρόφωνο. Αν μου έλειψε κάτι; Ένα πράγμα: η δωρική του ερμηνεία στο «Όταν χαράζει», το οποίο δεν είχε συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα.
Αποχωρώντας λίγο αργότερα από την «οΔό», ήρθε και κούμπωσε στις σκέψεις μας, το δίστιχο στον απέναντι τοίχο.
Κουβεντιάζαμε για την αγάπη που καίει, για τα κίβδηλα πρότυπα της εποχής, για την ελπίδα, ενθυμούμενοι τόσες και τόσες καλές και κακές στιγμές, που είχαμε για βράχο-σύμμαχο τη μουσική του Αγγελάκα. Από την εποχή που οι Τρύπες ήταν φάρος στα σκοτάδια μας και τα ταξίδια μας γίνονταν με Magic Bus, από τότε που πρωτόγνωρα νιώσαμε να «ψηλώνουμε» ακούγοντας στο τέρμα το Σιγά μην Κλάψω.
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του Music Corner από το live…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…